Sherluck World

    ผม อยู่ในโรงเรียนเวทย์มนต์ และพลังของผมนั้น มันไม่ได้ดีอะไรมาก ก็เหมือนการ แอบฟัง และ แอบมองชาวบ้าน ไม่ต่างอะไรกับพวก โรคจิต ผมไม่ค่อยอยากใช้พลังนี้สักเท่าไร
ผมคิดอย่างเดียวว่า ผมควรตั้งใจเรียน วิชาต่างๆเกี่ยวกับเวทย์มนต์ เพื่อทำให้พลังผมนั้น มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ่น แต่ละคนจะมีพลัง 1 รูปแบบ แต่ผมกลับมี 3 รูปแบบ จึงทำให้คนอื่นมองผมเป็นคนแปลกๆและไม่ค่อยมีคนเข้าหาหรือเข้ามาเป็นเพื่อนผมเลย มีเพียง นัท ที่เป็นเพื่อนผมสมัยเด็กๆเท่านั้น ที่อยู่เป็นเพื่อนผม พลังของผมนั้น มีอยู่หนึ่งรูปแบบที่ทำให้ผมอับอายมากที่สุดพลังนี้จะมีผลต่อเมื่ออยู่ตอนกลางคืนเท่านั้น ผมขอไม่บอกแล้วกันว่ามันคืออะไร เพราะมันน่าอายมากๆ พอตกเย็นผมต้องกินยานอนหลับ เพื่อให้ตัวเองหลับเสมอๆ
ส่วนพลังอีก 2 รูปแบบ คือ การได้ยินได้ไกลถ้าเพ่งสมาธิดีๆ และ มองได้ไกลถ้าตั้งใจมองเป็น 2 ความสามารถที่กากมาก ผมจะถูกเพื่อนๆแกล้งว่าเป็นพวก โรคจิต พวกถ้ำมอง พวกเสือกเรื่องชาวบ้านและถูกรังแกเพราะผมร่างกายอ่อนแอแต่ทุกครั้งจะได้นัทช่วยเสมอๆ
โรงเรียนของเรานั้น มีคนที่มีพลังสูงสุดอยู่ 2 คน นั่นคือ เคน ผู้มีพลังในด้าน เสริมกำลัง และ นัท เพื่อนของผมที่มีพลังในการควบคุมความเร็วของคนอื่น แต่ก่อนเธอควบคุมได้ทีละคน แต่ตอนนี้ เธอสามารถ ควบคุมพร้อมกันสูงสุดถึง 5 คน ซึ่งเธอต่างจากผมผมไม่มีการพัฒนาเลยแต่ก่อนมองหรือฟังได้ 10 กิโล เดี๋ยวนี้ก็เหมือนเดิมผมมันก็แค่เด็กเนิสตามชื่อผมเท่านั้นแหละ 
 
             "เห้ย ไอ้เนิส ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิ ฮ่าๆๆ เงิน เอ็งออกนะ ไว้ข้าจะคืนวันหลัง" เพื่อนในห้องตะโกนบอกเนิส และ เนิสก็ยอมทำตามที่พวกเพื่อนๆ บอกอย่างไม่มีการขัดขืน เพราะเนิสรู้ดีว่าถ้าขัดขืนจะต้องเจอกับอะไร 
 
          "เนิส ไปไหนหรอ" นัทถามเนิส 
        "อ่อ มาซื้อน้ำน่ะ แล้วเธอล่ะ จะไปไหน" เนิส ตอบ
         "กำลังจะไปห้องเก็บของน่ะ เห็นมีพวก ก่อเรื่องในโรงเรียนอีกแล้วล่ะ"
        "งั้นไว้เจอกันนะ ไปซื้อน้ำก่อน" "อย่าบอกนะว่า พวกนั้นใช้นายอีกแล้ว ?"
        "ปะ ป่าว ผมแค่หิวน้ำเท่านั้นเอง" "อ่อ แล้วไป งั้น เราไปก่อนนะ บาย"
 
หลังจากนั้นเนิสก็ไปซื้อน้ำให้เพื่อน "ขอบใจมากเพื่อน ฮ่าๆ เอ็งมันใช้ง่ายดีนี่หว่า" #พูดพร้อมทุบหลังเนิส 1 ที
 
(เห็นยืมไปไม่เคยจะคืนเลยนิ) เนิสคิดในใจ+ถอนหายใจ
"เอาล่ะ นักเรียน หมดเวลาพักแล้ว เริ่มเรียนกันต่อได้"
 
