MAYA มายา

               
               รันลณีไม่ได้กลับบ้านในทันทีที่เลิกงาน เธอใช้เวลาเกือบสี่ชั่วโมงในการนั่งคุยกับบรรดาพี่ๆ ที่ชื่นชอบเรื่องของคนอื่นในห้องพักของโซนเอที่คุ้นเคย และแน่นอนว่าเธอเล่าเรื่องออกมาอย่างมีอรรถสร แต่ก็แค่ด้านที่อยากให้ทุกคนได้รับรู้เท่านั้น
               เรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่สมควรเล่า เพราะจะทำให้อีกฝ่ายมองเธอเปลี่ยนไป…
 
              หญิงสาวปลดเสื้อกาวน์ออกพลางเดินเข้ามายังห้องพัก เวลาเกือบสามทุ่มทำให้ภายในโถงห้องพักกว้างขึ้นเพราะปลอดคน รันลณีแขวนเสื้อกาวน์ของตนเองไว้รวมกับของคนอื่นที่แขวนไว้อยู่แล้วเพื่อรอให้แม่บ้านเก็บไปซัก ก่อนจะเดินลิ่วไปยังห้องพักเพื่อจัดการตัวเองและเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ไม่ทันที่รันลณีจะรีบร้อนเธอก็ต้องทิ้งก้าวเดินของตัวเองเมื่อพบชายหนุ่มที่เจอเมื่อครู่ ยืนกอดอกพิงประตูห้องของเธอ
              “ผมนึกว่าคุณจะไม่กลับเข้ามาแล้วซะอีก”
              “หมอมีธุระอะไรกับรันรึเปล่าคะ” รันลณีพูดพลางเสียบบัตรของตัวเองเพื่อเข้าห้อง              
              “ผมเข้าไปได้รึเปล่า” แทนคุณพูดขึ้นไม่ตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า รันลณีชั่งใจสักครู่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้พูดอะไร ชายหนุ่มตามเข้ามาอย่างเงียบๆ เหมือนกับเจ้าของห้องอนุญาตแล้ว
              “คุณทำเองทั้งหมดเลยสินะ เรื่องวันนี้” แทนคุณพูดขึ้นพลางทรุดลงที่โซฟาปลายเตียงใหญ่
              “ผมแค่คิดว่า ยังมีอะไรที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับคุณอีกบ้างไหม”
              “คนเราไม่ได้มีด้านเดียวค่ะคุณแทน และสิ่งที่รันทำไปรันไม่จำเป็นต้องไปบอกใครให้รู้ด้วย” รันลณีพูดก่อนจะดื่มน้ำในแก้วจนเกือบหมด
              “เรื่องนั้นผมรู้ ผมก็ไม่ได้ต้องการให้คุณพูดกับผมทุกเรื่อง เพราะในบางเรื่องผมก็ไม่ได้อยากจะรู้”
รันลณีถอนหายใจหนักๆ เจ็บลึกๆ ที่หัวใจ
              “แล้วคุณต้องการอะไร คุณจะมาที่นี่เพื่อมาพูดกับรันแค่นี้ก็กลับไปเถอะค่ะ รันจะอาบน้ำ”
              “คุณคงมีแผนแล้วสำหรับการตามหากุญแจ และคุณต้องบอกผม” หญิงสาวจ้องมองดวงตาคู่นั้นพยายามอ่านใจของคนตรงหน้า
              “รันไม่มี”
              “ผมอยากจะรู้เรื่องนี้ถึงคุณจะไม่อยากบอกผมก็ตาม คุณเป็นคนวางแผนและจัดการเรื่องสองคนนั้นด้วยตัวเองเพื่อตัวเอง แต่สิ่งที่คุณจะทำคุณทำด้วยตัวเองไม่ได้เพราะถ้าเกิดพลาด มันไม่ใช่แค่คุณที่เดือดร้อน เข้าใจไหม”
              “รันไม่ลากคุณอัปสรมาเกี่ยวข้องหรอกคะ”
              “ไม่แน่ ถ้าคุณทำมันคนเดียว ไม่สิ ถ้าคุณทำทุกอย่างกับอีกด้านหนึ่งของคุณ ด้านที่เป็นสีดำมันกลืนคุณไปโดยที่คุณไม่รู้ตัวรันลณี”
              “คุณพูดอะไรของคุณ”
