GK in love เกมที่ฉันไม่ได้เล่น

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

ไม่ทันจะได้ดราม่า จู่ๆ ก็ได้ยินคนร้องให้ช่วยดังมาจากข้างนอก พีพอลสปีดตัวออกไปทันทีที่ได้ยินเสียง ส่วนฉันพอได้สติก็วิ่งตามเขาออกไปเหมือนกัน

“ตรงล็อคเกอร์ มีคนมุงเต็มเลย” ฉันตะโกนบอกคนวิ่งนำ แน่นอนเขาเห็นแล้ว

มีคนวิ่งมาเร็วกว่าเราอีก เจ้าหน้าที่และนักกีฬากำลังกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง ในขณะที่พีพอลกำลังแทรกตัวเข้าไป ฉันมองเห็นไม่ชัดเลยว่าเขากำลังมุงดูอะไรกันอยู่

“เกิดอะไรขึ้น” พีพอลถามใครบางคนซึ่งเป็นนักกีฬาด้วยกัน ฉันหยุดยืนอยู่ข้างหลังเพียงเพราะได้กลิ่นบางอย่าง กลิ่นนี้มัน

“มีคนโดนทำร้าย” หมอนั่นตอบ ฉันรู้แล้วล่ะกลิ่นเลือด ใช่จริงๆด้วย

“เรียกรถพยาบาลหรือยัง”

“เรียกแล้วค่ะ”

ฉันเห็นแม่บ้านคนนึงกำลังยืนถือโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆฉันเอง เสียงเมื่อครู่ น่าจะเป็นเสียงเธอ เจ้าหน้าที่สี่ห้าคนกำลังปฐมพยาบาลให้คนที่โดนทำร้ายอยู่หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ

“ใครหรอคะ” ฉันหันไปถามป้าแม่บ้านก็คราวนี้

“เธอ ออกไปก่อนได้ไหม”

ป้าแม่บ้านไม่ทันจะได้ตอบ พีพอลก็ขัดขึ้น

“น่าจะเป็น นักฟุตบอลแหละค่ะ เลือดอาบทั้งไปขา ป้ายังตกใจอยู่เลย”

“ป้า ช่วยพาเธอออกไปก่อนได้ไหมครับ”

“นักฟุตบอล? คนไหนกันหรอคะ” เงียบได้ไหมพีพอลฉันอยากรู้

“คนที่ดังๆน่ะค่ะ ป้าจำชื่อไม่ได้”

คนที่ดังๆ? ไวเท่าความคิดอยู่ๆฉันก็รู้สึกวูบๆตรงหัวใจ ...ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่เขา

“...”

นั่นเป็นเหตุผลให้ฉันชะเง้อหน้าไปมอง คนเจ็บ เขาสลบไปแล้ว แต่ใบหน้านิ่งๆนั่นฉันจำได้ไม่มีวันลืม

พี่เอส!

ไม่จริง!

ไม่จริง ๆ ๆ

‘พี่ไม่มีทางแพ้ ถ้าพี่ยังอยู่บนสนาม ทีมของพี่จะไม่แพ้ และ ... พี่จะไม่มีวันยอมให้น้องสาวของพี่คบกับคนๆนั้นเด็ดขาด’

‘ห้ามโกรธนะ’

‘ห้ามงอลนะ’

‘ห้ามงอแงด้วย’

‘อ้ะ เดี๋ยวพี่ป้อนให้’

‘ฮือๆ ฮึก พ่อกับแม่ไม่อยู่กับเราแล้วแอล น้องต้องอยู่กับพี่นะ น้องห้ามทิ้งพี่ไปไหนนะ’

แอลไม่มีทางทิ้งพี่เด็ดขาด แอลจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน เรามีกันแค่สองคนนี่นา พี่ก็ห้ามทิ้งแอลไปไหนนะ

“ฮือๆๆๆๆ ฮึกๆ ฮรือออ”

ฉันไม่อยากลืมตาเลย หรือไม่ก็หวังว่าถ้าลืมตาแล้วภาพที่พี่ชายนอนจมกองเลือดมันจะหายไป มันจะเป็นแค่เพียงความฝัน พี่เอสไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันจะทำยังไงดีๆ

“ฮือๆๆๆ”

“อย่าร้องไห้ได้ไหม พี่ชายเธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”

