จิ้งจอกผู้โชคร้ายกับโรงเรียนเวทต์มน

               เบโตะสลัด ความคิดที่จะทำให้ตนเองรอดทิ้ง ในใจของเบโตะตอนนี้คิดเพียงแค่ต้องช่วยคนรู้จักรในสมัยเด็ก คือ ยาตะ หรือคนที่เบโตะคิดว่าเป็นเพื่อนคนแรกของเขา.....เบโตะจึงไม่ลังเลที่จะช่วยเพื่อนในสมัยเด็กของเขาจึงไม่ลังเล
และ ปลดปล่อยพลังแล้วเปลี่ยนร่างเป็นจิ้งจอกสีเงินที่มีร่างเป็นมนุษย์มีหูเป็นจิ้งจอก และ หางเป็นจิ้งจอก ในภูติจิ้งจอกที่มีพลังเต็มที่จะมี 4 หาง
แต่เบโตะเป็นลูกครึ่งจึงมีเพียง 1 หางเท่านั้น แน่นอนว่าพลังจะไม่เท่าภูติจิ้งจอกตนอื่น ยิ่งโดนผลจากการประลอง และ ที่ได้รับบาดเจ็บ จากยาตะด้วยแล้ว พลังจึงน้อยลงไปอีกซึ่งในต้อนนี้เบโตะมีพลังเพียงแค่มากกว่ามนุษย์ธรรมดาเล็กน้อย ถึงจะรู้อย่างนั้นเบโตะก็พุ่งเขาไปหายาตะที่เข่าซุด และ กำลังจะล้มลงกับพื้น แต่พลังของเบโตะก็เร็วไม่พอที่จะพายาตะออกจากตรงนั้นเขาจึงใช้ตัวบังวิถีดาบยักษ์ไม่ให้โดนยาตะ แต่ โดนที่แผ่นหลังของเบโตะเต็มๆ เป็นรอยฟันยาวตั้งแต่ไหล่ยาวเฉียงลงไปยันเอว เป็นแผลฉกันสาหัด ถ้า เป็นมนุษย์คงตายไปแล้ว แต่เนื่องจากเบโตะเป็นกึ่งภูติจึงทนรับบาดแผลไว้ได้
               ทุกคนเริ่มตกใจ และ ตื่นตระหนกขึ้นไปอีกที่รู้ว่ามีจิ้งจอกแอปแฝงในโรงเรียนที่พวกเขาเรียน ร่วมถึงฮานะที่ชอร์กที่เพื่อนที่เขาไว้ใจเป็นจิ้งจอก แล้วเบโตะก็เอยถามยาตะ "เป็นอะไรรึเปล่า.....ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ"ยาตะทำได้เพียงจ้องหน้าของเบโตะที่มีบาดแผลที่ตนเองทำไว้เต็มไปหมด แล้ว ร้องไห้ออกมา 
"อย่าร้องสิ ยาตะนะเหมาะกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มสดใสมากกว่านะ"เบโตะปลอบยาตะด้วยความอ่อนโยนพร้อมลูบเบาๆที่หัวของยาตะ แล้วเขาก็หันไปหาเจ้าปีศาจที่ถือดาบยักษ์ที่เปื่อนเลือดของเขา แล้วพูดขึ้น "เอาละเจ้าปีศาจยักษ์มาต่อกันดีกว่า" เบโตะกำมีดแน่นขึ้นแล้วมีดก็มีเปลวเพลิงสีน้ำเงินเข้มขึ้น ฮานะวิ่งเขามาพายาตะออกจากด้านหน้าของปีศาจแต่ไม่พูด หรือ ให้กำลังใจกับเบโตะเลย แต่เบโตะก็เข้าใจดีว่าทำๆมฮานะถึงไม่พูดอะไรกับเบโตะเลย แล้วเบโตะก็เริ่มเข้าต่อสู้กับปีศาจยักษ์ แต่ก็แน่นอนว่าเบโตะไม่สามารถทำอะไรปีศาจที่แม้แต่อันดับ 3 