บุรุษวิปริต สตรีวิปลาส

บทเรียนที่ ๖    บุตรีดยุกนั้นขี้หงุดหงิด

 

 

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

 

 

บุตรีดยุกนั้นขี้หงุดหงิด

 

 

ไ่ม่ว่าผู้ใดในปราสาทของท่านดยุกล้วนเห็นตรงกัน

 

 

ไม่ว่านางจะเดินไปที่ใด ผู้คนทั้งหลายล้วนกระจัดกระจายหลบหนีโดนพลัน หาไม่แล้วนางจะหาเรื่องจับผิด เพื่อนำความหงุดหงิดของตนมาอาละวาดใส่ ตั้งแต่เด็กเก็บมูลม้ายันท่านพาราดินล้วนกลายเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของนางโดยไม่แบ่งแยก 

 

 

ครั้งหนึ่งนางไม่พอใจรสชาติซุป นางถึงกับสั่งทหารให้จับหัวหน้าพ่อครัวไปทรมานในคุกใต้ดิน

 

 

ครั้งหนึ่งทหารหนุ่มบังเอิญเหยียบชายกระโปงนาง นางถึงกับสั่งให้เขาถูกจับผูกข้อเท้าแล้วใช้ม้าลากตัวถลอกไปกับพื้น

 

 

และเหตุการณ์ครั้งอื่นๆอีกที่ทำให้ชื่อเสียงด้านความอำมหิตของนางกระฉ่อนไปทั่วดินแดน คาดว่าเหล่าขุนนางคงเกรงนางย่ิงกว่าท่านดยุกเป็นไหนๆ

 

 

บุตรีของดยุกนั้นขี้หงุดหงิด

 

 

 

 

แต่นางหาได้เป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่ต้น

 

 

 

 

ในยามเยาว์วัยนั้น ท่านมาร์ชิโอเนสตัวน้อยเป็นเด็กหญิงที่ชอบการย้ิมแย้มเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่านางจะวิ่งเล่นเท้าเปล่ากลางทุ่งหญ้าหรือกระโดดเปลือยตัวลงเล่นบ่อโคลน รอยยิ้มของนางเป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยจางหาย...ต่างจากเสื้อผ้าของนางที่เหล่าแม่บ้านต้องช่วยกันรุมขยี้จนผ้าสีกลายเป็นผ้าขาว

 

 

ความสดใสของนางทำให้ท่านดยุกหัวใจพองโตนัก เสียงหัวเราะของนางช่วยให้ท่านหลงลืมความเหงาหงอยจากการเสียท่านดัชเชสไป บางทีท่านหญิงคนน้อยคงรู้ นางจึงไม่ยอมคลายย้ิมแม้ยามหกล้มเข่าถลอก ท่านดยุกและเหล่าเมดต่างวิ่งแจ่่นมารุมประคบประหงม แต่นางกลับเพียงหัวเราะและกล่าวว่า

 

 

“โถ่ป๊ะป๋าล่ะก็ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แผลแค่น้ีแค่เป่าก็หายแล้ว” เด็กหญิงน้อยพูดให้ท่านพ่อผู้วิตกจริตจนเกินเหตุคลายกังวล พลางใช้ปากเป่าลมใส่บาดแผลตน

 

 

“โอม~เพี้ยง! เพี้ยง! เพี้ยง!”

 

[ฟู่!]

 

 

การรักษาแผลหลอกเด็กกลับทำให้แผลยาวสมานตัวได้จริงๆ!

 

 

คืนนั้นท่านดยุกถึงกับเปิดปราสาทจัดงานฉลองให้บุตรีมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ ขุนนางในดุกค์ด่อมต่างต้องวิ่งแจ้นขึ้นม้าเร็วมาร่วมงานเพื่อมาฟังคุณพ่อเห่อลูกสาวคุยโวโอ้อวดลูกบังเกิดเกล้าจนขึ้นวันใหม่

 

 

โดยไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ท่านจะได้ยินเสียงหัวเราะของลูกสาวตน...

 

 

 

 

สัญญาณแรกที่ทุกคนสัมผัสได้คือการที่คุณหนูไม่ออกมาวิ่งเล่นรอบปารสาทตั้งแต่ไก่โห่เช่นที่เคยทุกเชื่อวัน แต่ทุกคนเพียงคิดว่านางเพียงเหนื่อยอ่อนจากการเต้นรำอยู่ค่อนคืนจนเหนื่ออ่อน

 

 

แต่จนมื้อเช้าผ่านพ้นไปยามสายใกล้เที่ยง ท่านหญิงน้อยกลับยังไม่โผล่หน้าออกมาจากห้องนอน ท่านดยุกจึงต้องส่งเมดไปตรวจดู

 

 

ทันทีที่เมดเคาะประตูเปิดเข้าห้อง นางถึงกับทำถาดอาหารที่ถือมาร่วงเมื่อเห็นคุณหนูผู้แจ่มใสเป็นปรกติกลับมองหน้านางด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ เมดสาวผู้เลิกลั่นก้มขออภัยนายหญิงน้อยก่อนย่อตัวเก็บเศษจานและอาหารบนพื้น

 

 

“ปิดประตูแล้วออกไป!” เสียงเด็กหญิงสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

 

 

“อิฉันขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู เดี๋ยวฉันเก็บจานแตกเสร็จแล้วจะไปยกถาดใหม่มาใ-”

 

 

 

 

 

“กูบอกให้มึงปิดประตูแล้วออกไป!!!”

