[Lips's Blood Series] Charm Blood

คำแนะนำ:
ใครที่ยังไม่ได้อ่านบทนำแนะนำให้ไปอ่านบทนำก่อนน้าเพื่อที่จะได้เข้าใจเนื้อเรื่องมากขึ้น 
--------------------------------------------------------------------
재원Charm Blood 3
 
ให้ตายเถอะ นี่ก็คนที่9 แล้วทำไมมีแต่คนแปลกๆมาสมัครนะไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งเป็นซาแซงก็มี พวกที่ดูโรคจิตก็มี พวกที่ดูหื่นกามก็มา เฮ้อหวังว่าคนที่ 10จะปกติบ้างเถอะนะ ฉันนั่งอยู่ในห้องนี้มา 2 ชั่วโมงแล้วนะเบื่อจะแย่ อยากกลับบ้านไปนอนแล้วT-T
 
ก๊อกๆๆ
 
            “เข้ามาได้ค่ะ“ ฉันพูดออกไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู กำลังหาประวัติมาอ่านอยู่เลย เอ..อยู่ไหนกันนะ
            “ขออนุญาติครับ“ เสียงที่ฟังดูคุ้นๆดังขึ้น
            “เชิญนั่งเลยค่ะ“ ฉันพูดขณะที่กำลังหาใบประวัติของผู้สมัครหมายเลข10อยู่…….นี่ไงเจอพอดีเลย หะ…..
           
           “สวัสดีครับ ผม’มินคังซู’ ครับ“ ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยที่เพิ่งเจอกันเมื่อวาน
            “ค่ะ ฉันคิมแจวอนค่ะ งั้นขอสัมภาษณ์เลยนะคะ“ ฉันเอ่ยออกไป พยายามทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก ให้ตายเถอะโลกนี้มันจะกลมไปไหมเนี่ย
            “ครับ“ เขาตอบออกมาอย่างสั้นๆและหนักแน่น
 
15 นาทีผ่านไป
         
             “การสัมภาษณ์จบลงแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ถ้าเกิดว่าคุณผ่านการคัดเลือกทางเราจะติดต่อกลับไปค่ะ“ ฉันพูดออกมาหลังจากที่สัมภาษณ์เขาเสร็จ หมอนี่ใช่ได้ในระดับนึงเลย
            “อ่อ ครับ ขอบคุณมากนะครับ“ เขาเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินออกไป แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักไปสักพักก่อนจะเดินออกไป จบไปอีกหนึ่งคนแล้วสินะ เป็นคนที่ไม่คิดว่าจะเจอกันอีกซะด้วยสิ แล้วนี่ฉันต้องนั่งสัมภาษณ์ไปถึงเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย
 
2 ชั่วโมงผ่านไป
 
            “การสัมภาษณ์จบลงแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ถ้าเกิดว่าคุณผ่านการคัดเลือกทางเราจะติดต่อกลับไปค่ะ“ ฉันพูดประโยคเดิมๆออกไป จบสักที คนสุดท้ายสักที เหนื่อยชะมัดเลย วันนี้ไปมาเหยื่ออีกดีไหมนะ รู้สึกหิวๆขึ้นมาอีกแล้วสิ
            “เป็นไง เหนื่อยเลยล่ะสิ ไม่คิดว่าจะมีคนมาสมัครเยอะขนาดนี้นะเนี่ย“ เจ๊ยองอึนเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นถุงเลือดหมูมาให้ เจ๊คนนี้นี่รู้งานจริงๆแต่วันนี้ฉันอยากออกล่าเหยื่อเองนี่นา
          
            “ไม่เอาอ่ะเจ๊วันนี้ฉันอยากหากินเองมากกว่า“ ฉันบอกเจ๊ไปพร้อมกับลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเตรียมเดินออกจากห้อง
            “แล้วนี่เลือกได้รึยังว่าจะเอาใครมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวอีกคน“ เจ๊เอ่ยถามขึ้นก่อนที่ฉันจะเดินออกจากห้อง
            “ก็มีคนที่น่าสนใจอยู่ แต่เอาไว้ก่อนละกัน ฉันหิวแล้วอ่ะ ไปนะบาย“ ฉันบอกลาเจ๊ยองอึนก่อนเดินออกจากห้องสัมภาษณ์ อืมไปไหนดีนะ
          
