Arachne VII ( บท สายเลือดปลอมที่ 7 )

7.3

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 18.52 น.

12 ตอน

2 วิจารณ์

13.73K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 18.53 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) บทที่ห้า ก่อนจะเข้าเรียน !?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ก็แค่... ความแข็งแกร่งที่ได้มาจากเส้นสาย

แต่ยังไง มันก็แข็งแกร่งอยู่ดี

***

เสียงเท้ากระทบพื้นอย่างรวดเร็วและรุนแรง

แบล็ควัยหกขวบถือดาบขนาดเล็กที่มือขวา สายตาเฉียบคมราวกับนักล่าสังหาร เขาวิ่งเข้าไปกลางป่าที่มีต้นไม้ล้อมรอบ ประกอบด้วยพุ่มหญ้าและเหล่าก็อบลินนับฝูงที่รอซุ่มโจมตีมากมาย

เริ่มด้วยเหล่าก็อบลินที่ยืนซุ่มอยู่บนต้นไม้ ยิงธนูใส่แบล็คจากทางด้านหลัง ก่อนที่แบล็คจะหันกลับมา พร้อมกับใช้มีดสั้นปัดลูกธนูทั้งหลายออกไป

ไม่กี่วินาทีถัดมา เหล่าก็อบลินที่มีอาวุธระยะประชิด เช่นดาบ รวมไปถึงหอก พวกก็อบลินอาวุธครบมือได้พุ่งเข้ามาโจมตีแบล็ค โดยการวางกลยุทธิ์ล้อมรอบแล้วโจมตีพร้อมกัน แถมยังมีก็อบลินที่คอยยิงธนูสนับสนุนจากบนต้นไม้อีกต่างหาก ทางด้านแบล็คยังคงใช้สายตามองตำแหน่งของศัตรู

แต่ ดูเหมือนจะคิดอะไรไม่ออก นอกจากสู้ด้วยกำลังของตัวเอง...

ก็อบลินตัวแรกใช้หอกแทงใส่เบ้าหน้าของแบล็ค ก่อนที่แบล็คจะเอียงคอหลบได้พร้อมกับเอียงตัวเตะก้านคอสวนกลับใส่ก็อบบินตัวนั้น จนคอหักตายคาที่ แถมจังหวะนั้น แบล็คยังใช้ระเบิดควันที่ตัวเองติดมาด้วย

เมื่อนั้นได้เกิดฝุ่นควันสีดำขึ้นมาอย่างกระทันหัน มันเป็นระเบิดควันพิษที่สกัดจากน้ำพิษของอารัคเน่อีกที ถึงแม้ความรุนแรงจะไม่มากพอที่จะฆ่าสังหารใครได้ แต่ก็ทำให้แสบตารวมถึงระคายเคืองผิวหนังได้เป็นอย่างดี

ในกลุ่มควันนั้น แบล็คเข้าจู่โจมก็อบลินตัวแรกโดยการใช้ดาบสั้นของตัวเอง แทงเข้าที่เบ้าตาของก็อบลินจนเลือดสาดออกมา แล้วจึงใช้มือซ้ายของตัวเองในการพ่นใยแมงมุมไปเกาะที่ต้นไม้ แล้วโหนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เพื่อขึ้นไปฆ่าปาดคอก็อบลินที่ใช้ธนู ก่อนที่จะยึดธนูนั่นมาใช้เสียเอง

-มีก็อปลินหลายประเภท แต่เลือกฆ่าผู้โจมตีระยะไกลงั้นเหรอ

ถึงจะแค่พื้นฐานในการต่อสู้ แต่ก็นับว่าฉลาดไม่เบา

อารัคเน่ซึ่งขี่ไม้กวาดอยู่บนฟ้า ได้คอยสอดส่องแบล็คที่กำลังต่อสู้

ฝึบบบบ !!!

