MAYA มายา

               
               “นี่มันอะไรฝัน”
              “อะไร” สุดฝันเงยหน้าออกจากหนังสือที่อ่าน มองใบหน้าเพื่อนของตนที่ขึงขังอยู่
              “นี่ไง” สร้อยที่มีแหวนเพชรคล้องอยู่ถูกชูขึ้น สุดฝันทิ้งหนังสือลงข้างตัวก่อนจะคว้าสร้อยที่อยู่กลางอากาศนั้น หากแต่มันถูกเพื่อนรักยื้อให้สูงขึ้นจนเอื้อมไม่ถึง
              “แกเป็นคนขโมยมันมาหรอ” มาญาถามขึ้นอย่างอึดอัดใจ แหวนที่แม็กตั้งใจซื้อให้ฟ้าใสเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เขาตั้งใจเซอร์ไพรส์แฟนสาว มันจะเป็นของฟ้าใสและถูกคล้องลงคอสวยพร้อมกับคำสัญญาว่าเมื่อเรียนจบ เขาจะสวนแหวนที่ให้เธอเก็บรักษาไว้ ลงบนนิ้วนางข้างซ้ายและขอเธอแต่งงาน แต่ทุกอย่างที่วางแผนไว้กลับพังทลายเมื่อสร้อยที่มีแหวนคล้องอยู่นั้นหายไป มาญารู้สึกโกรธทันทีที่เจอเจ้าสิ่งนี้อยู่ในตู้เสื้อผ้าของสุดฝัน
              “ไม่ได้ขโมยนะ เก็บได้ไม่ได้เรียกขโมยสักหน่อย”
              “แกเก็บได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วแกก็ไม่บอกฉัน”
              “ก็จะบอก แต่ มันก็ไม่มีโอกาสบอกนี่”
              “ฉันก็อยู่กับแกตลอด นอนก็นอนด้วยกัน ทำไมจะไม่มีโอกาสวะ ถ้าเข็มตรามอฉันไม่หายแล้วไปค้นในตู้เสื้อผ้าแก ฉันก็คงยังไม่รู้ใช่ไหมว่าแกซ่อนไอ้นี่ไว้”
              “ก็ฉันไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน แกเข้าใจฉันบ้างดิ จะให้ฉันทำใจได้ยังไงเมื่อต้องเห็นฟ้ามันพูดถึงแม็กทุกวัน พูดถึงเรื่องแต่งงานพูดถึงแหวน พูดถึงเรื่องเลี่ยนๆ ที่มันจะเอามาพูดในกลุ่ม” สุดฝันพูดออกมาอย่างเหลืออด เธอยังจำมันได้ วันที่ช่วยอศวัตเลือกแหวนเพชรในห้างดัง หลังจากเพื่อนที่อยู่ในแผนไม่มีใครว่างไปด้วยเลยสักคน ซึ่งมันเป็นแหวนในแบบที่เธอชอบ เธอเลือกเองกับมือและมันควรจะเป็นของเธอไม่ใช่หรือไง
             
               มันผิดมากหรือกับการกระทำของเธอ…
 
              อศวัตบอกกับเธอว่าเขาตื่นเต้นมากและขอเธอเป็นคู่ซ้อมก่อนวันเกิดฟ้าใสในช่วงเย็นของวันหนึ่ง เขาไม่ได้เอะใจเลยสักนิดในการแสดงออกที่เกินเพื่อนของสุดฝัน เพราะนั่นเขาคิดว่าเธอคือเพื่อนเสมอมา อศวัตยัดกล่องแหวนลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะงีบหลับไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ในสวนสาธารนะแห่งหนึ่งเมื่อเพื่อนอีกสามสี่คนยังมาไม่ถึงจุดนัดหมาย มีเพียงเขาและผู้ที่แอบรักอยู่เงียบๆ กล่องแหวนหล่นลงบนพื้นหญ้าขณะที่คนตัวโตลุกขึ้นเต็มความสูงทักทายเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่มากันแล้ว สุดฝันหยิบมันขึ้นมาแต่ก็ไม่มีช่วงจังหวะในการท้วงเพื่อคืนให้แก่เจ้าของ ก่อนที่เธอจะเก็บมันลงในกระเป๋า
              สุดฝันพยายามจะคืนให้เขาแล้วในวันนั้น วันที่ที่เขามาส่งเธอกลับบ้านเป็นคนสุดท้าย แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตามที่อยู่ภายในลึกๆ เธอเลือกที่จะเก็บมันไว้ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่สมควรและผู้ชายที่เธอรักจะต้องเสียใจมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังจะเลือกทำอยู่ดีเพื่อความรู้สึกของเธอ
              ขอโทษนะ…
 