 

 

 

 

 

เสียงตวาดของเด็กหญิงดังก้องทั้งชั้นปราสาท เมดสาวหน้าซีดขาวก่อนรีบปิดประตูลั่นและรีบไปเล่าสถาณการณ์ให้นายใหญ่ฟังทั้งน้ำตานองหน้า

 

 

ทันทีที่ท่านดยุกได้ฟังเรื่อง ท่านรีบสละงานในมือไปหาลูกคนเดียวของตนในทันที ที่หน้าประตูมีเหล่าหญิงรับใช้และองครักษ์รุมออกันมากมาย กระซิบกระซาบคาดเดาว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับท่านมาชิโอเนสผู้ยิ้มแย้มเป็นนิสัย ที่ทำให้เหมือนนางเปลี่ยนเป็นคนละคน 

 

 

เมื่อท่านดยุกมาถึงท่านรีบสั่งไล่คนงานทั้งหมดออกจากบริเวณก่อนเปิดประตูเข้าห้องของลูกสาวอย่างแผ่วเบา

 

 

บนเตียงใหญ่กลางห้องมีร่างเล็กของเด็กสาวนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่อย่างเจ็บปวด นางใช้มือเล็กๆทั้งสองข้างบีบคลึงกระหม่อมตนคล้ายต้องการบีบให้มันแหลกเละคามือไป

 

 

 

 

นับตั้งแต่วันที่ท่านมาชิโอเนสล้มป่วยลง กระหม่อมของเด็กหญิงปวดตุบๆไม่มีหยุด บางวันน้อยบางวันมากต่างกันไป แต่ไม่มีวันไหนที่ความเจ็บปวดจะจางหายไป

 

 

ท่านดยุกใช้อำนาจในมือรวบรวมหมอ นักปรุงยา และผู้ใช้เวทรักษาจากทั่วอาณาจักรมาหาทางรักษาอาการของลูกสาว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถหาใครมาช่วยได้ ไม่มีใครหาได้กระทั่งสาเหตุความเจ็บปวดของท่านหญิงคนสำคัญ

 

 

ท่านดยุกผู้สูญเสียภรรยาที่รักยิ่งไปแล้ว ยังต้องทนมองบุตรสาวเจ็บปวดโดยที่ตนช่วยอะไรมิได้ อำนาจชี้เป็นชี้ตายคนนับแสน กลับไร้ประโยชน์เมื่อมันทำไม่ได้กระทั้งบรรเทาความทุกข์ของลูกสาว ทุกๆวันเด็กหญิงจะร้องไห้ปวดศรีษะ และทุกๆวันท่านดยุกจะทรุดโทรมลง หากปล่อยไว้ท่านดยุกคงได้จากไปก่อนแน่

 

 

แต่แล้ววันหนึ่งปาฏิหาริย์กลับบังเกิด

 

 

 

 

“โถ่ป๊ะป๋าล่ะก็ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ปวดแค่น้ีแค่เป่าก็หายแล้ว”

 

 

“โอม~เพี้ยง! เพี้ยง! เพี้ยง!” 

 

 

 

 

 

นั่นคือคำโกหกแรกในชีวิตนี้ของนาง

 

 

 

 

***

 

 

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

 

 

ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดเต็มไปหมด

 

 

ท่านพ่อของนางเป็นดยุกที่มีจิตใจอารี เมตตาช่วยเหลือคนทุกข์ยากโดยไม่เดียจฉันท์ ทำให้ชื่อเสียงของท่านเป็นที่ยกย่องจากทั้งอาณาจักร และเป็นที่รักของปวงชนทั้งหลายในดินแดนที่ปกครอง

 

 

แต่ความอ่อนโยนของท่านทำให้เหล่าขุนนางน่าตายผู้ถือตัวมองว่าอ่อนแอ

 

 

น้ำซุปผสมยาพิษ หรือนักฆ่าที่ปลอมตัวเป็นทหารวัยละอ่อนมิอาจคลาดสายตานางได้ 

 

 

หากนางสามารถระลึกชาติได้เร็วกว่านี้แม้เพียงนิด...บางทีท่านแม่ของนางอาจได้อยู่เป็นเพื่อนคู่ชีวิตบิดา...ปลอบโยนท่านเมื่อนางไม่สามารถ...

