นายมาเฟียโหดร้าย พิชิตใจนายขี้แย

ณ เช้าวันอาทิตย์ ที่ คอนโด Ao2 ชั้นที่ 15 ...

ชิโระที่รอคนปลอบใจตามที่พ่อของซาโต้เคยบอกเอาไว้ก็พูดขึ้นว่า "คนปลอบใจของฉันต้องใจดีแน่ๆเลย ตื่นเต้นจังเลยๆ" จบประโยคก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นมาจากหน้าห้อง ชิโระจึงพูดว่า "กำลังจะออกไปง้าบ!!" 

พร้อมเปิดประตูห้อง ซาโต้ก็พูดกับชิโระว่า "สวัสดีชิโระ... ฉันคือคนปลอบใจของนาย" จบประโยคซาโต้ก็เดินเข้าห้องของชิโระแบบไม่สนใจ ชิโระจึงพูดในใจว่า "นี่น่ะหรอ!! คนปลอบใจของฉัน ทำไมโหดร้ายแบบนี้!!" 

ชิโระจึงปิดประตูห้อง และ ถามผู้ที่เข้าห้องว่า "พี่ครับ พี่ชื่ออะไรหรอ??" ซาโต้จึงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "จะรู้ไปทำไมกันห้ะ" น้ำตาของชิโระจึงไหลออกมาอย่างหนัก และ ร้องไห้อย่างหนัก ซาโต้จึงพูดในใจขึ้นว่า "ซวยแล้วไง ไอ้โต้เอ้ย!! ทำน้องตรูร้องไห้จนได้สิเนี่ย" ซาโต้จึงพูดขึ้นว่า "ถ้ายังไม่หยุดร้องไห้ เดี๋ยวจะไม่พาไปเที่ยวซะนิ หยุดร้องไห้ และ ห้ามร้องไห้ได้แล้ว ไอน้องชายขี้แยเอ้ย!!..." 

ชิโระจึงหยุดร้องไห้ และ ถามว่า "พี่.... เป็นพี่ชายของผมหรอ" ซาโต้จึงตอบว่า "ใช่แล้วละ" ชิโระจึงกอดซาโต้ และ ร้องไห้อีกครั้ง แล้ว พูดว่า "พะ....พี่ครับ... ผม..คะ.....คิดถึง...แม่จัง...เลยครับ ฮือๆๆๆๆๆๆ"

ซาโต้จึงดีดหน้าผากแล้วขึ้นเสียงถามชิโระว่า "เมื่อกี้บอกว่าไง ชิโระ พี่บอกว่าห้ามร้องไห้ไง ได้ยินไหม!!" 

ชิโระจึงตบหน้าซาโต้ และ บอกว่า "พี่โหดร้ายที่สุดเลย!! ฮือๆๆๆๆ" จากนั้นก็เข้าห้องนอนของตัวเองไป ซาโต้จึงไปนั่งที่โต๊ะ แล้ว เหลือบไปเห็นถุงยาประจำตัวของชิโระ จึงไปหยิบลงมา และ ไปเจอบัตรผู้พิการ และ ใบนัดที่เก็บไว้ในถุงยา

ซาโต้จึงหยิบบัตรผู้พิการของชิโระขึ้นมาดูปรากฏว่า ชิโระนั้นเป็น *โรคออทิสติก ซาโต้จึงพูดว่า 

"อย่างนี้นี่เองสินะ ขอโทษนะชิโระ พี่นี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมเมื่อกี้ถึงได้ทำแบบนี้กับชิโระลงไป พี่ขอโทษ..."