              “คุณจะรู้บ้างไหมว่ารุ่นพี่ถูกคุณจัดการเขามีลูกที่พิการอยู่กับแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็ง ผู้ชายคนนั้นติดหนี้พนันบอลและบ้านของเขากำลังถูกยึด ลูกและเมียเขาจะไปอยู่ที่ไหนขณะที่ภาระทั้งหมดตกไปอยู่ที่ภรรยาแทน” แทนคุณเดินเข้าหาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขามองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยนั้น
              “คุณจะรู้บ้างไหมว่าครั้งหนึ่งคุณยุภาเคยช่วยชีวิตคนไข้ที่กำลังจะกระโดดตก เธอได้จดหมายและของฝากจากผู้ป่วยทุกปี และคุณรู้ไหมว่าคุณปรานเทพคือนักคอมพิวเตอร์ฝีมือดีที่สุดของโรงพยาบาลและเขาเป็นที่รักของลูกน้องในทีม และทุกเย็นเขาจะมาเล่นกับเด็กๆ ในโซนเอพร้อมกับขนมเป็นตะกร้า”
              “แต่… พวกเขาก็ทำผิด”
              “คนเรามีสองด้านไงรัน แต่คุณเลือกมองพวกเขาเพียงด้านเดียว เพียงด้านมืดที่คุณก็รู้ดี ว่ามันมีอยู่ในตัวของทุกคน”
              “มันไม่ใช่ความผิดของรัน พวกเขาทำผิด” หญิงสาวเสียงสั่นเครือ ค่อนข้างใจหายเมื่อได้ยินในสิ่งที่ไม่เคยได้รับรู้
              “ใช่พวกเขาสมควรแล้ว แต่สีขาวจะถูกเลือนไปเพราะสีดำ ความดีที่เขาทำอาจไม่มีคนเอ่ยถึงอีกเลย พวกเขาจะไม่ได้รับการให้อภัยและความเชื่อใจอีก”
              “พวกเขาเป็นคนแต้มสีดำนั่นเองนะคะ รันแค่ทำให้คนผิดได้รับโทษที่ก่อ” รันลณีเริ่มขึ้นเสียง พยายามต่อต้านคนตรงหน้า
              “แต่คุณก็ไม่ควรไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ มันไม่ใช่เรื่องของคุณ ให้มันเป็นเรื่องของกฎหมาย”
              “ถ้ารอแต่กฎหมายคงหยุดพวกเขาได้ และถ้ามีคนคิดแบบคุณ…” รันลณีพยักหน้าให้กับตัวเอง
              “คุณทำอะไรบ้างในตอนที่คุณอัปสรถูกทำร้าย เข้าไปช่วยหรือยืนดูเฉยๆ”
              “พูดว่าจะปกป้องเธอ แต่ก็ไม่เคยลงมือเลยสักครั้งสินะคะ”
แทนคุณนิ่งลงในทันที ชายหนุ่มถอยออกจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า หลบสายตาที่มองมายังเขา
              “ได้โปรดเถอะรัน ผมแค่ไม่อยากให้คุณกลายเป็นสีดำทั้งหมด มันน่ากลัวนะที่คุณพยายามจะไม่เข้าใจผม” แทนคุณพูดจบก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่ได้ลังเลใจ ภายในห้องเงียบสงัดเมื่อไร้คำพูดและการกระทำใดๆ จากมนุษย์คนเดียวที่ยืนทื่ออยู่
              สายน้ำจากฝักบัวถูกรดลงมาทั่วหัวไหลลงตามร่างกายที่ยังคงอาภรณ์อยู่ ฉากกั้นกระจกห้องอาบน้ำเกิดเงาสะท้อนของหญิงสาวที่จ้องมองกันและกัน ภายในหัวของเธอกำลังตั้งคำถามของตัวเองอยู่ว่าเธอเป็นใคร นี่คือรันลณีที่เธอรู้จักจริงใช่ไหม หญิงสาวเริ่มคิดถึงอดีตที่สวยงามที่เธอสามารถนึกออก ช่วงเวลาที่เธอเรียนจบจากสถาบันชื่อดังของอังกฤษ ช่วงเวลาที่เธออยู่กับแม่ผู้เป็นที่รัก รอยยิ้มเริ่มผุดแต่ก็แค่เริ่มต้น
             