ขณะที่แบล็คฆ่าก็อปลินแล้วขโมยธนูมาได้ไม่กี่วินาที ก็มีลูกธนูประมาณ 2-3 ดอก ถูกยิงใส่แบล็ค ซึ่งโชคดีที่มันยิงไม่โดน โดยคนที่ยิงธนูนั้น มาจากต้นไม้ต้นอื่นๆ ซึ่งก็อบลินที่ใช้ธนูตามต้นไม้ ก็มีอีกอยู่เพียบ ทำให้แบล็คก็ยังเสียเปรียบก็อบลินอยู่ดี

เมื่อนั้นแบล็คจึงตัดสินใจ ใช้มือซ้ายปล่อยใยแมงมุมออกมา ห้อยโหนเหมือนทาร์ซาน หลบเหล่าลูกธนูได้อย่างฉิวเฉียด แต่ทว่า ก็พลาดท่าเข้าในขณะที่โหนใยตามต้นไม้ เขาถูกลูกธนูยิงเข้าที่ไหล่ซ้ายจนได้รับบาดเจ็บ แต่ก็กัดฟันอดทน พร้อมกับคำสาป 'เบอร์เซิร์ก' เริ่มทำงานขึ้นเรื่อยๆ

แววตาของเขากลายเป็นสีแดงฉาน ซึ่งความว่องไวก็เพื่มขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งไวจนก็อบลินยิงธนูไม่โดนเลยแม้แต่นิดเดียว แบล็คได้ห้อยโหนเหวี่ยงร่างกายอย่างรวดเร็ว จากต้นไม้อีกต้น สู่อีกต้น กระโดดถีบยอดหน้าก็อบลินที่อยู่บนต้นไม้ต้นนั้น จนกระเด็นร่วงลงต้นไม้หัวฟาดพื้นจนสลบไป

ต่อด้วยการเล็งเป้า และยิงใยแมงมุมใส่ก็อบลินตัวหนึ่งที่อยู่อีกฝากของต้นไม้ จนการทรงตัวไม่คงที่ และร่วงลงจากต้นไม้ในที่สุด ก่อนที่ 'เบอร์เซิร์ก'จะเริ่มทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ จากการใช้ใยในการโหนต้นไม้ กลายเป็นการกระโดดด้วยแรงมหาศาลแทน....

กระโดดด้วยความแม่นยำไปพร้อมกับแรงมหาศาล พุ่งเข้าไปใช้ปากกัดหัวของก็อบลินดื้อๆ ไม่น่าเชื่อว่าฟันธรรมดา จะสามารถกัดหัวของก็อบลินจนแหว่งได้ ก่อนที่ก็อบลินตัวนั้นจะตายคาที่ไปพร้อมๆกับสมองที่ไหลออกมา

''ฮ๊ากกกกกกกกก ~ ! ! !''

จิตบ้าคลั่งทำงานหนักขึ้นไปอีก ทั้งเนื้อทั้งตัวของแบล็คเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นมา รวมไปถึงมีเลือดสีดำไหลออกมาจากเบ้าตา เขี้ยวที่ออกมาพร้อมจะกัดเหยื่อให้ขาดเป็นสองท่อน มือที่ปล่อยอาวุธทิ้ง และใช้การเดินเป็น 4 ขาแทน แม้แต่มือก็เริ่มมีเล็บยาวขึ้นดั่งปีศาจ ที่พร้อมจะฆ่าเหยื่อด้วยมือเปล่าทุกเมื่อ

ขณะเดียวกันที่ควันจากระเบิดเริ่มจางหาย เหล่าก็อบลินที่ใช้ดาบและหอกเป็นอาวุธ ก็เริ่มกลับสู่การต่อสู้อีกครั้ง แม้ก็อบลินที่ใช้ธนูจะเหลือไม่มากเพราะโดนแบล็คเล่นงานไปเยอะแล้วก็ตาม