ของเมื่องยังทำอะไรมันไม่ได้ เขาทำได้เพียงรับและปัดการโจมตีของปีศาจเท่านั้น หรือก็คีอถ่วงเวลารอคนมาช่วยเท่านั้น แต่ก็ไม่มีนักเรียนคนไหนคิดที่จะช่วยเบโตะเลยยาตะก็ทำได้เพียงภาวนา และ ร้องไห้ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เบโตะ จึงพยายาม จนถึงที่สุด ในการ ต่อสู้ ในใจของเบโตะคิดเพียงแคถ้าจัดการปีศาจไม่ได้ทุกคนก็จะต้องถูกฆ่า แล้วเบโตะก็เสียท่าโดนฟันอีกรอบครั้งนี้ร่างกายของเบโตะรับความเสียหายไม่ไหว เขาจึงยืนนิ่งและมองไปที่ปีศาจยักษ์ที่กำลังจะแทงเพื่อฆ่าเขา แต่ ทว่าก็มีเวทสายลมอัดไปที่ตัวของปีศาจทำให้ปีศาจกระเด็นออกไป แล้วเขาก็พบว่าคนที่ร่ายเวทนั้นก็คืออาจารย์ทาจิบานะ เคียวโกะ
และ ยังมีนักเวทอีกมากมายที่เตรียมจะรับมือกับปีศาจ ปีศาจตนนั้นจึงถอยกลับ เพราะ เป่าหมายจริงๆของปีศาจตนนั้น คือ ตรวจสอบว่ามีภูติจิ้งจอกอยู่จริงหรือไม่ เท่านั้น 
               เบโตะจึงล้มลงนอนกลับพื้นและสลบไป
เบโตะตื่นมาอีกครั้งในห้องของเขา และ สิ่งที่เบโตะเห็นเป็นอย่างแรกก็ คือ นิฟกำลังร้องไห้อยู่เบโตะจึงถาม "นิฟเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึง ร้อง ละ"
"ก็....นิฟกลัว.....กลัวว่าถ้าเบโตะไม่ฟืนขึ้นมาจะทำยังไงดี"นิฟพูดพร้อมทั้งน้ำตา เบโตะจึงโอบกอดนิฟพร้อมพูดขึ้น"ขอโทษนะ.....แล้วก็ไม่เป็นไรหรอกผมไม่ หายไป ง่ายๆ หรอก"
"จริงนะ!"
"จริงสิผมสัญญาเลย"เบโตะพูดพร้อมใบหน้าทีอ่อนโยน นิฟก็หยุดร้องไห้และยิ้มให้เบโตะ
"อ๋อ...จริงสิผมสลบไปนานเท่าไหร่"
"เบโตะสลบไป 3 วัน นะ"
"อา..แย่อย่างงี้ผมจะเรียนตามคนอื่นทันมั๊ยเนี่ย!"
"เบโตะ......."
"นั้นสินะนิฟผมคงใช้ชีวิตแบบปกติไม่ได้แล้ว สินะ"
"แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากถามอะไรนิฟหน่อยนะ"
"อะไรเหรอเบโตะถ้านิฟตอบได้ก็จะตอบ"
"ในช่วงสามวันนี้..มีใครมาเยี่ยมผม รึปล่าว"
..............
"นั้น สินะ คงไม่..."
"มีสิ! คนที่ มาเยี่ยม เบโตะ นะ"
"ใครงั้นเหรอนิฟ!"
"เดี๋ยว สิ! รู้ว่าจะชื่อยาตะนะ"
"งั้นเหรอ...ยายนั้นเองสินะ"
"งั้นก็ ไปโรงเรียน กันเถอะ"
"แต่ว่าเบโตะ...."
"ผมรู้น่าว่าไม่ควรไปแต่ว่าผมก็มีเรื่องที่ต้องทำ"
"ยกตัวอย่างเช่นต้องไปขอบคุณยาตะที่อุตสามา"
"คะ..."
