ชมพูนาคี

                เมื่อท้าวเวนไตยเห็นครุฑาเทพนอนสลบแทบเท้าของตนเช่นนั้นก็ให้นึกตกใจยิ่งนักว่าเหตุใดบุตรชายของตนจึงอยู่ในสภาพเช่นนี้  แต่พอท้าวเวยไตยแตะเนื้อตัวบุตรชายดูก็รู้ว่าร้อนดั่งไฟแผดเผา  ทำให้ท้าวเวยไตยหวนระลึกนึกถึงอดีตที่ตนเคยประสบมาเมื่อคราวที่ตนต้องพิษนาคาประเภทสัตถมุขนั้น อาการก็เป็นเหมือนดั่งบุตรชายของตนในเพลานี้  ซึ่งพิษชนิดนี้มีฤทธิ์รวดเร็วรุนแรงเหมือนดั่งต้องแสงอสุนีบาต  ทำให้ผู้ที่ถูกพิษนี้ดั่งถูกฟ้าผ่า  จะปวดแสบปวดร้อน  มึนชา  และหมดสติไปในที่สุด  การถอนพิษนี้ไม่ใช่ทำได้ง่ายๆ เพราะมีเพียงแต่องค์นาคพันธ์ปริวัตรนาคราชเพียงตนเดียวเท่านั้นที่สามารถรักษาและถอนอาถรรพณ์แห่งพิษนี้ได้  แต่สิ่งที่ยากยิ่งกว่าการถอนพิษ คือ การเผชิญหน้ากับองค์นาคพันธ์ปริวัตร  อริเก่าที่แสนจะเกลียดชังท้าวเวนไตยยิ่งนัก  เหตุเพราะในอดีตนั้นท้าวเวนไตยได้ทำให้องค์นาคพันธ์ปริวัตรเจ็บช้ำน้ำใจยิ่งนัก  เนื่องจากเกิดความขัดแย้งกันเรื่องหญิงอันเป็นที่รัก  ซึ่งทั้งท้าวเวนไตยและองค์นาคพันธ์ปริวัตรต่างหมายปองหญิงงามซึ่งเป็นธิดาเจ้าแห่งบาดาลฝั่งด้านบูรพาของสระอโนดาต  จนเกิดศึกชิงนาง  ท้าวเวนไตยเพลื่องพล้ำถูกพิษขององค์นาคพันธ์ปริวัตรจนสลบแน่นิ่งไป  แต่ด้วยความรักที่ธิดาบาดาลมีให้ท้าวเวนไตยนั้นอยู่เหนือสิ่งอื่นใด  นางยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อบูชาความรักของนาง  นางได้อ้อนวอนให้องค์นาคพันธ์ปริวัตรถอนพิษนาคาให้ท้าวเวนไตย  โดยนางร่ำไห้และกราบแทบพระบาทขององค์นาคพันธ์ปริวัตร  ซึ่งยิ่งทำให้องค์นาคพันธ์ปริวัตรยิ่งปวดใจยิ่งนักที่นางไม่ได้รักพระองค์เลย  มิหนำซ้ำนางยังยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ท้าวเวนไตยปลอดภัย  ด้วยความที่องค์นาคพันธ์ปริวัตรเป็นครึ่งพญานาคครึ่งอสูรจึงทำให้มีนิสัยโหดร้ายดุดัน  องค์นาคพันธ์ปริวัตรให้พระนางสละชีวิตของนางเพื่อแลกกับชีวิตของท้าวเวนไตย  ทำให้ท้าวเวนไตยรู้สึกผิดต่อนางมาจนถึงทุกวันนี้  และจำฝังใจว่าจิตใจของพญานาคนี้ช่างมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก  มิสมควรเลยที่จะมาแลกกับความมากรักของพระองค์และเหล่าชาวครุฑที่นิยมมีนางกินรีสำรองอยู่ในใจมาทุกชั่วรุ่น  พระองค์เห็นสมควรว่าตนและเหล่าชาวครุฑควรมีรักเฉพาะนางกินรีเท่านั้น  เพื่อจะได้ไม่ต้องให้ความรักที่บริสุทธิ์ของเหล่านางพญานาคต้องมาถูกทำลายเพราะฝีมือชาวครุฑอย่างพระองค์ซ้ำอีก
 
                แต่ด้วยความรักบุตร  ท้าวเวนไตยจึงต้องบากหน้าไปขอร้องให้องค์นาคพันธ์ปริวัตรช่วยถอนพิษนาคาให้บุตรชายตน  
 
                ท้าวเวนไตยจึงตัดสินใจบินไปพบองค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยความรู้สึกที่บีบคั้นจิตใจ  เพราะพระองค์ต้องฝืนใจตนเองเป็นอย่างมากที่จะไปพบกับผู้ที่ดูถูกพระองค์ไว้ว่า "หน้าตัวเมีย"  เพราะคำนี้ทำให้ศักดิ์ศรีของพระองค์ถูกลดค่าลงจนแทบจะติดฝุ่นที่เท้าขององค์นาคพันธ์ปริวัตรไว้โดยสิ้น
 
