อยู่เพื่อรักเธอ

    ทุละทุเลเหลือเกินการช่วยคนจ่มน้ำ ดีหน่อยที่สาวสวยคนนี้รูปร่างค่อยข้างเล็ก กว่าจะเอาร่างของเธอขึ้นริมฝั่งได้ทำเอาชายหนุ่มเหนื่อยหอบทีเดียว"หนาวซิปหาย"เขาพูดขณะจองมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้หมดสติอยู่ ชุดนอนบางที่ตอนนี้เปียกน้ำ เผยให้เห็นเรืองร่างขาวสวยเด่นชวนหลงไหล น่าเชยชมเป็นที่สุด ใบหน้าเล็กเรียวได้รูปปากนิดจมูกหน่อย สวยเหลือเกิน เขาถึงกับตะลึ่งไปกับใบหน้าสาวสวยผู้นอนสลบอยู่ในตอนนี้ เอาไงต่อล่ะ เสื้อ ใช่เสื้อเขาคิดก่อนรีบเดินไปเอาเสื้อกันหนาวที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้ไม่ไกลนัก เขาหยิบเอาเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ก่อนเดินกลับมายังร่างหญิงสาว คงไม่เป็นไรมากหรอกมั่ง อีกสักพักคงตื่น เขาคิดในใจก่อนคลุมเสื้อกันหนาวให้เธอซึ่งปกคลุมร่างเธอได้เกือบทั้งตัว"คุณๆ"เขาเรียกพร้อมกระตุกแขนเธอเบาๆ รู้สึกถูกใจเธอเหลือเกินเขามองไปมือขาวๆเล็กๆ ที่รอดออกมากจากเสื้อกันหนาว ก่อนจะเผลอเอื้อมมือไปจับด้วยความหลงไหล แต่ก็ต้องตกใจหลังจากที่ได้สัมผัสมืออันเนียนนุ่มได้ไม่นาน มือเล็กดึงหายเข้าไปในเสื้อกันหนาว เขาหันมามองหน้าหญิงสาวทันที ใบหน้านั้นยังหลับตาสนิทไม่ยอมลืมตาขึ้น"นี่คุณๆ เกิดบ้าอะไรโดดน้ำหน้าหนาวแบบนี้"เขาพูดกับเธอด้วยท่าทีกวนๆเหมือนไม่ใยดีใยร้ายเธอเลย แต่ยังเงียบเธอไม่ยอมลืมตาขึ้นมองเขาแม้แต้น้อย"เหอะ ตื่นก็ดีแล้วผมจะได้กลับผมหนาวเชิญคุณนอนหลับตาอยู่ที่นี่ตามสบาย"ชายหนุ่มมีทีท่าจะลุกขึ้น"ช่วยฉันทำไม ฉันอยากตาย"เธอพูดแล้วหันหน้าหนีเขา ไปอีกทางน้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว"ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายหายไปก็คงจะดี"เธอพูดพร้อมเสียงสะอื้นไห้ ร่างเล็กขดตัวเข้ามุดใบหน้าเข้าที่หัวเข่า ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มมองอย่างแล้วเงียบไป ก่อนจะนั่งลงคุกเข่าลงข้างๆเธอพูดเบาๆ"ผม ขอโทษ"ท่าทีเหมือนไม่มั่นใจ ผิดจากท่าทีเมื่อครู่ไปถนัด เผลอเธอหันกลับมาจองมองเขา ทันทีที่เห็นใบหน้าเขา ในตอนนี้ที่แสงสว่างจากดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ทำให้เห็นหน้าเขาชัดเจน เธอจ้องเข้าไปในแววตาอย่างไม่ตั้งใจ รู้ยังไงไม่ถูกทำไมเป็นแบบนี้ แววตาของเขา ต่างคนต่างจ้องกันเหมือนเวลาหยุดไปขณะหนึ่ง"ผมก็อยากตายเหมือนกัน ไม่ต่างจากคุณ มันอาจดีกว่านี้ถ้าผมปล่อยให้คุณได้ตายไปจริงๆ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ที่ทำเอาเธอรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาแปลกๆ เขาก้มหน้าลงต่ำเหมือนคนคอตก แต่เธอก็ยังเผลอจองมองตามดวงตาคู่นั้นตลอด ราวกับต้องมนต์สะกด"ฟ้าเริ่มสว่างแล้วผมไปดีกว่า"เขาพูดลาเธอทันทีที่มองไปเห็นรถมูลนิธิแล่นมาจอดไม่ไกลนัก คงมีคนเห็นเหตุการณ์โทรแจ้งมูลนิธิให้มาช่วยเหลือคนตกน้ำแน่ๆ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนก่อน ค่อยๆเดินจากไป หญิงสาวยังคงมีอาการแปลกใจ มองตามหลังเขาไปไม่วางตา คำถามพุดขึ้นให้หัวสมองมากมาย"ทำไม"ทำไมเขาถึงได้มีแววตาที่สิ้นหวังขนาดนั้น