Arachne VII ( บท สายเลือดปลอมที่ 7 )
7.3
เขียนโดย ชิโร่
วันที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 18.52 น.
12 ตอน
2 วิจารณ์
13.73K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 18.53 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) บทที่แปด คนอ่อนแอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[ เทียแมท ]
ท่ามกลางกองเพลิงที่แสนลุกโชน เมืองใหญ่แห่งหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยไฟสีแดงฉาน บ้าเรือนถูกโชมไปด้วยเลือดร้อนแห่งไฟ ควันแห่งความตายกำลังหลุดลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า มันคือยามที่ท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาวในยามค่ำคืน เสียงร้องโหยหวนจากการถูกไฟเผาทั้งเป็น มองไปทางไหนก็มีเพียงศพ เด็กชายคนหนึ่งซึ่งมอมไปด้วยดินโคลน แววตาของเขาช่างว่างเปล่าไปด้วยความปวดร้าว
พ่อ... แม่ อยู่ที่ไหน
เขา... อยู่ใจกลางเมืองที่กำลัง ''ล่มสลาย''
''ช่วยฉันด้วย.... ''
หญิงสาวคนหนึ่งได้จับขาของเด็กชายคนนั้นเอาไว้
เด็กชายคนนั้นหยุดเดินและหันไปมองด้วยแววตาไร้เงา
ก่อนที่เธอคนนั้นจะสิ้นใจในเวลาต่อมา...
ไม่เพียงแต่เธอ แต่เด็กชายหนุ่มก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงและล้มลงตรงนั้นในที่สุด
-ฉันไม่อยากตาย... ใครก็ได้ ช่วยฉันที
กระทั่งเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมา มังกรขนาดมหึมาย่างก้าวเข้ามาในเมืองแห่งนี้ มันเป็นมังกรที่น่าเกรงขามไปด้วยแววตาสีแดงฉานเปร่งประกาย ตัวสีดำพร้อมเกล็ดลวดลายสวยสะดุดตา มีปีกสีดำอันแสนใหญ่โต รวมถึงเสียงคำรามของมันก็น่ากลัวไม่แพ้กัน และมองกรตัวนั้นเอง ก็ได้มาหยุดต่อหน้าเด็กหนุ่มคนนั้น
''ท่านเทียแมท... งั้นเหรอ''
เด็กหนุ่มที่นอนคว่ำใกล้ตาย ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
สีหน้าและน้ำเสียงของเขามันช่างบอบบาง
''ฮึ่มมม... ใช่แล้ว ข้าคือเทียแมท ข้าปกป้องเมืองของเจ้าได้สำเร็จ''
มังกรตัวนั้นพูดออกมาพร้อมมองด้วยสีหน้าเวทนาต่อเด็กหนุ่มคนนั้น
''งั้นเหรอ... ขอบคุณนะ''
''ขอบคุณอย่างนั้นหรือ ข้าช่วยเมืองนี้ไว้ได้ก็จริง แต่เจ้าดูผลลัพธ์สิ''
''ไม่มีคน.... ไม่มีคนรอดเลยงั้นเหรอ''
''มีเจ้าที่นอนโทรมตรงนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น''
''ทั้งๆที่หมู่บ้านของเรา บูชาท่านเทียแมทอยู่ร่ำไป แต่ท่านกลับปกป้องหมู่บ้านของเราไม่ได้''
''ข้าเข้าใจ แต่สิ่งที่ข้าทำได้ มีเพียง 'ทำลาย' ข้าจึงไม่อาจะปกป้องพวกพ้องของเจ้าได้''
''ท่านเทียแมท... ท่านจะบอกว่า ท่านชนะการต่อสู้ครั้งนี้งั้นเหรอ''
