ชมพูนาคี

                        ณ สระอโนดาตอันมีน้ำใสเย็นฉ่ำ  เหล่าสาวงามกินรีต่างสำราญกับการเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลินใจ  

                "น้องเล็ก  เจ้าไม่บินไปกินผลไม้ป่าที่กำลังสุกงอมกับพี่ๆ จริงๆ หรือ"  เหล่าพี่สาวกินรีถามน้องสาวกินรีคนสุดท้องด้วยความรักและเอ็นดู

                "น้องยังเพลินใจอยู่กับการเล่นน้ำอยู่เจ้าค่ะเจ้าพี่  ขอเชิญเจ้าพี่ทั้งหลายมุ่งหน้าไปก่อนน้องเถิด สักประเดี๋ยวน้องจะตามไปเจ้าค่ะ"  ปทุมมาวดีกินรีสาวน้อยวัยแรกแย้มยิ้มละมุนให้กับเหล่าพี่สาวของนางก่อนที่นางจะว่ายน้ำไปไกลออกไป

                ภายใต้ยอดเขาจิตตะ  ครุฑาเทพพาชมพูนาคีมาพักผ่อนในถ้ำก่อนเพื่อให้ชมพูนาคีได้รับประทานอะไรบ้าง  จะได้มีแรงเดินต่อไป 

                "เจ้าอยู่รอข้าเสียในถ้ำนี้ก่อน  ข้าจะไปหาผลไม้ป่ามาให้เจ้ากิน  ข้าจะไปสักชั่วครู่  เจ้าอย่าห่วงไปเลย"  ครุฑาเทพบอกชมพูนาคีด้วยสายตาที่ห่วงใย

                ชมพูนาคีไม่ได้พูดอะไร  แต่พยักหน้ารับรู้

                เมื่อครุฑาเทพเดินผ่านสระอโนดาต  ก็แลไปเห็นสาวงามนางหนึ่งกำลังเล่นน้ำอย่าง สำราญใจ  จนไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องดูอยู่ไม่วางตา

                "สาวนางนี้เป็นใครหนอ  นางช่างมีใบหน้าอันงดงาม  ชายใดได้แลเห็นคงจะตะลึงงันเหมือนเช่นเรา"  ครุฑาเทพพิศมองดูรูปร่างอันอวบอัดได้สัดส่วนของปทุมมาวดีกินรีอย่างพึงใจ สายตาก็สำรวจผิวพรรณของนางทั่วสรรพางค์กาย  พลางนึกในใจว่าเนื้อกายของนางคงจะเนียนนุ่มชวนให้สัมผัสยิ่งนิ่ง

                 "อุ๊ย!  เจ้าเป็นใคร  มาแอบมองข้าทำไม"  ปทุมมาวดีกินรีมองไปเห็นครุฑาเทพก็ตกใจผสมกับความพึงใจในชายหนุ่มที่เห็นตรงหน้านี้ยิ่งนัก

                 "แล้วเจ้าหล่ะเป็นใคร"  ครุฑาเทพไม่ตอบ  แต่ถามกลับด้วยใบหน้ายิ้มกรุุ้มกริ่ม

                 "ข้า..ข้าคือกินรี..แล้วเจ้าหล่ะเป็นใคร" 

                 "อ้อ..ที่แท้เจ้าก็เป็นกินรี..่เหมือนที่ท่านพ่อเคยเล่าให้ข้าฟัง..ข้าคือครุฑ.."

                 ปทุมมาวดีกินรีถึงกับฉีกยิ้มจนเห็นไรฟันขาวสะอาด  เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มที่ตนพึงใจเป็นครุฑหนุ่มรูปงาม  ชายในฝันที่นางเฝ้าถวิลหามานาน

                 "ข้าชื่อว่าครุฑาเทพ  แล้วเจ้าหล่ะ..ชื่ออะไร"  ครุฑาเทพยิ้มกรุ้มกริ่ม

                 "ข้าชื่อว่า..ปทุมมาวดีกินรี.."  นางตอบด้วยความเขินอายใบหน้าแดงก่ำ

                 "เจ้าเหงาไม๊ว่ายน้ำคนเดียว  ให้เราว่ายเป็นเพื่อนไม๊"  ครุฑาเทพเริ่มเกี้ยวพาราสีทันที เพราะสังเกตว่านางก็มีใจให้ตน

                 "ก็ตามใจเจ้าสิ"  ปทุมมาวดีกินรีกล่าวยิ้มๆ  ทำตาหวานโปรยเสน่ห์ใส่ครุฑาเทพ

                 ครุฑหนุ่มกับกินรีสาวกำลังหยอกล้อกันในน้ำอย่างสนุกสนาน  กินรีแกล้งว่ายน้ำหนี  แต่ครุฑหนุ่มก็คว้าตัวไว้ทัน  เมื่อเนื้อแนบเนื้อเช่นนี้  ทำให้เลือดหนุ่มในกายครุฑาเทพเริ่มสูบฉีดแรง พร้อมเสียงหายใจแรงเหมือนเหนื่อยหอบขึ้นมาอีกครั้ง 

                 "แกร๊ก!" เสียงกิ่งไม้หักดังอยู่ใกล้ๆครุฑาเทพ  ทำให้สติครุฑาเทพกลับมา  พลัน  นึกถึงชมพูนาคีที่กำลังรอคอยการกลับมาของตน

