first love รักแรกของสองเรา

              “ฟ้าไปช่วยดินหาของในห้องอ่ะยาย ห้องนี่รกมาก” อัปสรสวรรค์ชิงตอบก่อน

              “ยายเข้าไปทำความสะอาดไม่ได้ ” ยายบอก

              “ผมล็อคห้องไว้นะครับ” วสุธาพูด “ผมอยากให้ฟ้าเป็นคนทำความสะอาดห้องผมได้ไหมครับยาย” วสุธาถาม เธอหันไปมองด้วยความไม่พอใจ

              “ได้สิ ให้ฟ้าทำก็ดีนะ จะได้รู้ว่าอันไหนสำคัญไม่สำคัญ ยายก็กลัวเอาการบ้านคุณหนูทิ้ง”

              “ทำไมฉันต้องมาเป็นคนใช้นายด้วยนี่” อัปสรสวรรค์บ่น วสุธายิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินไปช่วยยายถือของเข้าไปในห้องครัว “นายมันเป็นเทพบุตรหรือซาตานกันแน่นะ”

              เช้าวันเสาร์ อัปสรสวรรค์รีบมาทำความสะอาดห้องนอนวสุธา ก่อนจะรีบไปตามนัดกับคิมหันต์ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เมื่อไปถึงคิมหันต์ก็สั่งของโปรดไว้รอเรียบร้อยแล้ว เธอไปถึงก็นั่งแล้วก็กินได้เลย แต่เธอก็คุยกับคิมหันต์ได้ไม่นาน วสุธาก็เดินเข้ามานั่งข้างๆกับเธอ

              “อะไรของนายอีกเนี่ย” อัปสรสววรค์ถาม

              “แค่ผ่านมา เห็นก็เลยแวะมาทักทาย” วสุธาตอบ

              “หรอ ทักทายเสร็จแล้วก็ไปที่โต๊ะเพื่อนนายสิ” อัปสรสวรรค์บอกไปทางพิชญะเพื่อนสนิทของวสุธา เขาต้องมาตามที่พิชญะบอก

              “โอเค” วสุธายอมเดินไปตามที่บอก

              “เรากินต่อกันเถอะคะ เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนนะคะ” อัปสรสวรรค์หันมาสนใจคิมหันต์

              วสุธาที่ได้แค่มองคนทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน จนเขาเองรู้สึกอิจฉาที่เธอไม่เคยจะคุยกับเขาดีๆแบบนี้สักครั้ง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของเธอ แววตาคู่นั้นที่มองคิมหันต์ทำไมต่างจากที่เธอมองตัวเขา พิชญะสะกิดวสุธาเพื่อให้เพื่อนหยุดสนใจโต๊ะนั้น

              “ถ้าไม่โอเคกลับไหมว่ะ” พิชญะถาม

              “ไม่เป็นไร กูไหว” วสุธาตอบ

              หลังจากที่จ่ายเงินกับพนักงานที่ร้าน คิมหันต์ก็เดินไปส่งอัปสรสวรรค์ที่บ้านที่วสุธาอาศัยอยู่ เพราะเธอยังต้องช่วยยายทำงานบ้าน วสุธาเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขานั่งมองเธอที่ทำงานบ้าน อัปสรสวรรค์หันไปมองทางวสุธาบ้างเพราะเขาเอาแต่จ้องเธอ

              “ถ้าไม่พูดอะไร ก็เลิกมองแล้วก็ไปหาอ่านหนังสือหรือดูหนังอะไรก็ได้นะ” อัปสรสรรค์พูด

              “แต่ฉันอยากมองเธอ” วสุธาบอก อัปสรสวรรค์วางไม้กวาดขนไก่ไว้แล้วเดินมานั่งที่โซฟาเดียวกันกับวสุธา

              “อยากมองหรอ งั้นก็มอง”  อัปสรสรรค์นั่งจ้องเขาบ้าง

              “แบบนี้เลยใช่ไหม” วสุธาถาม เธอพยักหน้าตอบ นี่คงเป็นการเล่นเกมจ้องตากัน วสุธาขยับเปลี่ยนท่านั่งหันหน้าตรงกับเธอ เรื่องอะไรเธอเองจำยอมแพ้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลงเล่นเกมนี้

              ดวงตากลมใสสีน้ำตาลเข้มของเธอ มองสบตากับดวงตาสีดำของเขา ใบหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวดเข้าหากันกำลังสู้กับหน้าตาทะเล้นของเขา ผ่านไปไม่ถึงนาที เธอก็หลับตาลงแล้วหันไปทางอื่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนหยิบไม้กวาดขนไก่เหมือนเดิม

              “ไร้สาระ ทำงานดีกว่า” อัปสรสวรรค์พูด

              “ไร้สาระหรือหวั่นไหว” วสุธาถาม

              “หวั่นไหว กับพี่คิมก็ว่าไปอย่าง” เธอตอบ

              “ใช่สิ ใครมันจะไปดิเท่าพี่คิมของฟ้า”

              “แน่นอน พี่คิมเป็นเทพบุตรทั้งภายในภายนอก ไม่เหมือนนายทำตัวเป็นเทพบุตรแต่ที่แท้ก็เป็นซาตาน” อัปสรสวรรค์พูด วสุธาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเธอ

              “แต่ก็น่าแปลกนะ ซาตานอย่างฉันมีแต่คนชอบ แม้กระทั้งเธอ”

              “ฉันไม่ได้ชอบนาย”

              “รอดูแล้วกัน ไม่นานเธอจะเปลี่ยนคำ” วสุธามั่นใจในตัวเอง “ฉันไปอ่านหนังสือแล้ว ช่วยเอาขนมกับน้ำตามไปให้ที่หน้าบ้านด้วย” ววสุธาสั่งก่อนจะหยิบหนังสือแล้วเดินออกไปยังที่ม้านั่งหน้าบ้าน