            “คุณแจวอน“ แต่ยังไม่ทันที่จะคิดก็มีเสียงหนึ่งเรียกฉันเอาไว้
            “อ้าว คุณ…มินคังซู มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?? “ โอ้ย ตายล่ะหมอนี่ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย ฉันไม่ชอบยุ่งกับเหยื่อที่ถูกล่าไปแล้วเท่าไหร่หรอกนะ
            “คือผมแค่อยากจะถามอะไรคุณหน่อยน่ะครับ“ เขาพูดพลางเดินมาใกล้ฉันเรื่อยๆ
            “ถ้าคำถามเดียวก็ได้อยู่ค่ะ พอดีฉันรีบ“ ฉันจงใจเน้นว่ารีบสุดๆ
           
          “ผมแค่จะถามว่าเราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ ผมหมายถึงเป็นการส่วนตัว“ เขาเอ่ยถามขึ้น นี่อย่าบอกนะว่าฉันลบความทรงจำเขาไม่หมดน่ะ!! ถ้าเขาเกิดจำได้ฉันแย่แน่
            “ก็เจอในห้องสัมภาษณ์เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนไงคะ“ ฉันตอบออกไปแบบกวนๆ
            “ผมหมายถึงก่อนหน้านี้น่ะครับ เพราะผมรู้สึก….คุ้นหน้าคุณมากเลย เหมือนเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้ด้วยซ้ำ“ เขาพูดพร้อมส่งสายตาจับผิดมาที่ฉัน เหอะคิดว่าฉันเป็นใคร อยู่มานานเท่าไหร่แล้วย่ะ สายตาแค่นี้ไม่ได้ทำให้ฉันกลัวหรอก เหอะ
           
          “ถ้าฉันบอกว่าไม่เคยเจอนายเลยล่ะ….จนกระทั่งวันนี้“ ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แทบจะสิงหน้าแล้วก็ว่าได้ คังซูทำหน้าเหวอนิดๆก่อนที่จะหน้าแดงขึ้น หึเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคิมแจวอน ได้มาลองกันดูสักตั้ง
            “คุณ….จะทำอะไร“ เขาพูดขึ้นเมื่อฉันค่อยๆเดินไล่ต้อนเขาจนไปชนกำแพง
            “แล้วอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ“ ว่าพลางฉันก็เอามือลูบหน้าเขา ฉันรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวจากใบหน้าเขาที่ส่งผ่านมายังมือของฉัน “นี่ จะบอกอะไรให้นะฉันไม่ได้ดูเป็นคนดีเหมือนในทีวีหรอกนะ เพราะฉะนั้นอย่ามาหาเรื่องกันดีกว่านะ“
          
            “มือคุณ….ทำไมถึง….“  เขาทำหน้าตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่ฝ่ามือฉัน อันที่จริงมันก็เรื่องปกติของพวกเราอยู่แล้วล่ะนะและฉันก็มักจะโดนทักแบบนี้บ่อยๆ
            “ทำไมถึงเย็นน่ะเหรอ…..ลองเดาดูสิ“
            “………“
            “ไปละ “ ฉันพูดพร้อมกับเดินออกมา เหอะไม่เคยมีใครทำให้ฉันจนมุมได้หรอกนะ ฝันไปเถอะมินคังซู มันเร็วไปร้อยปี :( 
 
กาโตะ กาโตะ(เสียงแจ้งเตือนเด้อ555)
หืม ส่งข้อความมาเนี่ย ส่งรัวซะจนคิดว่าเพิ่งเคยเล่นโทรศัพท์
 
เลียม: ทุกคนฉันขอโทษนะเว้ยที่เมื่อวานไปไม่ได้
คาลอส: เออๆไม่เป็นไร เข้าใจคนติดเมียเว้ย
เลียม: มันก็ต้องมีบ้างป่ะวะ นิดนึง
เทเลอร์: เลี้ยงเลย
เลียม: เออ ก็จะเลี้ยงเนี่ยแหละ วันนี้ว่างป่ะละ
คาลอส: ว่างตลอด 24 ชั่วโมงครับผม
เทเลอร์: ว่าง
แจวอน: เฮ้ย ไปด้วยถึงพรุ่งจะมีโปรโมตก็เถอะ…….
เลียม: แล้วไปที่ไหนกันดี ผับไอ้คาลอสเหรอ หรือเปลี่ยนที่ดี
เทเลอร์: ที่ไหนก็ได้
คาลอส: แล้วแต่พวกเลยที่ไหนก็ได้
เลียม: งั้นพวกแกมาไทยป่ะละ มาผับของฉันบ้างไหม
แจวอน: เดี๋ยว ให้วิ่งไปไทยอ่ะนะ!!
เทเลอร์: ไปได้
คาลอส: เรื่องวิ่งนี่มันอยู่ในสายเลือดอยู่แล้ว ฉันก็ไปได้
เลียม: แล้วแกล่ะแจวอน
เอ ฉันควรไปดีมั้ยเนี่ย ถ้าวิ่งไปอย่างน้อยก็ใช้เวลาประมาณชั่วโมง แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้จนลิ้นเดือนฉันก็ต้องไปโปรโมตที่รายการเพลงด้วยสิ…….
 