“ฮือๆๆ ใครบอกไม่เป็นอะไรล่ะ นอนจมกองเลือดซะขนาดนั้น ฮือๆ"

“แล้วเธอเป็นน้องของสเปนจริงๆหรอเนี้ย”

“จริงสิ เพราะนายแท้ๆ ฉันไม่ได้ไป โรงพยาบาลเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่เอสจะเป็นยังไงบ้าง ฮือๆๆ”

พอฉันเห็นสภาพพี่เอสสมองฉันมันรับไม่ได้จริงๆ ฉันก็เลยกรี๊ดแล้ววูบไปพักนึง ตื่นมาพีพอลก็บอกว่าพี่เอสโดนหามไป โรงพยาบาลแล้ว แล้วนี่ฉันต้องนั่งรอฟังข่าวในห้องพักอีกนานไหมเนี้ย

“โทษฉันจะถูกหรอ”

“นาย...ฉันอยากไปโรงพยาบาล ฉันรอไม่ไหวจริงๆนะ ฮือๆ”

“ไปไม่ได้ ต่อให้เธอไปเขาก็ไม่ดีขึ้น ตอนนี้กลับบ้านไปสงบจิตสงบใจแล้วค่อยไปเยี่ยมเขาจะดีกว่า”

“แต่...”

“หยุด! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน”

“แล้ว...” TOT

“อะไร”

“นายไม่ไปแข่งหรือไง”

“ไม่แข่งแล้ว การแข่งขันเริ่มไปตั้งสิบนาทีที่แล้วแล่ว”

“อะไรกัน! ฉันหวังให้นายตอบว่าเขายกเลิกไปแล้วต่างหาก ทำไมยังมีการแข่งขันอีกล่ะ นักเตะเจ็บทั้งคนเลยนะ”

“ไม่ได้หรอก จะยกเลิกการแข่งขันเพราะคน คนเดียวไม่ได้ พวกเจ้าหน้าที่ปิดข่าวพี่เธออยู่แล้ว เมื่อกี้ฉันเพิ่งได้ยินประกาศว่าฉันและพี่เธอจะไม่ลงแข่งครึ่งหลังเพราะมีปัญหาสุขภาพนิดหน่อย”

ปัญหาสุขภาพนิดหน่อยหรอ?

“ใจร้ายTT” พวกกรรมการเห็นการแข่งขันสำคัญมากกว่าชีวิตพี่ฉันหรอเนี้ย TOT

“จะไปกันได้หรือยัง”

“ไปไหน” โรงพยาบาลตอบซิ?

“พาเธอกลับบ้าน” ฮือๆๆ

เมื่อเช้าฉันมากับพี่เอสแต่ฉันไม่ได้กลับกับเขาอีกแล้ว

พีพอลเปลี่ยนเสื้อแล้วพาฉันออกมาจากสนามกีฬาวันนี้นักข่าวค่อนข้างเยอะเพราะเป็นการแข่งขันรอบตัดเชือกจริงๆแล้วก็ไม่ได้มีแต่พวกทำข่าวกีฬาแต่ยังมีนักข่าวบันเทิงกอทซิบซุบซิบนินทามากันเต็ม คงประมาณว่านักเตะดังคนไหนมีแฟนสาวที่แอบคบกันหรือมีคนในวงการมาแอบเชียร์ก็คงเอาไปเขียนข่าวให้ใหญ่โตได้ละมั้ง แน่นอนว่าต้องไม่ดีแน่ถ้าหากมีใครเห็นฉันอยู่กับนายคนนี้ที่ฉันเพิ่งจะรู้ว่าฮอตพอๆกับพี่เอส โชคดีที่ไม่มีใครเห็นพีพอลเลยขับซีดานพาฉันออกมาได้

“แล้วนายรู้จักบ้านฉันหรอ” ฉันพูดขึ้นลอยๆตอนที่นั่งอยู่บนรถ ลืมเรื่องนี้เสียสนิทเลย

“ก็บอกทางซิ”

จะให้บอกอะไรล่ะ นายขับมาเกือบถึงแล้วนะ –‘’-

“ถึงแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นแต่เช้านะ ฉันจะมาพาเธอไปโรงพยาบาล”

“จริงไหม” TT โถ ชีวิตคนขับรถไม่เป็น แต่ไม่เป็นไรนั่งแทคซี่ไปก็ได้น่ะ คงจะรอถึงพรุ่งนี้เช้าอยู่หรอก นายซื่อบื่อ

“จริง”

“...”