เวลาผ่านไป จนกระทั่งเลิกเรียนและเนิสก็กำลังเดินกลับบ้าน ระหว่างเดินทางกลับนั้น เขาได้มองเห็นพวกโจรกำลังปล้นคุณยาย ห่างออกไปราว 600 เมตร เนิสเลยอยากทำตัวเป็นพระเอก จึง รีบเลี่ยงทางนั้น ถึงแม้จะอ้อมกลับก็ตาม เนิสขอไม่ผ่านไปตรงนั้นแน่ๆ เพราะมันอาจจะเจอลูกหลง ก็เป็นได้ ==" (อะไรจะตาขาวขนาดนั้น 5555)
 
" ว่าไง เนิส วันนี้ มีเท่าไหร่ ล่ะ " เนิส สะดุ้งโหยงและหันกลับไปมองก็พบกับ เคน ผู้ที่มีพลังมากสุดในโรงเรียน เนิสรู้ดีว่าควรทำยังไงเลยหยิบเศษเหรียญให้เคน
 
"มีเท่านี้เองหรอ ไอ้นี่ จนชะมัด" เคนไม่พอใจที่เนิส ยื่นเงินอันน้อยนิดให้ เลยต่อยเข้าที่หน้าท้องเนิส จนเนิสเดินเซ "แค่นี้ก็ได้วะ วันหลังหัดพกเงินเยอะๆหน่อยนะโว้ยยย"      
เนิส เดินมือกุมท้องและกลับไปที่บ้าน  
 
          ณ ที่บ้าน เนิส "เนิสเป็นไรมา" แม่ถามเนิส "อ่อผมแค่เดินชนนิดหน่อยฮะ ไม่เป็นไร ผมขอนอนก่อนนะฮะ" เนิสเดินขึ้นห้องและรีบกินยานอนหลับอย่างเร็วไว "ถ้าเรามีพลังที่ดีกว่านี้เราคงไม่โดนแบบนี้ เช่นพลัง เทเลพอท หรือ ล่องหน อะไรประมาณนี้ แต่นี่มีแต่พลังไร้ประโชยน์ กลับมาก็ต้อง กินยานอนเพื่อไม่ให้เกิดความน่าอับอาย เห้ออ... เป็นพลังที่ไร้ประโชยน์สิ้นดี" เนิสบ่นคนเดียว และก็ หลับไป . . . .
 
เช้าวันต่อมา
           เนิสตื่นขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัว ไปเรียนตามปกติ ระหว่างที่เดินไปนั้น เนิสได้ไปเจอ กระดาษเขียนว่า [ตำรา วิชาเวทย์เสริม ถ้าหากทำตามนี้ จะได้รับพลังเสริมที่ สามารถควบคุมสิ่งของได้] "ทำตามนี้หรอ ? ไหนลองอ่านหน่อยซิ . . . . "
 
ณ โลกของเชอร์ลัค
     โลกนี้เต็มไปด้วยผู้คนมีพลังเวทย์ระดับสูงมากมาย มีทั้งร้านค้าอาวุธเวทย์มนต์ สัตว์เลี้ยงเวทย์มนต์ และ มอนส์เตอร์อันตรายนอกเมืองเต็มไปหมด ซึ่งโลกนี้ซื้อขายกันด้วยเหรียญเวทย์มนต์ 
สิ่งของทุกอย่างในโลกนี้จะไม่สามารถนำออกไปยังโลกปกติได้ แต่ก็มีสิ่งของที่นำออกไปได้อย่างเช่น แร่ เป็นต้น คนที่จะเข้ามาโลกแห่งนี้ได้นั้นต้องเรียนให้จบในโรงเรียนเวทย์มนต์ของโลกข้างนอกเสียก่อน มอนส์เตอร์ต่างๆถ้าฆ่าได้จะดรอปของใช้หรือเหรียญเวทย์มนต์ โลกแห่งนี้ไม่มีการบอกระดับความสามารถ และถ้าตายในโลกนี้ก็จะตายจริงๆ
ส่วนผู้ปกครองโลกแห่งนี้คือ ราชา มาโนด เขาเป็นคนที่มีพลังมหาศาลมากเขาสามาถใช้พลังของทุกคนที่มีพลังเวทย์ในโลกเชอร์ลัคนี้ได้ทั้งหมด !!! และเมื่อไม่นานมานี้ มีข่าวของการหายตัวไปของ ราชามาโนด จึงทำให้โลกเชอร์ลัคสั่นคลอน จนมีกลุ่มนักฆ่าเกิดขึ้นในโลกแห่งนี้ ชื่อของกลุ่มนี้คือ "กลุ่มปีศาจเงา" พวกเขาจะสักรูปปีศาจตัวสีดำๆไว้ที่กลางหลัง กลุ่มนี้มีอิทธิพลมากสุดในโลกเชอร์ลัคตอนนี้ พวกเขามีเพียง 7 คนเท่านั้น และยังไม่มีใครเคยเห็นหน้าพวกเขาเลย..
 
