ชมพูนาคี

                     ภายใต้เมืองบาดาลอันเงียบสงบ  มีธิดานาคาสาวน้อยวัยแรกแย้ม  นามว่า  "ชมพูนาคี" นางถือกำเนิดในวังนาคิน  ภายใต้การปกครองของท้าวนาคิน  ผู้เป็นบิดา  กับนางแก้วกานดานาคี  ผู้เป็นมารดา  ชมพูนาคีมีพี่น้องร่วมบิดามารดา 50 ตน  นางมีผิวกายสีชมพูซึ่งผิดแผกไปจากพี่น้องทุกตนที่มีผิวกายสีทอง  บิดามารดาเลยตั้งชื่อให้นางว่า "ชมพูนาคี"
 
              เมื่อกาลเวลาแห่งการเข้าพรรษามาถึง  บิดามารดาจะพานางและเหล่าพี่น้องไปถือศีลภาวนา ณ ยอดเขาคันธมาทน์  ซึ่งเป็นยอดเขาสูงในป่าหิมพานต์  ลักษณะของยอดเขาคันธมาทน์เป็นพื้นที่ราบเรียบเหมือนยอดเขาภูกระดึงในเมืองมนุษย์  เป็นที่อยู่ของพระปัจเจกพุทธเจ้า  และพระโพธิสัตว์ทั้งหลายที่บำเพ็ญเพียรภาวนาสะสมบุญบารมีไว้ให้มากพอ  จนกว่าจะได้ไปเกิดเป็นมนุษย์  เพื่อรอการตรัสรู้เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า  หรือเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า  ตามเจตจำนงของตนต่อไป
 
                ชมพูนาคีและเหล่าพี่น้องของนางต่างมีความตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้เที่ยวชมสิ่งแปลกใหม่ในชีวิต แต่การเดินทางไปยังยอดเขาคันธมาทน์นั้นไม่ใช่สิ่งที่ง่ายดั่งใจนึก  ตลอดระยะเวลาที่เดินทางไปล้วนเต็มไปด้วยภยันตรายมากมายที่นางและเหล่าพี่น้องไม่เคยพบมาก่อน  บิดามารดาต้องคอยสั่่งสอนนางและเหล่าพี่น้องให้ระมัดระวังตัว  และสำรวมให้มากเมื่อเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์
 
                บิดามารดาพานางและบรรดาพี่น้องลงอาบน้ำมันในบ่อน้ำมันอมฤต  เพื่อชโลมผิวกายไว้คราขึ้นไปอยู่บนพื้นดิน  ผิวกายที่ชโลมด้วยน้ำมันอมฤตจะเคลือบผิวไว้เพื่อป้องกันการสูญเสียความชุ่มชื้นของผิว และลดแรงเสียดทานของผิวขณะเลื้อยไปตามพื้นดิน  เมื่อพญานาคอาบน้ำมันอมฤตครบทุกตนแล้ว  ท้าวนาคินจึงกล่าวกับลูกๆ ว่า
 
                "ลูกรักของพ่อ  ด้วยความรักความห่วงใยที่พ่อมีต่อพวกเจ้าทุกตน  และด้วยจำนวนของพวกเจ้ามีมากถึง 50 ตน  พ่อเกรงว่า  พ่อกับแม่จะดูแลพวกเจ้าไม่ทั่วถึง  พ่อจึงขอเตือนพวกเจ้าไว้ว่า  หนทางข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยอันตรายมากนะ  พวกเจ้าทุกตนต้องรักและสามัคคีกันไว้  ถ้าหากเกิดเหตุร้ายกับนาคตนใด  ทุกตนต้องคอยช่วยเหลือกันนะลูกรัก"
สุคินนาคา  ซึ่งเป็นพี่ใหญ่สุด  รับคำบิดาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเอาจริงว่า
 
                "อย่าห่วงไปเลยท่านพ่อ  ข้า สุคินนาคา  จะคอยปกป้องคุ้มภัยให้น้องๆ  ทุกตนให้รอดพ้นจากอันตรายทั้งปวงด้วยชีวิตของข้าเองขอรับ"
 
                แก้วกานดานาคีผู้เป็นมารดา  มองดูสุคินนาคาด้วยความเชื่อมั่น  แล้วเอ่ยกับสุคินนาคาว่า
                "แม่เชื่อว่าเจ้าทำได้ สุคินนาคา"
 
