Extra love ศึกรักชิงบัลลังหัวใจ

     คฤหาสน์
 คิฟุเริ่มวิ่งช้าลงและมาหยุดตรงหน้าคฤหาสน์ ฉันลูบแผงคอเพลิงนั้นเบาๆและบอกให้มันเข้าไป
"ไปกันเถอะ คิฟุ"สิงโตหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีแม่เลี้ยงและท่านพ่อนั่งอยู่บนโซฟากับฉันและพี่สึซาคุในอดีตยืนอยู่ตรงหน้า และฉันที่อยู่หน้าประตูกับคนอื่นๆที่ยังวิ่งมาไม่ถึง
"ท่านพ่อครับ"
"อืมว่าไง"สีหน้าของท่านพ่อกับพี่สึซาคุในอดีตดูหน้ากลัวมากไม่เหมือนเหตุการณ์เจรจา
"มาช้านะ"คนอื่นๆที่มาถึงแล้วพากันหอบแฮ่กๆแล้วพากันนั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้า
"พี่ว่าน้องอย่ามองเป็นรอบที่สองจะดีกว่านะ"พี่สึซาคุเดินมาข้างฉันแล้วพูดพร้อมกับใช้มือขวาโอบไหล่ฉันไว้
"หนูไม่เป็นไร"คำพูดของฉันทำให้พี่สึซาคุเชื่อฉันแค่50%
"พี่ยังอยู่ข้างๆนะ"ฉันยิ้มแล้วเอียงหัวพิงพี่สึซาคุ
...
 เด็กหญิงมองแม่เลี้ยงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้ววิ่งเข้าไปกอดคอแม่เลี้ยงแน่นพร้อมกับกระซิบเบาๆ
"ขอโทษนะคะ แต่คุณไม่สามารถมาแทนที่แม่แท้ๆของฉันได้ แม่ของฉันมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือ อายาเมะ เรนะ คุณเองก็ควรที่จะหยุดใช้ลูกชายของคุณก่อสงครามได้แล้วทาโกะ"เสียงใสหวานที่ปกติจะฟังดูอ่อนโยนแต่กลับฟังดูเหมือนยมบาลจะมาลากตัวกลับนรกอะไรอย่างนั้น
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะอย่าใส่ร้ายกันสิ"
"หลักฐานคาตาขนาดนี้ยังปฏิเสธได้หน้าด้านๆนะทาโกะ"
"แม่ต่างหาก"
"หึ"เด็กหญิงผละออกมาแล้วยืนเท้าเอว(ขวา)1ข้างมองแม่เลี้ยงด้วยใบหน้าเยี่ยงราชสีห์เจอศัตรูท่านพ่อมองเด็กหญิงกับแม่เลี้ยงที่ยืนมองหน้ากันอย่างหาเรื่อง
"ท่านพ่อมองอยู่นะเธอคงทำอย่างที่คิดไม่ได้หรอกใช่มั้ย? อิซึมิ"
"หึ ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่มันไม่เลวร้ายหรอกนะ"เด็กหญิงพูดแล้วยิ้มพร้อมกับหยิบมีดสั้นขึ้นมาชูให้แม่เลี้ยงดู
"คุณคิดว่ามีดเล่มนี้มีไว้ทำอะไรเหรอ"
"ทำสิ่งที่เธอคิดจะทำน่ะสิ"
"งั้นคุณก็คงดูถูกความสามารถของฉันซะแล้วล่ะ นี่ไม่ใช่เกมไม่ต้องหยิกเนื้อตัวเองเพื่อพิสูจน์อะไรทั้งนั้นมีดเล่มนี้อาจจะไปปักกลางใจคุณเลยก็ได้นะว่ามั้ย?"หลังพูดจบมีดที่เด็กหญิงถืออยู่ก็หาย แม่เลี้ยงล้มลงไปกับพื้นเอามือจับมีดที่อยู่ตรงอกซ้ายดึงมันออกมา
"นี่เธอทำได้ยังไงน่ะ"
"ทำได้ยังไงน่ะเหรอ? ก็ไม่ยากเหมือนกับการปาเป้าบางส่วนแค่เล็งแล้วปาออกไปไงล่ะ..."
"!?"
"แต่ฉันไม่ต้องเล็ง มันก็แค่นั้นสงสัยอะไรอีกรึเปล่าไหนๆจะตายทั้งทีฉันจะบอกให้หมดเปลือกเลย"
"เธอมัน...ตัว...อะไรกันแน่"
"ก็แค่...ผู้หญิงซาดิสม์...อ่ะนะ"เด็กหญิงพูดจบแล้วคุกเข่าลงยิ้มให้แม่เลี้ยงแบบใสๆท่านพ่อลุกขึ้นทันทีสึซาคุเดินเข้ามาคั่นกลางระหว่างน้องสาวกับท่านพ่อและพูดขึ้น
"ผมว่าท่านพ่ออยู่เฉยๆจะดีกว่านะครับเพราะว่าความจริงนั้น...ท่านพ่อยังไม่ได้ฟังเลยนะครับ"
"ความจริงอะไรพวกลูกๆมีอะไรปิดบังอีกงั้นเหรอ"
"ท่านพ่อไม่น่าถามเลยนะคะ รู้ก็รู้อยู่ว่าทาโกะไม่ใช่คนดีที่จะดูแลพวกเราได้เพราะอย่างนั้น..."
