Seven Sins

 
 
#มหาบาปทั้ง7
 
     มหาบาปทั้ง 7 นั้น จัดว่าเป็นบาปหนัก ไม่สามารถอภัยได้ ใครที่มีบาปนี้ติดตัวก็เหมือนมีรอยสักบนวิญญาณของตน
 
:บาปที่1ความเย่อหยิ่ง
     บาปที่หนึ่งของเจ็ดมหาบาป "อัตตา" ความเย่อหยิ่งเป็นรากฐานของความชั่วร้ายทั้งปวง กล่าวกันว่าเป็นเพราะความเย่อหยิ่งที่ทำให้ลูซิเฟอร์ร่วงหล่นจากสวรรค์สู่ดินแดนใต้ผืนพิภพ บาปอันเห็นแก่ตัวนี้คือการเห็นว่าตัวเองนั้นดีกว่า สูงกว่าผู้อื่น ความเย่อหยิ่งจะปิดหัวใจของมนุษย์ผู้นั้นไว้จากพระเป็นเจ้า
 
               ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ร้อมรอบไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสด ดั่งเลือดของหญิงสาว และหนามแหลมที่พร้อมจะทิ้มแทงผู้ที่แตะต้อง สีแดงสดตัดกับบรรยากาศที่มืดครึ้มอยู่ตลอดเวลาของสถานที่แห่งนี้
                    ตึก.... ตึก.... ตึก....
               ชายร่างสูงผมยาวเดินช้าๆไปมาในสวนเพื่อชมดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานงามตา แววตาสะท้อนสีแดงเลือดของกุหลาบ เขาแสยะยิ้มให้กับสีแดงฉาดเหล่านั้นอย่าเช่นผู้ชนะ
                     ครืด~~~
               ชายหนุ่มร่างโปร่งส่วมชุดพ่อบ้านดูสง่างามไม่แพ้ผู้เป็นนาย เข็นรถเข็นที่วางถ้วยชาและของว่างยามเช้ามาด้วย
               "นายท่านขอรับ ชายามเช้าวันนี้เป็นชา.."
               "เลดี้เกรย์!! หรอ"
               "ขอรับนายท่าน"
               ร่างโปร่งพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วบรรจงรินชาใส่ถ้วยด้วยความชำนาญ "จมูกดีจังนะครับ"
               "ริชแมน!!"
               ผู้เป็นนายตะหวาดเสียงดัง คิ้วขมวดเข้าหากันชายหนุ่มทำหูทวนลมแล้วกล่าวต่อ"นายน้อยกลับมาแล้วนะขอรับ" พอได้ยินคำกล่าวของผู้เป็นพ่อบ้าน ร่างสูงเริ่มคลี่ยิ้มแล้วรีบเดินเข้าคฤหาสน์ทันที
               "กลับมาสักที่นะ อีเมอร์สัน"
เขาพูดกับชายที่นั้งอยู่บนโซฟา ผมสีน้ำเงินเหลืบดำกับผิวที่ขาวซีด นัยตาสีแดงเด่น ในชุดสีทมิฬ ใบหน้าที่เรียบเฉยไร้อารมณ์ เหลือบตามองคนเป็นพ่อแล้วแสยะยิ้ม
                หึ
ทั้งคู่แค่มองตาก็รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่านโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดๆ เขาเหมือนกันตั้งแต่ลักษณะภายนอกจนถึงนิสัย แต่สิ่งเดียวที่สะดุดตาและแตกต่างกันคือ'แก้วนัยตา' นัยตาของลูซิเฟอร์ผู้เป็นพ่อเป็นสีเทาซีด ของอีเมอร์สันเป็นสีแดงสด
               "ยินดีตอนรับกลับนะครับนายน้อย"พ่อบ้านพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส แต่สองพ่อลูกรู้ดีว่ารอยยิ้มนี้มันแสร้งทำ
               ณ ห้องนอนของอีเมอร์สัน ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ความอ่อนล้าที่ออกไปเที่ยวเล่นเมื่อคืนทำให้การกระพิบตาเริ่มช้าลง จนเผลอหลับไป
 
               ////
                'ซี๊ด~ ที่นี้ที่ไหน ทำไมถึงได้แสบตาขนาดนี้ อ้าก!! สว่างเกิดไปแล้ว เอ๊ะ!!นั้นใครน่ะ!! ช่วยทำให้มืดลงที ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย~~~~ 'แซฟไฟร์!!(อัญมณีสีน้ำเงิน)' '
                ////
 
