GK in love เกมที่ฉันไม่ได้เล่น

ให้พี่เอสไปยกเลิกเดิมพันกับคนๆนั้นฝันไปเถอะ พี่เอสน่ะรักศักดิ์ศรีจะตายไป ฉันวางแผนของฉันเองดีกว่า

ระหว่างพักครึ่ง ฉันแอบย่องลงมาด้านล่างอัฒจรรย์ที่เป็นที่พักของนักกีฬา ลงมาทำอะไรน่ะเหรอ ลงมาทำตามแผนนะซี ไม่น่าถาม แอลจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของตาเสี่ยขี้หลีผีพนันมีพุงเด็ดขาด การแข่งขันครั้งนี้เลพเพิร์ด(ทีมพี่ชาย) จะแพ้ไม่ได้!!
“หนู เข้าไม่ได้นะครับ กลับขึ้นไปบนข้างบนเถอะครับ”
ยังไม่ทันได้ทำอะไรผู้รักษาความปลอดภัย(ยาม)ก็ไล่ฉันเสียแล้ว คงคิดว่าฉันเป็นติ่งพวกนักกีฬาล่ะซิท่า
“หนูไม่ได้เป็นโรคจิตมาแอบดูนักกีฬานะคะลุง ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ”
“จะเป็นหรือไม่ได้เป็นก็เข้าไม่ได้ทั้งนั้นแหละหนู นี่มันที่พักของนักกีฬา”
โด่วเอ่ย พูดกันง่ายๆ ไม่ยอมใช่ไหมคะ ได้!(เสียงสูง) คิดหรอว่าฉันจะไม่มีแผนสำรอง ดูถูกคนอย่างแอลเอเกินไปแล้ว
“คือว่าหนูปวดท้องหนักน่ะค่ะ”
ฉันโจมตีลุงยามด้วยท่าทีน่าสงสาร คราวนี้เอามือกุมท้องไว้ทำท่าปวด_ แบบทรมานจิตทรมานใจให้มันรู้ไปสิว่าเรียนนิเทศเอกการแสดงมาจะไม่ได้ใช่เลย เหอๆๆ
“เอ๋? แต่ห้องน้ำฝั่งอัฒจรรย์ก็มีนี่หนู”
ลุงยามมึนตึงไม่รู้จะทำยังไงดี
“ตะ แต่ ไม่ไหวแล้วค่ะลุง โอ๊ยๆๆ จะราดอยู่แล้วค่ะ”
คราวนี้ฉันโจมตีลุงยามหนักกว่าเดิม คุณลุงถึงกับทำสีหน้าลำบากใจขีดสุดก็คราวนี้
“ก็ได้ครับๆ เชิญๆ รีบๆนะครับ ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายมือ ห้ามเข้าไปในห้องพักนักกีฬาเด็ดขาดนะครับ”
ลุงยามสั่งเสียยาวเป็นพืดเลยแต่ฉันไม่ได้ฟังหรอกห่างจากแก เมื่อไหร่ก็วิ่งเมื่อนั้น และ เพื่อความเนียนฉันจึงวิ่งเข้ามาทางเลี้ยวฝั่งซ้าย เนียนเข้าห้องน้ำ เอาเหอะนาได้เข้ามาแล้ว เดี๋ยวค่อยไปหานักกีฬาทีมไลอ้อนก็ได้นี่
ห้องน้ำรวม ให้ตายเถอะเหม็นชะมัดเลย เป็นอย่างนี้ทุกที่สาธารณะเลยหรือเปล่า
แกร๊กกก ไม่ทันสิ้นความคิดวิพากษ์วิจารณ์ห้องน้ำ ใครบางคนก็เปิดประตูออกมา
อึ้ง
ใครบางคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำกำลังถลึงตาใส่ฉัน แววตาและสีผมนั่นสะดุดตาอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้เล่นคนเดียวที่มีผมสีน้ำตาลทอง อีตาคนนั้นนี่นา คนที่เป็นผู้รักษาประตูของไลอ้อน คนที่รับลูกของพี่เอสไว้ได้อย่างแม่นยำ ชื่ออะไรนะ?