แจวอน: ไม่ล่ะฉันเปลี่ยนใจละ เดือนนี้ฉันตารางงานแน่นสุดๆเลย ขอผ่านละกันไว้คราวหน้า
คาลอส: เคๆ ทำงานตัวเป็นเกลียวเชียวนะ ระวังไม่ได้ออกล่าล่ะ
เลียม: เออๆไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวคราวนี้พวกฉันไปกันเอง
เทเลอร์: อดตายแน่ๆ
แจวอน: ไอ้เทปากเสีย งั้นแค่นี้ล่ะบาย
 
เฮ้อจากที่ดูแล้ว ฉันก็คิดว่าฉันต้องยุ่งจนไม่ได้ออกล่าแน่นอน แงนี่ฉันต้องกินเลือดหมูไปกี่อาทิตย์กัน
 
วันต่อมา….
 
          “ไง แม่ตัวแสบเลือกผู้จัดการได้รึยังจ๊ะ ตามกำหนดการต้องเลือกให้ได้ภายใน2วันนี้นะ“ เจ๊ยองอึนเดินเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมพูดขึ้น
            “อันที่จริงก็เลือกไว้แล้วล่ะ ฉันเลือกคนนี้“ ฉันบอกพร้อมกับยื่นใบประวัติไปให้เจ๊ยองอึน
            “ไหนๆ ดูสิชื่อ….มินคังซู“ เจ๊หยิบใบประวัติไปแล้วก็อ่านชื่อ ใช่แล้วฉันเลือก มินคังซูเหตุผลหลายๆอย่างที่ทำให้ฉันเลือกเขา หนึ่งในนั้นก็คงเป็นเพราะฉันรู้สึกเหมือนกับว่าพลังในการใช้ลบความทรงจำของฉันจะอ่อนลงเนื่องจากไม่ได้ออกล่ามานาน ฉันเลยคิดว่าเอาหมอนั่นมาใกล้ตัวไว้น่าจะดีกว่า เผื่อหมอนั่นเกิดจำได้ขึ้นมา จะแย่เอา
           
           “ใช่ ฉันเลือกคนนี้แหละ ฉันบอกเจ๊แกไป
            “นี่แกคงไม่ได้เลือกเพราะหน้าตาหรอกใช่ไหม“ เจ๊ยองอึนถามขึ้น เมื่อมองรูปที่ติดยู่ในใบประวัติ
            “โธ่เห็นฉันเป็นคนยังไง = =“
            “คนดี๊ดีจ๊ะ งั้นฉันเอาไปให้ฝ่ายบุคคลแล้วนะ เขาจะเริ่มงานในอีก2วันข้างหน้านะ“
          
            “เค แล้ววันนี้ฉันมีคอนเสิร์ตโปโมตกี่โมงนะ“ ฉันถามออกไป
            “ตอนสิบโมครึ่ง รถรออยู่ข้างล่างแล้วเธอไปได้เลย เดี๋ยวฉันตามไป“ เจ๊ยองอึนพูดพร้อมส่งกระเป๋ามาให้ฉัน
            “โอเค งั้นฉันไปละนะ เจอกันเจ๊“ เอาล่ะไปทำงานดีกว่าเรา
 
@รถ
 
ครืด
ฉันเปิดประตูรถตู้เตรียมจะขึ้นไปแล้วก็พบกับผู้ร่มทางอีกคน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือ….
            “แจสเปอร์!? “ ทำไมอยู่ๆเขาถึงมาขึ้นรถฉันกันละ………..
                                                                   
                                                          โปรดติดตามตอนต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------
SUNSPOT PART
อันยองทุกคนsunspotมาอัพแล้ว นี่ก็ตอนที่3 เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อจะมีปมอะไรยังไงให้แก้ก็ต้องติดตามตอนต่อไปอาทิตย์หน้านะ บายจุ๊บ รักนักอ่านทุกคนเลย!!