คราวนี้ไม่ต้องวางกลยุทธิ์ใดๆทั้งสิ้น ที่นี่มีเพียงปีศาจบ้าคลั่งจะขย่ำก็อบลินทุกตัวแบบไร้ปราณี ไม่มีใครที่ฟันหรือแทงแบล็คโดน... ไม่มีใครตามความไวของแบล็คทัน ไม่มีใครใช้ธนูเล็งเป้าแบล็คได้ รู้ตัวอีกทีคอก็ขาดหลุดลอยไปกลางอากาศเสียแล้ว หัวใจบางตัวก็ถูกกรงเล็บของแบล็คกระชากไป แม้กระทั่งต้นไม้ทั่งต้น ก็ถูกแบล็คใช้หมัดเปล่าๆต่อยเพียงครั้งเดียว ต้นไม้ก็โค่นล้มได้ทันที ส่งผลให้ก็อบลินที่อยู่บนต้นไม้ ร่วงลงมา แถมต้นไม้ต้นนั้นก็ทับก็อบลินอีกนับสิบตัวจนตายคาที่

ภาพที่แบล็คกระโดดใส่เหยื่อและใช้กรงเล็บฟันใส่จนเลือดสาดออกมา

ภาพแบล็คที่กระโดดไปข้างหลัง แล้วหักคอ 180 องศา

ภาพของแบล็คที่ใช้ฟันกัดกระชากแขนก็อบลินจนขาด

ภาพของแบล็คที่ไล่ยำก็อบลินจนเริ่มหนีกันกระเจิง

สุดท้ายแล้วก็ตายกันเป็นเบือ ถึงแม้บางตัวจะหนีรอดไปได้

แบล็คเริ่มมองหาเหยื่อเพื่อที่จะฆ่า

แต่ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ เหลืออยู่ตรงนั้นแล้ว

เพียงแต่.. ก็มีเพียงผู้เป็นแม่เท่านั้น

''ทำได้ดีมากแบล็ค เจ้าแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว''

แบล็คที่มองเห็นอารัคเน่ ก็กระโจนพุ่งเข้าใส่แบบไม่ลังเล หวังจะฆ่าให้ตายซะตรงนั้น แต่ก็ถูกอารัคเน่ใช้มือขวาที่แสนธรรมดา ตบหน้าเพียงครั้งเดียวก็กระเด็นไปเกือบร้อยเมตร โดยแบล็คนั้นกระเด็นทะลุต้นไม้หักไปกว่า 10 ต้น จบลงด้วยการกระเด็นไปกระแทกหินก้อนใหญ่กลางป่าจนแตกระเอียด ร่างกายนองไปด้วยเลือดสีดำ... แล้วจึงสลบลงไปนอนตรงนั้นอย่างช้าๆ

''ท่านอารัคเน่ค่ะ... พวกเราต้องปรับโครงสร้างร่างกายของแบล็คใหม่''

''นั่นสินะ เบอร์เซิร์กทำงานไวเกินไปหน่อย สู้ไปได้นิดหน่อยอาการก็กำเริบแล้ว ทั้งๆที่ตั้งค่าเอาไว้ในเวลาขับขันแท้ๆ''

''ท่านควรจะให้นมกับแบล็คเพื่มนะคะ''

''แต่ข้าตัดสินใจไปแล้ว ว่าจะไม่ให้แบล็คกดื่มนมอีก''

''หรือว่าท่านอารัคเน่จะทำยาให้แบล็คกินคะ ?''

''ก็คงตามนั้น.... ''

*******************************

หลายวันถัดมา....

ในตอนกลางวันที่แสนจะร้อนอบอ้าว แบล็คกำลังนอนหงายอยู่บนเตียงนอนในโรงแรม ชุดของเขามีเพียงเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวพร้อมกางเกงสั้นๆธรรมดากับสายตาที่เบื่อหน่ายไร้การกระทำ

เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานแบบไม่รู้จะทำอะไรดี ไม่นานก็เริ่มกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง พลางบ่นในใจว่า คีราโน่ทำไมถึงยังไม่กลับมาซักที โดยพลางนึกถึงช่วงตอนเช้า ที่คีราโน่บอกว่าจะรีบกลับมา แถมยังไม่บอกด้วยว่าตัวเองไปทำอะไรที่ไหน.... ดูจากสีหน้าแล้ว คงจะเป็นห่วงล่ะสิ

''เธอไปไหนมาเนี่ย... ฉันเป็นห่วง...''