ณ โลกปกติ ที่โรงเรียนเวทย์มนต์
     เนิสกำลังอ่านตำราการควบคุมสิ่งของอยู่นั้น จู่ๆ เนิสก็ ล้มหมดสติไป~ ...
 
"เนิส เนิส ตื่นได้แล้ว นี่จวญจะเย็นแล้วนะ นายนอนไปนานแค่ไหนรู้ตัวบ้างใหม" เสียงของนัทดังก้องในหู ผมตื่นขึ้นมาและมองนาฬิกาแบบงัวเงีย ผมก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้เวลา 17.53 น. แล้ว
อีก 1 ชั่วโมง พลังในตอนกลางคืนผมจะต้องตื่นขึ้นแน่ๆ ผมคิดอยู่สักพัก..
            เพี๊ยะ !!!!  นัทตบหน้าผม ตอนนี้หน้าผมชาไปหมด "นายได้ยินที่ฉันพูดใหมเนี่ย พูดไปตั้งเยอะ หัดตั้งใจฟังหน่อยสิ นายไม่เป็นไรใช่ใหม" นัทถามผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ
                           "อือ.." ผมตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ
                  "ถ้างั้นก็ดีแล้ว เอ้า กินโจ๊กสะสิ จะได้มีแรง" นัทยิ้มพร้อมตักโจ๊กให้ผม
      ผมกินได้คำนึง ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมต้องรีบกลับบ้านไปกินยานอนหลับแล้วนอน แล้วก็อีกอย่างคือผมไม่อยากให้นัทเห็นสภาพผมตอนกลางคืนสักเท่าไหร่ เพราะพลังของผมมันจะทำให้เธอหนีห่างจากผมเป็นแน่ !! 
 
"นัท ผมขอตัวกลับก่อนนะ รู้สึกดีขึ้นมากเลย ขอบใจนะที่คอยดูแลผม"
"อ๊ะ แต่นาย.."
"ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากไปนอนพักที่บ้านน่ะ"
"งี้เองหรอ งั้นเราไปส่งนะ เผื่อนายเจอใครแกล้งระหว่างเดินกลับ"
"โอเคร งั้นกลับกัน"
 
     ระหว่างทางเดินกลับบ้าน จู่ๆก็มีลมพัดมาจากไหนรุณแรงมาก จนเป็นพายุหมุนขนาดเล็กและค่อยๆเบาลง ฝุ่นเริ่มจางลง เนิสเห็นคนอยู่กลางพายุนั้น จนกระทั่งพายุนั้นหายไป ชายปริศนาเดินเข้าไปหา 2 คนนั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะคุกเข่าและพูดว่า 
     "ได้โปรด!! พวกท่านเข้ามาช่วยโลกของพวกเราที" ชายน่าสงสัยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
     "โลก ? หมายถึง โลกเชอร์ลัค หรอ?" เนิสถาม 
     "ใช่" ชายน่าสงสัยตอบ
     "นายลองอธิบายมาให้หมดที" นัทถามต่อ
     "ได้เลยครับ.. ข้ามีนามว่า ยู เป็นเทพแห่งสายลม พลังของข้านั้นสามารถสร้างกระแสลมและควบคุมลมได้ ข้าไม่ใช่มนุษย์ แต่ถูกสร้างขึ้นให้คล้ายกับมนุษย์ และเป็นต้นกำเนิดของพลังเวทย์แห่งสายลมทั้งหมด ข้านั้นถูกสร้างโดยท่าน เชอร์ลัค และเมื่อไม่นานมานี้ ราชามาโนดก็ไม่รู้หายไปไหน นักเวทย์ก็ไม่มีจำนวนเพิ่มขึ้น และ นักเวทย์สายลม ก็ยังถูกฆ่าจนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงตัวข้าที่หนีออกมาจากโลกนั้นได้ก่อนจะถูกฆ่า แล้วข้าก็มาเจอกับพวกท่านนี่แหละ"
เนิสและนัทยืนอึ้งไปพักนึงก่อนที่ ยู จะล้มลงและหมดสติไป...........
 