               ‘แกต้องเอามันไปคืนนะ มันไม่ได้เป็นของแก’
 
            ‘เก็บได้ ไม่ได้เรียกขโมยนะ’
 
            ‘หยุดระรานชาวบ้านได้แล้วนะ แกน่ะมันแย่ที่สุดเลย’
 
 
              ‘กรี๊ด!!!!!!’
 
 
              เสียงกรีดร้องประสานกันดังขึ้น รันลณีหลับตาลงภาพสีชาผุดเข้ามาในหัว หญิงสาวรู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนภาพที่กำลังจมน้ำอยู่ในห้วงความคิด รันลณีทรุดลงใช้มือตะเกียดตะกายว่ายน้ำอย่างคนเสียสติ เสี้ยวหนึ่งที่มีสติ มือบางรีบหมุนปิดฝักบัวนั้นก่อนที่เธอจะขาดอากาศหายใจ รันลณีสูดหายใจคล้ายคนพ้นจากน้ำก่อนจะคว้าโทรศัพท์กดสายที่เธอต้องการ
              “ระ… รัน กลัว” เสียงสะอึกดังขึ้นเมื่อคนปลายสายตอบกลับมา รันลณีปล่อยโฮก่อนจะลดโทรศัพท์ลงโดยไม่ได้สนใจว่าคนในสายพูดอะไรบ้าง
              ภาพสีชานั้นเป็นภาพที่เธอไม่เคยคิดถึงมันเลยในชีวิต เธอกำลังจมอยู่ในน้ำที่ไม่มีทางออก และเสียงนั้นมันเป็นเสียงของเธอเองที่กำลังพูดกับใครสักคนหนึ่ง คนที่เธอต้องรู้จักดีแน่ แต่ทำไมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอไม่สามารถจำมันได้ เหมือนกับมันไม่เคยอยู่ในช่วงชีวิตของเธอเลย เหมือนกันว่ามันไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเธอเลย
              หรือเธอกำลังจะกลายเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ
 
              “รัน!!” แทนคุณปรี่เข้าหาหญิงสาวเปียกปอนที่กอดเขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอย่างน่าสงสาร เขากอดปลอบเธอในทันทีโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกไปด้วยหรือไม่ ใจบางเหมือนกระดาษเมื่อคนในอ้อมกอดร้องไห้หนักจนตัวโยน เขาเริ่มโทษตัวเองว่าจะทำให้เธอเสียใจเพราะคำพูดของเขา ด้วยเหตุผลนี้ทำให้เขายังไม่ได้ออกไปจากห้องพักของเขา และหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ของคนตัวเล็กที่ร้องไห้จนจับคำพูดไม่ได้ เขาก็พุ่งตัวมาในห้องของหญิงสาวในทันที
 
