first love รักแรกของสองเรา

            อัปสรสวรรค์ยอมตอบตกลง วสุธายิ้มก่อนจะลุกขึ้นเดินนำเธอออกจากบ้าน อัปสรสวรรค์ยกมือไหว้ทุกคนอีกครั้งก่อนจะรีบเดินวสุธาออกไป ท้องฟ้ามืดเร็วกว่าปกติเนื่องจากเป็นฤดูหนาว ท่ามกลางความเงียบ วสุธาจึงคิดหาเรื่องที่จะพูดกับอัปสรสวรรค์

              “ฟ้า”

              “มีไร”

              “เธอไม่ชอบฉันรึไง ทำไมถึงชอบเหวี่ยงนักเวลาที่คุยกับฉัน”

              “เปล่านี่” อัปสรสวรรค์ตอบ

              “แสดงว่าเธอชอบฉันหรอ” วสุธายิ้มหน้าระรื่น

              “ฉันจะไม่ชอบเพราะท่าทางแบบนี้ของนายล่ะ”

              “ก็ดีใจที่เธอนะชอบฉัน”

              “หยุดแป๊บนะ ฉันไม่ได้เกลียดนาย และฉันก็ชอบนายแบบเพื่อนป่ะ” อัปสรสวรรค์บอก โดยไม่ทันระวังงกลุ่มเด็กๆปั่นจักรยานแข่งกันมา วสุธาจึงรีบดึงตัวเธอเข้ามาเพื่อหลบกองทัพเด็ก

              “หัดระวังด้วยสิ” วสุธาบ่น เมื่อเห็นเด็กๆผ่านไปแล้วจึงหันมามองที่เธอ ซึ่งตอนนี้เขาและเธอใกล้กันมากจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกันได้ ตาสีน้ำตาลเข้มของเธอจ้องมองเขา ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจรีบหลบสายตาของเขา

              “อย่างนี้สินะ ที่ควรให้ผู้หญิงเดินด้านใน” วสุธาปล่อยมือจากเธอ แล้วจับให้เธอมาอยู่อีกฝั่ง “ซอยเล็กๆอย่างนี้ยิ่งต้องระวังนะ” เขาพูดไปเดินไป แต่ดูเหมือนคนข้างๆจะยังยืนนิ่ง จนต้องเดินกลับไปหา

              “ตกใจจนช็อคหรือเปล่านี่” เขาแตะตัวเธอ อัปสรสวรรค์จึงเงยหน้าขึ้นมอง “หรือหวั่นไหว ใจเต้นแรงด้วยรึเปล่า” เขาถาม เธอจึงวางมือแนบหน้าอกข้างซ้าย

              “บ้าน่า ปกติดีย่ะ” อัปสรสวรรค์ตอบ ทั้งที่จริงๆแล้วใจเธอกำลังเต้นแรง และโชคดีที่ฟ้ามืดจึงไม่เห็นหน้าแดงๆของเธอชัด เมื่อกี้วสุธาช่วยเธอราวกับว่าเป็นพระเอกในละคร เพียงแวบเดียวเธอก็คิดว่าเธอเป็นนางเอก คิดบ้าอะไรนะ เธอคิดในใจ

              “ถึงแล้ว เข้ามาก่อนสิ เดี๋ยวให้พี่ไปส่ง” อัปสรสวรรค์เชิญวสุธาเข้าบ้าน วสุธาจึงเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน อัครพลที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ

              “ใคร” อัครพลมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เพราะความหวงน้องสาว

              “คุณหนูดิน หลานชายนายฝรั่ง” อัปสรสวรรค์ตอบ “เขาเห็นว่ามันมืดแล้วเลยมาส่ง พี่โฟนก็ช่วยไปส่งกลับด้วย”

              “ได้ๆ เดียวคุณหนูดินนั่งก่อนนะครับ” อัครพลเปลี่ยนท่าทางมานอบน้อมทันที

              “ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกครับ เรียกผมว่าดินดีกว่า” วสุธาบอก

              “จะดีหรอครับ”

              “รีบไปแต่งตัวเถอะ” อัปสรสวรรค์บอกพี่ชายอีกครั้ง อัครพลจึงเข้าห้องไปแต่งตัว

              “ฟ้าไม่เห็นนอบน้อมเหมือนพี่ชายหรือยายเลย”

              “นายเป็นใคร แค่หลานเจ้านาย ไม่ได้มีบุญคุณสักหน่อย” อัปสรสวรรค์ยกถุงที่วสุธาให้ “แล้วอย่าคิดล่ะว่าแค่ให้ของแค่นี้จะเป็นบุญคุณ ถ้าคิดไว้วันหลังจะซื้อคืนให้”

              “โอเค พูดปกตินั้นก็ดีล่ะ ฉันชอบที่เธอเป็นแบบนี้” วสุธายื่นหน้าเข้าใกล้อัปสรสวรรค์ เธอจึงขยับหนี คนบ้าอะไรชอบหาเรื่องเข้าใกล้เธอตลอด นี่คงคิดว่าเธอเป็นเหมือนผู้หญิงที่คลั่งไคล้ท่านดินสินะ วสุธามองท่าทางของเธอก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้