King of love ผมนะเหรอภรรยา (เมีย)...ราชาปีศาจ

ตอนที่3 คืนแรกของสองเรา
 
          “แต่งงานทั้งทีนี่มันเหนื่อยจริงๆ เลย” ข้าวสวยที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของอัสบัสพูดขึ้นอย่างเหนื่อยๆ วันนี้ทั้งวันแทบจะไม่ได้หยุดเลยจนมาถึงกลางดึก ซึ่งเป็นเวลาของคู่แต่งงานต้องเข้าห้องหอ
 
          “นี่ผมได้สามีแล้วใช่ไหมครับแม่ เฮ้อ...” ปากเรียวยังคงยกพูดขึ้นอย่างหน่ายๆ พรางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่วันซึ่งมันเป็นอะไรที่เกินจะเชื่อจริงๆ
 
          “ชีวิตผมนี่เหมือนนิยายเลย แต่จะดีกว่านี้นะถ้าผมไม่ต้องเป็นเมียใคร” ข้าวสวยพูดขึ้น ก่อนจะนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
 
          แกร๊ก ! เสียงประตูเปิดขึ้นทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างต้องหันไปมองก็พบผู้เป็นสามีกำลังเดินเข้ามา 
 
          “ยังไม่อาบน้ำเหรอ” อัสบัสถามขึ้นเมื่อเห็นข้าวสวยที่นอนแผ่อยู่บนเตียงยังคงใส่ชุดที่ใส่ในพิธีอภิเษกอยู่
 
          “ผมเหนื่อยผมจะนอนแล้วค่อยอาบพรุ่งนี้ได้ไหม” คนถูกถามพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดแกมขอร้อง คนฟังก็ได้แต่สายหน้าให้กับการกระทำของคนที่นอนอยู่บนเตียงแต่แล้วปากหนาก็ต้องยกยิ้มอย่างนึกสนุก
 
          “ไม่ได้ ไปอาบเดี๋ยวนี่” อัสบัสพูดขึ้น แต่อีกคนกลับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทันทีทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นเขาเหนื่อยเกินกว่าจะมาสู้รบกับคนตรงหน้าเข้ามาก็สั่งๆ จนข้าวสวยรู้สึกหงุดหงิด
 
          เมื่อเห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาทำอย่างนั้นอัสบัสจึงเดินเข้าไปหาที่เตียงก่อนจะคว้าร่างบางขึ้นมาผาดบ่าของตน คนถูกยกขึ้นก็โวยวายทันที 
 
          “เฮ้ยๆๆ ไอ้เขาควายปล่อยผมลงนะ ปล่อยสิ” ข้าวสวยที่อยู่บนบ่าโวยวายขึ้นพรางดิ้นไปมาทั้งที่รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะขยับตัวแท้ๆแต่สู้ไปก็เท่านั้นเขาไม่อาจสู้แรงของอีกคนได้เลย ร่างใหญ่ของอัสบัสยังคงแบกร่างเล็กๆ ต่อไปจนถึงห้องอาบน้ำที่แยกออกมาจากห้องนอนซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก
 
            “ไอ้เขาควายไอ้บ้าทำอะไรของนายเนี้ย" ถูกวางลงพื้นได้ก็โวยวายทันที
 
          “ก็พาเจ้ามาอาบน้ำอย่างไรเล่า ตัวเหม็นยิ่งนัก” อัสบัสพูดขึ้นพร้อมกับนำมือมาปัดไปมาที่จมูกเป็นเชิงบอกว่าเหม็น ข้าวสวยหันดมซ้ายดมขวาที่ตัวของตนเองทันทีที่ได้ยินก่อนจะมุ่ยหน้าคิ้วขมวดใส่คนที่บอกว่าเขาเหม็น
 
          “ไม่เห็นจะเหม็นตรงไหนเลย” เสียงหวานดังขึ้นทั้งที่ใบหน้ายังคงสูดดมร่างกายของตนเอง
 
          “แต่ข้าว่าเจ้าเหม็นก็เหม็น อาบน้ำเสีย” อัสบัสพูดขึ้น 
 
          “อาบก็ได้ คุณออกไปสิ” เสียงหวานติดหงุดหงิดดังขึ้นพร้อมกับทำมือเป็นเชิงไล่อัสบัสให้ออกไป
 
