'Cause I love my bae คุณน่ะรู้มั้ย?

  

    อืม~ ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอากาศเย็นฉ่ำๆ ก่อนจะหรี่ตามองไปรอบๆ พบว่าฉันกำลังนอนอยู่ในรถใครก็ ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอหันไปด้านขวาฉันก็เห็นผู้ชายคนเดิมที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับจับพวงมาลัย ดูตั้งใจขับ รถมาก ( *-* 

  ฉันนอนท่าตะแคงแต่แกล้งทำเป็นหลับต่อโดยที่ตาก็แอบลืมขึ้นมาดูเขานิดๆ ในเวลานี้ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะรู้สึกเมาและไม่ไหวหรอกถ้าจะให้ลุกมานั่งถามเขานู่นนี่นั่นจึงทำได้แค่มองเขาล่ะนะ มิชน่ะเป็นผู้ชายที่ฉันรักมากๆ เขาเป็นคนที่น่าค้นหาน่าสนใจแถมยังหล่อเหลาเอาการเอางานซะอีก ติดตรงที่ว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันจริงๆ แล้วเขาเป็นพวกติดเกมด้วยล่ะ! เขามักจะเห็นงานกับเกมสำคัญกว่าการคุยกับฉันมั้ง นั่นน่าจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเลิกกับเขา ส่วนอีกเหตุผลคือผู้หญิงคนนั้นด้วย... 

  ' ตื่นแล้วเหรอ? ' 

 เขาหันมามองฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่สำหรับฉันมองแล้วก็อดหวั่นไหวไม่ได้เลย ( ///////) 

 ' น้องหลับมานานเท่าไหร่แล้ว? '  

 ' 5 นาทีกว่าๆ มั้ง ' 

    ฉันกับมิชจะแทนตัวเองว่าพี่และน้องตลอดเพราะฉันเคารพและนับถือว่าเขาแก่กว่าเสมอ จึงเรียกเขาพี่มาตลอดตั้งแต่ตอนคุยกัน แม้จะเลิกกันแล้วฉันก็ยังเรียกเขาว่าพี่ส่วนพี่เขาก็ยังเรียกฉันว่าน้องอยู่เสมอ 

 ' เหรอคะ ' 

 ' ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ' 

 พี่มิชขมวดคิ้วมองฉันด้วยสายตาที่ออกจะดุๆ เหมือนว่าเขานั้นไม่ชอบที่ฉันเมาแบบนี้ 

 ' แบบไหนล่ะ? น้องเป็นแบบไหนเหรอ? ' 

 ' เมาเละเทะ ' 

 ' อืม...ก็ ' 

  ฉันสะอึกไปนิดนึงตอนที่เห็นว่าเขาส่งสายตาจริงจังนั่นหันมามองฉัน เหมือนเขาจะเป็นห่วง หรือเขาอยากรู้หรือว่าเขาคิดอะไรกับฉันอยู่กันแน่ 

 ' เลิกกับแฟน ' 

 ' แล้ว...เลยเป็นแบบนี้งั้นเหรอ? ' 

 ' มันแปลกตรงไหนล่ะ *-* ' 

 ' แล้วสร่างรึยังครับ? ' 

 ' ยัง น้องคิดว่าน้องจะอ้วกด้วยซ้ำ ' 

 ฉันบิดขี้เกียจเหยียดตัวไปด้านหน้าแล้วทำหน้าอ่วมๆ เหมือนจะคลื่นไส้จริงๆ แล้วเขาก็หยุดรถทันทีที่เห็นว่าฉันทำแบบนั้น ฮ่าๆ กลัวรถเละล่ะสี๊ 

 ' ด้านนอก ' 

 ' น้องล้อเล่นน่ะแค่รู้สึกแต่ยังไม่ออกอาการ ' 

 ฉันยิ้มแยกเขี้ยวให้เมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าฉันกำลังหลอกเขาอยู่ แน่นอนเขามองฉันดุๆ อีกแล้ว ._. 

