The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               มันรู้สึกแปลกๆตัวเราเองที่นั่งเรียน มีสายตาจองมองตลอดเวลาจากเด็กสาวหน้ายิ้มแป้นมองตาปิบปิบ เล่นเอาไม่มีสมาธิเลยฉันที่กลับมาในชัวโมงที่สองแปบเดียวก็พักกลางวัน พอพักกลางวันสายตาสาวๆในห้องก็จับจ้องไปที่ ที่นึงนั้นคือเอเรนอ

              นี้ เด็กคนนี้น้องสาว น่ารักจัง ชื่ออะไร ไหนขอดูชัดๆหน่อย

          สาวๆในห้องเข้าลุมถามฉันถึงเอเรนอจัง จนเอเรนอวนซ้ายวนขวาจนมาหลบกอดเอวฉันแล้วพูด "แม่ช่วยหนูด้วย" ทุกคนอ้าปากค้าง ฉันเลยต้องแห่คนอื่นๆไปก่อนมีบางคนที่ยังสงสัยเลยมาถามว่าแอบไปมีลูกตอนไหน อะไรแบบนั้นต้องนั่งตอบคำถามและก็หิ้วเอเรนอไปดาดฟ้า

  "เอเรนอวันนี้แม่ไม่โกรธอะไรหนูมากหลอกนะ

  "แล้วแม่พาหนูมานี้ทำไมละค้า

  "จะพามาสงบอารมณ์ ลูกรู้รึป่าวถ้าแม่ไม่ลบเวทย์วันนี้ลูกฆ่าคนตายแล้ว

  "หนูรู้ค้าแต่มันอดโมโหไม่ได้

  "วันนี้อยู่นี้กับแม่ก่อน พรุ้งค่อยไปใหม่

       ตกเย็นฉันพาเอเรนอกลับบ้าน แต่กว่าจะพากลับได้เล่นเอาเหนื่อย ต้องเอาลูกขึ้นหลังวิ่งเอาเหอ 

        วันต่อมาฉันก็พาเอเรนอไปส่งโรงเรียนตามปกติ ส่วนอาจารย์คนที่ลวนลามลูกสาวฉันก็ถูกไล่ออกไปแล้ว ชีวิตทุกวันเริ่มเดินผ่านไปด้วยความสงบ ผ่านมาอาทิตย์นึงฉันกลับมาบ้าน เจอเด็กสาวคนนึงผมยาวทวินเทลเป็นม้วน ใส่ชุดสตายยุโรบนั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขกในหอพัก

  "เธอใช่ มิซาเนะ องค์หญิงแห่งน้ำแข็งรึป่าว" เด็กสาวคนนั้นเอ่ยถาม

  "ใช่ค่ะ แล้วคุณค่ะ" ระหว่างที่ฉันตอบเด็กสาวคนนั้นเดินมามองซ้ายมองขวาตามตัวฉัน

  "ลักษณะดีนี้ หืม เออฉันชื่อเมลฟิช บลัดเฮฟเว้น" เด็กสาวคนนั้นแนะนำตัว

  "คุณนะหลอ อาของคาสึเมะ ไม่จริง" คิดในใจ นี้หรืออาของคาสึเมะยังเด็กอยู่เลย

  "หลานฉันยังไม่เลิกเรียนหลอ

  "เลิกแล้วค่ะเดียวก็คงมาถึง ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะค่ะ

       ฉันเดินมาเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่ละหว่างนั้นก็อดคิดไม่ได้เลยว่านั้นน่ะหลอผู้ที่เป็นทั้งอาและอาจารย์ ยังเด็กอยู่เลยแต่มีกลิ่นอายที่คล้ายกับคาสึเมะด้วย ฉันเปลี่ยนชุดแล้วเดินลงมาเจอแม่กับพี่ฮาเอลก็มาด้วย ทุกกำลังนั่งคุยกันเลย ฉันนั่งลงร่วมวงสนทนาทุกอย่างก็เริ่มวกมาที่ฉันกับคาสึเมะแล้วที่ทั้ง3คนนี้ก็เพราะจะมารับเราแยกกันไปฝึกพลังของสายเลือด แล้วอีกอย่างที่คุณเมลฟิชมาดูหน้าแฟนหลานด้วย แต่ด้วยหลายๆอย่างเราจึงเปลี่ยนแผนการฝึกในห้องฝึกซ้อมเวทย์ทุกวันหลังเลิกเรียนแทน เริ่มพรุ่งนี้ วันต่อมาก็เริ่มตามกำหนด

           1เดือนผ่านไป

       เหอที่ผ่านมามันเหมือนจะง่าย แต่ยากเอาการเช้านี้เวนเรา อึก ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำ อวก.....อวก เหอแย่จริงเราเป็นอะไรเนียเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ต้องรีบไปทำอาหารเช้าให้เอเรนอ

