The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               เช้าต่อมาฉันก็ออกไปโรงเรียนตามปกติ แต่ที่แปลกวันนี้คือคาสึเมะไม่มาเกาะแกะเหมือนทุกวัน เธอไปไหนนะแต่ไม่เป็นอะไรเดียวก็เจอเธอที่โรงเรียน แต่ทว่าไปถึงโรงเรียนก็ยังไม่เจอคาสึเมะ อาจารย์บอกว่าเธอมีธุระทางครอบครัว
   "มิซาเนะๆ 
   "อะไรค่ะ! คุณยามิ
   "เรียกยามิก็พอ คาสึเมะไปไหน
   "ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เห็นแต่เช้าแล้ว
   "ไปไหนนะฉันมีเรื่องจะถามคาสึเมะซะหน่อย
   "งั้นเดียวตอนเย็นก็เจอ แล้วค่อยถาม
       จนเลิกเรียนจนกลับบ้านก็ยังไม่เจอคาสึเมะ ผ่านอาหารเย็นก็ยังไม่กลับ ฉันอาบน้ำแล้วลากเก้าอี้โยกไปหน้าบ้านกะรอเจอกับคาสึเมะ พอเปิดประตูก็เจอเธอยืนมองพระจันทร์อยู่เหมือนคืนนั้น
  "กลับมานานรึยังคาสึเมะ
  "ซักพักนึงละล่ะ
  "แล้วไปไหนมา
  "ฉันไปเครียธุระมานะ มีอะไรรึป่าวมิซาเนะ
  "ไม่บอกไม่เป็นไร ไปกินข้าวเดียวฉันอุ่นอาหารให้
      ฉันอุ่นอาหารแล้วเอามาให้คาสึเมะกิน ฉันแยกเดินกลับขึ้นมานอนจนเช้าต่อมาก็เหมือนเดิมคาสึเมะหายไปวันแล้ววันเล่าผ่านไป แต่ข่าวการถูกทำร้ายของนักเรียนหญิงม.ต้นก็ลดลงจนหายไปแต่ในทุกครั้งทุกวันเธอจะกลับมาที่เดิมเวลาเดิมๆ  และยืนมองท้องฟ้ายามราตรีและในวันนี้ก็เหมือนเดิมที่ฉันมาเจอเธอที่ยืนมองท้องฟ้าอยู่
  "คาสึเมะฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ
  "รองถามมาสิ มิซาเนะ
  "ทำไมเธอชอบมายืนตรงนี้ตอนกลางคืนบ่อยๆ
  "มารออะไรบางอย่างรู้แค่ว่าจะมาถึงในช่วงเวลานนี้
  "ฉันมีอะไรจะให้
  "อะไรหลอ
        ตอนนั้นก็รีบลากเก้าอี้โยกตัวใหม่ออกมาให้เธอทันที คาสึเมะเธอมองมาที่ฉันแล้วยิ้มแววตาของเธอดูดีใจมาก แล้วเธอก็บอก "ขอบใจนะ" ฉันยิ้มรับแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้าน
  "มิซาเนะจัง เก้าอี้ตัวนั้นที่แท้ก็ซื้อมาคาสึเมะจังนี้เองหลอ
  "อย่าแซวกันสิค่ะคุณมาโฮะ
  "แหม่ก็ตั่งแต่อยู่ด้วยกันมา ก็ยังไม่เห็นเธอซื้อของให้ไครเลย
  "ก็ไม่รู้สิค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าอยากให้
        ตัวฉันมิซาเนะคนนี้ รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่คาสึเมะยิ้มให้ รู้สึกเป็นห่วงทุกครั้งที่เธอฉันลังเลในความรู้สึกของตัวเอง พวกเราใช่ชีวิตร่วมกันผ่านไปในแต่ละวันจนถึงปิดเทอมหน้าร้อนในที่สุดฉันก็เข้าใจความรู้สึกซักทีว่าฉันได้รักคาสึเมะเข้าแล้ว ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะอยู่ใกล้ฉันตลอดและค่อยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะสัญญาก็ได้สินะ ช่วงนี้ปิดเทอมมีคนอยู่หอพักแค่ 3 คนฉันตัดสินใจเดินไปหาเธอที่ห้อง
           ก๊อกๆๆ
  "คาสึเมะอยู่รึป่าว
  "อยู่เข้ามาสิ มิซาเนะ
  "เธอทำอะไรอยู่
  "ไม่ได้ทำอะไร มีอะไรรึป่าว
  "คาสึเมะ มีคนที่ชอบรึป่าว
  "ไม่มีหลอก ผู้หญิงแบบฉันจะมีไครมมจีบ แทมถึงผู้ชายมาก็ไม่เอาหลอกขยะแขยงน่ะ
  "งั้นหลอท่าเป็นผู้หญิงคงได้สินะ
  "ทำไมล่ะ มีอะไรรึป่าวพูดมาตรงๆ
  "เออท่าจะบอก ฉันชอบเธอละคาสึเมะ
  "คิดดีแล้วหลอที่พูดคำนั้นออกมา
      ตอนนั้นอยูดีดีคาสึเมะก็กระโดนมากดฉันลงกับที่นอน "เธอจะทำอะไรคาสึเมะ" ฉันถามเธอออกไป "มิซาเนะ ฉันนไม่เคยปัตติเศษคนที่มาสารภาพรักกับฉันแต่ท่าฉันมีเจ้าของแล้วก็อีกเรื่อง" แล้วเธอก็ปะกบปากเธอลงที่ปากฉัน แล้วเธอก็ลุกออกไป
  "คาสึเมะ แล้วคำตอบละว่าเธอคิดยังไง
  "คำตอบฉันให้เธอไปแล้วมิซาเนะ ขอโทษนะที่ทำไปเมื่อ ที่เหลือก็อยู่ที่ใจเธอแล้ส
      ตอนนั้นเธอลุกจะเดินออกนอกห้อง ฉันลุกไปกอดเอวเธอไว้ "เธอน่าจะรู้คำตอบแล้วนะคาสึเมะ"  หลังจากนี้เราทั้ง2คน จะเป็นยังไงกันต่อไปนะความระกนี้จะดำเดินต่อไปนังไงนะ