Seven Sins

ค่ำคืนที่เหน็บหนาว
               “อยากเข้าห้องน้ำจัง..”
           ชายหนุ่มเหลือบมองชายที่นอนหนุนแขนของเขาอยู่ มือหนาลูบเส้นผมสีน้ำเงินเหลือบดำอย่างเบามือ เส้นผมนุ่มสะยายไปตามมือ เขาเลิกเล่นแล้วพยายามดึงแขนของตัวเองกลับมาโดนไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่น ชายหนุ่มเดินมาตามทางเพราะห้องของอีเมอร์สันไม่มีห้องน้ำ
               “แปลกจัง ห้องก็ใหญ่ แต่ต้องเดินมาเข้าห้องน้ำข้างล่าง เฮ้อ แล้วห้องน้ำมันอยู่ที่ไหนเนี้ย”
          ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองแล้วเดินมาเลื่อยๆ
               “ อ้าว หลังบ้านหรอ คนในบ้านนี้เขาเดินหลงกันบ้างไหมนะ”
          เขามาโผ่ลที่ประตูหลังของคฤหาสน์เป็นแปลงกุหลาบ เดินไปตามทางหินอ่อนที่ปูทอดไปถึงศาลาหินสีครามตรงกลางสวน เขาเดินดูดอกกุหลาบในสวนเลื่อยๆ
               “กุหลาบสีสดจัง สดไปรึปล่าวนะ เหมือนมีใครเอาสีมาทาเลย” เขายื่นมือจะจับ                “หยุด!!”
          เสียงร้องทักดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียง ชายแปลกหน้าสองคนยืนอยู่ที่ประตู คนหนึ่งรูปร่างผอมบางลักษณะคล้ายกับชายที่เขาพึ่งมีอะไรด้วย แต่อีกคนสูงกว่ายืนอยู่ด้านหลังรอยยิ้มของเขาสยองชอบกล
               “ ดอกไม้พวกนั้นเจ้ามองได้อย่างเดียว ถ้าแตะต้องเจ้าอาจจะกลายเป็นดอกกุหลาบนั้นก่อนที่เจ้าจะรู้ว่าทำไมมันถึงได้เป็นสีแดงสดขนาดนี้”ชายผมยาวพูด
               “ ทำไมผมถึงจะไปเป็นดอกกุหลาบละครับ และทำไมมันถึงได้เป็นสีแดงสดขนาดนี้”
               “ หึๆ เจ้าเด็กนี้ไม่ได้เป็นแค่ วิญญาณที่บริสุทธิ์อย่างเดียว ยังซื่อบื้ออีกด้วย 555” ชายผมยาวหัวเราะร่า แล้วเดินผ่านเขาไป ร่างโปร่งก็เดิมตามต้อยๆ ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังหาห้องน้ำอยู่ จึงเอ่ยถามว่า
               “เอ่อออ ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนหรอครับ”
               “ไม่มีหรอกครับ ของพวกนั้น” ร่างโปร่งในชุดพ่อบ้านพูดขึ้น
          เป็นคำตอบที่ทำให้ชายหนุ่มเกิดความสงสัยอยู่วูบหนึ่ง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ใช่มนุษยธรรมดาของแบบนั้นก็ไม่จำเป็นสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขาอยากเข้าห้องน้ำมากๆT_T                
               “แต่ถ้าคุณอยากจะปลดปล่อยจริงๆก็เชิญในสวนดอกไฮเดรนเยีย ด้านหน้าคฤหาสน์เลยครับ”
               “ห้องน้ำอยู่ด้านหน้าหรอครับ” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงดีใจ
               “ไม่มีหรอกครับ ของเสียที่คุณจะปล่อยออกมาเป็นน้ำใช่ไหมละครับ งั้นก็ไปไปลดน้ำให้มันสักหน่อยก็น่าจะดีนะครับ” ร่างโปร่งยิ้มปิดท้าย
 
          ชายหนุ่มเดินลัดด้านข้างมาหน้าของคฤหาสน์เพื่อไป ลดน้ำต้นไม้!!
ณ สวนไฮเดรนเยีย
               “ เอาจริงหรอเนี้ย!!”
          ชายหนุ่มมองพุ่มไฮเดรนเยียสลับกับเป้าของตน
               (***ไฮเดรนเยียเป็นไม้พุ่มสูง 60 -70 ซม.)
               “เอาก็เอา ตรงนี้แหละ” เขารูดซิปกางเกงลง งัดลูกชายออกมาแล้วปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไว้จนหมด
 