''ใช่สิ ข้าเหนือกว่าโกเลมเป็นแน่แท้''
เด็กหนุ่มคนนั้นกัดฟันด้วยความโกรธแค้น เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เมืองของเขาถูกโกเลมแห่งไฟเข้าโจมตี ซึ่งโกเลมนันก็เป็นอีกหนึ่งในปีศาจอันน่าเกรงขามของโลกนี้เลยทีเดียว มันเป็นโกเลมแห่งลาวาที่แผดเผาทุกสิ่งและทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า ความแข็งแกร่งของมันทำให้เมืองพินาศไปด้วยไฟ
หมู่บ้านของเขาบูชาเทียแมทเป็นดั่งเทพเจ้า ซึ่งมันมีนับแต่โบราณของเมืองนี้ โดยครั้งอดีตเทียแมทเคยช่วยหมู่บ้านนี้ไว้หลายครั้ง เพื่อแลกกับเครื่องสังเวยอันโอชะที่หมนุษย์หามาให้ สิ่งที่เทียแมทปราถนาคืออัญมณีสีแดง นั่นคืออาหารของเทียแมท โดยอัญมณีจะทำให้เทียแมทแข็งแกร่งขึ้น
ทุกๆปีจะมีการใช้สิ่งนั้นมาเซ่นสังเวย โดยเทียแมทจะบินจากภูเขาไฟลงมายังเมืองแห่งนี้
เพื่อรับอัญมณี และบินกลับไป โดยที่ข้อแลกเปลี่ยนคือปกป้องเมืองนี้จากปีศาจตนอื่น
แต่ว่า.... ในตอนนี้ที่โกเลมบุกมาโจมตีหมู่บ้านนี้
เทียแมทได้เข้ามาปกป้องด้วยความล่าช้า ทำให้หมู่บ้านพังพินาศไปกว่าครึ่ง
แถมเมื่อครั้งโกแลมศุ้กับเทียแมท ก็ทำให้บริเวณโดยรอบแผดเผาไปด้วยไฟ
นั่นหมายความว่า เทียแมทไม่สามารถปกป้องอะไรได้เลย
-เพราะแกมันได้แค่ทำลายยังไงละ เทียแมท สุดท้ายแกมันก็เทพเฮงซวย !
ปกป้องอะไรไม่ได้งั้นเหรอ....
''เทียแมท แกปกป้องหมู่บ้านฉันไม่ได้สินะ !''
''ระวังคำพูดหน่อย เจ้าหนู''
''งั้นแกก็ออกไปซะ... ! ออกไปจากที่นี่ สุดท้ายแกมันก็แค่ปีศาจที่ปกป้องใครไม่ได้ !''
''หึ... น่าหัวเราะ ข้าก็ทำตามในวิธีของข้า นี่คือข้อแลกเปลี่ยนที่ถูกต้องแต่แรกแล้ว''
''แต่มันก็เป็นความจริง ที่แกมันไร้ประโยชน์ คนทั้งหมู่บ้านของฉัน จะต้องเสียใจอย่างแน่นอน ที่ไปบูชาปีศาจไร้หัวนอนปลายเท้าแบบแก แกไม่ควรมาปกป้องพวกเราแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ''
''ข้าแข็งแกร่งนะ ข้าแข็งแกร่งกว่าอารัคเน่และเมดูซ่า พวกนางที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่ง ยังทำอะไรแม้แต่ผิวกายของข้าไม่ได้ หรือแม้แต่โกเลม ข้าก็จัดการสยบแทบเท้าข้ามาแล้ว ดูสิ..... ''
''อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย เทียแมท แกเองก็เคยพ่ายแพ้ฟีนิกซ์มาแล้วไม่ใช่รึยังไง''
''หุบปากไปได้แล้วเจ้าหนู !!!!!!!!!!''
เทียแมทกระทืบเท้าต่อหน้าเด็กชายหนุ่มคนนั้น
''ยังไงฉันก็จตายอยู่แล้ว... ''
''นี่คือความในใจที่เคียดแค้นต่อข้างั้นหรือ ?''
ก็ได้.... งั้นข้าจะรับผิดชอบในสิ่งที่ข้าได้ทำลงไป
หากเจ้ามีเพียงหนึ่งที่ข้าสามารถปกป้องได้ล่ะก็....