              หลังจากปล่อยในคนตัวบางร้องไห้จนพอใจ รันลณีก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง ผ้าขนหนูสีขาวยังคงเช็ดผมให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงนอนอย่างเบามือ และนั่นมันทำเธอรู้สึกดี
              “ผมคิดว่าคุณจะเสียใจเพราะผม ผมขอโทษนะ”
              “ก็มีส่วนค่ะ ถ้ารันไม่คิดเรื่องคุณ รันคงไม่เป็นแบบนี้” เสียงที่ยังคงขึ้นจมูกของรันลณีเพราะร้องไห้จนจมูกแดงทำให้แทนคุณยิ้มออกมาน้อยๆ
              “ผมขอโทษครับ” รันลณีลอบยิ้มใบหน้าเริ่มแดงแข่งกับจมูกเมื่อได้ยินประโยคที่อบอุ่นที่สุดของชายหนุ่ม
              “รันก็ขอโทษด้วยค่ะ และขอบคุณที่ช่วยเตือนสติรันในหลายๆ เรื่อง”
              “คุณไม่ได้ตัวคนเดียวรัน ผมจะเป็นคนฉุดคุณขึ้นมาเองไม่ต้องห่วง”
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ …
               “แล้ว คุณรู้ได้ยังไงว่ารันอยู่ที่นี่ คุณไม่มีคีย์การ์ด…”
              “กุญแจสำรองของทีมไง มันอยู่ที่ห้องของผมกับโฉมคนละชุด” รันลณีพยักหน้าเมื่อนึกขึ้นได้ว่า จะมีกุญแจสำรองให้พาร์ทเนอร์ขอแต่ละทีม แพทย์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ครองครองคนละชุดซึ่งมีไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน รันลณีลืมฟังประโยคที่แทนคุณกำลังพูดอยู่เมื่อฉุดคิดบางอย่างได้
              “คุณเคยจมน้ำบ้างรึเปล่า บางทีมันอาจจะเป็นผลจากในอดีต”
              “ไม่ทราบสิคะ รันนึกไม่ออกเลย แต่ก็อย่างที่ว่านั่นแหละค่ะ รันไม่ค่อยมีความทรงจำในสมัยเด็กเท่าไหร่ จำได้ก็ตอนโตแล้วสมัยเรียนที่อังกฤษ รันเลยต้องถามแม่บ่อยๆ ว่าสมัยเด็กรันเป็นยังไง” รันลณีพูดขึ้นพลางลุกขึ้นยืนเต็มตัว แทนคุณขมวดคิ้วพลางสงสัย
              “คุณจำไม่ได้เลยหรอ” หญิงสาวพยักหน้ายิ้มเป็นคำตอบ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นแล้วเขาจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ
              “เสื้อผ้าคุณ”
              “ไม่เป็นไรครับ มันแค่ เปียกนิดหน่อย” แทนคุณปัดๆ เสื้อที่ฟากหนึ่งเปียกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ไม่ใช่กับคนตรงหน้า
              “รันขอโทษนะคะ คุณไปเปลี่ยนชุดเถอะ แล้วเดี๋ยวรันจะซักให้” แทนคุณหัวเราะเบาๆ
              “ที่นี่มีแม่บ้านนะคุณ ผมไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มยิ้มพลางหยิบกุญแจและโทรศัพท์คล้ายกำลังจะบอกลา
              “พรุ่งนี้รันจะไปเยี่ยมสองคนนั้น ดูเหมือนต้องไถ่บาปให้ตัวเองบ้าง”
              “ผมดีใจนะที่คุณกลับมารัน รันที่ผมรู้จัก”
 
                        เพราะคุณ ทุกอย่างเพราะคุณไง…
 
               “กลับด้วยกันนะ ผมจะไปรอที่โถงใหญ่”
 
               เพราะคุณเป็นคุณ คนที่ทำให้ฉันตกหลุมรักซ้ำๆ
               และดึงฉันกลับมาพร้อมกับหัวใจที่จมดิ่งไปกับคุณ…
 
               รันลณีพยักหน้าตอบรับพลางยิ้มน้อยๆ มันคือข้อเสียหรือข้อดีก็ไม่รู้ของเธอ ที่เธอเป็นคนที่คิดแล้วต้องพูดออกไป
               
               “คุณแทนคะ”
               
               “………….”
 
               “รันชอบคุณนะคะ”
               “และรักคุณเข้าแล้วในตอนนี้”
 
                            เพราะกลัวว่าถ้าพูดคำนั้นออกไป
 
                        เราจะไม่เหมือนเดิม…