ไม่สิ...

''เธอไปที่ไหนมา กลับช้า ไม่ดีเลยนะ''

ไม่สิ

''คีราโน่ ไปที่ไหนมา พวกเราต้องคุยกัน...''

ไม่สิ

-ต้องพูดแบบไหนนะ ถึงยัยนั่นจะดูไม่ออกว่าเราเป็นห่วง

กระทั่งเสียงประตูได้ถูกเปิดขึ้นมาอย่างพอดิบพอดี คีราโน่กลับมาห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่ไหล่ขวา ก่อนจะโยนมันให้แบล็คคาเตียงนอน

อุปซ์

''ทำไมถึงกลับช้าจัง... แล้วกระเป๋านี่อะไร ?''

''ชุดนักเรียนไงล่ะ''

''หะ.... หะ ! ! ช.. ชุดนักเรียน''

แบล็ครีบเปิดประเป๋าทันที ก่อนจะหยิบเสื้อนักเรียนออกมาเชยชม โดยชุดนักเรียนนั้นมีลักษณะเป็นชุดสีน้ำตาล เสื้อกระดุมกางเกงขายาว พร้อมผ้าคลุมสีน้ำตาลเล็กๆ ให้อารมณ์แบบว่า... 'จอมเวทย์มือใหม่'

''ใครเป็นคนดีไซน์ชุดห่วยๆนี่กัน แย่ชะมัด !''

''อย่าเรื่องมากน่า หามาให้ก็บุญแล้ว... แล้วอีกอย่าง โรงเรียนที่นายจะเข้าไปเรียนน่ะ เขาก็ใส่ชุดแบบนี้กันทั้งหมด หรือถ้าไม่พอใจ ฉันจะหากระโปรงมาให้ใส่แทน จะเอาไหมล่ะ แบล็คคุง ?''

''ร.. รู้แล้วน่า ว่าแต่ ได้ชุดนี้มายังไง ?''

''ก็เมื่อวานหมาไหนไปแบล็คเมล์สาวน้อยเข้า พอจะจำได้หรือเปล่า ?''

''อ่อ ยัยผมแดงที่ชื่อ เซซิเลีย นั่นสินะ''

''อย่าบอกนะว่า ไม่คิดจะใช้ประโยชน์จากยัยนั่นเลย ?''

''คิดสิ ! ฉันก็แค่รอเวลาเหมาะๆเท่านั้นแหละ !''

''เฮ้อ เอาเถอะ ชุดนี้น่ะ ยัยนั่นไปขโมยที่หอพักชายมาให้ มันไม่ได้เป็นชุดใหม่หรอกนะ ส่วนเรื่องการเข้าเรียน ดูเหมือนว่าเซซิเลียจะพอมีเส้นสายอยู่บ้าง ยัยนั่นจัดการให้หมดแบบไม่มีอะไรตุกติกเชียวล่ะ''

''เดี๋ยวนะ เส้นสาย หมายความว่ายัยนั่นไปปรึกษาพ่อแม่ของตัวเองรึไง ?''

''ไม่ใช่หรอก... ฉันก็เอาเรื่องทั้งหมดไปแบล็คเมล์พ่อแม่ของหล่อนอีกที พ่อแม่ของหล่อนน่ะ คุกเข่าต่อหน้าฉันเชียวล่ะ บอกว่าจะจัดการให้ทั้งหมด''

''ทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ คีราโน่ !''

''ก็ตามนั้นแหละ แต่ก็เพื่อการรับประกัน ก็เลยเอาแมงมุมยัดใส่ปากพ่อแม่ของหล่อนด้วย หากตุกติก แม่จะระเบิดเครื่องในทิ้งไม่ให้เหลือเลยล่ะ''

''โหดชิบ ! เธอทำอะไรลงไป !''