“แต่ ห้ามไปก่อนหรือไปเองเด็ดขาด”

“ฉันทำแน่ ให้รอถึงพรุ่งนี้เช้าคงไม่ไหวหรอก ฉันไม่รู้ว่าพี่เอสจะเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”

“มันไม่ตายหรอกนา”

“อย่าพูดอย่างนั้นนะ”

“เอานาๆ ถึงไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สู้เราไปหาคนร้ายไม่สนุกกว่าหรอ”

“สนุกหรอ?”

“ใช่ ก็ได้ล้างแค้นให้พี่เธอไง”

“จริงสิ ฉันลืมคิดเรื่องคนร้ายไปเลย” ลืมสนิทว่าพี่เอสโดนทำร้าย ไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องลึกเบื้องหลังแน่ๆ

“แล้วทำไม ไม่ไปคุยกันในบ้านของเธอ ฉันร้อนนะเนี้ย” แล้วปิดแอร์ในรถทำไมล่ะยะ

ฉันปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้ามานั่งในบ้านได้ยังไงไม่รู้ คงเพราะว่าเขาพูดว่าจะช่วยตามหาคนร้ายที่ทำร้ายพี่เอสแน่ๆเลยถึงยอมให้เขาเข้ามา

ในบ้านเดี่ยวหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ ห้องรับแขกที่ด้านหนึ่งเป็นกระจกทั้งหมดมีเพียงแค่ฉันและพีพอลยืนอยู่เท่านั้น

“นายรู้จักกับพี่เอสอย่างนั้นสินะ”

“ก็เคย รู้จัก”

พีพอลเอนหลังลงบนโซฟาสีเบจในห้องรับแขกอย่างอารมณ์ ในขณะที่ฉันวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ราวกับว่าเขาเป็นเจ้านายแล้วฉันเป็นคนใช้อย่างนั้นแหละ

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ฉันระแวงนายอยู่ตั้งนาน” ฉันนั่งลงบ้างเพื่อหารือเรื่องที่เขาเกริ่นเอาไว้

“นี่ระแวงหรอ”

“ใช่”

“ถ้าไม่ระแวง งี้คือพาเข้าห้องแล้วสิ”

“มั้ง แต่กับนายโคตรน่าระแวงเลย เมื่อกี้ตอนเข้าไปในครัวฉันเข้าไปหามีดเตรียมไว้แล้วด้วย ก็ถ้าเกิดมีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้หยิบมาใช้ง่ายๆหน่อย”

“แอบโหด”

“โหดไม่แอบย่ะ แล้วเมื่อไหร่จะเข้าเรื่อง นายรู้หรอว่าใครเป็นคนทำ”

“อืม” พีพอลขมวดคิ้วเป็นวง ดูเหมือนเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อให้ได้คำตอบตามที่ฉันถาม

“นายคิดนานไปแล้วนะ”

“ศัตรูของไอ้เอส มีเยอะมาก ฉันไม่แน่ใจว่าคนไหนกันแน่”

ไอ้เอสหรอ?เข้าใจว่ามีแต่คนสนิทซะอีกที่เรียกอย่างนั้นได้ เรียกชื่อไม่เคารพน้องสาวเขาที่นั่งหัวโด่อยู่เลย

“มันจะมีสักกี่คนเชียว พี่เอสน่ะ เป็นคนดีออกจะตายไป” ฉันแก้ต่างแทนพี่ชาย ไม่สิ เรื่องจริงไม่ได้แอ๊บ

“พี่เอสเป็นคนดีและน่ารักมากๆถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเขาแต่ทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านก็ชอบวิ่งเข้ามากอดแล้วก็พูดว่า ‘น้องแอลสุดที่รัก พี่เอสกลับมาแล้ว’ หยั่งเงี้ยะ แอ๊บเสียงเด็กด้วยนะ น่ารักเบอร์สุด”

“เหอะ เพิ่งรู้ว่านอกจากคนอวดผีแล้วยังมีคนอวดพี่ด้วย” หัวเราะในลำคอทำไมยะ

“แน่น้อนน..”