              มุมคาสึเมะ : เราที่ยืนอยู่นอกห้องน้ำ ได้ยินเสียงอาเจียนของมิซาเนะก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เราเองก็เคยไปถามแล้วแต่เธอบอกไม่เป็นอะไร เธอเดินเข้าไปทำอาหารเช้าตามปกติ ส่วนเราเองก็ต้องไปซื้อของ

  โครม...เพ๊ง

           เสียงล้มกับเสียงของตกแตกนี้ เราเองรีบวิ่งไปดูที่ต้นเสียงมิซาเนะล้มสลบอยู่ เราเองเข้าไปประคองเอาใว้แล้วอุ้มไปที่ห้องนอนเธอ ทุกคนในหอพักเดินมาถามถึงสาเหตุของเสียงและมิซาเนะเป็นอะไร อาการมิซาเนะเหมือนคนเป็นใข้ อะฟื้นแล้วมิซาเนะฟื้นแล้ว

  "เป็นยังไงบ้างมิซาเนะ

  "เธอเป็นไครหลอ" เธอถามมันทำเอาเราคิดว่าเธอคงแกล้งเราเล่นมั่ง

  "ไม่เอาน่าอย่าเพิ่งเล่นแบบนี้

  "เธอเป็นไคร ทำไมถึงรู้ชื่อฉันล่ะ" สายตาของเธอมันบ่งบอกว่าสิ่งที่เธอพูดไม่ได้พูดเล่น

  "ฉันเองคาสึเมะ แฟนเธอไง

          สีหน้าแววตาของมิซาเนะ เธอมองหน้าเราอย่างสงสัยมันทำเอาใจเราแทบแตกสลาย เราเองเดินไปหาเอเรนอ แล้วเราก็คืนร่างเป็นราฟาเอลไปพาเอเรนอไปหามิซาแนะที่ห้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันหนักกว่าเก่า

       นายเป็นไคร ออกไปเลยนะอย่าเข้ามา ออกไป

          เธอหวาดกลัวเราในร่างนี้อย่างกับอะไรดี เธอจำไม่ได้แม้กระทั้งเอเรนอเธอปาของทุกสิ่งทุกอย่างที่หยิบได้ใส่เราทั้งสองคนจนต้องหลบออกมา เราเองตัดสิ้นใจไปท่านอาและแม่ของมิซาเนะมาทันที เราตอนกลับร่างเป็นคาสึเมะแต่แค่เรียกหูกลับหางออกมา ระหว่างรอทั้งสองคนมาเราเข้าไปในห้องมิซาเนะรอบนี้เธอไม่ปาของใส่ แต่หันมาเล่นหางเราแทน

        แอดดดดดเสียงเปิดประตู

  "คาสึเมะ ออกไปก่อนให้ฉันกับเมลฟิชตรวจดูก่อน

         พอทั้งสองคนมามิซาเนะเริ่มอาวาดอีกครั้งแต่ทั้งสองกดเอาใว้ ส่วนเราก็ถอยออกมาจากห้องและทำได้แค่เพียงนั่งลอ เราเองก็ต้องคอยปรอบเอเรนอที่ร้องให้จนทั้งสองคนออกมา

  "เป็นยังไงบ้าง อาการมิซาเนะ

  "ลูกสาวฉันถูกสาปน่ะ และไม่รู้วิธีแก้ด้วย

  "ไครกันไครเป็นคนสาปมิซาเนะ

  "ฉันดูจากลักษณะคำสาปเดสทาม ที่ขึ้นที่ข้อมือซ้าย มันเป็นคำสาปของโลซาเดน

  "แล้วเดสทามล่ะคุณออรอร่า

  "13วันฉันขอตัวไปหาวิธีถอนคำสาปก่อน

        หลังจากที่ทั้งสองคนไปฮาเอลก็มา และคอยสลับกันดูแลมิซาเนะทุกครั้งที่คืนร่างเป็นราฟาเอลแล้วเข้าไปหาเธอ เธอจะหวาดกลัวเราอย่างมาก มีแต่ร่างคาสึเมะที่พอจะไปคุยเล่นกับเธอได้ มีไครเคยรู้สึกแบบนี้มั่ง อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือจับแต่รู้สึกว่ามันไกลจนพยายามเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง มันทำเอาน้ำตาไหลออกมาเอง แค่จะกอดยังทำไม่ได้ ทุกอย่างในใจมันแตกสลายวันเวลาผ่านไป 1ก็แล้ว 2ก็แล้ว 3ก็แล้ว มันทรมานใจ

                  ติดตามตอนต่อไป