''ทำเหมือนที่นายทำเมื่อวานไงล่ะ แปลกเหรอ ?''

''ครับ.... แล้วจะทำอะไรกันต่อ''

''เฮ้อ... นายมันก็เด็กน้อยจริงๆนั่นแหละ ต้องคอยให้ฉันทำอะไรให้ตลอด''

''อารัคเน่เคยบอกไว้ ว่าเธอเหมือนพี่สาวของฉันน่ะ''

''ก็... คงจะเป็นแบบนั้น''

''ฮืม ฮืม เป็นแบบนั้นสินะ''

''แต่ไม่มีไอ้บ้าน้องชายที่ไหนทำเรื่องอย่างว่ากับพี่สาวแทบทุกคืนหรอกนะ... รู้หรือยัง เตียงที่นี่เริ่มหักแล้วนะ ถ้าไม่รีบย้ายไปคงได้ชดใช้ค่าเตียงแน่ๆ''

''เอ๋.... ก็มัน''

''ก็มัน... ?''

''ขอโทษครับ เมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้นครับ''

''เฮ้อ... ยังไงก็เถอะ รีบๆไปแต่งตัวได้แล้ว เราจะไปโรงเรียนกันวันนี้เลย''

''เอ๋ ตอนนี้ ตอนนี้เลยเหรอ ?''

''ก็ทำเรื่องเอาไว้แล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่นายนั่นแหละ แบล็ค''

ในตอนนั้นแบล็คจึงรีบลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไว

*************************

ก็แค่.... เมดูซ่า ที่ไร้ซึ่งเนตรของตัวเอง

เปรียบเสมือนแมงป่อง ที่ไร้ซึ่งหาง

คุกใต้ดินของโรงเรียนเวทย์มนต์ ที่นั่นเป็นห้องขนาดใหญ่ มันไม่มีอะไรเลยนอกจากคุกอันแสนใหญ่โต ที่เอาไว้ขังเมดูซ่าเพียงคนเดียว เมดูซ่านั้นไม่ได้ถูกล่ามโซ่ ไม่ได้ถูกมัดมือมัดเท้า และไม่ได้ถูกตรึงไว้กับอะไรแต่อย่างใด เธอก็แค่อยู่ในคุกเหล็กใหญ่ๆที่แสนธรรมดา เพียงแต่ดวงตาของเธอถูกใครบางคนขโมยออกไป โดยตอนนี้รอบดวงตาของเธอมีเพียงผ้าเก่าๆพันเอาไว้ ส่งผลให้เธอนั้นไร้พิษสงค์ ไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ หรือทำร้ายใครได้

เธอเป็นผู้หญิงที่ดูสาวเช่นเดียวกับอารัคเน่ เธอมีผมสีทองสั้น ผิวดูขาว

รูปร่างก็ค่อนข่างดี ใส่ชุดนักโทษสีกากี และชอบยิ้ม....

ฟู่ ~

เสียงสูบบุหรี่ของลุงคนหนึ่ง เป็นลุงที่มีหนวดเครา ผมสีน้ำตาล ร่างกายยังฟิตเปรี๊ยไปด้วยกล้าม ท่าทางสุขุม ใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำตาล กางเกงยีนส์สีดำ เขาเดินลงบันได เพื่อมายังคุกใต้ดินแห่งนี้ และเขา กำลังอยู่ต่อหน้าเมดูซ่า

''เอ็ดเวิร์ด คีน''

''เป็นยังไงบ้าง.... เมดูซ่า ?''

''อ้าว... แหมๆ เอ็ดเวิร์ด มาเยี่ยมฉันเหรอ หายากจริงนะ ?''

''นั่นสินะ.... ภาพที่เธอโดนฉันควักลูกตาออกมา ยังจำฝังใจฉันอยู่เลย''

''คิดจะมาล้อเลียนกันเฉยๆรึไง ?''