"แต่ว่าถ้าจะไปขอบคุณตรงๆยายนี้นคงต้องลำบากแน่ งั้นใช้วิธีนี้ละกัน"
 
"เบโตะนี้มันอะไรเหรอ ที่นัดเจอชั้นที่ด่านฟ้า นะ"
ยาตะพูดด้วยท่าทีที่ส่งสัย
"งั้นเอาหละนะ ขอบใจนะยาตะที่มาเยี่ยมชั้นนะ"
"อะ..ไร..นะ ก็ไม่ใช้เรื่องใหญ่สะหน่อย แค่ไปดูว่าแผลหายรึยังก็แค่นั้น แหละ"ยาตะพูดพร้อมกัหน้าแดงนิดๆและเสียงระฆังโรงเรียนก็ดังขึ้น
"งั้นชั้นไปก่อนนะ"เบโตะ เริ่ม เดินออกไป
"เดี๋ยวสิ! อะไรของหมอนั้นนะ"
เบโตะเดินเข้าห้องเรียน และแน่นอนว่าทุกคนระแวงเบโตะ และตีตัวออกห่าง แต่ไม่ใช้แค่นั้นฮานะก็โดนทุกคนในห้องตีตัวออกห่างเช่นกัน แล้วเบโตะก็รู้เหตุผลตอนช่วงพักกลางวันว่าที่ฮานะโดนตีตัวออกห่างจากทุกคน เพราะ เป็นเพื่อน ของ เบโตะ ก่อนจะหมดเวลาพักเที้ยงเบโตะจึงใช้วิธีที่จะช่วยฮานะด้วยคำโกหก โดยเขาเดินออกไปหน้าห้องแล้วพูดขึ้น "ทุกคน ฟัง! ชั้นจะบอกอะไรให้นะ
ุเหตุผลที่ฮานะย่อมเป็นเพื่อนกับผมนะ ก็เพราะว่าผมใช้เวทควบคุมจิตใจยังไงละ"
ฮานะตกใจกับคำพูดโกหกของเบโตะทีทำเพื่อช่วยตนแต่ เธอก็ไม่กล้าพูดออกไปว่ามันไม่จริง
"เลวที่สุดเลยที่ใช้เวทมนต์ใสฮานะจังนะ"
"ฮานะจังขอโทษนะที่พวกเราทำตัวไม่ดีใสเธอนะ"นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้น
"ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะเจ้าปีศาจ นี่ แท้ๆ เลย"
"เลว"
"เลว ที่สุดเลย"
"เจ้า ปีศาจ!"
"เจ้า ปีศาจ!"แต่ละคน ในห้อง ต่าง พูดขึ้น
"ไม่เป็นไร นะ ฮานะ จัง"
เบโตะเดินกลับไปนั้งที่ที่นั้งของเขา
"แบบนี้ดีแล้วเหรอเบโตะ"ยาตะพูดเบาๆข้างๆเบโตะ
"เออ..ดีแล้วเท่านี้ก็ไม่มีใครต้องเจ็บปวดแล้ว"
"ว่าแต่เธอเถอะยาจะอยู่ใกล้ฉันแบบนี้ระวังจะลำบากเอานะ"
"ไม่หละฉันจะไม่ปล่อยให้นายโดดเดี่ยวอีกแล้ว"
"อย่าเสียใจพายหลังละกัน"
"ว่าแต่นายเถอะไม่เป็นไรแน่นะตามตำนานแล้วภูติที่ถูกเรียกว่า<ปีศาจ>นะจะรับความเจ็บปวดทางจิตใจอย่างรุนแรงเลยไม่ไช้เหรอ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นลูกครึ่งนะสบายมาก"
'สบายมากอะไรกันละคนที่เจ็บปวดที่สุดก็นายไม่ไช้หรือไงกัน'ยาตะได้แต่คิดในใจโดนไม่เอ่ยออกไป