          “ข้าก็จะอาบน้ำด้วยเช่นกัน” พูดเสร็จก็ไม่รอช้าจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองทันทีโดยไม่ได้สนใจอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกันเลย
 
          “คุณจะบ้าเหรออาบพร้อมกันได้ไงออกไปก่อนเลยผมจะอาบก่อน” ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรือง
 
          “ทำไมจะอาบด้วยไม่ได้ก็ในเมื่อข้าเป็นสามีเจ้าและเจ้าก็เป็นภรรยาของข้า” เถียงไปมือก็วางเสื้อของตนที่ถอดออกลงบนโต๊ะข้างอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ภายในมีกลีบกุหลาบสีฟ้าอยู่เต็มอ่างส่งกลิ่นอ่อนๆ จนรู้สึกผ่อนคลาย แต่เวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้า
 
          “ใครบอกว่าผมจะเป็นเมียคุณกันละ” ปากเรียวเถียงขึ้นอย่างขัดๆ เพราะเขินอายกับภาพที่เห็นตรงหน้า ร่างใหญ่กำย่ำผิวขาวเนียนประกอบกับผมสีแดงเพลิงที่ถูปล่อยจากการมัดเสริมให้ผิวยิ่งดูขาว กล้ามเนื้อหน้าท้องได้รูปเป็นลอนคลื่นสวยงามทำเอาคนที่ยืนมองถึงกับกลืนน้ำลายลงคอขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันข้าวสวยยังรู้สึกหลงใหลกับรูปร่างนั้นเลย เพราะทุกส่วนมันชวนให้สัมผัสมากจริงๆ
 
          อัสบัสแสะยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการของข้าวสวยพร้อมกับใช้มือเสยผมเล็กน้อยเพื่อให้ดูน่าหลงใหลมาขึ้นและมันก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นเพราะข้าวสวยกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งพร้อมกับก้มใบหน้าที่แดงกล่ำของตนเอง
 
          “ก็วันนี้เราเข้าพิธีอภิเษกกันแล้วอย่างไรหรือว่ามันยังไม่ชัดเจนอยากให้มันชัดเจนกว่านี้ไม่เล่า” เสียงเข้มที่ส่งมาส่อแววคุกคามอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นยิ่งทำให้ข้าวสวยนึกหวาดระแวงคิดได้ทันทีว่าที่จะทำให้มันชัดเจนยิ่งขึ้นคืออะไรก็รีบถอยหลังหนี
 
          “เอ่อ มะ ไม่ต้อง! อาบด้วยกันก็ได้” ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างขัดๆพร้อมกับใบหน้าที่แดงอย่างกับผลตำลึงสุกกับใจที่เต้นแรงทุกคราที่ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ อัสบัสยกยิ้มมุมปากทันทีที่ได้รับคำตอบกลับมา ก่อนหันไปจัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองต่อจนเหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าข้าวสวยมองการกระทำของอัสบัสด้วยใบหน้าที่แดงเอ่อร้อนไปหมดเพราะไม่เคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของใครมาก่อน จนรู้สึกว่าร่างกายของตนเองแข็งทื่อ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อสายตาไปจบที่ความเป็นชายซึ่งตอนนี้ดูเหมือนมันจะตื่นขึ้นแล้ว ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกับภาพตรงหน้า รู้สึกเหมือนทุกสิ่งหยุดนิ่งไปหมดแต่ก็ต้องสะดุ้งหลุดจากความช็อคเพราะเสียงของเจ้าของหนอนยักษ์
 
          “จะจ้องอีกนานไหม เจ้าจะถอดเสื้อผ้าได้หรือยัง” อัสบัสพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับข้าวสวยที่กลายเป็นหินไปเสียแล้ว 
 
          “ไอ้เขาควายบ้า แก้มาได้ไม่อายหรือไง” พอสติกลับมาก็ชี้หน้าว่าอัสบัสทันที 
 
          “อายทำไมก็ในเมื่อเจ้าเป็นเมียของข้า ทำไมข้าต้องอาย” พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยปากหนายกยิ้มให้กับข้าวสวยที่ยืนชี้หน้าค้างอยู่
 