                "องค์นาคพันธ์ปริวัตร  ท่านโปรดช่วยบุตรข้าด้วย  บุตรข้าถูกพิษนาคา" 
                ท้าวเวนไตยขอร้ององค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยใบหน้าอันอมทุกข์เศร้าหมอง
 
                "เจ้ายังมีหน้ามาพบข้าอีกเหรอ...หน้าตัวเมียอย่างเจ้าสมควรตายแทนนางอันเป็นที่รักของข้า" 
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรกล่าวด้วยวาจาอันแข็งกร้าวและดุดันด้วยเสียงอันดังกึกก้องดั่งราชสีห์คำราม
 
                "ณ เพลานี้  เจ้าจะกล่าววาจาอันใดที่เป็นการเหยียดหยามข้าเพียงใดข้าไม่ว่า  ขอเพียงท่านโปรดช่วยบุตรข้าด้วยเถิด"
                ท้าวเวนไตยคุกเข่าขอร้ององค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยความสิ้นหวังและหมดกำลังใจ  แต่ก็ฝืนอ้อนวอนต่อไปเผื่อว่าองค์นาคพันธ์ปริวัตรจะมีเมตตาต่อบุตรของพระองค์บ้าง
 
                "เจ้าคงรักบุตรของเจ้ามากสินะ  จึงกล้าบากหน้ามาขอร้องข้าเช่นนี้"
                องค์นาคพันธ์ปริวัตรยิ้มเยาะและกล่าววาจาถากถางจิตใจท้าวเวนไตยให้สาแก่ใจตนที่สูญเสียนางอันเป็นที่รักไปเพราะท้าวเวนไตยเป็นต้นเหตุ  
 
                "เจ้าอยากรู้ไม๊ว่า...การที่เราเจ็บที่สุด...คือการที่เราต้องทนดูคนที่เรารักตายไปต่อหน้า...โดยที่คนนั้นไม่ได้รักเราเลย"
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรบอกสิ่งที่ตนเก็บไว้ในใจมานานให้ท้าวเวนไตยรับรู้ความเจ็บปวดของตนในอดีตจนถึงทุกวันนี้ที่พระองค์มิเคยลืมเลือน
 
                "แล้วท่านจะให้เราทำเช่นใด  เพื่อเป็นการชดใช้ให้ท่านจนท่านพอใจ  และช่วยบุตรข้า"
                ท้าวเวนไตยอ้อนวอนองค์นาคพันธ์ปริวัตรต่อแม้จะสิ้นหวัง
 
                "ข้าจะให้เจ้าแลกชีวิตเจ้ากับบุตรของเจ้า  เจ้าทำได้หรือไม่"
                องค์นาคพันธ์ปริวัตรพูดออกมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเอาจริง
 
               "ถ้าเช่นนั้น  ท่านให้ข้าลาบุตรข้าก่อนที่ข้าจะตายได้หรือไม่"
               ท้าวเวนไตยกล่าวต่อรองกับองค์นาคพันธ์ปริวัตร
 
               "ได้สิ!  เจ้าอย่าผิดคำพูดก็แล้วกัน  เจ้าหน้าตัวเมีย"
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรยอมตกลงตามเงื่อนไขของท้าวเวนไตย
 
               เมื่อครุฑาเทพฟื้นขึ้นมา  สิ่งแรกที่ครุฑาเทพนึกถึงคือ ชมพูนาคี  แต่สถานที่แห่งนี้คือที่ใดกัน  ครุฑาเทพไม่เคยเห็นมาก่อน  จึงมองสำรวจไปรอบๆ 
 
               "เจ้าคงจะแปลกใจสินะเจ้าครุฑหนุ่มว่าที่นี่คือที่ใดกัน  ที่นี่คือที่แห่งเรา  เจ้าแห่งพิษนาคา"
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรกล่าวทักทายครุฑาเทพด้วยใบหน้าอันเหี้ยมเกรียม
      
               "ท่านคงเป็น...องค์นาคพันธ์ปริวัตรสินะ  ท่านพ่อเคยเล่าให้ข้าฟังบ่อยๆ"
               ครุฑาเทพถามคนตรงหน้าด้วยมั่นใจว่าคิดถูก
 
               "อ้อ...นี่เจ้าหน้าตัวเมียมันยังไม่ลืมข้างั้นสิ  แล้วมันบอกเล่าความเลวของมันให้เจ้าฟังด้วยรึไม่หล่ะ"
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรกล่าววาจาดูถูกเหยียดหยามท้าวเวนไตยให้ครุฑาเทพรับทราบ
 
