lost world last survive

ในวันที่เช้าอันแสนสดใสและเย็นสบายในเมืองใหญ่แห่งหนึ่งในอเมริกาชายคนหนึ่งลุกขึ้นจากเตียงเพราะนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเขาต้องตกใจอีกครั้งที่เมื่อพบนี้มันเวลา “7 โมง45 หรอ โอ้ ให้ตายสินี้มันงานวันแรกของฉันเนี่ยนะ” เขารีบไปอาบน้ำด้วยความเร็ว และ รีบขับรถอไปที่ทำงานงานไว ก่อนพบว่าเขายังไปไม่สายที่จะทำงานและถูกไล่ออกไป เมื่อเดินเข้าไปที่ตึกเขาพบกับเพื่อนร่วมงานของคนแรกเขาที่ชื่อ บาร์น จึงทักเขาว่า “นายเข้ามาใหม่หรอ ยินดีที่รู้จักนะ นายชื่ออะไรน่ะ” เขาจึงตอบไปว่า ชารีฟ โทมัส หรือเรียกว่า โทมัส ก็ได้ ” “อ่อ โทมัส ยินดีที่รู้จัก ฉันบาร์น โรคานอฟ เรียก บาร์น ก็ดี ฉันทำงานเป็นแผนกการผลิต นายคงทำงานที่แผนกปกติใช่ไหมล่ะ” บาร์นยังคงถามต่อไป “อ่า ใช่” บลาสคลาลตอบอย่างรำคาญ “โชคดีชะมัดเลย แล้วเจอกันที่โรงอาหาร” นะตอนนั้นโทมัส ก็สงสัยว่าทำไมบาร์นจึงพูดว่าเขานั้นโชคดี จึงเป็นผลที่เขาแทบจะไม่คุยกับใครเลยนอกจากเรื่องงาน จนเวลาพักเที่ยงแน่นอนว่าเขาใช้เวลาเกือบ 30 นาทีในการหาโรงอาร แต่การที่เขาเดินหามานานก็ม่ผิดหวังเลย เพราะมันทั้งใหญ่ กว้าง อากาศกำลังเย็นสบาย และโปร่งแสง อาหารนั้นก็ใช่ย่อยเพราะอาหารอยู่ในระดับโรงแรม มีทุกสิ่งอย่างที่อยากจะกิน และแน่นอนเขาเจอกับ บาร์นอีกครั้ง ตามคาดบาร์นไม่ลืมที่จะทักโทมัส หลังจากทั้งคู่คุยกันและกินอาหารกันอยู่นาน บาร์นจึงพูดสิ่งที่น่าสนใจขึ้น “นายรู้หรือเปล่าว่าที่นี้จะทำงาน แค่ไหนก็ได้ หรือจะหายไปในช่วงหลังอาหารเที่ยงเลยก็ได้” “บ้าน่า นายต้องโกหกฉันแน่” โทมัสอุทานอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่หรอก มีคนเหล่าว่ามีคนหลับไปเกือบ 3 วัน เพราะเขา ทำงานติดต่อกันเกือบ 1 สัปดาห์ และนายจะได้เงิน 5 % ของเงินเดือนต่อ 5 ชั่วโมงในเวลาหลังเที่ยง” โทมัสคิดในใจว่า(นี้มันสุดยอดบริษัทชัดๆ) ไม่กี่อึดใจก็มีข้อความไลน์ส่งและนัดเจอเขาที่โรงพยาบาล และนั้นคงต้องบอกลากับบาร์นที่จะไปจากบริษัทเช่นกัน เขาตรงไปที่ โรงพยาบาลเมลาทิส ซึ่งเขาโชคดีอีกหนเพราะบริษัทของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นั้นนัก ระหว่างจะไปหาหมอที่นัดตรวจก็ยังโกรธกับพยาบาลอารามณ์ร้ายเล็กน้อยเพราะเธอบอกห้องที่เขาจะไปผิด เมื่อเปิดประตูเขาไปก็พบว่ามีหมอสาวที่มีผมบลอนซ์และเป็นลูกครึ่ง นั่งจดชาร์ตอยู่ บนโต๊ะของเธอมีคอมเล็กๆที่ใช้ทำงาน กองหนังสืออ่านเล่น และป้ายที่เขียนว่า ดร.เจสซิก้า มากิโนะ เธอบอกกับโทมัสว่า “นายมาช้ากว่าปกตินะ มันใช่ที่เพราะฉันย้ายห้องหรือเปล่า?” “ก็นิดหน่อยล่ะ เจสซิก้า ห้องใหม่สวยดี” เขาพูดเบาๆก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้น การตรวจจึงเริ่มขึ้น ไม่นาน เจสซิก้าพูดว่า “อาการดีขึ้นมากสินะ” ทั้งคู่พูดคุยกันสักพัก

ก่อนที่เจสซิก้าจะเปิดทีวีเพื่อจะดูข่าว โดยปกติแล้ว โทมัสจะไม่ค่อยจะดูข่าวมากนัก แต่ในข่าวบอกว่า เชื้อไวรัสปริศนาได้เกิดแพร่กระจายในแอฟริกาขึ้น จึงดึงความสนใจของทั้งคู่ได้ ก่อนที่โทมัสจะรู้สึกว่าตึกนั้นสั่นเล็กน้อยเขาพบว่าทั้งโรงบาลนั้นเกิดการระเบิดขึ้นอย่างปริศนาไฟเริ่มลุกลามมากขึ้นและจากนั้นทั้งคู่จึงสลบไปเพราะควันไฟ.................โปรดติดตามตอนต่อไป...........................