จบประโยคน้ำตาของซาโต้ก็ไหลลงมาทีละนิดๆ ชิโระที่แอบฟังอยู่ใกล้ๆโต๊ะ แล้วเห็น ซาโต้นั่งร้องไห้ ชิโระจึงไปกอดซาโต้ และ พูดว่า "พี่ครับ... อย่าร้องไห้สิครับ พี่เป็นคนบอกผมเองนี่หน่า ว่าห้ามร้องไห้น่ะ" 

พูดจบชิโระจึงเช็ดน้ำตาให้ซาโต้อย่างอ่อนโยน ซาโต้จึงสลักจูบแรกไว้ในปากของชิโระ ชิโระจึงหน้าแดงเล็กน้อย

ซาโต้จึงยิ้มปนหัวเราะนิดๆ และ พูดว่า "ชิโระเนี่ย ไร้เดียงสาซะไม่มีนะ... หึๆ" พูดจบซาโต้จึงถอดเสื้อชิโระ และ กระซิบข้างหูว่า "เป็นของพี่เถอะนะ ชิโระ" 

ชิโระจึงดูดคอของซาโต้ ซาโต้จึงหน้าแดงพร้อมกัดฟันเล็กน้อย ซาโต้จึงจูบปาก และ แลกลิ้นกับชิโระ ถอดกางเกงของชิโระไปพลาง

ชิโระจึงหน้าแดง และ ถามเสียงหลงว่า "พี่ซาโต้ จะทำอะไรน่ะ อ๊า!!" ซาโต้จึงบอกว่า "พี่ก็จะให้น้องเป็นของพี่ไปตลอดไงล่ะ หึๆ" ชิโระจึงพูดเสียงหลงว่า "ผมก็จะเป็นของพี่เหมือนกัน อ๊า!!"

ณ 4 ชั่วโมงต่อมา... เวลา 13.30

ซาโต้ที่ลุกขึ้น และ ตื่นมาหลังจากที่เหนื่อยๆเมื่อ 4 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น และ เห็นชิโระหลับอยู่ จึงเขียนโน้ตบอกว่า 

"ชิโระ เดี๋ยวพี่มานะ พี่ออกไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ พี่สัญญาว่าพี่จะซื้อของหวาน และ ตุ๊กตาที่เราชอบมาให้ โอเคนะ ตอนเย็นพี่จะกลับมานะ จาก ซาโต้"

ณ เวลา 15.45

ชิโระตื่นขึ้นมาและเห็นโน้ตที่ซาโต้เขียนวางอยู่จึงอ่านมา และ เสียงโทรศัพท์ของชิโระก็ดังขึ้น ชิโระจึงพูดว่า "ยูโกะ โทรมานี่หน่า ปกติไม่เคยโทรมานะ รับสายดีกว่า" ชิโระจึงพูดในสายว่า "สวัสดี ยูโกะ เธอมีอะไรหรอ?!"

ยูโกะที่คุยสายอยู่จึงพูดขึ้นมาว่า "ไอ้ชิ!! 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา แกหายหัวไปอยู่ส่วนไหนของโลกกันล่ะยะ!! ตอบฉันมา!! อาจารย์สึบาสะถามหาแกเนี่ย!!" 

ชิโระจึงตอบว่า "แม่ฉันเสียเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนอ่ะ ฉันเลยได้แต่อยู่ในคอนโดอ่ะ ฝากบอกอาจารย์สึบาสะด้วยนะ ว่าฉันมีเหตุผลที่ต้องขาดน่ะ" ยูโกะจึงพูดในสายว่า "แกโอเคใช่ไหมอ่ะ ไอ้ชิ..." 

ชิโระจึงตอบว่า "ฉันไม่โอเคอ่ะ ตั้งแต่ที่ได้ยินมาว่าแม่ฉันเสีย ฉันก็ไม่โอเคแล้ว"

ยูโกะจึงพูดในสายตอบกลับว่า "ไอ้ชิ!! ถึงแม้แกจะเป็นออทิสติก แต่แกก็ไม่สามารถที่จะทำตัวเป็นเด็กติดพ่อติดแม่ได้ตลอดไปหรอกนะ แกอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ 2 แล้วนะเฟ้ย!! ฉันเชื่อว่าแกในสักวันหนึ่งในอนาคต แกจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งจากใครสักคนนี่แหละ ฉันเชื่อว่ายังงั้น งั้นแค่นี้ก่อนนะ ขอพระเจ้าอวยพรจ้ะ บ๊ายบาย" 