_________________________
เช้าวันถัดมา มันเป็นวันที่แบล็คไม่ค่อยได้หลับซักเท่าไหร่ เช่นเดียวกับคีราโน่ที่ผลัดกันตื่นกันไปตื่นกันมา เป็นเพราะต้องระวังเรื่องเอมิเลียนั่นแหละ แต่แล้วมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนถึงตอนเช้า ไม่มีทหารหรือใครมาเยี่ยมเลย นั่นคงเป็นหลักฐานอย่างดีว่าเอมิเลียคงไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแน่นอน
''วันนี้สงสัยต้องไปเรียน''
แบล็คขอบตาดำสนิท พูดออกมาด้วยเสียงหอบห่วย
''นั่นสิ... งั้นนายก็รีบๆลุกออกจากเตียงได้แล้ว''
''พูดอะไรกันคีราโน่ วันนี้เธอต้องแปลงร่างเป็นอาวุธ แล้วไปโรงเรียนกับฉันนะ''
''ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ไหวแล้วล่ะ ขอนอนก่อน''
''ปีศาจไม่ได้ง่วงไม่ใช่รึไง..''
''ฉันเหนื่อยต่างหาก ไม่ได้ง่วงเลยซักนิด ก็เพราะนายนั่นแหละ''
''งั้นเหรอ ไม่ได้ง่วง แต่เหนื่อยจากเมื่อคืนสินะ''
ดีเท่าไหร่แล้ว ที่เตียงไม่หัก
***************************************************
แล้ว.....
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ฟะ !!!!!!!!!!
พยายามไปเจรจากับเอมิเลียให้เลิกการประลอง แต่แล้วก็ไม่ได้ผล
ณ ลานประลองของโรงเรียน
ลานประลองซึ่งเป็นพื้นที่โล่ง และออกแบบรูปแบบสนามการต่อสู้เหมือนโครอสเซียม นั่นหมายความว่ามีนักเรียนคนอื่นมานั่งดูการต่อสู้อยู่บนอัศจรรย์ ส่วนแบล็คและเอมิเลียอยู่ตรงกลางสนาม โดยที่แบล็คตอนนี้ขอบตาของเขาก็ยังดำอีกเช่นเคย ไม่ต่างอะไรกับซอมบี้ห่วยๆคนหนึ่ง
มีเสียงโห่ร้องจากข้างสนามอยู่หลายครั้ง
แบล็คหันไปมองเซซิเลียที่อยู่บนอัศจรรย์
เซซิเลียยิ้มสู้ๆให้ ก่อนที่แบล็คจะยิ้มกลับไป....
ตัวของแบล็คเองก็ไม่มีคีราโน่อยู่ข้างกายด้วยสิ
''ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันนะ ที่ไม่ได้เอาเรื่องเมื่อวานไปบอกคนอื่น''
''หึ... เจ้าสามัญชน ดิฉันไม่ได้เป็นคนที่ชอบฟ้องพ่อฟ้องแม่อยู่แล้วหรอกค่ะ !''
''ไอ้ท่าทางมั่นใจนั่นมันอะไร แล้วก็ปกติต้องฟ้องพวกทหารไม่ใช่รึไง.... ''
''ห-หุปปากไปได้แล้วเจ้าสามัญชน วันนี้แหละ ฉันจะจัดการนาย !''
''จะประลองกับฉันงั้นเหรอ เธอยากสู้ขนาดนั้นเลยรึไง''
''ย-ยังไงฉันก็จะจัดการนาย นายเห็น ฉ... ฉันตอนอาบน้ำแล้ว !!!! ''
''เฮ้อ แต่เมื่อวานเธอก็เห็นเวทย์เงียบงันของฉันแล้วไม่ใช่รึไง ทำไมถึงยังกล้าสู้ ?''
ในตอนนั้นเอง
''ท-ท่านเอมิเลียค๊าาาาา ~ !''