         "ตื่นๆได้แล้ว" เนิสเรียก 
         "อ๊ะ ท่านเป็นใคร ??" ยูสะดุ้งตื่นและถามทันควร
         "ผมไง คนที่ช่วยนายไว้เมื่อตอนเย็น" เนิสตอบ
         "ทำไม.."
         "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นี่เป็นพลังอีกอย่างของผม อย่าบอกให้ใครรู้ล่ะ"
         "ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่ถามมากก็แล้วกัน แต่ละคนมันมีพลังต่างกันนี่เนอะ... แล้วท่านหญิงอีกคนล่ะ ?"
         "เพื่อนผมกลับไปนานแล้วล่ะ"
         "อ่องี้นี่เอง" ยูพูดจบพร้อมกับ จ้อง เนิสแบบตาไม่กระพริบ
         "มองไรน่ะ ผมขนลุกนะ" เนิสถามยู
         " ปะป่าวครับ แค่คุณ... ดูดี.. ละมั้ง" ยูตอบตะกุกตะกัก
         "นายนี่แปลกดีเนอะ แล้วนายคิดจะทำอะไรต่อจากนี้"
         "ผมคิดว่าจะหาคนที่มีพลังเวทย์ และ พากลับไปยังโลกเชอร์ลัคและฟื้นฟูพลังแห่งสายลมครับ"
         "ก็ดีแล้วนิ งั้นสู้ๆนะ" เนิสตอบแบบไม่สนใจ
         "ท่านต้องไปด้วยนะ" 
         "มันก็แหงน่ะสิ ผมจะไปโลกเชอร์ลัคเพื่อ ตามหาพ่อของผม พ่อของผมหายไปในโลกเชอร์ลัคและไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย"
         "งั้นหรอครับ เล่าให้ผมฟังได้ใหม ?"
         "ไม่ได้หรอก"
         "ทำไมหรอครับ"
         "คนเขียนแม่งขี้เกียด"
         "โอเครครับ เป็นเหตุผลที่ดีเลยล่ะ"
         "เห้อ ผมไม่อยากให้ใครเห็นพลังนี้สักเท่าไหร่ นายห้ามบอกใครนะ"
         "ได้ครับ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน ^^"
         "อะไรล่ะ ว่ามา"
         "ท่านต้องช่วยข้าฟื้นฟูพลังเวทย์แห่งสายลมนะ ข้าจะให้ท่านยืมพลังนี้"
         "อืมๆๆ ได้ๆ แต่ถ้านายบอกคนอื่น ผมจะไปเข้ากับกลุ่มนักฆ่าและจะไล่ฆ่านาย"
         "โห ท่าน ล้อเล่นแรงไปใหม"
         "ฮ่าๆๆ นายนี่ตอนตกใจ น่าขำชะมัด เอาน่าอย่าผิดสัญญานะ"
         "ด้วยเกรียติของ ราชาสายลม ข้าจะไม่ผิดสัญญา"
         "งั้นคืนนี้นอนกันเถอะ ผมง่วงมากแล้ว เอ่อแล้วต่อจากนี้ นายอยู่กับผมก็ได้นะ"
         "จะดีหรอครับ ?"
         "นายไม่มีที่อยู่นิ ยังไงซะอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุยกับแม่ให้"
         "ขอบคุณครับ ผมต้องตอบแทนท่านแน่"
         "รอผมเรียนจบ ผมจะช่วยอีกแรงนะ"
         "ขอบคุณครับ" 
    จบบทสนทนา ทั้งคู่ก็แยกย้ายไปนอน
 
เช้าวันต่อมา
         เนิสตื่นมาตอน 7 โมงและมองรอบๆห้อง เห็นยูกำลังร่ายเวทย์อะไรสักอย่างอยู่
      "ทำอะไรน่ะครับ" เนิสถาม
      "อ่อ... ข้ากำลังเลียนแบบการใช้ชีวิตที่นี่อยู่น่ะ" ยูตอบและหันกลับไปร่ายเวทย์ต่อ
      "งั้น ผมไปเรียนก่อนนะ เย็นนี้เจอกัน นายก็อย่าสร้างปัญหาล่ะ" เนิสบอกยูและเดินออกจากห้องไป
      "โอเครครับ"...
 