เช้าวันรุ่งขึ้น
          อีเมอร์สันค่อยลืมตาขึ้น เขาไม่ได้นอนเต็มอิ่มขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ มือเรียวควานไปทั่ว จนพบร่างอาหารที่ตนเผลอชิมไปเมื่อคืน!! ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึกเรื่องเมือคืน ชายหนุ่มยังอยู่ในนิทรา อีเมอร์สันจ้องใบหน้าคม ไร้มองตั้งแต่คาง ริมฝีปาก จมูกเป็นสันโด่ง จนเผลอไปสบตากับ
               “แซฟไฟร์!!” อีเมอร์สันอุทาน
          ชายหนุ่มงวงเงียยันตัวขึ้นนั่ง
               “แซฟไฟร์ อะไรครับ”
          แซฟไฟร์ที่อีเมอร์สันเคยฝันถึงจริงๆแล้วมันคือแก้วตาของชายหนุ่มตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำเงินใส ดึงดูดชวนให้ค้นหา
               “อ้อ!! ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผม ครูส ทาสิโอ แล้วคุณละครับ” เขายิ้ม
               “ อีเมอร์สัน”
               “ยาวจังครับ มีชื่อเล่นไหมครับ”
               “เอซ” อีเมอร์สันพูดก้มหน้าหงุด ใบหน้าแดงๆ
               “คุณจะกินผมตอนนี้เลยไหมครับ ผมพร้อมแล้วนะครับ” ครูสพูด
          เขาก้มหน้าเช่นกัน แววตาสั่นเคลือ อีเมอร์สันนิ่งคิด แล้วตอบกลับไปว่า
               “ข้ายังไม่หิว”
          ชายหนุ่มยิ้มมุมปากก่อนจะพูดว่า
               “ก็เมื่อคืนคุณชิมผมซะขนาดนั้น จะอิ่มมันก็ไม่แปลกหรอกครับ” เขายิ้มภูมิใจ                “หุบปากไปเลยนะ” เสียงหวานตะหวาดใส่ หน้าและใบหูกลับมาแดงอีกครั้ง
               “หน้าแดงเชียวนะครับ เสียงคุณเล็กจริ..โอะ.. โอ๊ย.มะ..มันเจ็บนะครับ”
          อีเมอร์สันหยิบหมอนฝาดครูสเต็มแรงไม่หยุด
               “พอแล้วครับ”
          มือหนาจับที่ข้อมือของคนที่รัวหมอนใส่ตน เขารวบแขนทั้งสองข้างของเอซไว้ในมือเดียว แล้วดึงร่างตรงหน้าให้ขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้าหางกันไม่ถึงคืบ ดวงตาสีแดงหลับลงช้าๆ                “ลืมตาสิครับ ผมอยากเห็นแววตาขอคุณนะครับ เอซ”
          อีเมอร์สันค่อยๆลืมตาขึ้น เขาสบตากับชายตรงหน้าอย่างจริงจัง แซฟไฟร์ที่เห็นในความฝัน ของจริงมันสวยกว่ามาก จนไม่อาจละสายตาออกไปได้เลย
               ก๊อก ก๊อก ก๊อก
               “นายน้อยขอรับ นายท่านเรียกพบน่ะขอรับ”
               …. แอ๊ดดดด
          ประตูไม้โอ๊คสีดำเปิดออก อีเมอร์สันเดินช้าๆเข้าไป ห้องทำงานของลูซิเฟอร์ ภายในตกแต่งด้วยสีม่วงและดำทั่วห้อง ที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่มีร่างของชายผมยาวนั่งอยู่บนเก้าอี้หันหน้ามองออกไปที่หน้าต่างด้านหลัง
               “ขออนุญาตครับ พ่อเรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือครับ”
          ชายผมยาวหมุนเก้าอี้กลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
               “หนุ่มนั้นเจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
          อีเมอร์สันสะดุ้งเล็กน้อย พยายามพูดให้เป็นปกติมากที่สุด
               “พ่อรู้เรื่องครูสได้ยังไงครับ”
               “ครูสหรอ ชื่อของเด็กนั้นงั้นสินะ”
          ลูซิเฟอร์พูดพร้อมรอยยิ้ม แต่แววตาแทบจะดูดวิญญาณของลูกชายตรงหน้า อีเมอร์สันหน้าแดงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผอเรียกชื่อเขาออกไป มือหนาทาบลงที่ไหล่เล็ก!! อีเมอร์สันสะดุ้งโหยง มือของริชแมน- -
               “ขออภัยที่ทำให้ตกใจ กระผมแค่จะอธิบายให้ฟัง เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อคืนคุณผู้ชายเขาเดินหาห้องน้ำครับ บังเอิญผมกับนายท่านเห็นเข้าพอดี แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมมายครับ ไม่ต้องห่วงนะขอรับ” เขายิ้มกว้าง
          คำพูดนั้นยิ่งเพิ่มความตระหนกให้กับอีเมอร์สันมากขึ้นกว่าเดิม
               “แต่ดูแกไม่ได้ดูสดชื่นขึ้นเลยนี่ ทั้งที่พึ่งกินวิญาณที่บริสุทธิ์ขนาดนั้นเข้าไปเมื่อคืน หืม?? ”ลูซิเฟอร์ลากเสียงยาวเป็นเชิงถาม
               “ คือผมไม่…ได้…” เขาเงียบไป
               “ไม่ได้อะไรหรือขอรับ หืม??” ริชแมนแหย่
          ร่างบางมองตาขวาง ในใจคิดจะบอกเรื่องครูสกับคนเป็นพ่อยังไงดี ไม่ให้โดนด่า
 
 
--------------------------------------------------------------------------------
                             เรากลับมาแล้วววววววว
                             จะพยายามอัพให้ต่อเนื่องกันเนอะ