แววตาที่ชวนให้เธอจ้องมองดั่งต้องมนต์ กลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ท้อแท้ อย่างที่เธอไม่เคยได้เห็นจากใครมาก่อน ท่าทีน้ำเสียงนั่นด้วย ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความทุกข์แน่นอน และมันทำให้เธอมีความรู้แปลกๆ เหมือนจะอบอุ่นขึ้นมาจากใจที่แตกสลายก็ไม่ใช่เหมือนจะแค่แปลกใจสงสัยก็ไม่เชิง แต่ที่แน่ๆรู้สึกถูกใจอย่างประหลาดเหมือนคนถูกชะตากันราวรู้จักกันมาเนินนาน สายตาพลั้นมองไปเห็น ป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซค์เขาทันก่อนที่เขาจะ ขี่มันออกไป ---456 เธอเผลอท่องออกมาอย่างลืมตัว

   หลังจากมูลนิธินำตัวเธอมาส่งที่โรงบาล ในการตรวจของคุณหมอแพทย์หญิง ผู้ที่มีท่าทางอาวุโสคนหนึ่ง ซึ่งเขามองดูรายงานเธอแล้วก็หันมายิ้มให้กับเธอ"ไม่ยอมพูดสินะ ในนี้เขียนว่าเธอไม่ยอมพูดเลยตั้งแต่มูลนิธิไปรับตัวมาจากจุดเกิดเหตุ"คุณหมอมองเธออีกครั้งแล้วส่ายหน้าเบาๆ"ไม่พูดก็ได้ แต่เธอต้องนอนพักที่โรงบาลนะ ร่างกายเธอตอนนี้อ่อนแอมาก ยังไงก็นอนให้น้ำเกลือดูอาการก่อนสักคืน"หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง ก้มหน้าคอตกสมองตอนนี้มันว่างเปล่าจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก พยาบาลมาประคองลุกขึ้นไปยังห้องรวมผู้ป่วยหญิง ซึ่งเตียงเธอคือเตียงสุดท้ายติดริมหน้าต่าง ใบหน้าที่ก้มต่ำมาตลอด แหงนขึ้นมองมองไปรอบๆ อย่างเหม่อลอย เมื่อถึงเตียงก็ตัวลงนอนหันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง ปล่อยให้พยาบาลจัดนั่นทำนี่รอบๆเตียง รวมถึงเจาะเข็มให้น้ำเกลือเธอตามหมอสั่ง พยาบาลสาวอีกคนถือยาเดินตามมา ถามเพื่อนสาวคนที่กำลังดูแลจันทร์เจ้าอยู่"เธอยานี่ ของเตียง10ใช่ไหม ชื่อคุณจันทร์เจ้า เสน่าห์นภา" "ใช่คนนี้ล่ะ เอะยาระงับประสาท"พยาบาลสาวเผลอหลุดพูดต่อหน้าจันทร์เจ้า แต่เธอยังคงนิ่ง ไม่สนใจมองไปนอกหน้าต่างตามเคย พยาบาลสาวผู้ส่งยาให้เธอกินตามด้วยน้ำก่อนปล่อยเธอนอนนิ่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่นานเธอก็หลับไปเพราะฤิทธิ์ยา ก่อนออกเวรคุณหมอผู้ตรวจจันทร์เจ้าเดินมายังห้องพักผู้ป่วยหญิงเพราะความเป็นห่วงเธอเลยแวะมาดูก่อนกลับ  ด้วยความสงสัยพยาบาลสาวรีบเดินไปถามคุณหมอทันที"เธอพยามฆ่าตัวตายเหรอค่ะคุณหมอ" "ใช่ คอยดูเธอหน่อยนะ ระวังเธอจะคิดสั้นอีก" "คุณหมอรู้จักเหรอค่ะ" "อืม ลูกบุญธรรมเพื่อน ฉันน่ะ ไม่เห็นหลายปี ตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ไง"พยาบาลสาว มองดูจันทร์เจ้าที่ตอนนี้หลับสนิทอยู่ คิดในใจ สวยมากเลยนะผู้หญิงคนนี้แม้ตื่นนี้ยังโทรมเพราะป่วยอยู่"เธอเองก็คงจำฉันไม่ได้ เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว น่าสารจริงๆ ไม่ยอมพูดสักคำ ชื่อกับประวัติเขาหากันจนวุ่นกว่าจะเจอ"  "ไม่โทรแจ้งญาติเธอหน่อยเหรอค่ะ"  "ไม่มีเลยสักคนนะสิ ฉันลองแล้วแจ้งในเฟช รึบริษัทที่เคยทำงาน ก็ไม่มีใครติดต่อกลับเลย น่าสงสารจริงๆ ฝากด้วยล่ะกัน ฉันคงต้องรั้งไว้ที่โรงบาลก่อน ไม่อยากให้ออกไปตอนนี้เลย"คุณหมอเพื่อนแม่บุญธรรมเธอฝากฝังให้พยาบาลสาวดูแลเธอ ก่อนจะกลับไป