ณ โรงเรียนเวทมนต์
         "ไอ้เนิส เอ็งไปซื้อน้ำให้ข้าหน่อยสิ ฮ่าๆๆเงินเอ็งออกให้ข้าก่อนนะ" เพื่อนในห้องใช้เนิสอีกแล้ว 
         "เห้ย พวกนายให้มันน้อยๆหน่อย อยากกินก็ไปซื้อเองสิ" นัทตะโกนใส่
         "นัท ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่อยากมีเรื่องกับพวกมัน" เนิสบอกนัท
         "นั่น ฮ่าๆๆ น่าขำว่ะ ให้ผู้หญิงปกป้องด้วยแหะ ไอ้ตุ๊ด !!"
         "แก ว่า ไง นะ . . ." เนิสพูดด้วยน้ำเสียงเปลี่ยนไปและเดินตรงไปยังพวกนั้นอยู่
         "คืนนี้ 1 ทุ่ม มาเจอกันหน่อยใหม" หัวโจกกลุ่มนั้นนัดเนิสไปเจอ
         "ได้ แล้วจะทวงเงินทุกบาทคืนด้วย" เนิสตอบแบบมั่นใจ
         "ฮ่าๆ เอ็งใจกล้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้แว่นน้อยเอ้ยย อย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่ซะล่ะ"
         "เดี๋ยวได้รู้กัน" 
         "หยุด ! หยุดเลย อย่าทะเลาะกัน และเนิส คืนนี้นายก็อย่าไปนะ นายไม่เคยนอนดึกเลย แถมนายยังไม่มีพลังในด้านการต่อสู้อีก" นัทพูดแทรก
         "ฮ่าๆ เด็กน้อเด็ก ไม่เคยนอนดึก อยากจะขำเป็นบ้า" หัวโจก (ชื่อโจ้) [ปล.คนเขียนตั้งให้สดๆ เพราะขี้เกียดพิมยาว]
         "แล้วแต่นายละกันเนิส ฉันขอไม่ไปถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาละก็ ฉันไม่รู้ด้วยแล้ว !!" นัทพูดพร้อมเดินหนีจากที่ตรงนั้น
 
 กริ้งงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!! เสียงออดของโรงเรียนดัง และนักเรียนทุกคนก็เตรียมกลับบ้าน
       "กลับบ้านดีกว่าเรา" เนิสพูดคนเดียวพร้อมถอนหายใจ
       "ว่าไงท่านเนิส" ยูลอยมาพูดตรงหน้าต่างห้องเรียน
       "น่ะ นะ นาย บินอยู่...." เนิสพูดพร้อมทำท่าทางตกใจ
       "อ่อนี่น่ะ ไม่ได้บินหรอก ข้าแค่ควบคุมลมทำให้ตัวข้า ลอยอยู่ได้ แค่นั้นเอง"
       "นั่นสินะ นายมัน ราชาแห่งสายลมนี่เนอะ ผมก็ลืมไปซะสนิทเลย"
       "ดูสีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลย กังวนเรื่องใดอยู่งั้นรึ ?"
       "คืนนี้ 1 ทุ่ม มีคนนัดต่อยกับผมน่ะ นี่นายน่ะ ผมขอยืมพลังไปสู้กับพวกนั้นหน่อยสิ"
       "พลังของข้าหรอ แต่ว่ามันควบคุมยากนะสำหรับมือใหม่ อาจต้องใช้ 2 ถึง 3 เดือนในการฝึก"
       "โห แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ผมสู้ไม่เป็นด้วยสิ"
       "ห๊ะ สู้ไม่เป็น แล้วไปนัดต่อยกับพวกนั้นทำไม" ยูพูดพร้อมเขกหัวเนิสเบาๆ
       "ผมโดนดูถูกว่าเป็น ไอ้ตุ๊ดนี่นา ผมยอมไม่ได้"
       "แต่ท่าน ไม่ได้เป็นตุ๊ดนะ ท่านอย่าไปใส่ใจเลย ไม่ต้องไปก็ได้นี่นา"
       "ผมนัดแล้ว ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ"
       "แต่ท่าน.."
       "หยุดพูด นั่นมันแค่ตอนกลางคืน อย่าพูดมากกว่านี้เลย เดี๋ยวคนอื่นเขารู้ ผมจะอับอาย"
       "งั้นกลับกันเถอะ มาขี่หลังข้ากลับใหม กลับไวดีนะ"
       "ไม่เป็นไร ผมจะไปที่พวกนั้นนัดไว้ก่อน ยังไงซะผมต้องทำให้ถึงที่สุด"
       "งั้นข้าจะตามท่านไปนะ"
       "ห้ามเข้ามายุ่งนะ นายน่ะ"
       "ผมจะดูอยู่ห่างๆ"
 