หญิงสาวปริศนาวิ่งเข้ามากลางสนาม เธอเป็นคนที่ดูตัวเล็กๆ หน้าตาก็ดูดีในระดับหนึ่ง ใส่แว่นและมีผมสีน้ำตาลถักเปียคู่ ท่าทางเป็นผู้หญิงขี้กลัว ดูจากภายนอก นิสัยของเธอคงจะเหมือนกับเซซิเลียนั่นแหละ แค่พูดกับคนปกติยังทำแทบไม่ได้เลย โดยตัวเธอนั้นเป็นนักเรียนประเภท ''อาวุธ''
** โรงเรียนเวทย์มนต์นั้นมีนักเรียนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม
นั่นคือกลุ่มจอมเวทย์ ที่มีหน้าที่เป็นจอมเวทย์และใช้อาวุธ
และอีกกลุ่มหนึ่งก็คือประเภทคนที่สามารถแปลงร่างเป็นอาวุธได้
โดยกลุ่มคนประเภทอาวุธ ก็ทำหน้าที่เป็นอาวุธ ให้กับเจ้าของ (เหมือนกับคีราโน่)
''มาแล้วสินะ ลิลลี่... ''
เอมิเลียยิ้มให้ลิลลี่
''ข-ขอโทษนะคะ ที่มาสาย แฮ่ก-แฮ่ก ~ ''
ลิลลี่ดูท่าทางเหนื่อยๆ
ทางด้านอาวุธของเอมิเลียก็เตรียมพร้อมแล้ว
เธอจึงยิ้มให้แบล็คพร้อมกับ....
''ขอแนะนำให้รู้จัก นี่คืออาวุธของฉันเอง''
เอมิเลียแนะนำลิลลี่ให้แบล็ครู้จัก
''ส-สวัสดีค่ะ''
ลิลลี่ตอบกลับไปด้วยท่าทางกลัวๆ
แต่แล้ว...
''แล้วจะไปสวัสดีพวกสามัญชนทำไม ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว พวกสามัญชนนะ ไม่ต้องไปทักทายมันหรอก''
เอมิเลียตะโกนใส่ลิลลี่
''ข-ขะโทษค๊าาา ท่านเอมิเลีย T^T''
ทางด้านแบล็ค ก็มองและยิ้มกลับไป
''หืม มีอาวุธส่วนตัวด้วยเหรอ ลูกขุนนางนี่ดีจังนะ''
''แล้วอาวุธของนายล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่มี''
''โฮะๆ นั่นสินะ เมื่อวานฉันจัดหนักบนเตียงหนักไปหน่อย''
''พูดถึงเรื่องอะไรกัน เจ้าสามัญชน''
''เปล่า เนื้อหามันค่อนข้างผู้ใหญ่ เด็กบริสุทธิ์อย่างเธอไม่ควรรู้''
''ว่าไงนะคะ !''
''อีกอย่าง สู้กับเธอใช้กระบวนท่าก็พอแล้ว''
''ฮึ่ม... ก็ได้ค่ะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ เจ้าสามัญชน''
และแล้วอาจารย์เมโทร่าก็เดินเข้ามาใจกลางการประลอง
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นกรรมการนะ แต่ท่าทางของหล่อนดูกลัวๆยังไงก็ไม่รู้
''อ๊ะ- ท-ทั้งสองคน พ-พร้อมแล้วนะคะ''
อาจารย์กับลิลลี่ แถมยัยเซซิเลียเข้าไปอีกคน
พวกเธอเป็นแฝดสามกันรึไง นิสัยเหมือนกับเด๊ะเลย !
การประลองจะเริ่มขึ้นแล้ว พร้อมกับเหล่านักเรียนหลายคนมาเยี่ยมชมการประลองบนอัศจรรย์ ลิลลี่ได้แปลงร่างเป็นอาวุธให้กับเอมิเลีย ซึ่งเธอคือดาบคู่ที่ไม่ยาวมากนัก ทางด้านเอมิเลียก็ถือดาบคู่(ลิลลี่) ได้อย่างเหมาะมือเลยทีเดียว และดูท่าทางของเธอก็เหมือนอยากจะสู้ซะจนเต็มแก่แล้ว
แตกต่างกับแบล็ค
ที่ขอบตาดำทำท่าเบื่อหน่าย
''นี่นาย ไม่มีใจคิดจะสู้เลยรึไงกันคะ !''