          “ยะ ยังไงก็เถอะคุณไม่อายแต่ผมอาย ผมว่าคุณอาบคนเดียวเถอะ” ว่าแล้วก็รีบหันหน้าไปทางประตูทันที ขณะกำลังจะก้าวเท้าก็ต้องหยุดชะงักด้วยเสียงที่ว่า
 
          “ไม่ได้ เจ้าต้องอาบน้ำกับข้า” อัสบัสที่ยืนอยู่ด้วยร่างกายเปลือยเปล่าพูดขึ้นล ข้าวสวยที่ค่อยๆ หันมาด้วยใบหน้าแดงจ้องมองคนสั่งนิ่งไม่พูดอะไรสองมือก็ประสานกันอยู่ตรงหน้าบิดไปบิดมา
 
          “จะถอดเองหรือให้ข้าถอดให้” เห็นข้าวสวยยืนนิ่งเลยเร่งด้วยการขู่อีกครั้ง
 
          “ถะ ถอดเองได้นะไอ้เขาควายบ้า” เสียงหวานดังขึ้นอย่างขาดๆ หายๆ พร้อมกับเลื่อนมือมาถอดเสื้อผ้าของตนเอง
 
                เมื่อเห็นว่าข้าวสวยยอมแต่โดยดีจึงลงไปแช่น้ำในอ่างรอ สายตาคมจับจ้องร่างเล็กไม่วางตา ข้าวสวยค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตนเองออกที่ละชิ้นจนเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู ดวงตาสีแดงเพลิงยังคงจ้องมองอย่างไม่ละ อัสบัสรู้สึกว่าร่างกายของตนเองร้อนรุมขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ใบหน้าสวยก้มมองกางเกงของตนเองอย่างลังเลว่าจะถอดดีหรือไม่อยู่พักใหญ่จนอัสบัสขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นปฏิกิริยาของอัสบัสก็ตัดสินใจถอดกางเกงออกทันที อย่างไรเสียทั้งเขาละอัสบัสก็เป็นชายด้วยกันทั้งคู่คิดซะว่าอาบน้ำกับพี่ชายก็แล้วกัน
 
          “ลงมา ยืนอยู่ทำไม” อัสบัสพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าข้าวสวยยืนเอามือปิดความเป็นชายของตนเองไม่ยอมลงมาสักที ร่างเล็กสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะค่อยๆ ลงมานั่งในอ่างข้างๆ กัน คนเป็นราชาไม่รอช้าเลื่อนมือไปกระชากข้าวสวยให้มานั่งบนตักของตนเอง
 
          “อ๊ะ!” เสียงหวานร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ร่างกายถูกกระชากให้ไปนั่งบนตัก ข้าวสวยนั่งนิ่งไม่ขยับใดๆ ทั้งสิ้นได้แต่ก้มใบหน้าของตนเองเพื่อปกปิดความเขินอาย
 
           “อ๊ะ!” ข้าวสวยอุทานขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ว่าใบหน้าของอัสบัสซุ้กไซ้ไปตามซอกคอและหู
 
           “ไอ้เขาควาย ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต จะทำอะไรนะ” ผลักตัวออกจากคนที่กำลังกระทำก่อนจะต่อว่าอย่างโมโห
 
           “ก็เข้าหออย่างไร” อัสบัสพูดด้วยใบหน้าที่ดูยังก็เจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่ได้
 
           “เข้าหอบ้าอะไรกัน...ไอ้ปีศาจหื่นกะ..” ไม่ทันที่ข้าวสวยพูดจบเสียงก็ถูกกลืนหายไปเมื่ออัสบัสเข้ามาจูบอย่างกะทันหัน ปากเล็กปิดแน่นมือทั้งสองก็คอยผลักอกแกร่งให้ออกห่าง อัสบัสก็พยายามแทรกลิ้นร้อนของตนเข้าไปแต่ก็ไม่ได้เพราะอีกคนเอาแต่ปิดปาก เมื่อเห็นว่าข้าวสวยไม่ยอมเปิดปากออกก็ใช้ฟันกดลงบนริมฝีปากของอีกคนเบาๆ ข้าวสวยสะดุ้งจนเผลอเปิดปากออก คนเจ้าเล่ห์อย่างราชาปีศาจเลยใช่จังหวะนี้สอดลิ้นร้อนของตนเข้าไป ลิ้นร้อนกวาดไปตามโพรงปากเล็กของข้าวสวยเพื่อลิ้มรสความหวานจากปากเล็กก่อนจะมาหยอกล้อลิ้นเล็กให้พันเกี่ยวไปมา อัสบัสทำอย่างนั้นอยู่เนินนาน ข้าวสวยก็ดูเหมือนจะถูกคลอบงับไปด้วยจูบร้อนแรงของคนเป็นสามีจนเผลอจูบตอบกลับไปแม้จะไม่เป็นก็ตาม เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหายใจลำบากก็ค่อยๆถอดริมฝีปากออก ข้าวสวยที่รับรู้ว่าตนเองเป็นอิสระก็รีบสูดอากาศเข้าทันที
 
