อยู่เพื่อรักเธอ

    อากาสตอนเช้ามันหนาวเย็นจนจันทร์เจ้ารู้สึกตัวแม้ตอนนี้เธอยังนอนอยู่ในโรงบาลก็ตาม ร่างกายเธอตอนนี้รู้สึกดีขึ้น เมื่อมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมากหลังจากได้พักผ่อนมาหนึ่งวันเต็ม แต่เธอก็ยังไม่ลุกขึ้นจากเตียงยังคงนอนหลับตา คิดไปเลื่อยเปื่อย มันคงเป็นชะกรรมของเธอที่ต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้ เรื่องร้ายๆที่เจอมายังคงวนเวียนผุดขึ้นมาให้คิดอยู่ตลอดเวลา เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน คำพูดนี้อย่างคงดังเบาๆ ในสมองเธอ 

   "เป็นไงบ้าง จันทร์เจ้า"เสียงเรียกเธอดังมาจากข้างเตียง เธอเปิดผ้าห่มขึ้นดู"ไปล้างหน้าล้างตามากินข้าวเช้า สิ"เธอมองคุณหมอคนเมื่อวาน ดูท่าที งงๆ"รีบไป ล้างสิ"คุณหมอบอกเธออีกครั้ง มือน้อยๆหยิบเอาเครื่องใช้กล่องเล็กๆข้างเตียงก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำ แม้เธอจะรู้มึนงง เธอก็ไม่อาจปฎิเสธความหวังดีจากคุณหมอได้ แปลกจังที่คุณหมอคนนั่นมา เยื่ยมเธอและยังเอาอาหารเช้ามาให้เธออีก "นั่งลงก่อน ยังไม่ยอมพูดสินะ มาทานข้าวต้มก่อนกะลังร้อน"คุณหมอเรียกเธอ ให้นั่งลงทานข้าวต้มที่เตียง หญิงสาวก้มหน้ามองดูข้าวต้มก่อนค่อยๆตักขึ้นมาทาน เพียงคำแรกที่ได้ทานเข้าไปจันทร์เจ้าก็อุทาน ออกมา "แม่"น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาสองตา"ใช่ แม่หนูเขาชอบมากข้าวต้ม ปลาแบบนี้มาก ค่อยๆทาน ทานเยอะๆจะได้มีแรง"คุณหมอพูดขณะ ปลอกส้มไปด้วย"ถ้าแม่หนูรู้ว่า หนูเป็นแบบนี้เธอคงเสียใจมากแน่ๆ หนูว่าไหม ?"หญิงสาวหันหน้ามามองคุณหมอก่อน พยักหน้าหนึ่งที"หนูคงจำป้าไม่ได้ ป้าเป็นเพื่อนแม่บุญธรรมหนู เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งตอนที่หนูยังเรียนมหาลัยอยู่"หญิงสาวพยักหน้ารับอีกครั้ง"ป้าไม่รู้หรอกว่า หนูเจอเรื่องอะไรมา แต่ถ้าคิดทำร้ายตัวเองแบบนั้นป้าว่ามันไม่ใช่ทางออกนะ"คุณหมอค่อยพูดสอนเธอด้วยความเป็นห่วง บรรยากาศยามเช้าวันนี้เงียบและสดชื่น ทำให้จันทร์เจ้าตั้งใจฟังคุณหมอพูดหลายอย่าง อย่างตั้งใจเรื่องราวมากมากจากคุณหมอที่เล่าให้เธอฟังเมื่อครั้งแม่บุญธรรมเธอยังมีชีวิตอยู่"แม่หนูเธอเองก็ ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาตลอดไม่ต่างจากหนูหรอก จัทร์เจ้า เธอเองรู้มาตลอดว่าตัวเองป่วยหนักเหลือเวลาอีกไม่นาน แต่เธอก็ที่จะรับหนูเข้ามาเป็นบุตรบุญธรรม โดยเธอเองเพียงหวังอยากช่วยเหลือคนอื่นให้ได้มากที่สุด และเธอก็ทำมันสำเร็จก่อนจะเสียชีวิตไป เธอเองได้เห็นหนูเรียนจบ มีความสุข เธอพูดเสมอว่าเธอภูมิใจในตัวหนูมากแค่ไหนและดีใจแค่ไหนที่ได้ช่วยเหลือหนู"หญิงสาวรับฟัง ไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากความเสียใจที่เธอเอง ได้ตัดสินใจฆ่าตัวตายไปเมื่อวานนี้ มันจะแย่ขนาดไหนนะ ถ้าเธอเกิดตายไปจริงๆ เธอคงไม่มีหน้าไปพบแม่บุญธรรมของเธอแน่ๆ"ชีวิตคนมีค่านะหนู ไม่ว่าจะกับตัวเองหรือคนอื่น มันมีค่าเสมอ คนที่เขาไม่อยากจะตายมีมากมายในโรงบาลนี้ ดิ้นรนรักษาทุกทางเพื่อจะมีชีวิตรอด ได้อยู่กับคนที่เขารัก" "แต่หนูไม่มี หนูไม่มีใครเลยค่ะ"หญิงสาวพูดด้วยท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจ ที่ตัวเองไม่เหลือใครเลยสักคน "หาสิ เริ่มใหม่ ค้นหาสิ่งที่เราอยากมีชีวิตเพื่อมัน สิ่งที่มันจะทำให้เรารู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ แบบแม่ของหนู ป้าว่าหนูต้องทำได้แน่ๆ" "แต่หนูหมดกำลังใจแล้วค่ะความเจ็บปวดผิดหวังครั้งนี้มันมากมายเหลือเกิน" "ไม่มีอะไรสมบรูณ์แบบหรอกกหนู ป้าเชื่อว่าหนูจะทำใจได้ หากได้เจอกับอะไรที่ ดีและมีค่าสำหรับหนู จริงๆ เดินต่อเถอะ ลำบากก็เดินเหนื่อยก็เดิน แบกมันไปให้หมดความทุกข์ความผิดหวังเสียใจ แบกมันไปด้วย มันจะช่วยย้ำเตือนสติหนูในอนาคต ลองดูสักวันหนูจะผ่านพ้นมันไปได้"จันทร์เจ้าฟังคุณหมอ พูดแล้วเกิดมีความหวังขึ้น ทำไมกันเธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ เรื่องครั้งนี้เธอก็จะไม่ยอมแพ้ มือน้อยๆกำ กำปั้นแน่น รู้สึกมีความหวังขึ้นมา"ป้าไปก่อนนะ เย็นๆป้าจะมาหาหนูอีก ถ้าหนูอยากเริ่มใหม่ ลองไปพักที่บ้านป้าก่อนแล้วกัน ป้าจะช่วยเธอเอง"หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะเก็บถ้วยข้าวต้มไปล้าง 