               "ข้าไม่ทราบเรื่องในอดีตระหว่างท่านกับท่านพ่อของข้า  แต่ที่ข้ารู้  ท่านพ่อคือคนที่รักข้ามาก  และข้าก็รักพระองค์มากเช่นกัน"
               ครุฑาเทพกล่าวตอบองค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยความมุ่งมั่นและศรัทธาในบิดาตน
 
               "เจ้าพูดถูก  เพราะในเวลานี้บิดาเจ้าพร้อมยอมตายแทนเจ้าได้"
               องค์นาคพันธ์ปริวัตรกล่าวทิ้งท้ายให้ครุฑาเทพสงสัยเล่นๆ
 
              "ท่านหมายความว่าอย่างไร  ทำไมบิดาของข้าจึงยอมตายแทนข้าได้"
              ครุฑาเทพซักไซ้องค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยเพราะร้อนใจเรื่องบิดาตนจับใจ
 
              "ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าเจ้าฟื้นขึ้นมาจากพิษนาคาได้อย่างไร"
              องค์นาคพันธ์ปริวัตรหัวเราะเสียงดังและถามครุฑาเทพด้วยใบหน้าดุดัน
 
              "ท่านคงหมายความว่า...ชีวิตข้า...แลกด้วยชีวิตบิดาของข้า...ใช่ไม๊"
             ครุฑาเทพเอ่ยถามองค์นาคพันธ์ปริวัตรด้วยเสียงอันสั่นเครือ  และไม่อยากได้ยินคำตอบที่จะได้รับ
 
              "เจ้าพูดถูกแล้ว...แต่นับว่าเจ้ายังโชคดีนะที่เจ้ายังมีโอกาสเห็นหน้าบิดาเจ้าก่อนจากกันตลอดชีวิต ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
             องค์นาคพันธ์ปริวัตรตอบคำถามครุฑาเทพด้วยความชอบใจ
             
              "ท่านพ่อ!" 
             ครุฑาเทพอุทานออกมาด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
 
              "ตอนนี้พ่อเจ้าถูกคุุมขังอยู่กรงแห่งพิษที่ข้าคุมขังไว้  ข้าจะพ่นพิษทำลายร่างบิดาของเจ้าให้มอดไหม้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
             องค์นาคพันธ์ปริวัตรกล่าวยิ้มเยาะด้วยความสะใจที่ความแค้นของตนกำลังจะได้รับการชำระในเพลาอันใกล้นี้
 
              "ไปสิ! รีบไปฟังบิดาเจ้าสั่งเสียซะก่อนที่บิดาของเจ้าจะถูกข้าทำลายไป"
             องค์นาคพันธ์ปริวัตรผลักหลังครุฑาเทพให้ไปหาท้าวเวนไตย
 
              "ท่านพ่อ...ท่านไม่น่าทำแบบนี้..."
             ครุฑาเทพพูดได้เพียงแค่นี้  เพราะเหมือนมีก้อนอะไรติดคอ  ทำให้ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีก  มีเพียงหยดน้ำตาที่คลอเบ้าจนสุดจะอดกลั้นไว้ได้ไหว
 
              "ครุฑาเทพ...เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย...ทุกอย่างมีเกิดขึ้น  ตั้งอยู่  และดับไป...พ่อก็เช่นกัน  ไม่อาจฝืนกฎธรรมชาตินี้ได้"
            ท้าวเวนไตยปลอบใจบุตรด้วยใบหน้าอันเศร้าสร้อย
 
               "แต่...ท่านพ่อลืมไปแล้วหรือว่าเหล่าชาวครุฑเราได้รับพรให้มีชีวิตเป็นอมตะ"
               ครุฑาเทพทวนความจำให้บิดาฟัง
 
               "ข้อนั้นพ่อทราบดี...แต่พ่อได้ถอนพรอันนั้นเสียแล้วลูกรัก...พ่อต้องรักษาคำสัตย์ที่ได้ให้ไว้กับองค์นาคพันธ์ปริวัตร"
               ท้าวเวนไตยกล่าวเรียบๆ อย่างคนปลงตก
 
               "พ่อไม่หวังสิ่งใด...ความหวังของพ่อคือให้เจ้าปกครองชาวครุฑด้วยคุณธรรมที่เราถือปฏิบัติมาแทนพ่อ  ขอให้เจ้าอยู่ให้ได้...โดยไม่มีพ่อ"
               ท้าวเวนไตยสั่งสอนบุตรอันเป็นที่รักก่อนจากไปชั่วนิรันดร์
 
               "ท่านพ่อ...อย่าห่วงไปเลย...ลูกจะปกครองชาวครุฑแทนท่านพ่อให้อยู่ในความสงบสุขเหมือนเมื่อคราวที่ท่านยังอยู่กับลูก..."
               ครุฑาเทพกราบพระบาทบิดาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตานองหน้า  ก่อนที่ร่างของท้าวเวนไตยจะค่อยๆ สลายไปเพราะพิษขององค์นาคพันธ์ปริวัตร