           “ไอ้เขาควายจะฆ่ากันหรือไงฮะ ไอ้ปีศาจหื่นกาม” ปากเล็กเอ่ยขึ้นทั้งที่หอบเหนื่อยจากจูบที่ร้อนแรง อัสบัสไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้ร้อนอะไร ข้าวสวยที่รู้สึกโมโหกำลังจะทำท่าลุกขึ้นเพื่อลงจากอ่างก็ถูกมือหนา กระชากทำให้ใบหน้าของสวยไปกองอยู่บนอกแกร่งของสามี
 
           “เจ้าจะไปไหน เจ้าต้องอาบน้ำกับข้า” อัสบัสพูดขึ้นด้วยสายตาแวววาว
 
           “ผมไม่อยากอาบกับคุณแล้วมีหวังผมได้เสียตัวพอดี ปล่อย! ปล่อยผมนะ” ข้าวสวยที่อยู่บนอกแกร่งพูดโวยวาย และทุบตีอัสบัสให้ปล่อยร่างของตน
 
           “จะเสียตัวก็หาแปลก ก็ในเมื่อเจ้าเป็นเมียข้า” อัสบัสเอ่ยขึ้นก่อนจะเริ่มซุ้กไซ้ไปตามซอกคอขาว
 
           “ปล่อยผมนะ ใครจะเป็นเมียคุณ ปล่อยนะไอ้ปีศาจหื่นกาม” ข้าวสวยพูดโวยวายขึ้นพร้อมกับดิ้นไปมาในอ้อมกอดของอีกคน
 
                อัสบัสไม่ได้สนใจว่าคนในอ้อมกอดจะดิ้นมากแค่ไหนเขายังคงซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวอย่างชอบใจ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับกุมแก่นกายของข้าวสวยที่อยู่ใต้พื้นน้ำ ก่อนจะรูดขึ้นลงช้าๆ
 
           “อ๊ะ! อืม อืม” ข้าวสวยตกใจก่อนจะหลุดเสียงครางหวานออกมาด้วยความเสียวซ่าน
 
                คนเป็นราชายิ้มให้กับปฏิกิริยาของราชินีตนเองทันที ก่อนจะลากลิ้นร้อนไปตามหน้าอกขาวเนียนมือใหญ่ก็ยังคงรูดรั้งแก่นกายน่ารักนั้นไม่วางมือ ข้าวสวยสั่นออกมาด้วยความเสียวซ่านต่อให้ไม่ต้องการแค่ไหนแต่เพราะเขาเป็นชายมันก็ไม่แปลกที่จะตอบรับการกระทำของอัสบัส มือใหญ่ยังคงขยับขึ้นลงบนแก่นกายของคนตัวเล็ก ใบหน้าก็ซุกไซ้ไปตามแผงอกที่ปลิ่มน้ำอยู่แต่แล้วสายตาก็ไปสบเข้ากับรอยแดงๆ รูปพระจันทร์เสี้ยวตรงกลางหน้าอกขาวเนียนของข้าวสวย อัสบัสรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนตัวเล็กจะมีปานแดงนี้อัสบัสจะไม่อะไรเลยหากปานแดงไม่ใช่รูปพระจันทร์เสี้ยวช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อเหลือเกิน
 
           “นั้นมันรอยอะไรหรือ” อัสบัสที่หยุดการซุกไซ้คอขาวถามขึ้น แต่มือยังคงจับกุมแก่นกายของข้าวสวยอยู่
 
           “อ่ะ อืม มะ มันเป็นปานดะ แดง ผมมีมาตั้งแต่ผมเกิดแล้ว อืมมมม” ข้าวสวยพูดอย่างขัดๆ เพราะความเสียวซ่าน เนื่องด้วยอัสบัสยังคงรูดรั้งแก่นกายของเขาอยู่
 
