CC RUNNET

          .
          สวัสดีเจ้าข้า ทักทายเป็นภาษาที่น่ารักและรอยยิ้มอันแสนสดใสของนักเขียนตัวน้อยผู้นี้ haha 
          เจ้าน้องมีชื่อว่า "เน็ต" เป็นเด็กใหม่ เพราะหัดเขียนเจ้าข้า ยังไงแล้วก็ฝากผลงานเล็กน้อยไว้คอยอ่านด้วยนะเจ้าข้า ขอบคุณ ณ โอกาสนี้
          .....
          ก็แล ณ สนามบินนานาชาติปักกิ่ง ในเขตขนมปักกิ่ง ในประเทศขนมหวาน ขณะนั้นมีชายหนุ่มผู้อาศัยสายตามองหาสาวน้อยมารับกลับบ้าน หลังจากที่เขาพึ่งติดปีกบินมาจากรัฐส้มตำ ประเทศขนมจีน haha+
          "ตอนไหนยัยตัวแสบแสนน่ารักจะมารับกลับบ้านสักที รอจนจะครบ 2 ชั่วโมงแล้วนะเนี้ย"  ชายหนุ่มอารมณ์เริ่มไม่ดี เมื่อดูนาฬิกาสีดำสลับเทาที่ส่วมอยู่บนข้อมือข้างขวาอย่างแวววาว ด้วยการสะท้อนของแสง
          "เจ้าพี่ตาปลา หันมาสิเจ้าข้า"  ทันใดนั้นเสียงของยัยตัวแสบที่ชายหนุ่มกล่าวหาก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขา
          "รัน น้องไปเล่นที่ไหนมา ทำไมปล่อยให้พี่รอที่สนามบินนานอย่างนี้"  เจ้าพี่ตาปลาที่น้องสาวเขากล่าวหาได้พูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย แลหน้าบูด
          "รันไปเข้าแถวรอซื้อของอร่อยมาเจ้าข้า"  รันพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ที่แสนจะน่ารัก เพราะความอาบอิ่มในรสความอร่อยที่เจ้าตัวพึ่งไปเข้าแถวรอกินมา ก่อนที่เธอจะมารับหนุ่มตาปลา ผู้เป็นพี่ชายของเจ้าตัว
          "เธอนี้จริงๆ เลยนะ เห็นของน่าอร่อยที่ไหนเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ"  พี่ชายตาปลายังวาจาด้วยความหงุดหงิดนิดๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอามือลูบหัวน้องสาวตัวอย่างแบบเบาๆ ด้วยความคิดถึง
          "เจ้าพี่ข้า น้องรันหิวอีกแล้ว" 
          "เออ...กลับบ้านก่อนแล้วเธอค่อยเขมือบ เห้อออ..มีน้องสาวแบบนี้ พี่ลำบากใจจริงๆ นะขอบอกๆ"  เจ้าพี่ตาปลาวาจาพร้อมถอนหายใจยาวๆ เพราะเนื่องจากมีน้องสาวที่ห่วงเรื่องกินมากกว่าห่วงเรื่องอื่น เช่น เรื่องของความรัก...!
          .....
           รันจังสาวสวยน่ารัก วัย 16 เจ้ามาพร้อมด้วยความน่าหยิก น่ากอด ราวกับว่าเจ้าเธอเป็นลูกแมวน้อยที่ใครๆ เห็นก็ต่างหลงรักในครั้งแรกที่เห็น แต่เธอเองไม่รู้ทำไม เพราะคติประจำใจของเธอคือ เกิดมาเพื่อกินของอร่อยที่อยู่บนโลกให้หมดสิ้นก็เท่านั้น haha the ปีศาจแมวน้อยจอมกินแหลก...! มาแล้ว~
          ก็แล หลังจากที่เส้นทางนำพาพี่น้องทั้ง 2 กลับมาถึงบ้าน เจ้าผู้เป็นน้องสาว...เมื่อลงจากรถก็รีบวิ่งไปเปิดตู้เย็นแสวงหาของกินทันที
          "หยุดเลยนะริน!! มาช่วยพี่ขนของลงจากรถเข้าบ้านก่อน"  ตาปลาผู้พี่เจ้าได้กล่าวขึ้นเสียงเข็มราวกะกาแฟน้ำน้อยไม่ใส่น้ำตาล 
         "รับทราบเจ้าข้าาา"  เจ้าน้องรันเอ่ยวาจาลากเสียงขู่ เพราะความขี้เกียจหรือเพราะความเห็นแก่กินก็ว่าได้ 55+
          ......
          'ความเป็นพี่ชายใจดียังมีอยู่ไหมนะ'  หนูรันนิ่งวิ่งเปิดตู้คิดกับพี่ชายตาปลาแบนไปในทางลบทันทีที่ได้ยินถ้อยคำไร้ความหวานของพี่ชายตน เพราะหลังจากที่ 3 ปีเจ้าพี่ตาปลาต้องศึกษาเล่าเรียนไกลที่ต่างประเทศ จวนมาถึงวันนี้ที่พี่ชายของรินได้กลับมาประสบพบกันอีกครั้งหลังห่างกันยาวนานของทั้งคู่ 
          "3 ปีก่อนกับตอนนี้เจ้าริน น้องเปลี่ยนไปมากเลยนะ". ก็แลเมื่อขนของเสร็จเจ้าพี่ตาปลาก็เอ่ยขึ้นประมาณชื่นชมน้องสาวผู้น่ารักของตนเอง
          "หิวเจ้าข้า"  นี้คือคำเดียวที่น้องสาวของพ่อตาปลาตอบกลับมาซะงั้น 555
           "ถ้าหิวเดี๋ยวพี่พาไปเขมือบข้าวนอกบ้าน"
          "ไม่เอา เจ้าน้องอยากกินฝีมือพี่แบบว่าคือคิดถึงความอร่อย"  รินจังพูดพร้อมยิ้มและส่งสายตาอ้อนวอนชายผู้เป็นพี่ แต่ตาปลาเจ้าเขากลับตอบปฏิเสธไป โดยอ้างเหตุผลว่า...
          "ไม่ พี่เพิ่งเดินทางมาไกล จนไม่มีแรงโชว์ฝีมือให้เจ้าเขมือบ"  แน่นอนว่ารินจังเธอผิดหวังมาก ที่จะได้รับประทานอาหารฝีมือพี่ตาปลา หลังจากติดปีกบินมาจากต่างประเทศ ด้วยความอดทนรอวันนี้โดยเฉพาะ ก็แลตอนนี้สาวน้อยจนจำต้องตอบตกลงพี่ชาบไปแบบนั้นและเก็บความผิดหวังเล็กๆ ไว้ ณ กลางใจ
          .....
          'เจ้าพี่ตาปลาใจร้ายจัง'  อีน้องรันคิดพินิจพิจารณา จวนเวลาต้องเดินทางไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง