Asashin to koiniochiru : หลงรักนายฆาตกร

     มาถึงตอนที่ 2 แล้วค่ะ จากความเดิมตอนที่แล้ว ซากิไปเจอผู้ชายสลบอยู่กลางหิมะ เธอจึงตัดสินใจที่จะช่วยเขา และพามาที่บ้านของเธอ ซากิจะทำยังไงต่อไป ไปอ่านต่อกันค่ะ
 
     ตอนที่ 2 : ชื่อของเขาคือ คาโตะ
 
          ในเช้าวันที่ 1 มกราคม ชายแปลกหน้าที่นอนสลบอยู่บนโซฟาได้ค่อยลืมตาตื่นขึ้น
          " ...................... " เขาลืมตาขึ้นมามองเห็นเพดานบ้านและเหลือบมองไปข้างๆ
          " .....ที่นี่.......ที่ไหน? " ชายแปลกหน้ารู้สึกตัว และกำลังสงสัยถึงสถานที่ที่ไม่รู้จัก
          " ตื่นแล้วหรอ? " เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งถามถึงตัวเขามาจากด้านหลัง และเดินมาหาเขา
          " คุณนอนสลบอยู่ริมถนนกลางหิมะ ชั้นไปเจอคุณพอดี เลยช่วยคุณไว้น่ะ ที่นี่บ้านชั้นเองค่ะ " เด็กสาวแปลกหน้าบอกกับเขา
          " .....บ้านของเธอ? " ชายแปลกหน้าถามเด็กสาว
          " ...ใช่ ทำไมงั้นหรอคะ? " 
          " ...เธอพาคนแปลกหน้ามาที่บ้าน ถึงแม้ผมจะบาดเจ็บอยู่ก็เถอะ เธอไม่กลัวหรือไง? " เขาถามเด็กสาวด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
          " ...........นั่นสินะคะ " เธอเงียบไปสักพักและตอบเขา
          " คงเพราะชั้นอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เลยไม่ค่อยรู้สึกกลัว...ล่ะมั้ง? " เธอตอบไปด้วยคำพูดที่ดูไม่แน่ใจของเธอ
          " .....ชั้นชื่อ ฟูจิอิ ซากิ เรียกซากิเฉยๆก็ได้ค่ะ "
          " ผม.....คาโตะ " ชายแปลกหน้าได้บอกเพียงแค่ชื่อของตัวเองโดยไม่เอ่ยนามสกุล
          " (เขาไม่บอกนามสกุล.....สงสัยเขาคงไม่อยากให้รู้ล่ะมั้ง?) " ซากิคิดในใจ
          " คุณคาโตะ...สินะ "
          " เดี๋ยวชั้นทำอาหารเช้าให้คุณกิน คุณคาโตะอยากกินอะไรล่ะ? " ซากิถามเขาด้วยความอารมณ์ดี
          "..........แกงกะหรี่ " คาโตะตอบ
          " อืมมม...แกงกะหรี่งั้นหรอ...เข้าใจแล้วค่ะ~ "
          " (.....สงสัยเธอจะชอบทำอาหาร ดูอารมณ์ดีซะจริงแหะ) " คาโตะคิดในใจ
          " ขอโทษที่ให้รอนะ^^ " ซากิยกจานมาวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างๆโซฟา
          " จะทานแล้วนะครับ/คะ "
          ซากิเหลือบไปมองคาโตะ
          " เป็นยังไงบ้างหรอ? " ซากิถามคาโตะด้วยสีหน้าที่ดูรอลุ้น
          " .....อร่อย..... " คาโตะตอบกลับเธอ
          ซากิได้ยินคำนั้น เธอก็ยิ้มดูมีความสุข
          " ขอบคุณสำหรับอาหารครับ/ค่ะ " ทั้งสองคนกินเสร็จพร้อมกัน
          " เดี๋ยวชั้นไปล้างจานก่อนนะคะ ถ้าคุณต้องการอะไรล่ะก็ เรียกชั้นนะคะ " ซากิเก็บจานและเดินไปที่ห้องครัว
          " ........... " คาโตะเงียบและไม่ได้พูดอะไร แล้วฟุบนอนลงบนโซฟา
          " (ซากิไม่รู้สึกกลัวเราเลย แม้แต่น้อย ถ้าเป็นคนอื่นที่ต้องมาอยูากับคนแปลกหน้า คงรู้สึกระแวงตัวเราแน่) " 
          คาโตะคิดเรื่องของซากิอยู่ในใจ และจำคำพูดของซากิได้ว่า
          " คงเพราะชั้นอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด "
          " (.....ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ที่บ้านนี้คนเดียว) "
          " (ถ้าเธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของเราแล้วล่ะก็...เธอจะยัง.....ทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิมรึเปล่า?) " ดวงตาของคาโตะค่อยๆปิดลง จนเขาหลับไป
 
     ห้องครัว
ซากิ : จะว่าไป ชื่อคาโตะ เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนมาก่อนเลย? อืมมม.....คงคิดไปเองล่ะมั้งนะ
       
           ในความจริงแล้วสิ่งที่คาโตะกำลังจะบอกเขาหมายถึงอะไรกันแน่นั้น โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ
 
 
     แถมท้าย
          ตอนซากิกำลังทำอาหารอยู่ในครัว
คาโตะ : นี่ซากิ จะว่าไปเธอแบกผมมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ ตัวผมหนักกว่าเธอเยอะเลย- " ฉึก "
ซากิ : โอ๊ยยยยย !!
คาโตะ : ซากิ! เป็นอะไรไป !? 
ซากิ : คือ...มีดบาดนิ้วค่ะ แหะๆ (ที่มีดบาดก็เพราะคุณคาโตะถามเรื่องนั้นนั่นแหละค่ะ) T T
คาโตะ : ..........