ชิโระจึงกดวางสาย ชิโระจึงพูดกับตัวเองว่า "จริงอย่างที่ ยูโกะพูดนั่นแหละนะ ฉันไม่สามารถทำตัวเป็นเด็กติดพ่อติดแม่ได้ตลอดไปจริงๆด้วยสินะ"

ทันใดนั้นก็มีเสียงกริ่งกดจากหน้าห้อง ชิโระจึงถามว่า "ใครครับ?!" คนที่กดกริ่งจึงตอบไปว่า "อาจารย์สึบาสะเองครับ ท่านชิโระ เปิดประตูให้หน่อยครับ" ชิโระจึงเปิดประตู สึบาสะจึงเข้ามา ชิโระจึงปิดประตู สึบาสะจึงถามว่า "เจอพี่ชายแล้วสินะครับ ท่านชิโระ" 

ชิโระจึงตอบว่า "ใช่แล้วละครับ" สึบาสะจึงถามชิโระว่า "ตั้งแต่ตอนนั้น... ท่านชิโระโอเคหรือยังครับในตอนนี้..." ชิโระจึงส่ายหน้าแทนการตอบด้วยคำพูด

สึบาสะจึงเอาสร้อยคอให้ชิโระ สึบาสะจึงพูดว่า "นี่น่ะ เป็นของที่คุณหญิงยูระฝากไว้ให้ท่านชิโระก่อนที่จะตายน่ะครับ" ชิโระจึงรับสร้อยคอเอาไว้ ชิโระจึงถามสึบาสะว่า "สึบาสะ... แล้วคะแนนของฉันล่ะ..." 

สึบาสะจึงยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ท่านชิโระ ระหว่างที่ท่านชิโระไม่มาที่โรงเรียนน่ะ ผมได้สั่งงานแบบกลุ่มไว้น่ะครับ เพื่อที่ว่าท่านจะได้คะแนนจากตรงนั้นไงครับ" ชิโระจึงยิ้มและพูดว่า "ดีจังเลยนะครับ..."

สึบาสะจึงพูดว่า "ถ้าท่านคิดถึงคุณหญิงยูระ คุณแม่ของท่าน ก็จงมองไปที่ ดวงจันทร์ ท้องฟ้า และ ดวงดาว ในยามค่ำคืนนะครับ เพราะ เส้นทางบนสรวงสวรรค์มักจะอยู่ในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ดวงดาวก็เปรียบเสมือนที่อยู่อาศัยของเหล่าเทวดานางฟ้า ดวงจันทร์ก็เปรียบเสมือนปราสาทของพระเจ้ายังไงล่ะครับ" 

ชิโระจึงพูดว่า "ขอบใจนะ สึบาสะ ฉันน่ะ จะมองทุกคืนเลยละครับ" ชิโระจึงยิ้มให้ สึบาสะจึงนำเซ็ทอุปกรณ์เครื่องเขียนเซ็ทใหญ่ และ ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาให้ ชิโระจึงถามว่า "รู้ได้ยังไงละเนี่ย ว่าฉันอยากได้ 2 อย่างนี้น่ะ สึบาสะ" 

สึบาสะจึงตอบว่า "เป็นความลับครับ ท่านชิโระ" สึบาสะจึงพูดว่า "งั้นไปก่อนนะครับ ท่านชิโระ ถ้าอยากเจอ หรือ อยากมาหาผมก็โทรมาได้เลยนะครับ" พูดจบพลางยื่นกระดาษเขียนเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้ชิโระ 

สึบาสะจึงพูดว่า "ไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย!!" ชิโระจึงพูดว่า "ท้องฟ้า ดวงดาว ดวงจันทร์ เป็นเหมือน สวรรค์ งั้นหรอ... ตอนนี้มะม๊าคงจะเป็นนางฟ้า และ อยู่อาศัยในดวงดาวดวงใดดวงหนึ่งก็ได้สินะ..."

โปรดติดตามตอนต่อไป....