''ก็ไม่หรอก.. ที่จริงแล้ววันนี้ฉันมีเรื่องจะมาถามเธอซักหน่อย''

''พาราดินที่ฉกตาของฉัน มีธุระอะไรมิทราบ ?''

''อดีตพาราดินต่างหาก... ที่จริงแล้วฉันกำลังจะมาเป็นอาจารย์ของโรงเรียนนี้น่ะ แถมเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ก็มีร่องรอยเลือดสีดำของอารัคเน่อยู่ในโรงเรียนนี้ด้วย อืม... แถวๆอาคารเรียนล่ะนะ แต่.. ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเกิดการต่อสู้อะไรขึ้น ถึงได้มีเลือดสาดกระจายอยู่ แต่ถ้าเป็นเรื่องอารัคเน่ล่ะก็ มันก็อยู่เฉยไม่ได้ เลยต้องมาพบหน้าเธอนี่แหละ''

''เลี้ยงฉันเอาไว้ในคุก ก็เผื่อเวลานี้สินะ''

''ก็นะ ยังมีแม่มดแสบๆหลายตัวที่ยังไม่ตาย การจับเธอไว้ก็คงจำเป็น''

''นั่นเป็นสิ่งที่นายต้องการ ?''

''เป็นสิ่งที่ราชาต้องการต่างหาก ฉันไม่สนเรื่องพวกนี้หรอก''

''งั้นเหรอ... เข้าใจแล้ว แกมันก็แค่ทาสชั้นต่ำของราชานั่น !''

''อืม.. ฟังดูแล้วก็เจ็บอยู่นะ แต่ช่างเถอะ''

''แล้วการที่นายมาที่นี่ มั่นใจได้ยังไงว่าฉันจะให้ข้อมูล แต่ถึงฉันจะให้ข้อมูล แล้วนายจะมั่นใจได้ยังไง ว่าฉันจะไม่โกหกและส่งข้อมูลเท็จให้กับนาย ?''

''ถ้าฉันจะจับเธอมาทรมานล่ะ เมดูซ่า ?''

''ฉันก็จะกัดลิ้นตัวเองตายซะตรงนี้นี่แหละ''

''ก็ว่าแล้ว ว่าต้องมาไม้นี้ ไม่ต้องห่วง ฉันมีข้อเสนอสุดพิเศษให้''

''โห... ไหนลองว่ามาสิ เอ็ดเวิร์ด''

''เรื่องนั้นก็ง่ายๆ ฉันจะให้รางวัลแก่เธอ 1 อย่าง ต่อการให้ข้อมูลที่ถูกต้อง 1 ข้อ เธอไม่จำเป็นต้องเล่าทั้งหมดที่เธอรู้ก็ได้ เมื่อเธอได้รับรางวัลแล้ว เธอจึงค่อยบอกข้อมูลอีกหนึ่งอย่าง แล้วก็รับรางวัลชิ้นต่อไป''

''งั้นขอฟังของรางวัลก่อนแล้วกัน''

''นั่นสินะ... รางวัลอย่างแรก เอาเป็นดวงตา 1 ข้างเป็นไง อ๊ะ... ! แต่ไม่ใช่ดวงตาเก่าของเธอหรอกนะ เดี๋ยวฉันจะไปหาดวงตาใหม่ให้''

''หึ.... ก็ย่อมได้ ฉันจะบอกข้อมูลให้ อย่างน้อยก็ยังได้มองเห็น''

''โอเค การเจรจากับเธอนี่ คิดถูกจริงๆ''

''ขอถามอะไรอย่างหนึ่ง''

''หืม.. อะไรเหรอ ?''

''รางวัลใหญ่สุดคืออะไร ?''

นั่นสินะ...

ก็อาจจะเป็น ปล่อยตัวเธอไปก็ได้

อยากเป็นนกใช่ไหมละ.. เพราะมันเป็นอิสระ

ตอน 4

สารบัญ