แบล็คหันไปหาอาจารย์เมโทร่า
''อาจารย์ เริ่มได้เลยเหรอครับ ?''
''อะ-อืม ส-สู้กันได้เลยนะ เดี๋ยวอาจารย์จะคอยระวังเรื่องความปลอดภัยให้''
จากนั้นแบล็คก็หันไปมองเอมิเลีย
''ได้ยินรึเปล่าเนี่ย คุณเอมิเลีย อาจารย์บอกสู้ได้เลย รีบๆเข้ามาได้แล้ว''
''ระ- รู้แล้วล่ะค่ะ ! ฉันจะจัดการคุณเดี๋ยวนี้แหละ ! ! !''
ในระหว่างที่กำลังจะเกิดการต่อสู้ขึ้น บนอัศจรรย์ก็มีเอ็ดเวิร์ดกำลังยืนสูบบุหรี่ พร้อมกับจ้องมองแบล็คแบบตาไม่กระพริบเลยทีเดียว เขามาเพื่อจับตาดูแบล็คโดยเฉพาะ คราวนี้ก็จะซวยแบล็คไปอีก ถ้าหากแสดงพลังที่เกี่ยวข้องกับอารัคเน่ขึ้นมาต่อหน้าเอ็ดเวิร์ดล่ะก็.....
3 2 1
การต่อสู้เริ่มขึ้น
ลิลลี่ เปลี่ยนจากดาบคู่ เป็นดาบมือเดียวให้กับเอมิเลีย
โดยดาบมือเดียวนั้น เอมิเลียถือมันด้วยมือขวา
โดยที่มือซ้ายเอาไว้ร่ายเวทย์มนต์นั่นเอง
ประกายสายฟ้า !
เอมิเลียร่ายวงเวทย์มนต์ที่มือซ้าย ยิงเวทย์สายฟ้าสีทองอร่ามใส่แบล็คด้วยความรวดเร็ว ทางด้านแบล็คก็กระโดดตีลังกาหลับได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกับดีดตัวจู่โจมเอมิเลีย... ในขณะที่แบล็ควิ่งเข้าจู่โจมเอมิเลีย เอมิเลียก็พยายามยิงเวทย์สาฟ้าใส่แบล็คอยู่หลายครั้ง แต่แบล็คสามารถหลบได้หมดเลย
จนกระทั่งเข้าประชิดตัวของเอมิเลีย
เอมิเลียจึงใช้ดาบสายฟ้าของตัวเอง ฟาดฟันใส่แบล็ค แต่ทางแบล็คเอียงคอหลบได้พร้อมกับหมุนตัวใช้ศอกขวา สับใส่แขนของเอมิเลีย ส่งผลที่เธอดาบหลุดมือ พร้อมกับเข้าไปบีบคอของเอมิเลียอย่างน่าหน้าเฉย ทางด้านเอมิเลียก็ตอบโต้อย่างรวดเร็วโดยการปล่อยคลื่นสายฟ้าทั่วร่างกาย ทำให้แบล็คจำเป็นต้องปล่อยมือ และกระโดดถอยหลังออกไปตั้งหลัก ทว่าดาบของเอมิเลียที่หลุดมือไป มันลอยเข้ามาจู่โจมแบล็ค..
ฝึบ ! แบล็คหลบได้
ก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะลอยกลับสู่มือของเอมิเลีย
-บังคับดาบที่หลุดมือออกไปได้ แถมดาบยังลอยกลางอากาศได้อีก มูมเมอร์แรงชัดๆเลยนะเนี่ย
''มีร่างกายที่แข็งแกร่งดีนะคะ แต่ว่า ฉันต้องชนะ !''
เวลาแห่งสายฟ้า !