                 ครุฑาเทพต้องรวบรวมพลังใจอย่างมหาศาลผลักให้ปทุมมาวดีออกจากตัว  แล้วรีบบินขึ้นฝั่งน้ำทันทีโดยยังไม่ทันได้ร่ำลาปทุมมาวดีกินรี  ทำให้ปทุมมาวดีกินรีค้างจากฝันหวานและตกใจที่ถูกครุฑาเทพผลักอย่างแรง

                 ภายในถ้ำที่มีแต่แก้วโปร่งใสและเหน็บหนาว  ชมพูนาคีขดร่างเล็กๆ  ในซอกหิน  ไม่ขานรับกับเสียงเรียกของครุฑาเทพ  ไม่สนใจในผลไม้ป่าที่ครุฑาเทพหามาให้  ถึงแม้ว่ากลิ่นหอมของผลไม้จะเชิญชวนให้อยากลิ้มลองเพียงใด  แต่เวลานี้ชมพูนาคีมีแต่ภาพที่ติดตาวนเวียนไปมาในห้วงคำนึง  ภาพของครุฑาเทพกำลังกอดนางกินรีไว้แนบอก  นางนึกขุ่นเคืองและต่อว่าครุฑาเทพอยู่ในใจว่า 

                 "ครุฑาเทพเคยบอกนางว่า  นางคือคู่รักของตน  แต่พอเคลื่อนคล้อยจากนางไม่ทันไร  ตัวและใจก็ไปอยู่กับหญิงคนอืื่นเสียแล้ว  คงจะหว่านเสน่ห์กับสาวๆ ไปทั่วสินะ" 

                 "นี่เจ้าคิดอะไรอยู่"  ครุฑาเทพถามชมพูนาคีด้วยความสงสัย

                 "เปล๊า"  ชมพูนาคีตอบกลับเสียงสูง

                 "รึว่า..เจ้าไปเห็นข้าอยู่กับสาวกินรีหล่ะสิ" 

                 ครุฑาเทพถามแกมยิ้มนิดๆ  และสายตาเป็นประกาย  

                 "ช่างเถอะ"  ชมพูนาคีตัดบท  ก่อนที่ครุฑาเทพจะซักไปมากกว่านี้

                 "ไหนหล่ะผลไม้ที่เจ้าหามาให้ข้า  ข้าหิวแล้ว" 

                 ชมพูนาคีหยิบผลไม้เข้าปาก  กลบเกลื่อนพิรุธที่ครุฑาเทพกำลังสอบสวน

                 "อากาศที่นี่หนาวมาก  ข้าจะออกไปหาฟืนมาก่อกองไฟให้นะ" 

                 ครุฑาเทพบอกชมพูนาคีด้วยความห่วงใย

                 "ไม่ต้อง"  ชมพูนาคีตอบกลับทันที 

                 ทำให้ครุฑาเทพมองอย่างสงสัยว่านางผิดปกติจากมนุษย์ทั่วไป

                 "ข้าหมายถึง..ข้าทนได้กับสภาพอากาศเช่นนี้" 

                 ชมพูนาคีพยายามอธิบายเพื่อคลายความสงสัยของครุฑาเทพ

                 "งั้นก็แล้วแต่เจ้านะ" 

                 ครุฑาเทพพูดจบ  ก็หลบไปอีกฝั่งตรงข้ามนาง  แล้วผล็อยหลับในเวลาไม่นานด้วยท่านั่งพิงก้อนหิน  ชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง  ขาอีกข้างเหยียดออก  มือกอดอกไว้อย่างหลวมๆ แล้วจังหวะการหายใจก็ยาวขึ้นและแผ่วเบาสม่ำเสมอ

                  ชมพูนาคีสังเกตเห็นว่าครุฑาเทพหลับไปแล้ว  นางเลยเดินออกไปหน้าปากถ้ำ  เอามือกรอบน้ำใสหน้าถ้ำมาดื่มจนชื่นใจ  จากนั้นนางค่อยๆ ย่องมาชะโงกหน้ามองใบหน้าครุฑาเทพในเวลาหลับอีกครั้ง 

                  "ดูแล้วก็เหมือนไม่มีพิษสงอะไร  แต่ทำไมเวลาตื่นนี่ชอบยียวนกวนประสาทซะจริง"

                  ชมพูนาคีวิจารณ์ครุฑาเทพอยู่ในใจ  ก่อนที่คิดจะหลบหนีไปในขณะที่ครุฑาเทพหลับ

                  ครุฑาเทพคว้าตัวชมพูนาคีไว้ในอ้อมกอด  และรัดแน่นจนชมพูนาคีแทบจะหายใจไม่ออก  และอุทานด้วยความตกใจ

                  "อุ๊ย! ปล่อยข้านะ"  ชมพูนาคีร้องออกมาด้วยความขัดเคือง

                  ครุฑาเทพยิ่งแกล้งรัดตัวชมพูนาคีแน่นกว่าเดิม

                  "ปล่อยไป  เจ้าก็หนีข้าไปหน่ะสิ  พอมีแรงแล้วก็เริ่มคิดจะหนีสินะ  ไม่สำนึกในบุญคุณของข้าที่อุตส่าห์นำผลไม้มาให้เลย"   ครุฑาเทพแกล้งต่อว่าชมพูนาคี

                  "ข้าไม่ได้ขอร้องเจ้า..ปล่อย!" 

                  ชมพูนาคีเถียงกลับพร้อมทั้งพยายามดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอดของครุฑาเทพ

                  "ข้าไม่ปล่อย"  ครุฑาเทพทำหน้าทะเล้นใส่ชมพูนาคี

                  จนชมพูนาคีเหนื่อยเพราะหมดแรง  เลยเผลอหลับไปในอ้อมกอดของครุฑาเทพ