                น้ำตาของแม่หยดลงพร้อมรอยยิ้มที่ตื้นตันใจ  นางภูมิใจที่ลูกๆ  ของนางรักและสามัคคีกัน  นางกล่าวทิ้งท้ายว่า
 
                "แม่ยังห่วงมากสุดคือ  ชมพูนาคี  เพราะนางเป็นน้องท้ายสุด  คงยังอ่อนหัดกับเล่ห์เหลี่ยม  และมารยาของผู้ที่มีจิตคิดปองร้ายพญานาคอย่างพวกเรา"
 
                "ถ้าท่านแม่หมายถึงพญาครุฑนั้น  ลูกขอเอาชีวิตเข้าแลก  เพื่อปกป้องน้องๆ  ทุกตนขอรับ"  สุคินนาคากล่าวหนักแน่น
 
                "โถ..ลูกรักของแม่  สมแล้วที่เจ้าเป็นพี่เหล่านาคตนอื่น  แม่ภูมิใจในตัวเจ้ามาก"
             นางแก้วกานดานาคีกล่าว  พลางใช้ลำตัวโอบสุคินนาคาไว้ในอ้อมอกของนางอย่างอบอุ่น
 
                "เสด็จแม่อย่าห่วงลูกเกินไป  ถึงลูกจะเล็กสุดในบรรดาพี่ๆ  แต่ลูกก็มีไหวพริบพอที่จะเอาตัวรอดได้เจ้าค่ะ"  ชมพูนาคีทำเสียงออดอ้อนแม่
 
                "ถึงเจ้าจะมีไหวพริบดี  แต่เจ้ายังอ่อนต่อโลกนัก  แม่จึงไม่วายเป็นห่วงเจ้า  ชมพูนาคี"
                นางแก้วกานดานาคีปรามลูกสาว  และเตือนสติไม่ให้คะนองตนว่าเก่งแล้ว
                ชมพูนาคีก็รับคำมารดาอย่างว่าง่ายด้วยสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
 
                ในเวลาพลบค่ำ ณ แท่นหินกว้างใหญ่ใต้เมืองบาดาล  ท้าวนาคินมีบัญชาให้เหล่านาคบริวารทั้งหลายมาประชุมโดยพร้อมเพรียงกัน  เพื่อแต่งตั้งและมอบหมายหน้าที่ให้เหล่านาครับผิดชอบอยู่เวรยามอย่างเคร่งครัดในการปกปักรักษาเมืองบาดาลแทนท้าวนาคิน
 
                 "เหล่านาคทั้งหลาย  ที่เราเรียกพวกเจ้ามาประชุมในวันนี้  เพราะมีหมายกำหนดการที่่ข้าจะพานางแก้วกานดานาคี  แม่อยู่หัวของพวกเจ้าและเหล่านาคาน้อยซึ่งเป็นบุตรข้า  เดินทางไปจำศีลภาวนา ณ ยอดเขาคันธมาทน์  ยังดินแดนป่าหิมพานต์ตลอดกาลเข้าพรรษานี้  พวกเจ้าจงมีความสามัคคีดุจเกลียวเชือก  และมีจิตใจอันห้าวหาญดุจพญาราชสีห์  ที่มิหวั่นเกรงต่อศาสตราของข้าศึกทั้งปวง...ข้า  ท้าวนาคิน..ผู้มีจิตศรัทธาอันแน่วแน่ในพระธรรมคำสอนของพระศาสดา  องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ผู้ค้ำจุนโลกด้วยเมตตาธรรม  ชี้นำถูกผิดให้เหล่าสัตว์ทั้งหลายได้หายโง่จากความหลง  มุ่งหยุดการเวียนว่ายตายเกิดของสัตว์ในภพน้อยภพใหญ่อย่างน่าเวทนาตามประสาใจสัตว์ที่หิวอยู่ตลอดเวลา แสวงหาแต่สิ่งมาบำเรอตน  เพราะจิตมากล้นด้วยกิเลสตัณหา...ข้า..ท้าวนาคิน  ผู้ปกครองวังนาคิน...ข้าขอตั้งจิตอธิษฐานว่า...ขอให้ข้าได้เกิดในบวรพระพุทธศาสนาทุกชาติไป...จนกว่าข้าจะบรรลุธรรม.."
                 ท้าวนาคินบอกถึงจิตที่ตั้งมั่นในพระพุทธศาสนาต่อหน้าเหล่านาคทุกตน