“งั้นพี่เธอกับสเปนนักเตะที่ฉันรู้จักก็คนละคนกันแล้วล่ะ” พีพอลเล่นหน้าเล่นตา นายอิจฉาพี่ฉันล่ะซิ

“แล้วคนที่นายรู้จักเป็นยังไง”

“หยิ่ง!” นายใส่อารมณ์มากไปนะ พีพอล

“เค้าอาจจะไม่รู้จักนายก็ได้...ก็เลยดูหยิ่งๆ” ไม่มีทางเข้าข้างหมอนี่แน่นอน

“เหอะ ช่างเรื่องนั้นเถอะ สรุปว่าคนที่น่าสงสัยมีอยู่ไม่กี่คน”

หัวเราะในลำคออีกล่ะ บทจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย -*-

“คนแรก คือ ซีล นักเตะสังกัดสโมสรอีเกิ้ลเอฟซี ไอ้หมอนี่เคยรู้จักกับไอ้เอส ทั้งสองทะเลาะเรื่องหญิง ไอ้ซีลต่อยเคยต่อยหน้าไอ้เอสทีนึงโทษฐานแย่งแฟนมัน แต่ไอ้เอสดันต่อยมันกลับจนน่วม แถมแฟนมันยังไม่ใยดีและพร้อมใจไปอยู่กับไอ้เอสอีก สุดท้ายเธอเองก็โดนไอ้เอสฟันแล้วทิ้ง ร้องไห้กลับไปหาไอ้ซีลเหมือนเดิม...ไม่แปลกใจเลยว่าไอ้ซีลจะเจ็บใจขนาดไหน”

-O-

อึ้ง

“น่ะ นายจำผิดคนแล้วมั้ง” น่ะ นั่นไม่ใช่พี่ฉันแน่ๆ ต้องไม่ใช่แน่ๆ -0-

“ฮ่าๆๆ ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องไม่เชื่อ นี่แค่คนแรกเอง”

“แง่ะ มีคนที่สองอีกเหรอ”

“คนที่สองคือเจคเคอร์”

“เดี๋ยวๆ พี่เจค ฉันรู้จักเขา พี่เอสเคยพาเขามาที่บ้าน รู้สึกจะอยู่ทีมเดียวกัน เป็นเพื่อนกันหนิ” พี่เจคคือเพื่อนของพี่ชาย เขาเป็นหนุ่มเจ้าระเบียบ แต่ก่อนเคยคิดว่าเป็นนักกีฬาจะต้องมอมแมม ทำตัวสกปรกสกมก แต่พี่ชายและเจคเปลี่ยนความคิดฉัน ทั้งสองคนรักสะอาดพอๆกันเลย ต่างกันที่ว่าพี่เจคดูเหมือนจะเฮี้ยบกว่าซักหน่อย

“หมอนี่แหละตัวดีเลย”

“แต่เขาเหมือนจะสนิทกับพี่เอสมากๆเลยนะ ไม่น่าจะเป็นเขาไปได้” จริงๆนะ น้อยคนมากที่พี่เอสจะพามาบ้าน ขนาดผู้หญิงที่หมอนี่พูดถึงก่อนหน้านี้ ฉันยังไม่เคยเห็นเลยทั้งๆที่ก็อยู่บ้านตลอด

“มิตรก็เหมือนศัตรู อันตรายที่สุดก็คนในเนี้ยแหละ”

“มันก็จริงของนาย ว่าแต่เขาเคยมีเรื่องอะไรกันหรอ”

“ทะเลาะกันในร้านเหล้า เรียกว่ายกพวกตีกันจะเหมาะกว่า ตอนนั้นฉันก็อยู่ ฝ่ายพวกเราเก่งไปหน่อยพวกไอ้เจคเลยยับ”

“นายอยู่ฝ่ายพี่เอสงั้นสิ”

“อืม” พีพอลพยักหน้ากลายๆ

“มันก็สมเหตุสมผลนะแต่...” มันก็เป็นเรื่องในอดีตป้ะ เขาอาจจะเข้าใจกันแล้วก็ได้

“มันไม่แค่นั้นน่ะสิ ตอนนั้นไอ้เอสเอาเหล้าแพงๆในร้านเกือบสิบขวดรดหัวพวกมันแล้วถือไฟเช็คไว้ บอกให้พวกมันพูดคำว่า ขอโทษ แน่นอนว่าคนที่กดดันที่สุดก็ไอ้เจคหัวหน้าแก๊งนี่แหละ”

ช่วงนั้นแน่ๆเลย เงินในบัญชีหายไปหลายหมื่น TT เอาเหล้าไปรดหัวคนอื่นน่ะเอง