 ' เธอ .. ไม่เปลี่ยนเลยนะโมอาห์ ' 

 ' พี่เองก็ไม่เปลี่ยนเหมือนกัน ' 

   เขาเดินหน้าขับรถต่อด้วยใบหน้านิ่งๆ เช่นเคยแต่เป็นฉันที่มองไม่เบื่อเลย ทุกครั้งที่ฉันพูดอะไรหรือทำอะไรเพื่อให้เขาจะตลกหรือขำเขามักจะทำหน้านิ่งๆ แต่รู้รึเปล่าฉันคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่ในใจและดูเหมือนว่าเขาจะชอบให้ฉันทำอย่างงั้นด้วยนะ นั่นล่ะเขาถึงเป็นที่ทำให้ฉันสนอกสนใจ 

 ' จะไปนอนบ้านพี่หรือห้องตัวเอง? ' 

 ' หะ...ห๊ะ '  

 สติฉันมันกลับคืนมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายถามมาอย่างนี้ บ้า! นี่เดี๋ยวนี้อ่อยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย 

 ' เลือกเอาซะสิ ' 

 ' น้องก็ต้องเลือกคอนโดน้องสิ! ' 

 ฉันขึ้นเสียงเล็กน้อยแก้เขินแค่นั้นแต่ไม่มีปัญญาที่จะตีเขาหรอกถึงเขาจะน่าหมั่นไส้แค่ไหน เมาอยู่เฮะ */////////* 

 ' แต่พี่ไม่รู้ทางไปอ่ะ ' 

 แล้วถามเพื่อ -_-?

 ' แล้วจะถามน้องทำไม? ' 

 ' ก็จะให้บอกทางไงล่ะ:) ' 

 ยิ้มทำไมเนี่ย..

 ' ตรงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวบอกให้เลี้ยวเอง ' 

 ' ครับผม ' 

     ฉันเป็นฝ่ายหันมานั่งตัวตรงๆ บ้างเพราะจำเป็นต้องบอกทางไปคอนโดชี้ให้เลี้ยวนู้นเลี้ยวนี่ไปเรื่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเลยเพราะเราไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกันต่ออีก ฉันคิดแค่ว่าถึงคอนโดห้องฉันเมื่อไหร่จะไปกอดเจ้าแคทให้หายเหนื่อยแล้วค่อยนอนตื่นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่สดใสๆ ไม่่ต้องนึกถึงเรื่องในวันนี้และเขาด้วย เอาเวลาไปทวงหนี้ยัยทังทังมันดีกว่า ฮ่าๆ 

 พูดก็ง่ายแต่ทำมันยาก ... 

  กว่าฉันจะลืมใครได้ต้องใช้เวลามากเหลือเกินโดยเฉพาะผู้หญิงที่ชอบ 'จำ' อย่างฉันน่ะ แล้วเดนมาร์คเป็นผู้ชายที่รักมากๆ ถึงขั้นยอมให้ทุกอย่างหมอนั่นทำให้ฉันดูเป็นคนใจอ่อนง่ายไปเลยเพราะปกติฉันไม่เคยใจอ่อนให้ใครเลยแม้แต่น้อย แม้แต่พี่มิชแฟนเก่าของฉัน 

  

 20 Minutes later . . . 

 

  ' ขอบคุณนะคะแล้วก็เรื่องเงินเดี๋ยวน้องจะโอนไปให้ทีหลัง ' ฉันหันไปยิ้มให้ด้วยความจริงใจก่อนจะเปิดประตูก้าวขาลงจากรถ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอหน้ากัน เพราะฉันก็ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเขาอีกแล้วเช่นกันเรามีเรื่องบาดหมางกันมามากพอแล้วให้มันจบแค่ตรงนี้เถอะ 

  ' เดี๋ยว.. เธอมีอะไรติดต่อพี่รึไง? ' 

  เออว่ะ... ฉันกับเขาไม่มีแอพอะไรไว้สื่อสารด้วยกันเลยนี่หว่า สงสัยคงอยากได้เงินคืนจริงๆ สินะ 

 ' งั้นเอ- ' 

 ' ไม่ต้องคืนดีกว่าพี่ขอขึ้นไปห้องน้องก็พอ ' 

 ห๊ะ! What! วอท! O___________O 

 ' ห๊ะ?! พี่จะขึ้นมาทำไม? O O ' 

 ' พักแรงไง:) ' 

 แรงอะไรพักในรถก็ได้ป่ะนังผู้ชายคนนี้! 

