Romanlove หยุดดื้อนะ ระวังจะเจอดี

เช้าต่อมา

     ฉันยังนั่งรออาการของตานั่น ทั้งๆที่นั่งแบบช่วยอะไรไม่ได้ ฉันยอมรับว่าฉันเป็นต้นเหตุแน่ๆ มันต้องเป็นน้ำแก้วนั้นแน่ๆ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ยังไงฉันก็ต้องดูแลเขา

"กุน" เสียงนายนั่นนิ่ ฉันรีบหันไปตอบรับเสียงนั้นทันที

"นะ..นาย ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?"

"ก็ดีขึ้น.. เธอ" นายนั่นเรียกฉันด้วยเสียงแผ่วเบา

"นายมีอะไรรึเปล่า"

"ฉันขอให้เธออยู่ดูแลฉันได้มั้ย.. แค่ตอนเช้า.."

"นายมีอะไรรึเปล่า" ฉันเดินไปถามเค้าด้วยความเป็นห่วง นายนั่นคงยังไม่ดีขึ้น

"ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ไม่อยากอยู่คนเดียว" นายนั่นหน้ายังซีดไม่หายเลยนะ ฉันต้องดูแลเค้า

"อืม งั้นเข้าบ้านเถอะ อยู่นอกบ้านแดดจัด เดี๋ยวเป็นอะไรไป" ฉันค่อยๆประครองเค้าเข้าบ้านของฉัน

"เธอพาฉันมาบ้านเธอทำไม"

"เวลาเป็นอะไร ฉันจะได้หยิบนู้นหยิบนี่ถูก" ฉันยังสงสัยไม่หายเลยนะว่านายเป็นอะไร "นาย.."

นายนั่นตอบรับฉันด้วยการทำหน้าสงสัย "นายเป็นอะไร เมื่อคืน.."

"ฉันขอโทษนะเรื่องเมื่อคืน"

"นายอย่ามาถือหรอก ถึงนายจะทำอะไรฉัน ฉันก็คงไม่มีสิทธิ์โกรธ"

"ทำไมเธอพูดแบบนี้"

"นายเกลียดฉัน.. เพราะฉันทำผิดกับนายและครอบครัว มันสมควรแล้ว ชีวิตของฉันเกือบทั้งหมด เป็นของนายนะปุริม นายจะเป็นอะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะฉันหรือใคร ฉันก็ต้องดูแลนายให้ถึงที่สุด อย่างที่.. คุณน้าทำกับฉัน"

นายนั่นไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งมองฉัน.. "ฉันก็แค่สยบเธอตอนนี้เพราะไม่สบายหรอกนะ ความแค้นระหว่างฉันกับเธอ มันคงไม่จบง่ายๆ"

"ฉันรู้ นายไม่ต้องมาพูดมากเลย พักผ่อนซะสิ เก็บแรงไว้แกล้งฉัน"

12:00 น.

ฮื้มมมมม ฉันต้มข้าวห๊อมมมหอม เอาไว้สำหรับข้าวเที่ยงของนายนั่นละ หวังว่าจะกินถูกปากนะ

"นาย ข้าวต้มมาแล้ว ตื่นมากินได้แล้ว นอนบ้านเขาแล้วมากินข้าวฟรีซะอีก" ฉันประครองเขาขึ้นด้วยความอ่อนโยน

"ผู้หญิงอะไร ถูกตัวผู้ชายง่ายจัง"

"หุบปากไปเลยน่า ฉันกำลังช่วยนายอยู่นะ"

"เธอฆ่าแม่ฉัน" ... นายขุดขึ้นมาอีกทำไม..

"..." ฉันเอาแต่มอง ไม่มีคำพูดใดๆ

"เธอเป็นคนยังไงกันแน่ กุน"

"ฉันก็เป็นคนแบบนี้แหละ แบบที่เป็นฉัน"

"เธอมันแม่มดใจร้าย ฆ่าคนได้ลง ใจเฮี้ยมแต่เด็ก" เขาเอื้อมมือมาบีบที่แขนฉันขั้นรุนแรง

"โอ้ย!! นะ..นาย..ฉันเจ็บ.."

"โมโหออกมาสิ เกลียดฉัน!! โกรธที่ฉันทำแบบนี้กับเธอ!! อย่าทำเป็นคนดีไปหน่อยเลย!!"

"นายหยุดใช้อารมกับฉันตอนนี้เถอะ.. นายจะเจ็บเปล่าๆ.." ฉันพยายามดึงข้อมือของฉันออกมาจากเข้าแต่ก็ไม่เป็นผล

"ยัยแม่มดใจร้าย! ทำไมทำกับแม่ฉันแบบนี้!!" นายนั่นลุกขึ้นผลักฉันไปที่กำแพงอย่างแรง

อึก... "ปล่อยฉัน.." เขาใช้มือข้างขวาของเขาเอื้อมมาบีบกดที่คอของฉันอย่างสุดแสนทรมาน มันเป็นแรงของความเจ็บปวด.. ความเก็บกด.. เจ็บปวด.. ซึ่งฉัน..คงจะทำอะไรต่อไปไม่ได้.. "นา..ย อึก.. ฉัน..อรึก..เจ็..บ อึม อึก.."

"คนแบบเธอ มันต้องเจอกับความเจ็บปวดเป็นร้อยเท่า!" เขาเร่งมือกดบีบที่คอฉัน จนฉันแทบจะหายใจไม่ออก.. ตุ้บ!!

"โอ้ย.. ปล่อ..ปล่อยฉัน..เถอ..ะนะ" เขาจับฉันกระแทบกำแพงอีกครั้ง มันทั้งเจ็บ เหมือนฉันพยายามดิ้นรนต่อทุกอย่าง นี่ฉันกำลังจะหมดแรงงั้นหรอ.. พึบ!!ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

   .....

ผมทำอะไรลงไป.. อารมณ์ชั่ววูบของผม ทำให้เธอต้องขาดสติ.. เขาพยายามจะช่วยผม.. แต่ผมกับทำร้ายเขา.. เหอะะ แต่ก็สมควรแล้วนี่!! ผมควรจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ แต่ทำไม.. ผมกลับรู้สึก.. ผิดหรอ? หรืออะไรกัน.. ทำไมผมกับ.. ผม..