           “อย่างนั้นหรือ เพราะเช่นนี้หรือไม่มณีจันทราถึงเลือกเจ้ามาให้ข้า” อัสบัสพูดขึ้นก่อนจะยิ้มอย่างยินดี นึกคิดในใจ ‘ข้าพบเจ้าแล้วผู้ครองหยาดน้ำแห่งจันทรา’ อัสบัสก็เริ่มซุกไซ้จูบตามแผงอกและฝากรอยรักไว้บนเรือนร่างขาวหลายรอย
 
          “ผะ ผมไม่ไหวแล้ว” ข้าวสวยพูดขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าความเป็นชายของตนเองพร้อมที่จะปลดปล่อย อัสบัสเห็นอย่างนั้นก็เร่งมือของตนเองให้เร็วขึ้น
 
           “อ๊ะ! อ่าๆ” ข้าวสวยครางเสียงยาวพร้อมกับปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาที่ตอนนี้คงปะปนไปกับน้ำในอ่างแล้วเรียบร้อย ใบหน้าสวยซบลงบนอกแกร่งด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่ทันที่จะได้หายจากความเหน็ดเหนื่อยอัสบัสก็จับร่างเล็กๆ ให้เกาะกับขอบอ่างทันที
 
           “อ๊ะ!  จะทำอะไรปล่อยนะ” ข้าวสวยโวยวายขึ้นทันที
 
          “ก็ถึงตาของข้าบางอย่างไร ข้าทำให้เจ้าปลดปล่อยแล้ว ถึงตาเจ้าทำให้ข้าบ้าง” อัสบัสว่าขึ้นพร้อมกับจัดท่าให้ข้าวสวยนั่งลงด้วยเข่า จับมือเรียวให้เกาะที่ขอบอ่าง
 
          “ไม่นะ ปล่อยผะ อะ! อ๊า” ข้าวสวยพูดไม่ทันจบก็ต้องสะดุงเมื่อรู้สึกว่านิ้วใหญ่ของอัสบัสมาวนเวียนอยู่ตรงช่องทางด้านหลัง
 
           “อ๊า จะ เจ็บ” ใบหน้าสวยพูดขึ้นพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทาเมื่อนิ้วใหญ่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางหลัง อัสบัสค่อยๆ สอดนิ้วกลางเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าออกช้าๆ และเริ่มแรงขึ้น ข้าวสวยมุ่ยหน้าด้วยความเจ็บปวด ร่างแกร่งก็ค่อยๆ เพิ่มนิ้วจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วและสามนิ้วตามลำดับเข้าไปในช่องทางที่คับแน่น ข้าวสวยเจ็บแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันรู้สึกดี อัสบัสเมื่อรับรู้ว่าช่องทางเริ่มชินแล้วจึงถอดนิ้วออกก่อนจะนำแก่นกายของตนเองขึ้นมาสอดใส่เข้าไปแทน
 
          “จะ เจ็บ มันเจ็บเอาออกไป!” ข้าวสวยที่รับรู้ว่ามีอะไรที่ใหญ่มากเข้ามาในช่องทางด้านหลังก็ร้องขึ้นทันทีเพราะรู้สึกอึดอัดและเจ็บมากราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นสองซีก
 
          “อย่าเกร็ง ผ่อนคลายที่รักของข้า” อัสบัสโน้มเข้ามาจูบไหล่ขาวพูดขึ้น แต่ไม่วายที่จะดันแก่นกายของตนเข้าไปที่ตอนนี้เข้าไปได้แค่เพียงสวนหัวเท่านั้น
 
          “ผมเจ็บ เอามันอกไป” ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างทรมาน ใช่เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ราวกับว่าร่างกายของเขามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
 
          “ผ่อนคลายเสีย ใช่นั้นแหละอย่างนั้นเด็กดี” 
 