    หญิงสาวเรียกแท็กซี่หน้าโรงพยาบาล ให้กลับมาส่งยังบ้านเธอ มันยังคงเปิดไว้เหมือนกับยังไม่มีใครกลับมาสภาพบ้านยังคงเหมือนเดิม ที่เธอเดินออกไป ไม่รอช้าเธอรีบเก็บเอาของใช้ที่จำเป็น ใส่กระเป๋า ในใจคิดพอกันที ชีวิตที่อยู่ที่นี่ ผู้คน ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นแค่สิ่งหลอกลวง เธอปิดบ้านไว้แล้วขึ้นแท็กซี่หนีจากที่นั่นมาโดยไม่หันหลังกลับแม้แต่น้อย แต่น้ำตาแห่งความเสียใจก็ยังคงๆไหลมาเหมือนเดิม ยอดเงินของท่านคือ 16.35 บาท ตู้เอทีเอ็มบอกตัวเลขยอดเงินคงเหลือในบัญชีของเธอ หมดทุกอย่างสกายแฟนเธอปล้นมันไปหมดทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ คนพวกนั่นว่างแผนไว้นานแล้ว เธอหยิบเอาอีกเอทีเอ็มอีกบัตรขึ้นมา โชดดีนะที่ยังเหลืออีกบัญชีที่เธอเคยใช้กับแม่บุญธรรม เปิดบัญชีไว้ให้ถึงไม่มากแต่ก็พอให้เอาตัวรอดในสถานการณ์แบบนี้ เธอขึ้นแท็กซีอีกครั้งตรงไปเปิดห้องพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ห้องธรรดาๆซึ่งมีราคาพักไม่แพงนัก เธอเลือกหนีมาคนเดียวแบบนี้เพราะไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากคุณหมอ เธออยากอยู่คนเดียวสักพักและเธอเองก็ยังคงไม่สามรถเชื่อใจใคร ได้ในเวลานี้ ขออยู่คนเดียวแบบนี้ไปก่อน อะไรกันนะที่ จะทำให้เธอ อยากที่จะมีชีวิตต่อ มีชีวิตเผื่อคนอื่นงั้นหรอ หญิงสาวนอนคิดไปคิดมาก่อนหลับไป

   "คุณๆ"เสียงเรียกเธอในความฝัน ทำให้เธอตื่นขึ้น เสียงนายคนนั้นเธอฝันถึงเขาคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ เขาเป็นใครกันนะ อยู่ๆเธอก็เผลอคิดถึงเขาขึ้นมา ทำไมกันถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้นเหมือนแบกโลกเอาไว้อย่างงั้นล่ะ ---456 ทะเบียนรถของเขา ลองตรวงหาดีกว่าเธอเลือกที่จะเดินลงมายังร้านอินเตอร์คาเฟ่ ของโรงแรม อย่างน้อยเดินลงมาเล่นค้นหาขูลเขา มันก็ทำให้เธอลืมเรื่องโดยหักหลังจากสกายได้สักพัก เพราะเผลอที่ไรเรื่องสกายก็ผุดขึ้นมาให้รู้สึกเจ็บปวดใจได้ตลอดเธอเคยทำงานที่บริษัทประกัน ไม่ใช่เรื่องยากถ้าจะค้นหาข้อมูลที่อยู่ของคน จากประกันอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ที่ เขาทำแค่มีทะเบียนรถต่อให้จดประกันกับบริษัทอื่นก็เจอ"ไกลเหมือนกันห่ะ"ที่อยู่ที่ค้นหาแสดงขึ้น และมันค่อนข้างไกลจากที่เธออยู่"นายพฤหัสบดี วันหยุด คนบ้าอะไรชื่อ พฤหัสบดี "เธอบ่นพึมพำเมื่อได้เห็นชื่อเจ้าของทะเบียนรถ ถึงที่อยู่จะไกลหน่อยแต่เธอเองก็อยากไปพอเขา จะได้เอาเสื้อกันหนาวไปคืนเขาด้วย เธอจดเอาข้อมูลที่อยู่ก่อนรุกขึ้นห้องไป พรุ่งนี้เธอจะไปที่นั่น ต้องรู้ให้ได้เขาเป็นคนอย่างไงกันแน่ อยู่ตั้งไกลมาช่วยเธอได้ ยังไงหญิงสาวสงสัยในข้อนี้เป็นที่สุด นายพฤหัสบดี