The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               จากเสียงที่ตกใจของคาสึเมะที่พูดออกมาว่า Miller eye มันเป็นเวทย์ชนิดลวงตาลักษณะของมันจะมีกระจก8บาน เราตะหากระจกหลักและทำลายมันหากทำลายผิดบาน มันจะเพิ่มจำนวนเป็นเท่าตัว และท่าหากเราทำลายผิดอันเดิน8ครั้งเราจะออกจากเวทย์มนต์นี้ไม่ได้ ก่อนจะผิดครบ8ครั้งเราจะยังกหนีได้ เหอเจอของยากซะด้วย

  "เอายังไงดีคาสึเมะ

  "ก็ต้องลองดู ฉันจะทำลายกระจกเอง ส่วนเธอสังเกตุดู

  "งั้นขอเตรียมเวทย์แปบ" ฉันร่ายเวทอีริท อายใส่ตัวเอง อีริท อาย คือเวทย์ที่ทำให้มองเห็นรอบตัว

  "งั้นฉันเริ่มล่ะนะ

        หลังคาสึเมะเริ่มทำลายกระจก เราผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า จนเวนลาผ่านไปเป็นวัน เป็นอาทิตย์ พวกเราหากระจกจริงไม่เจอเราทำได้แค่สังเกตุ จนตอนนี้อาหารกระป๋องในเป้ฉันหมดแล้วแต่โชคดี ที่คาสึเทะพกมาเต็มกระเป๋าเธอแบ่งให้ฉันครึ้งนึงทันทีเธอบอกว่าเพื่อกรณีหลงจากกัน แต่ที่ผ่านมามันทำให้พอจับทางอะไรได้ซักอย่าง 

  "มิซาเนะ เท่าที่ผ่านมาเธอได้อะไรไหม

  "เหมือนจะได้ แต่ก็ยังไม่แน่ใจจนกว่าจะยืนยันได้

  "แล้ว จะยืนยันได้เมื่อไหร่

  "ขอแค่อีกครั้งเดียว

  "งั้นไปกันเลย

        เราเดินมาจนถึงที่มี miller eye ฉันทำเหมือนทุกครั้งที่มาแค่เพ่งสมาธิมากขึ้น "เอาเลยคาสึเมะ" คาสึเมะวิ่งไปต่อยกระจกเหมือนทุกที เอ๊ะ "คาสึเมะถอยก่อน" ฉันบอกแล้วถอยออกมาจากmiller eye  

  "มิซาเนะเธอมีอะไร

  "คาสึเมะ ฉันสังเกตุจากที่เราลองทำลายกระจกมานับครั้งไม่ถ่วน

  "ทำไมเธอเห็น

  "บางครั้งที่เธอทำลายกระจก บานข้างๆจะสั่นตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะความเร็วของเธอ

  "แล้วทำไม ฉันเองก็เห็น

  "แต่ที่ผ่านมามันไม่สั่นน่ะสิมีแค่บางครั้ง ฉันสงสัยว่าบานที่สั่นคือบานจริง

  "แล้วจะเอายังไง

  "ฉันให้เธอวิ่งด้วยความเร็ว ให้ใกล้กระจกบานมากที่สุดแต่ก็จะทำให้มันไม่แตกให้มากที่สุด

  "ตกลงฉันเชื่อเธอ เรามาลองดูกัน

         เอาล่ะ มาลองดูกัน "คาสึเมะวิ่ง" เอาล่ะมาดูกันแก่อยู่ไหน แก่อยู่ไหน นั้นไง "คาสึเมะบานที่2นาฬิกา" คาสึเมะหยุดวิ่งและยืนบานที่จะทำลายกับฉัน แล้วเธอก็ต่อยกระจกแตกกระจาย ทุกอย่างรอบๆตัวค่อยๆร้าว และแตกหักลงแล้วด้านหน้าก็เผิยให้เห็นสะพานข้ามเหวที่ไม่เห็นอีกฝาก

  "คาสึเมะรีบไปกันเถอะ ก่อนเวทย์มันจะฟื้นตัว

  "ก่อนจะข้ามไป เราไม่รู้อีกฝั่งมีอะไร เรามาร่ายบัฟใส่ตัวกันใว้ก่อน

  "มาเดียวฉันจัดการเอง" ร่ายบัฟให้เราทั้งคู่

  "ไปกันเถอะก้าวทุกก้าวอย่างละวัง

        เราเดินข้ามสะพานอย่างช้าๆ และละมัดละวังทุกก้าวที่เดินเราข้ามมาถึงอีกฝากอย่างปลอดภัย เราตกลงกันว่าจะหาที่พักก่อนหลังข้ามสะพาน เราเดินพ้นสะพานมา10ก้าว ก็แสงสว่างที่พื้น

          เวนล่ะ!!!!!!

       ตูมมมมมมมมมมมมม

            ที่นี้ที่ไหนเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น จำได้ว่าเห็นแสงที่พื้น แล้วคาสึเมะก็พูดว่าเวนล่ะ แล้วระเบิดเรากระเด็นมาไกลแค่ไหน คาสึเมะไปไหนแย่แล้วเราคงพลัดกันเพราะแรงละเบิดเอาเราต้องเดินทางต่อคนเดียว ดีนะที่ร่ายบัฟป้องกันเอาใว้ไม่งั้นได้ตายจริงๆแน่ โอ้ยๆแต่ถึงยังงั้นก็กระดูกแขนซ้ายร้าว ชายโครงร้าวอีก กระเป๋าเป้อยู่ไหน อยู่ไหนนะ เราต้องหากระเป๋าก่อนไม่งั้นอดตายแน่แทมแผนที่อยู่ในเป้อีก เราต้องรีบไปจุดหมายให้เร็วที่สุด ฉันพยุงร่างกายลุกขึ้นมาแล้วร่ายเวทย์ค้นหา เป้ ก่อนเดินทางฉันร่ายเวทย์ ทาเกร็ดใส่ใว้ กระเป๋าตกอยู่ห่างจากฉันประมาน15เมตร

     ตุบ...ตุบ...ตุบ...ตุบ

          แย่ล่ะเสียงทุบอกของเยติ เราต้องรีบหนีมัน ไม่อยากเข้าปะทะโดยไม่จำเป็นแล้วยิ่งสภาพร่างกายแบบนี้ยิ่งแย่มาก ไหนไหนดูแผนที่สิเราอยู่นี้แล้วจุดหมาย จากแผนที่อีกประมาน55กิโลเมตร สภาพการเดินทางแบบนี้ต้อใช้เวลาประมาน3วันแน่นอน เราไม่มีเวลาแล้วฉันเดินลากเป้ ไปจนฟ้าเริ่มมืด ฉันต้องเตรียมตัวหาที่พัก ฉันกลางเวทย์คุ้มกันและสร้างที่กันล้มจากน้ำแข็งนี้เป็นคืนแรกในการเดินทางที่ต้องหลับตาลงโดยไม่มีคาสึเมะ นอนๆพรุ้งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า

          เช้าวันต่อมา

      ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด

            เช้าแล้วหลอ เสียงนาฬิกาข้อมือปลุกฉัน ปิดมันซะก่อน ฉันร่ายแคทอาย ใส่ตัวเอง แคทอาย ใช่สำหลับกลางคืน เพราะตอนนี้ฟ้ายังมืดอยู่ ฉันอุ่นอาหารและกินมัน ตอนนี้ร่างกายเกือบสมบูรณ์แล้ว เพราะพลังการรักษาของชุด ฉันวิ่งตอนนี้มองรอบๆ ค่อยสังเกตุ เพราะตอนนี้หมีหิมะกับเยติ ออกล่าเกยื่อตอนกลางคืน ต้องคอยละวังตอน ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มขึ้นแล้ว ฉันปลดเวทย์แคทอายออกแล้ว

              โครมมมมมมมมมมมมม

        ติดามตอนต่อไป