พี พอล สมองซีกขวาบอกฉันมาอย่างนั้น
“พะ พี พอล” เอ๋? ใช่ไหมนะ คู่แข่งในสนามของพี่เอสมีตั้ง 11 คนด้วยสิ ฉันจำมาไม่หมด TT
“เธอ”
อีตาคนที่ยืนจังก้าจ้องฉันตาไม่กระพริบ ฉันเองก็จ้องเขาเหมือนกันแต่ที่ไม่ยอมพูดอะไรก็เพราะว่า เขาดูดีเหมือนกันนะเนี้ย(เขินอ้ะ) >< คนตรงหน้าไม่ได้สวมเสื้อ แต่กลับเอาเสื้อกีฬาสีส้มแปร๊ดพาดบนบ่า เผยให้เห็นซิกแพคอวบแน่นแบบที่สาวๆทุกคนคลั่งไคล้ แต่ฉันไม่ตื่นเต้นหรอกนะ ของพี่เอสน่ะ ดูดีกว่านี้เย้อะ ผมสีน้ำตาลทองที่เคยพลิ้วไสวโดดเด่นกว่าใครในสนามกลับเปียกชุ่มราวกับเพิ่งสระผมมา ได้ข่าวว่าเขาเป็นลูกครึ่งฝั่งยุโรปแต่ใบหน้าเกลี้ยงกลับดูไม่มีเชื้อฝรั่งเลยสักนิดซ้ำยังตี๋ๆถ้าบอกว่าพ่อเป็นคนจีนยังน่าเชื่อเสียมากกว่า ที่พอจะเชื่อได้ว่าเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสก็จมูกที่แหลมโด่งแบบคนยุโรปแท้ พ่วงด้วยดวงตาเรียวรีสีน้ำตาลอ่อนๆที่ต่อให้สาวๆใส่บิ๊กอายสีไหนตาก็ไม่สวยเท่าพ่อหนุ่มลูกครึ่งคนนี้อีกแล้ว ทำซะสาวๆอย่างฉันอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเลยจริงๆ จะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะก็สมัยนี้หนุ่มๆสวยกว่าสาวๆแล้วนี่นา
“เข้ามาได้ไง”
พีพอลพูดไทยชัดสำเนียง แน่ล่ะนะ เขาเป็นลูกครึ่ง ไม่ใช่ฝรั่งออริจินอลซะหน่อย
“ก็เดินเข้ามาสิ” นั่นคำตอบฉันล่ะ
“กวนประสาท”
“เปล่ากวน อันที่จริงวิ่งเข้ามาต่างหากน่ะนะ” เรื่องจริงไม่แอ๊บ +_^
“ประสาท เหอะๆ ฮ่าๆๆๆ”
อ้าววว หัวเราะฟอว็อท ? จู่ๆ พีพอลก็หลุดหัวเราะออกมาจนลักยิ้มโผล่ ฉันว่าหมอนี่บ้าไปแล้วแฮะ
“นี่...จะหัวเราะเพื่อ...ดีเลยเจอตัวก็ดีแล้ว ภารกิจของฉันจะได้เสร็จสิ้นซักที”
“อะไร อย่าบอกนะว่า เธอเป็นแฟนคลับแอบถ่าย เฮ้ยๆเดี๋ยวๆ นี่แอบถ่ายรูปฉันตอนนั่งทำภารกิจหนักอยู่ในส้วมหรือเปล่าเนี้ย เอากล้องออกมาเดียวนี้เลยนะ”
เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกพีพอลเอะอะโวยวายแถมยังเข้ามาประชิดแล้วค้นๆตัวฉันอีกต่างหาก
“เน้...ทำบ้าอะไรเนี้ย” ใกล้ไปแล้ว เขาสูงร้อยแปดสิบน่าจะได้ ยืนใกล้เนี้ย ฉันต้องแหงนหน้ามองเลยนะ
“เธอแอบถ่ายรูปฉันตอนนู้ดใช่ไหม ยายโรคจิต”
“จะบ้าหรอ ใครจะไปแอบถ่ายรูปนายตอน_กันยะ” มันจะเป็นรูปที่น่าพิศวาสตรงไหน -*-
“แล้วเข้ามาในนี้ทำไม”
“มานั่งกินข้าวในห้องน้ำมั้ง ถามได้”
“แต่นี่ห้องน้ำนักกีฬา เธอไม่เห็นป้ายหรือไง”
“งั้นฉันก็เข้าได้ เพราะเมื่อก่อนฉันก็เป็นนักกีฬากระโดดหนังยางเหมือนกัน” ฮะๆ
