จอมราชันพลิกแผ่นดิน

“สวัสดีครับคุณชายดลภพ”
เสียงพนักงานห้องสมุดแห่งชาติกล่าวทักทายชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างสุภาพ
 
คุณชายดลภพพยักหน้าทักทายก่อนจะเดินไปมุมประจำตัว ซึ่งเป็นหมวดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของชาติ
 
“วันนี้มีหนังสือใหม่ที่ทางกรมเพิ่งส่งมาครับคุณชาย ผมเห็นว่าคุณชายชอบอ่านก็เลยเลือกไว้ให้นี่ครับ”
พนักงานกล่าวพลางยื่นแผ่นอะไรสักอย่างให้คุณชาย
 
“อืม...ใบลานเก่านะเนี่ยฉันจะอ่านออกไหมเนี่ยยิ่งโง่ๆอยู่”
คุณชายพูดติดตลกก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ
 
ชายหนุ่มค่อยๆเปิดแผ่นใบลานอ่านหน้าแรกเป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติผู้แต่งและวัตถุประสงศ์ต่างๆของผู้แต่ง ซึ่งเป็นเรื่องแปลกดีที่คนสมัยก่อนเขาเรียบเรียงข้อมูลได้ค่อนข้างเหมือนสมัยปัจจุบันทั้งๆที่ดูๆแล้วใบลานแผ่นนี้น่าจะมีอายุไปถึงยุคอยุธยาด้วยซ้ำ
 
คุณชายเปิดอ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านเขาก็รู้สึกยิ่งคุ้นๆกับสำนวนที่ผู้เขียนใบลานใช้เขียน ในขณะที่สมองก็รู้สึกเริ่มมึนๆอย่างไร้สาเหตุ
 
“เออ ทำไมวันนี้มันดูมึนๆหัวแปลกๆนะหรือเราจะไม่สบายเนี่ยกลับบ้านดีกว่าไม่ไหวแล้ว”
คุณชายดลภพพูดกับตัวเองก่อนจะปิดหนังสือแล้วหยิบถือไปด้วยอย่างเคย
 
“ผมขอเอากลับไปบ้านด้วยนะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาคืน”
คุณชายพูดกับเจ้าหน้าที่ของหอสมุดแห่งชาติซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะคุณชายก็เป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของที่นี่ด้วยอยู่แล้ว
 
ชายหนุ่มเดินออกมาจากอาคารหอสมุดแห่งชาติในขณะที่กำลังเดินข้ามถนนเพื่อไปยังรถที่จอดอยู่นั้นเอง ก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งเสียหลักเพราะยางหน้าเกิดระเบิดทำให้ตัวรถพุ่งเข้ามาชนร่างของคุณชายหนุ่มที่กำลังข้ามถนนอย่างแรง ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันหวีดร้องอย่างตกใจ มีบางคนที่รู้จักคุณชายก็ได้เรียกชื่อคุณชายหนุ่มหมายจะให้หลบ
 
ร่างของคุณชายหนุ่มกระเด็นไปไกลกว่า2เมตร โลหิตทะลักออกจากทวารทั้ง7 ในขณะที่สติของคุณชายหนุ่มกำลังจะหลุดลอย
ประโยคสุดท้ายในใบลานที่อ่านค้างไว้ก็ลอยเข้ามาในความทรงจำ
 
“ลิขิตฟ้าได้ขีดไว้ จากสามัญชนสู่บัลลังค์แห่งสมมติเทพ จากสมมติเทพกลับคืนสู่สามัญชน กรรมของผู้ใดย่อมเป็นของผู้นั้น
จงเลือกทำกรรมดีกันเถิดเพื่อลูกหลานในภายหน้าจะได้ภูมิใจในบรรพบุรุษของตน”
 
....
เม้นกันด้วยนะครับติชมได้เต็มที่