18.46 น. ณ หลังสวนสารธณะ 
      "เห้ย ดูสิ มันมารอเลยแหะ ฮ่าๆ กะว่าจะหาไรกินสักหน่อย" โจ้มาพร้อมกับสมุนอีก 2 คน
      "จะเข้ามาก็มาเลยสิ รอไร" เนิสพูดยั่วยุโจ้
      "พูดแบบนี่ก็สวยสิ" โจ้พูดเสร็จก็ พุ่งเข้าชกหน้าเนิส จังๆ จนเนิส เดินเซ
      "ทำได้แค่นี้เองหรอวะ กระจอกว่ะ" เนิสยังคงยั่วยุโจ้
      "หนอยย !! " โจ้พุ่งเข้าชกหน้าท้องเนิส จนเลือดพุ่งออกปากเนิส
      "อะ..ไรกัน มีแรงแค่นี้เองหรอ โดน คุณเคนต่อย ยังดูดีกว่าอีก"
      "เห้ย แกรู้จักท่านเคนด้วยหรอ ?" โจ้ทำสีหน้าตกใจ และเดินถอย
      "ป่าวหรอก ชั้นแค่เคยสู้กับหมอนั่นเท่านั้นเอง" เนิสพูด
      "แกเคยสู้กับท่านเคนด้วยหรอ" โจ้ยังคงสงสัยและสีหน้าเปลี่ยนไป 
     (ดีล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ เราคงได้โอกาศสวนกลับบ้าง) เนิสคิดในใจ
      "หมอนั่นไม่เคยสู้หรอก แค่โดนไอ่เคนไถเงินและโดนต่อยจนสลบเท่านั้นเอง" นัทตะโกนมาแต่ไกล
      "ฮ่าๆๆๆๆ นึกว่ารู้จักกัน นึกว่าเคยสู้กันที่ไหนได้ เคยตกเป็นเหยื่อท่านเคนนี่เอง" โจ้สีท่าเปลี่ยนไป และพร้อมจะสู้กับเนิสต่อ
      "อะไรกัน นัท ไหนเธอบอกจะไม่.." เนิสพูดไม่ทันจบ ก็ถูกโจ้ต่อยเข้าที่หน้าจนกระเด็นไปไกล
    เนิสลุกขึ้นมาท่ามกลางความมืด และพูดว่า "นี่มัน 1 ทุ่มแล้วนี่หว่า พลังอันน่าอับอายนี้ ใช้หน่อยก็แล้วกัน"
      "เห้ยยย มันเกิดอะไรขึ้นวะ ไอ้เนิสมันเปลี่ยน..." โจ้โดนเนิสต่อย นัทและลูกน้องโจ้ยังคงยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้า
      "รู้สึกเป็นยังไงบ้างห๊ะ เมื่อโดนต่อยทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ" เนิสพูดน้ำเสียงโรคจิต
      "ไอ้ *** นี่ มันจะมากไปแล้ว.. " กรอบบบบบ!!!!!!  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
                      "ฮ่าๆๆๆๆๆ สะใจเป็นบ้าเลยยยโว้ยยยยยยยย" เนิสตะโกนออกมาและพูดต่อด้วยท่าทางโรคจิต "เอาอีกข้างดีใหมน๊าาาา?" 
 