 

 

แต่บัดนี้ท่านเหลือเพียงนาง นางจึงมิอาจตัดสบาย ท้ิงท่านไปได้ลงคอ

 

 

แม้ต้องอดกลั้นทนความเจ็บปวดทีี่รุมเร้าทุกวินาทีก็ต้องทำ

 

 

ขมับทั้งสองข้างของนางที่ปวดไม่หยุดนับตั้งแต่นางได้ความทรงจำจากชาติก่อนกลับมา ในยามกลางวันที่แสงอาทิตย์อุ่นส่องตัดฟ้า นางยังสามารถเก็บอาการไม่ให้แสดงผ่านสีหน้าและเดินเหินได้สะดวกอยู่ แต่ในยามราตรีที่สายลมหนาวพัดผ่านนั้น ความเจ็บปวดกลับเท่าทวีคูณแม้นางปิดตายบานหน้าต่างและผิงข้างกองไฟ...มันก็ไม่คลายความหนาวเหน็บที่เกาะกินสมองนางไปได้

 

 

ไม่มีคืนไหนที่นางไม่กรีดร้องโดยไร้เสียง และไม่มีคืนไหนที่นางไม่หลั่งน้ำตาจนเหนื่อยอ่อนและสลบไป

 

 

นางจึงพยายามดั้นหาวิธีรักษา หรือกระทั้งบรรเทาความเจ็บแม้น้อยนิดก็ยังดี

 

 

ท่านมาชิโอเนสใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุดใหญ่ปิดม่านหนาทึบ นางจะยอมออกมายามรับประทานอาหารกับท่านดยุกเท่านั้น และตลอดโถงทางเดินที่นางเดินผ่านต้องปิดประตูหน้าต่างแน่นหนา ห้ามสายลมเล็ดลอดเข้าเป็นอันขาดหากเหล่าข้ารับใช้ไม่อยากทนรับสายตาฉีกท้ึงเนื้อของคุณหญิงน้อยที่หมายหัวพวกเขาทุกคนที่อยู่ที่น่ัน

 

 

เด็กสาวผู้ชื่นชอบการว่ิงเล่นในทุ่งกว้างให้สายลมตีผ่านหน้ากลับกลายเป็นตรงข้าม สร้างความฉงงให้ผู้อาศัยในปราสาทยิ่งนัก แม้แต่ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มของนางกลับกลายเป็นบึ้งตึงตลอดเวลา เพียงการฝืนย้ิมให้บิดาในบางครั้งก็ยังยากนัก

 

 

ความเจ็บปวดแปรเป็นอารมณ์ฉุนเฉียวที่สามารถระเบิดใส่คนรอบข้างทุกเมื่อ ทำให้ทุกคนต่างตีตัวออกห่าง มีเพียงท่านดยุกเท่านั้นที่ไม่ละความหวังที่จะเห็นลูกสาวผู้น่ารักของตนกลับเป็นเหมือนเก่า เขาจึงเสาะหาของขวัญมากมายมาให้นางในทุกโอกาส หวังว่าจะมีสิ่งใดที่ทำให้นางกลับมาหัวเราะอีกครั้ง 

 

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นของเล่นหรือเสื้อผ้าแบบใด ล้วนกลายเป็นเศษขยะทุกครั้งที่ท่านหญิงระเบิดอารมณ์

 

 

มีเพียงหินมณีและทองคำเท่านั้นที่นางมักนำมาลูปไล้หรือประคบศรีษะ ไม่รู้เพราะเหตุใดนางถึงรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมันที่ช่วยกันลมหนาวให้โหดร้ายน้อยลง บางทีมันอาจพลังเวทที่มันสั่งสมเอาไว้ หรือบางทีอาจมาจากความร้อนใต้พิภพที่กดทับหล่อหลอมมันขึ้นก็เป็นได้

 

 

หากนางขุดดินแล้วฝังหัวลงไป นางจะะปวดหัวน้อยลงไหม? เพราะไม่ว่านางจะพยายามเพียงไร ทุกอย่างถึงเพียงทางตัน

 

 

นางศึกษาการแพทย์จนเชี่ยวชาญ แต่ไม่มีศาสตร์แขนงใดที่ช่วยนางได้...

 

 

นางศึกษาการปรุงยาจนเชี่ยวชาญ แต่ไม่มียาตัวใดที่ช่วยนางได้...

 

 

นางศึกษาเวทมนตร์จนเชี่ยวชาญ แต่ไม่มีมนตราบทใดที่ช่วยนางได้...

 

 

นางอ่าน, นางค้นคว้า, นางทดลอง, นางฝึกฝน, นางทำทุกส่ิงสุดความสามารถ

 

 

มันช่างไร้ค่า

 

 

หากนางบั่นศรีษะท้ิงไป มันจะปวดน้อยลงไหม...

 

 

ส่ิงเดียวที่นางพอจะทำได้คือการรวบรวมกองสมบัติมาไว้รอบกาย ไอร้อนแผ่วเบาที่มันแผ่ออกมาพอช่วยบรรเทาความเหน็บหนาวที่เกาะกินอยู่ภายในกระโหลกของนางได้บ้าง

 

 

นางเชื่อว่า หากซักวันนางรวบรวมทองคำกับอัญมณีทั้งหลายได้มากพอ นางอาจหายขาดก็เป็นได้ 

 

 

 

 

แม้นางจะรู้ว่ามันเป็นเพียงการหลอกตนเองก็ตาม

 

 

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

นางหงุดหงิดนัก

 

 

…

 

 

 

 

 

 

นางเจ็บปวดนัก