“แหนะ กวนประสาทจริงๆ ยายโรคจิต”
พีพอลเอานิ้วดีดหน้าผากฉันดังแป๊ก
“เพื่อนเล่นหรือไง++! พอๆ คำก็โรคจิตสองคำก็โรคจิต”
“...” อย่าเงียบสิ มองหน้าฉันทะมายยย แล้วมาดีดหน้าผากเค้าเจ็บนะโว้ย
“นายคือพีพอล ผู้รักษาประตูทีม ไลอ้อนคิงยูไนเต็ดใช่ไหม”
“ใช่”
“งั้นก็ดีเลย มีเรื่องจะบอก”
แล้วฉันก็เลิกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นเพื่อประกอบการแสดง ดูนักเลงพอไหมลูกเพ้
“เรื่อง?” หมอนั่นมองฉันแบบงงๆ ทำไมเห็นคนสวยทำห้าวหน่อยไม่ได้หรือไง น่ารักชิมิล่ะ (หลงตัวเอง)
“ฉัน ขอให้ นาย” ฉันใช้นิ้วชี้ ชี้ตัวเองและเขา ประกอบคำพูด
“...” หมอนี่ยืนฟังอย่างเงียบสนิทชนิดแมวเดินยังได้ยิน
“ล้มบอล ซ้ะ” ย้ำว่า ซ้ะ!
“หา?”
- “”-
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ขำเป็นละครสัตว์เลย ขำฟอว็อท?
“เฮ้ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ” จริงจังนะ
“มาบอกให้ฉันล้มบอลเนี้ยนะ เธอบ้าหรือเสียสติกันแน่”
“อะไรกัน มันง่ายนิดเดียวเองไม่ใช่หรอ นายเป็นผู้รักษาประตูนายก็ยืนนิ่งๆไม่ต้องรับลูกแค่นี้ทีมนายก็แพ้แล้ว ทำให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือไง ขอเถอะนะ”
“เฮ้ย ถ้าทำอย่างนั้นฉันก็โดนไล่ออกจากทีมน่ะสิ”
“เอานา ฉันไม่บอกใครหรอก ไม่มีใครรู้”
“โง่ เธอนี่ทั้งโง่ทั้งบ้าเลย ฮ่าๆๆ” ง่ะ อย่าด่ากันซึ่งๆหน้า ฉันไม่ชอบ
“แล้วฉันจะต้องทำยังไงทีมนายถึงจะแพ้ล่ะ”
ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็หมดหนทางแล้วเหมือนกัน อันที่จริงฉันไม่เคยดูฟุตบอลแบบจริงๆจังๆเลยสักครั้ง ทั้งที่พี่ชายเป็นถึงนักกีฬาฟุตบอลมืออาชีพ
“ทำไมถึงอยากให้ทีมฉันแพ้นักล่ะฮะ”
“ฉันมีเหตุผลบางอย่าง” เศร้า
“เหตุผลอะไร” พีพอลกลับมาทำหน้าจริงจังเลียนแบบฉัน ฉันเศร้าจริงๆนะ
“ช่างมันเถอะนายไม่ต้องรู้หรอก แพ้ให้หน่อยได้ไหม นายยังได้แข่งอีกหลายนัดไม่ใช่หรอ”
“นัดนี้ชิงแชมป์”
พีพอลอธิบายอย่างมีเหตุมีผล ดูออกว่าเขาจะทำอย่างที่ฉันบอกไม่ได้จริงๆ โถ่เว่ย ไม่ได้ดั่งใจฉันเลย หมดกันอิสรภาพของฉัน
“TT”
“ใกล้หมดพักครึ่งแล้ว ฉันว่าเธอออกไปเชียร์ทีมของเธอให้ชนะ ยังดีกว่ามาต่อรองให้คนอื่นล้มบอลแบบนี้เยอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
พีพอลยิ้มให้ฉันด้วยความห่วงใยหรือเปล่าฉันไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคือ ตอนนี้เริ่มเห็นด้วยกับคำพูดของเขา อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดสินะ TT