 ' ไม่มีทางค่ะ น้องไม่อนุญาติให้พี่มาขึ้นห้องน้องสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน '  

 ฉันย้ำไปเน้นๆ ว่าฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เหมือนจะถูกอีกฝ่ายตอบมาอย่างกวนๆ ว่า 

 ' เมื่อก่อนเคย ' 

 ' ฮึ่ม.. แล้วไงอดีตกับปัจจุบันรู้จักแยกแยะหน่อยนะคะบาย ' 

   ..ฟุ่บ 

   ฉันสะบัดตัวออกจากรถแต่ว่ากลับล้มลงที่พื้น ให้ตายสิโมอาห์! เธอมาอ่อนปวกเปียกอะไรตอนนี้เพราะฤทธิ์ของวอดก้าผสมเบียร์นั่นแหละที่เล่นงานฉันแบบนี้น่ะ ไม่น่าสั่งเพิ่มเลยยัยบ้าเอ้ย TwT  

 ' ปากก็ปฎิเสธแต่ใจมันไม่เห็นด้วยหรอกนะ:) ' 

   เขาเปิดประตูก้าวลงจากรถสปอร์ตสีดำก่อนจะล็อคอะไรให้เรียบร้อยแล้วมาพยุงฉันให้ลุกขึ้นจากพื้น ด้วยเสียงหัวเราะอันน่ายียวนกวนประสาทชวนหาเรื่องให้อยากต่อยหน้าสักทีสองทีแต่กลับทำไม่ได้เพราะไม่ไหว):

 ' บอกมาว่าอยู่ชั้นไหน ' 

 ไม่อยากจะบอกเลยเฮอะ! 

 ' ...... 16 ' 

 ' เป็นอะไรชอบสูงๆ ' 

 ' เรื่องของน้อง ' 

 ' ครับ ' 

   เขากดลิฟต์ไปชั้นด้านบน ไม่กี่นาทีมันก็เปิดให้เราสองคนเข้าไปยืนโดยที่เขาก็ยังพยุงฉันให้เดินเข้าไปยืนอยู่ด้วย พูดตรงๆ ว่ามันน่าอายนะที่ผู้หญิงอย่างฉันต้องมาเหมือนคนขี้เมาไม่มีแรงจะเดินเองแล้วระรานให้คนอื่นแบกลำบากพลอยเดือดร้อนไปด้วย แถมเจ้าตัวที่ช่วยฉันอยู่ก็ไม่ใช่คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ซะด้วยซ้ำ สมเพชจริง T^T  

 

  3 Minutes Later . . . 

 

   แกร๊ก ~ 

    ' เหมี๊ยว~ ม๊าว~ '  ทันทีที่เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาเจ้าเปอร์เซียขนขาวก็วิ่งแจ้นเข้ามาหาฉันที่กำลังเอาแขนก่ายคอหมอนี่อยู่ ฉันปล่อยทันทีก่อนจะล้มตัวนั่งคุกเข่าอุ้มเจ้าขนขาวนั่นมากอด ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยรักใครเท่าพ่อแม่และเจ้าแคทอีกแล้วล่ะ มันคือทุกอย่างที่ฉันมีและฉันจะรักษาไว้จนกว่าฉันจะตาย

 ' โอ๋~ ฉันมาแล้วนะแคทคิดถึงจังเจ้าตัวน้อย~ <3 '

 ' ไม่น้อยแล้ว '

  อีกฝ่ายปิดประตูห้องก่อนจะเดินมานั่งยองๆ ข้างฉัน เดี๋ยวนะ... ทำไมเขาไม่กลับ ...

 ' ขอบคุณที่มาส่งค่ะเดี๋ยวน้องเดินไปหยิบเงินให้ '

 ฉันปล่อยเจ้าขนขาวลงแต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นก็ถูกมือหนาๆ จับรั้งไว้ซะก่อน...

 ' มาจับแขนน้องทำไมคะ? '

 ฉันขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย

 ' บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการแค่จะพักแรงที่นี่ก่อนแล้วค่อยไป ' 

 อ้ากกกก! บอกว่าไม่ให้พักไงทำไมไม่ฟังกันเลยนะ:(

 ' รถมี '

 ' จอดแล้ว '

 ' ลงไปเปิดได้ '

 ' ไม่มีแรง '

    พี่นี่มัน!

 ' อย่ามาค่ะน้องไม่ยอมหรอกนะ '

 ฉันเอามือผลักเขาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองน่ะเริ่มมีแรงแล้วแต่ผลักไปเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะล้มเลย นี่เขาเป็นโฟร์อาร์มในเบ็น 10 รึไงน่ะ ._____.  )

 ' ไงเจ้าแมว มันชื่อไรนะ '

 ร่างใหญ่กวาดเจ้าเหมียวของฉันไปเล่นอย่างหน้าตาเฉยแถมยังทำหน้ากวนติงใส่เจ้าแคทซะด้วย

 ' ไม่บอกหรอก '

 ฉันเบะปากก่อนจะลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำต่อ ยังไงฉันก็ห้ามเขาไม่ได้อยู่แล้วนี่จะโต้รุ่งจนกว่าเขาจะไปแล้วกันแล้วค่อยนอนนะโม

 ' แคทสินะ ' 

 ' เมี้ยว~ แง๊ว~ ' 

 ' รู้ได้ไงน่ะ? ' 

 ฉันยืนแปรงฟันตัวเองหน้าห้องน้ำแต่ยังคงยืนมองพี่มิชที่กำลังลูบขนเจ้าแคทอย่างเพลิดเพลินอยู่ 

 ' คนอย่างเธอชอบอะไรที่มันง่ายๆ ' 

 รู้นิสัยฉันอีก .. 

 ' อืมๆ ' 

 ฉันเข้าไปจัดการธุระบ้วนปากล้างหน้าอะไรให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินมานั่งเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาของตัวเองเพื่อรอให้เขาไปสักที! 

 ' ไม่นอนรึไงตี 3 กว่าๆ แล้วนะ ' 

 ' จนกว่าพี่จะไป ' 

 ' ขออยู่ที่นี่นานๆ ไม่ได้เหรอ ' 

 ก็กล้าขอน้องนะคะ

 ' ไม่ได้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ' 

 ' แล้วถ้าเป็นล่ะ? ' 

    ฮึ .. ใบหน้าหล่อๆ สายตาจริงจังนั่นมันส่งกระแสมาให้ฉันสะอึกอีกแล้ว นี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันน่ะ เลิกกันไปเป็นปีแล้วนะจะย้อนกลับมาทำไมฉันไม่ได้ชอบการกลับไปเริ่มต้นใหม่กับใครสักหน่อย 

  ไม่ทันไรร่างสูงก็ปล่อยเจ้าขนขาวลงจากตักก่อนจะลุกมาทิ้งตัวลงบนโซฟานั่งมองหน้าฉันข้างๆ นั่นทำให้ฉันเกือบจะเขยิบหนีไม่ทันแต่ก็ต้องสู้ หมอนี่น่ะเคยเจอฉันวีนมาแล้วตอนคบกันใหม่ๆ ถึงขึ้นกลัวแล้วหนีออกไปยืนหน้าบ้านเลยล่ะ อยากเห็นฉันวีนใช่ไหมได้ ฮ่าๆ 

 เอ๊ะ .. ทำไมอยู่ห้องตัวเองแล้วรู้สึกยิ่งใหญ่สร่างจากแอลกอฮอลล์แปลกๆ นะ *w  * 

 ' ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะครับ ' 

 นัยน์ตาสีเทาอ่อนๆ สบตามาที่สายตาของฉันอย่างจัง หน้าเขากับฉันมันอยู่ใกล้กันจนจะจูบได้แต่ฉันก็เอาหน้าตัวเองประชันไม่ถอยเหมือนกันเพราะฉันน่ะ ไม่กลัว! มั้ง... 

 ' จะกลับมาทำไม.. ' 

 ' ? ' 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ' จะกลับมาทำไมคะ? ในเมื่อเราไม่ได้รักกันตั้งนานแล้ว:) '