The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               !!!!!! ฉันตกใจสะดุ้งเฮือก แต่ในตอนนั้นฉันก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายตัวสูงผมสีขาว เข้ากอดแน่นขึ้นแน่นขึ้น เหมือนจะบี้ตัวฉันให้แบน แล้วก็คลายอ้อมกอดนั้นฉันเงิยหน้าขึ้นมอง ราฟาเอล!! คาสึเมะที่คืนร่างเป็นราฟาเอลนี้เอง

  "มิซาเนะ เธอเป็นอะไรรึป่าว บาดเจ็บตรงไหนรึป่าว

  "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรนายนั้นและคนบ้าทำไมมาช้า" ฉันร้องใก้แล้วเอามือทุบอกราฟาเอล

  "โทษที ตอนโดนระเบิดฉันกระเด็นตกไปในหุบเหว ร่างกายบาดเจ็บสาหัสดีดีที่เป็นฉันไม่ใช่เธอเพราะท่าเป็นเธอตายอย่างเดียว นี้ฉันเร่งเต็มที่เพื่อมาหาเธอที่นี้แล้วนะ"

  "งั้นหาที่พักร่างกายนายก่อนราฟาเอล

         ราฟาเอลกับฉันไปหาที่พักทันที ตอนแรกจะกลับไปพักที่บ้านเอเรนอจังแต่ราฟาเอล(คาสึเมะ) ห้ามใว้ เราพักทานอาหาร แล้วหาที่นอนพอตอนก่อนจะเข้าโรงแรม ราฟาเอล(คาสึเมะ) ก็เดืนไปในมุมตึกลับตาคนแล้วคืนร่างเป็นคาสึเมะ แล้วก็เข้าที่พัก ฉันไล่คาสึเมะไปอาบน้ำ เธอทำตามสั่งแล้วตอนอาบเสร็จ เธอก็เดินแก้ผ้าออกมาตามนิสัยมันทำให้เห็นแผลตามร่างกายที่ยังไม่หายดีตามตัว มันทำให้เข้าใจได้เลยว่าทำไมเธอถึงมาช้า

  "มิซาเนะ ตอนที่จะเดินออกจากเมือง จะไปที่ไหน" เธอหันมาถามระหว่างเช็ดผม

  "ฉันจะไปเมืองที่แผนที่นี้บอก" ฉันหยิบแผนที่ของฉันส่งใก้คาสึเมะ เธอรับไปดู

  "ของฉันไม่เห็นมีบอก" คาสึเมะหยิบแผนตัวเองมาดู

  "ไหนฉันขอดูหน่อยคาสึเมะ" คาสึเมะยื่นส่งมาให้ดู

       ฉันรับแผนที่มาดูตอนนั้น กำไรที่คุณแม่ให้มาเรืองแสงเล็กน้อยคาสึเมะยิ้มเล็กน้อย "มิซาเนะ ฉันขอตัวนอนเลยนะ" ฉันก็งงเพราะนี้ยังเช้าอยู่เลย จะรีบนอนไปไหน เธอล้มตัวลงนอนแล้วหลับแทบจะในทันที พอคาสึเมะหลับฉันถอดเสื้อเธอออกดูตามตัว มีแผลที่กำลังรักษาตัวอย่างรวดเร็ว ฉันน้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ ฉันนั่งน้ำตาไหล จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้zZzZ 

     มิซาเนะ มิซาเนะ

       ฉันถูกปลุกมาโดยคาสึเมะ เธอปลุกมาแล้วชวนไปกินข้าวเย็น แล้วเธอก็เดินไปแต่งตัว ตอนคาสึเมะแต่งตัว ก็ทำให้เห็นว่าแผลที่ร่างกายหายไปจนหมดแล้ว เราสองคนออกไปเดินยามเย็นหาของกิน

  "เออมิซาเนะ แล้วตอนที่เธอมาถึงเธอพักที่ไหน" เธอหันมาถามระหว่างเดินเล่นกันอยู่

  "ฉันไปพักบ้านเด็กที่ช่วยฉันใว้น่ะ ชื่อเอเรนอจัง

  "เหอดีจัง ที่เธอมีคนช่วย ฉันลืมไปด้วยว่าเธอไม่มีเงินโลกนี้

  "คาสึเมะไม่ต้องเป็นห่วงน่าฉันเอาตัวรอดได้

  "กลับโรงแรมกันเถอะ ฉันต้องนอนพักล่ะ

  "อ่าวเพิ่งตื่นมาไม่ใช่หลอ

  "ฉันไม่ได้นอนมา2วัน2คืนเต็ม โชคดีตอนตกเหวเป้ไม่ตกไดลจากตัวเลยเดินทางมาได้เร็ว

         เราสองคนเดินกลับ โรงแรม คาสึเมะเดินไปที่นอนทันทีส่วนฉันก็ใช่เวทย์แอบดูเอเรนอจังฝึกฝนเวทย์มนต์ จนดึกแล้วก็เดินไปล้มตัวลงนอนข้างๆคาสึเมะ