"ลูกก็เลยจะฆ่าเขาสินะ"
"เปล่า ความจริงที่ไม่เคยออกจากปากคนแบบนี้แค่ตักเตือนนิดหน่อยก็คงพอแล้วล่ะค่ะ"
"แล้วทำไม..."
"เซริวไงล่ะ ตัวเองทำอะไรไม่ได้ที่พึ่งอย่างเดียวที่มีคือลูกชายของตัวเองไงล่ะ ทาโกะให้เซริวไปจุดไฟเผาหมู่บ้านและเตรียมฆ่าท่านพ่อ หนูแค่หวังว่าท่านพ่อจะเชื่อแต่ถ้าไม่เชื่อจะตายตามไปก็ได้นะคะ หนูหมดเวลาเล่นแล้วล่ะค่ะ ท่านพ่ออยากจะโดนใครฆ่าเหรอคะ หนูหรือเซริว?"
ปัง!!
 เซริวเดินเข้ามาพร้อมปืน1กระบอก
"ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นหรอกเซริว ฉันไม่แย่งนายฆ่าหรอกน่า"เด็กหญิงหันไปมองเซริวแล้วหันกลับมามองท่านพ่อ
"มีชะตาว่าจะถูกฆ่าจริงๆสินะครับท่านพ่อ"สึซาคุยิ้มให้ท่านพ่อ
"ไม่มีคำสั่งเสียเลยสินะครับ"เซริวเดินมายืนตรงหน้าท่านพ่อแล้วพูดด้วยสายตาน่าผิดหวัง
"หนูสงสารท่านพ่อจริงๆนะคะ บอกตามตรงหนูกลัวท่านพ่อมากกว่าใครบนโลกใบนี้ซะอีกแต่ท่านพ่อรู้มั้ยคะว่าตัวเองเปิดช่องโหว่ มันก็เหมือนกับการต่อสู้นั่นแหละไม่มีอะไรต่างกันหรอกแค่เผลอนิดเดียวก็สามารถโดนฝ่ายตรงข้ามทำร้ายได้แล้วล่ะ หนูรักท่านพ่อนะแต่..."
"อิซึมิ"
"สิ่งที่ท่านพ่อหามาให้มันไม่ใช่ความสุขแต่มันคือบทลงโทษ สำหรับพวกเราถึงต้องอยู่คนเดียวก็ย่อมอยู่ได้"
"นานๆทีพวกเราสามคนจะใจตรงกันมันก็ไม่แปลกหรอกแต่เธอรู้รึเปล่าอิซึมิ...แผนของแม่ฉันน่ะคือการฆ่าล้างตระกูลนี้ด้วยนะ ถึงจะอยากไว้ชีวิตพวกเธอสองพี่น้องก็ทำไม่ได้เพราะอย่างนั้นคนที่จะได้ออกไปจากที่นี่จะต้องมีอแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นเสียใจด้วยนะ"เซริวกันอิซึมิยืนจ้องหน้ากันต่างคนต่างยิ้มออกมาด้วยแววตาอย่างกับจะฆ่ากันให้ได้เลยทีเดียว
"มันก็ไม่แน่หรอกนะเซริวถึงพวกเราจะหนีไปตลอดปีตลอดชาตนายก็จะตามมาใช่มั้ยล่ะ ถ้าอย่างนั้น..."อิซึมิพูดแล้วปามีดไปปักกลางหัวท่านพ่อ
ฉึก!!
 แล้วหันไปพูดต่อ
"จนกว่าจะถึงวันที่ฉันจะตัดเส้นชีวิตของนายอย่างก่อนซะล่ะ"
"หึ น่าสนุกนะวันนี้จะปล่อยไปมันก็ได้อยุู่หรอก งั้นลาล่ะ"เซริวเดินไปหยุดตรงหน้าประตูแล้วพูดขึ้นอีก
"อ้อ ลืมไปอย่างหนึ่ง...เธอเอง...ก็ห้ามตายก่อนจะถึงวันนั้นล่ะ..."เซริวพูดแล้วเดินออกไป...
...
 ฉันกลับมานั่งตามปกติแล้วเรียกคิส
"นี่คิส"
"ครับผม"
"กลับกันเถอะนะ"
"รับทราบ"สิ้นเสียงของคิสก็มีแสงสีขาวสว่างจ้าขึ้นมาอีก...
------------------------------End------------------------------
จะกลับปัจจุบันแล้วน้าาาารอตอนหน้าจะเริ่มใช้ชีวิตวุ่นๆในโรงเรียนตามปกติละ แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อละเนี่ยรับรองพรุ่งนี้วุ่นแน่ไม่โกหกติดตามอ่านได้เลย ฝากวิจารณ์และให้คะแนนด้วยแล้วกันนะวันลาละ