            "เนิสสสส หยุดดดดดดดได้แล้ววววว" นัทตะโกนเรียกเนิส
            "เธออยากโดนอีกคนใช่ใหม?" เนิส แสยะยิ้มใส่นัท
            "ไม่ใช่ เธอไม่ใช่เนิสส !!!!!!" นัทตะโกนใส่ พร้อมวิ่งหนี
            "ฉันนี่แหละ เนิส ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เนิสพูดและโผล่มาตรงข้างหน้านัททันที
            (ไวมาก ทำได้ยังไง เนิสอยู่ห่างเราตั้งไกล) นัทคิดในใจ
            "ควักลูกตาสักข้างดีใหมน๊าาา?" เนิสพูดและกำลังจะเอามือเข้าไปควักลูกตาของนัท
            "ท่านเนิส พอแค่นั้นเถิด ข้าว่าท่านควรสงบสติอารมณ์ลงก่อน" ยูพูดแทรก
            "ยู นาย..." เนิสชะงัก
            "ข้าบอกท่านแล้ว ข้าจะมองอยู่ห่างๆ ท่านชนะการต่อสู้นี้แล้ว เหตุใดท่านจึงต้องทำร้ายเพื่อนของท่านด้วย เพื่อนของท่านก็ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย"
            "ผม... ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ยยย ???????" เนิสพูดพร้อมปล่อยนัท
           "ผมกำลังจะฆ่าเพื่อนสนิทมากที่สุด ผมมันเลววว" เนิสนั่งกองกับพื้นและร้องไห้
           "เราไม่ว่าอะไรนายหรอก เราเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงต้องนอนก่อน 1 ทุ่มทุกวัน เราไม่โกรธนายหรอกนะ หรือ เรียก.." นัทพูดยังไม่จบ เนิสพูดแทรกทันที
            "นัท หยุดเลย ผมก็คือผม ผมจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะ ผมขอโทษจริงๆ"
            "บอกแล้วไง เราไม่โกรธนายหรอก กลับบ้านกันเถอะ"
            
      "แก ตายยยย !!!!!!!! " ตุ้บบบ... เนิสโดนหินก้อนใหญ่ทุบเข้าที่หัว และสลบไป
      ''เห้ยยย พวกแกแพ้แล้ว ทำไมทำแบบนี้" นัทพูดสวน 
      "หุบปากซะ !! นังนี่ีอีกคนอยากเป็นเหมือนไอ้เนิสใช่ใหม"สมุนของโจ้ พูด
      "ได้สิ อยากเจอนักใช่ใหม ไม่อยากใช้พลังนี้กับใครหรอกนะ" นัทพูด
      ตุ้บ ตับ แอร๊กก อ๊ากกก (คิดภาพเอาเอง 5555)
      "เรียบร้อย พวกแกทั้ง 3 คนจะถูกมัดแบบนี้จนกว่าจะเช้า หรือมีคนมาเห็นแล้วช่วยพวกนาย" นัทพูด
      วืดดดดดดดดดดดดดดด !! ทุกอย่างมืดลง และ เงียบ
 
ณ บ้านของเนิส
         "ท่านเนิสตื่นแล้วหรอ" ยูเรียกเนิส
         "กี่โมงแล้ว ? โอ้ยยยหัวผม.." เนิสพูดพร้อมเอามือกุมหัว
        " ตอนนี้จะ 8 โมงแล้วล่ะท่าน วันนี้ข้าบอกแม่ท่านไปลาครูให้แล้ว ท่านพักผ่อนเถิด"
          "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น" เนิสถาม
          "เมื่อคืนท่านโดนทุบที่หัวจากเพื่อนของคนที่ท่านสู้ด้วยน่ะครับ"
          "อ่อ .. แล้วคนอื่นจะสงสัยพลังผมรึป่าว ?"
          "ข้าลบความทรงจำของทุกคนที่เห็นเรื่องเมื่อคืนออกหมดแล้วล่ะ"
          "เอ๋ นายทำได้ด้วยหรอ" 
          "ทำได้สิ แต่เหนื่อยมากเลยล่ะ และ เมื่อคืนท่านดูดีมากเลยนะ ^^"
          "ดูดีตรงไหนกัน ข้าง่วงจัง ขอนอนล่ะ"
          "โอเครครับ ฝันดีท่านเนิส" ยูพูดจบเนิสก็ผลอยหลับไป
 
เช้าวันต่อมา
          "ผมหายดีแล้วล่ะแม่ ผมขอไปเรียนก่อนนะฮะ" เนิสเดินไปเรียนทั้งๆที่ยังไม่หายดี
          (วันนี้ยูหายไปไหนว๊าาา ตื่นมาก็ไม่เห็นมี) เนิสคิดในใจ 
    ฟิ้ววว~ จึก!! จรวดกระดาษ ปักหัวเนิส 
                          "ใครมันพับจรวดกระดาษปาใส่..... น่ะ นะนี่มัน....."
                                                     
 
 
To be continued