      เช้าต่อมา

  "คาสึเมะตื่นได้แล้ว

  "อืมๆตื่นแล้ว

  "ไปล้างหน้าแล้วมากินกาแฟ

  "จ้าจ้ามิซาเนะ

          เรากินกาแฟกัน แล้วตกลงกันว่าจะไปหาของกินที่เมืองหลวงของเขตแดนน้ำแข็งรัตติกาลเราสองคนเดินออกมาหน้าโรงแรมก็ต้องหยุดเดิน เพราะมีทหารของเมืองและชาวบ้านมาล้อมใว้

             :ยอมให้พวกเราทหารจับกุมซะโดยดี

          ฉันกระสิบกับคาสึเมะว่าจะเอาไงดี ฉันถามคาสึเมะว่าเธอแบกฉันวิ่งได้เร็วแค่ไหน "มิซาเนะฉันแบกเธอวิ่งพวกนี้ตามไม่ทันหลอก" แล้วฉันก็นัดแนะแผนกับคาสึเมะเสร็จ หอมองดูคนเพื่อดูให้แน่ใจ ตอนเห็นเอเรนอจังที่กำลังพยายามจะมาช่วย ฉันมองเธอแล้วส่ายหน้า แล้วฉันก็ร่ายบอมแอร์ละเบิดหิมะที่พื้น บอมแอร์คือระเบิดอัดอากาศ ทำให้หิมะกระจายคาสึเมะคว้าตัวอุ้ใฉันวิ่งไปที่เทเรพ็อต นอกเมืองแล้วเคลื่อนย้ายไปยังเมืองหลวง ลีฟาน เมืองหลวงของเขตแดนน้ำแข็งรัตติกาลแต่พอย้ายมาถึงก็พบว่าเราถูกล้อมใว้โดยทหารของเมือง

  "เอาไงดีคาสึเมะ" ฉันหันหลังชนกับเธอ

  "อย่าทำร้ายไคร เราต้องการข้อมูลเพื่อตามหาแม่เธอ

  "ยากล่ะสิคาวนี้ ทำแบบคาวที่แล้วได้ไหม

  "มิซาเนะ มันทำได้ก็บอกให้ทำแล้วสิ

       ฉันเงียบลงทันแล้วคิดหาวิธี ตอนนั้นคนนึงในหมู่ทหารพยายามบอกให้เรายอมแพ้ คนที่นี้ทนทานต่อความหนาวเย็น งั้นเราเอาความหนาวเย็นทำให้พวกเค้าช้าลงก็พอ ฉันตัดสินใจในทันและยื่นมือออกไป

        มิซาเนะ บทร่าย : ด้วยหัวใจน้ำแข็งเราจะร่ายถ่วงทำนองของวารีและวายุ และสาปสันต์ทุกสิ่งให้ขาวโพน และทำลายทุกสิ่งด้วยความหนาวเหน็บ Stom gate   

       ระหว่สงที่ฉันร่ายเวทย์อยู่นั้น ชายแก่ที่อยู่ในหมูทหาร ก็มีสีหน้าตกตะลึงอย่างมากสีหน้านั้นบ่งบอกว่าเค้ารู้จักเวทย์มนต์นี้และเคยเห็นมันมาก่อนแน่นอน หลังจากที่ร่ายเวทย์เสร็จแทนที่จะหนีฉันกลับยืนเฉิย ชายแก่คนนั้นเดินเข้ามาใกล้

  "แม่ที่ร่ายเวทย์บทนี้ เธอเป็นไครกันแน่" ชายแกคนนั้นถามด้วยสายตาที่สงสัยอย่างมาก

  "คุณรู้จักมันด้วยหลอค่ะ" ฉันถามเค้ากลับในทันที

  "ฉันชื่อนูเอล เป็นคนเจ้าเมืองนี้ เวทมนต์บทนี้ฉันเคยเห็นมันครั้งนึงเมื่อยังเด็ก

  "เวทย์บทนี้แม่หนูเป็นคนร่างใว้

  "แม่งั้นหลอ เธอหยุดเวทย์นี้แล้วตามฉันมา" ตอนที่ฉันบอกว่าเวทย์นี้เป็นของแม่ชายแก่ที่บอกว่าตัวเองชื่อนูเอลบอกให้หยุดเวทย์แล้วตามไปด้วยสีหน้าเครียด

          ฉันหันไปพยักหน้ากับคาสึเมะแล้วเดินตามไปโดยดี พวกนั่นสามารถฆ่าทุกคนที่นี้ได้ง่ายได้ด้วยความสามารถของคาสึเมะ แต่ว่าเราไม่อยากทำจึงเป็นมิตรไว้ดีที่สุด ฉันเดินตามนูเอลไปที่หอสูงกลางเมือง เค้าเดินนำทางไปและเดินขึ้นไปบนหอ ชั้นบนสุดแล้วเค้าก็บอกว่าที่นี้เป็นความลับห้ามบอกไครเด็ดขาด แล้วเปิดประตู ทำให้เห็นแท่นหินแนวนอน ด่านบนมันมีน้ำแข็งแล้วข้างในมีอะไรบ่างอย่างอยู่

         คุณแม่!!!!!!!!

            ติดตามตอนต่อไป