              “มันก็ไม่ผิดป่าววะที่มันจะพูด แม็กเป็นแฟนมัน ก็สิทธิ์ของมันดิ” มาญาถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความคิดแย่ๆ ที่โผล่มาในหัวของเพื่อนสนิท หลายๆ คนอาจเห็นด้วยกับสุดฝัน เพราะด้วยนิสัยที่เรียกว่า ชอบอวดและต้องการเป็นคนที่เพอร์เฟคที่สุดของฟ้าใส จึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเซนซิทีฟต่อหลายๆ คนที่ต้องมาเห็นและได้ยินเรื่องเลี่ยนๆ ของเจ้าหล่อน มันคงไม่แปลกที่มีหลายๆ คนไม่ชอบในการกระทำนั้นอยู่ ซึ่งนั่นมันก็เป็นอีกด้านที่แย่ๆ ของฟ้าใส แต่เราควรมองด้านดีที่มีมากกว่า เมื่อเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่คิดว่าจริงใจกับเราและไว้ใจได้
 
              สุดฝันแย่งสร้อยที่อยู่ในมือของมาญาได้สำเร็จ ก่อนจะทรุดลงนั่งกับเก้าอี้
               “แกต้องเอาไปคืนนะ มันไม่ใช่ของแก แม็กก็เหมือนกัน มันไม่ใช่ของแกฝัน”
               “พอเถอะ รู้ว่าทำยาก แต่ตัดใจซะเถอะ ไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลยว่ะ” สุดฝันสดับฟังเพื่อนของตนอยู่เงียบๆ นิ้วเรียวลูบไล้แหวนเพชรนั้นอย่างทะนุถนอม
 
               “แกเคยรักใครไหมวะญา”
 
               “…”
 
               “แกเคยรักใครมากจนทำทุกอย่างได้โดยไม่คิดรึเปล่า” น้ำตาไหลลงบนแก้มอย่างไม่รู้ตัว ความเสียใจและเจ็บปวดแผ่ซ่านกัดกินเธออย่างทรมาน
 
               ความรัก ทำไมถึงเจ็ดปวดขนาดนี้นะ….
 
               “แกลองคิดดูดีๆ นะ ว่าสิ่งที่ทำอยู่ มันใช่ความรักจริงๆ หรือแกแค่อยากได้เขา” มาญาวางมือลงบนไหล่นั้นรับรู้ถึงแรงสะอื้นเบาๆ
               “ถ้าแกรักแม็กมันจริงๆ แกไม่ได้อยากเห็นมันมีความสุขหรอวะ”
               “ถ้าแกไม่กล้าเอาไปคืน เดี๋ยวฉันเอาไปคืนให้มันเองก็ได้นะ”
 
               “เดี๋ยวเอาไปเอง สัญญาจริงๆ แต่ ขอทำใจก่อนนะ ขอร้อง” มาญาพยักหน้าตกลง ก่อนจะกอดปลอบปะโลมกับคนตรงหน้า
               
               อยากเห็นมันมีความสุขมากๆ เลยล่ะมาญา…
               แต่ควรเป็นเราที่ทำให้เขามีความสุข มากกว่าคนอื่นที่ทำให้เขามีความสุข
 
               ถ้าแกได้รัก แกจะรู้ว่ามันสามารถนิยามเองโดยรักจากผู้เลือกรัก
               
               รักสำหรับฉัน… คือการครอบครอง
 
               ขอโทษนะ ที่ทำไม่ได้…
 
 
               ความรักของฉันมันเจ็บปวดมากพอแล้ว เจ็บมากพอจนอยากจะมีความสุขคืนมาบ้าง…
                สักครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดก็ยังดี…