 
               ดวงตาสีชาติลืมขึ้น เขาหายใจหอบ
               " เป็นอะไรรึปล่าวขอรับนายน้อย"                
               พ่อบ้านก้มหน้ามองคนบนเตียงด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่ในใจไม่ใช่เลย                "ปล่าว ฉันแค่ฝันร้ายน่ะ"
               ชายหนุ่มลุกขึ้น เหงื่อออกชุ่มเสื้อที่สวมอยู่เปียกไปหมด
               " อ้อ นายน้อยครับผมได้ยินมาว่ามีวิญญาณที่บริสุทธิ์มากอยุ่ดวงนึงน่ะครับ " พ่อบ้านผู้ด้วยน้ำเสียงสดใสแต่แฝงด้วยความไม่หวังดี " เหมือนตอนนี้จะอยู่ที่โลกมนุษย์นะขอรับ " เขาพูดไปพลางจัดเก็บของในห้อง พอเสร็จก็หันมายิ้มให้เจ้านายก่อนจะเดินจากไป                
               " วิญญาณบริสุทธิ์อย่างนั้นหรอ "
               เขาพูดด้วยความสนใจ แววตาใส่เป็นประกายเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ เขาใช้ความสามารถของปีศาจและแหล่งข้อมูลที่ไปสอบสวนริชแมน(พ่อบ้าน)                
 
               "ที่นี่หรอ "
               อีเมอร์สันบ่นหลังจากมาถึง เนื่องจากสถานที่ที่เขามาถึงนั้นเป็นตรอกโทรมๆที่ไม่น่ามีวิญญาณบริสุทธิ์อาศัยอยู่ได้เลย เขาเริ่มคิดในใจว่าเจ้าริชแมนโกหกเขารึปล่าว แต่ความคิดนั้นก็พลันหายไปเมื่อเขาได้กลิ่มหอมบางอย่าง กลิ่นที่เหมือนคุ้นเคยแต่ก็ไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน มันชวนให้อีเมอร์สันเดินตามไปโดยไม่ลังเล ตอนนี้อีเมอร์สันมาหยุดหน้าห้องเช่าโทรมๆและกลิ่มหอมที่เขาเดินตามมาก็หายไปในห้องนั้น เขาไม่รอช้าสะเดาะกลอนกุญแจเข้าไปทันที คิดในใจว่าจะรีบจัดการให้เรียบร้อยแต่ภาพที่เห็น
 
 
               ' ชายรูปร่างสันทัต ทรวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ข้างกายมีการเกงสีดำก่อนหน้าที่ใส่อยู่วางไว้แบบส่งๆ ในมือกำลังรูดเร้าแก่นกายอย่างรัวเร็ว '
 
 
               ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกถึงบางอย่างในร่างกายกำลังตื่นตัว ' เขากำลังช่วยตัวเองหรอ ในห้องรับแขกเนี้ยนะ ' อีเมอร์สันคิดในใจ ยิ่งคิดใจก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้นเลือดในกายสูบฉีดไปทั่วร่าง ตอนนี้ไม่มีหน้าไปพบใครทั้งนั้นเพราะพึ้งเห็นผู้ชายคนอื่นที่กำลังสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ปกติเขามักจะสั่งให้เทพธิดาที่มาบำเรอทำให้แล้วร่วมรักกัน เขาตัดสิ้นใจหันหลังเพื่อจะกลับ ต่อให้มีวิญญาณแสนอร่อยอยู่ตรงหน้าแต่สภาพร่างกายที่ตื่นตัวอยู่ จะมาให้กินอะไรตอนนี้ก็คงกินไม่ลง
               "!!! นั่นใครน่ะ" ชายหนุ่มหยุดทำกิจกรรมทันทีเมื่อเห็นคนปริศนาเข้ามาในห้อง เขานิ่งคิดสักพัก อีเมอร์สันยืนตัวแข็งเมื่อได้ยินเสียงร้องทัก
..........
               ความเงียบเข้ามาปรกคลุม ทุกอย่างหยุดนิ่งแม้อีเมอร์สันจะคิดในใจว่าจะออกไปจากที่นี่ แต่ขากลับก้าวไม่ออก ชายหนุ่มที่ตอนแรกเปลือยท้อนล่างตอนนี้เขาทรวมกางเกง แล้วรวบรวมสติที่กำลังเตลิดก่อนหน้าให้กลับมา "เอิ่ม..หรือว่าคุณจะเป็นลูกค้าคนใหม่ของผมงั้นหรอ แล้วคุณมาที่บ้านของผมได้ยังไงครับ แต่ชั่งมันเถอะเรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า " เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
พึ้งเคยเขียนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
 
ยังไงก็ฝากด้วยน้า