เผลอแปบเดียวช่วงวินาทีนั้น เอมิเลียก็ไปโผล่ต่อหน้าแบล็คเสียแล้ว มันเหมือนการเทเลพอร์ตไม่มีผิด แต่นั่นไม่ใช่เทเลพอร์ต แต่มันคือความเร็วดุสสายฟ้าของเอมิเลียต่างหาก โดยที่ความเร็วขนาดนั้น แบล็คไม่สามารถมองการเคลื่อนไหวได้ทัน... ไม่สิ ขยับร่างกายหลบไม่ทันมากกว่า
ทำให้เขาถูกดาบเล่มนั้นฟันเข้ากลางหน้าอก
ต่อด้วยลูกถีบของเอมิเลีย ที่ถีบใส่แบล็คกลางหน้าอก
จนแบล็คกระเด็นถอยหลังตีลังกาหลายตลบ
-ไวมาก... ถ้างั้น
เบอเซิอร์กลำดับที่หนึ่ง
แบล็คที่กระเด็นถอยหลังไปหลายตลบ ก็ตั้งหลัก แล้วดีดตัวเข้าต่อสู้กับเอมิเลีย ทางด้านเอมิเลียก็ตกใจอย่างมาก ที่จู่ๆความเร็วของแบล็คก็เพื่มขึ้นเหมือนกับปีศาจในคราบมนุษย์ จังหวะที่แแบล็คพุ่งเข้ามาโจมตีเอมิเลียในระยะประชิด เอมิเลียก็ใช้ดาบฟันใส่แบล็ค แต่แบล็คดันทะลึ่งใช้ฟันของตัวเอง กัดดาบจนแตกสลาย ส่งผลให้ลิลลี่กลับร่างมนุษย์พร้อมกระเด็นออกจากบริเวณนั้น
แล้วแบล็คจึงใช้หมัดขวา ซัดเข้าให้ที่กลางท้องของเอมิเลียอย่างรุนแรง
จนเอมิเลียน้ำลายกระเซ็นออกมา
''อ... อั๊ก.... ''
''เธอในตอนนี้น่ะ ไม่ไหวรอกนะ''
''ท-ทำไม''
''ฟังนะ พลังแค่นี้น่ะ ทำอะไรใครไม่ได้หรอก''
เอมิเลียทรุดลงพื้น ทางด้านลิลลี่ก็นอนสลบคาสนาม
-แค่หมัดเดียวก็ไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ....
เธอน่ะ เป็นจอมเวทย์ก็จริง เวทย์ก็ไม่ได้ด้อยอะไรหรอกนะ แต่ร่างกายของเธอไม่เคยได้รับการฝึกฝนเลย ร่างกายของเธอน่ะ ยังแพ้ให้กับทหารธรรมดาคนหนึ่งเลยด้วยซ้ำ เธอน่ะ... เคยวิ่งเป็นกิโลบ้างไหม วิดพื้นได้กี่ครั้ง เคยโดนต่อยบ้างไหม หรือเคยสู้กับใครจริงๆจังๆบ้างหรือเปล่า พลังที่ได้มาโดยไม่มีการฝึนฝนน่ะ มันทำอะไรใครไม่ได้หรอกนะ...... ขอย้ำว่าหมัดเมื่อกี้ ไม่ได้เสริมพลังอะไรเลย มันเป็นหมัดธรรมดาของฉัน ที่ต่อยสุดแรง...
ดูสิ... หากเธอไม่มีอาวุธ เธอก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา มันก็เท่านั้นแหละ
***********************************************
ตั้งแต่นั้นมา เรียกได้ว่าเกือบอาทิตย์
เอมิเลียก็ไม่ยอมมาโรงเรียนอีกเลย....
แต่ถึงแบบนั้น
''เมดี้ค่ะ ตั้งแต่วันนี้จะย้ายเข้ามาเรียนที่นี่.... ^^ ~ ''
หญิงสาวผมสีทองสั้นเสมอคอ ใส่ชุดนักเรียนในเครื่องแบบ รูปร่างผิวพรรณก็ดี เพียงแต่ดวงตาของเธอนั้นบอดสนิท ทำให้ต้องใช้ผ้าปิดตาอยู่ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่การแนะนำตัวเองในชั้นเรียน และนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนอื่น แต่เป็นตัวเมดูซ่าเองต่างหาก
ถึงเวลาของเมดูซ่าแล้ว ~ ! >> ☺
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