                อัสบัสใช้มือที่ว่างจับใบหน้าเล็กให้หันมานิดหน่อยก่อนจะประกบริมฝีปากของตนลงไปบนปากเรียวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจให้ข้าวสวยลืมความเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลัง เห็นว่าข้าวสวยเริ่มเคลิ้มไปกับรสจูบก็จัดการดันแก่นกายของตนเองเข้าไปในช่องทางหลังเสียจนมิด คนที่กำลังลุ่มหลงไปกับกับดักตกใจสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดทันที อัสบัสยังคงไม่ได้ขยับแก่นกายเพราะต้องการให้อีกคนปรับตัวเสียก่อน คนเป็นราชายังคงจูบประโลมราชินีอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถอดริมฝีปากออกจากปากเรียว ข้าวสวยหอบหายใจอย่างเหนื่อยพรางสูดอากาศเข้า
 
           “ข้าขยับละนะ เจ้าอย่าเกร็ง” อัสบัสพูดจบก็เริ่มขยับสะโพกทันที อย่างค่อยๆ ขยับช้าๆ แต่เน้นๆ ก่อนจะเพิ่มความแรงขึ้น
 
           “อะ อ๊า อืม อะ เจ็บ” ข้าวสวยที่ร้องครางออกมาด้วยความเจ็บแต่ปะปนไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่านที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่รู้สึกเขินอายแม้ไม่อยากจะส่งเสียงให้เล็ดลอดออกมาแต่ก็ไม่อาจควบคุมได้เมื่อร่างกายมันไม่ยอมทำตามที่ใจคิด
 
          อัสบัสเริ่มขยับสะโพกแรงมากขึ้นจนน้ำในอ่างกระเสนออกนอกอ่างพร้อมกับกลิ่นกุหลาบสีฟ้าที่ตอนนี้ตกลงไปบนพื้นข้างอ่างอาบน้ำรอบไปหมด มือข้างหนึ่งเลื่อนไปจับกุมแก่นกายของข้าวสวยพร้อมกับรูดขึ้นลงไปพร้อมกับจังหวะการกระแทก ข้าวสวยร้องครางเสียงหวานดังหลั่นห้องอาบน้ำด้วยความเสียวมันยากเกินจะเก็บไว้ จากความเจ็บที่เกิดขึ้นในตอนแรกกลายเป็นความเสียวแปลกๆ ที่ข้าวสวยไม่เคยพบเจอมาก่อนประกอบกับน้ำในอ่างที่เป็นตัวช่วยหล่อเลื่อนให้ยิ่งทำให้ข้าวสวยเสียวซ่านมากยิ่งขึ้น 
 
          “อืม อืม” ข้าวสวยเผลอครางออกมา
 
“ซี๊ดๆๆๆๆ” เสียงครางทุ่มต่ำจากคนที่กำลังส่งแรงกระแทกเข้าหาข้าวสวยแบบไม่ยั้ง ในห้องอาบน้ำเต็มไปด้วยเสียงครางหวานหูของอัสบัสและข้าวสวย ทั้งคู่ส่งเสียงตอบรับกันไปอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน
 
 “อะ อืม ผมจะไม่ไหวแล้ว” ข้าวสวยพูดขึ้นด้วยร่างกายที่สั่นเทาเมื่อรับรู้ว่าตนเองต้องการปลดปล่อย
 
 “ไปพร้อมกัน” อัสบัสโน้มหน้ามาพูดก่อนจะเร่งสะโพกของตนเองให้เร็วขึ้นสักพักหนึ่งข้าวสวยก็ปลดปล่อยออกมาและร่างเล็กก็รับรู้ว่าอัสบัสก็ปลดปล่อยแล้วเช่นกันเพราะรับรู้ถึงแรงสูบฉีดภายในช่องทางด้านหลังของเขา อัสบัสที่ปลดปล่อยออกมาจนหมดแล้วก็ค่อยๆ ถอดแก่นกายออกจากช่องทางของข้าวสวยที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังจับขอบอ่างอย่างไร้เรี่ยวแรง มือแกร่งค่อยๆ จับข้าวสวยให้หันมาก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนปากเล็กอย่างเนินนานราวกับต้องการที่จะค่อยๆ ซึมซับความรู้สึกไปที่ละน้อยๆ
 
ทั้งสองต่างจัดการอาบน้ำให้กับตนเอง ซึ่งข้าวสวยมีอัสบัสค่อยทำให้ทุกอย่างเพราะเขาทั้งเหนื่อย และทั้งเจ็บช่องทางด้านหลังมากๆๆ คนเป็นสามีที่ค่อยอาบน้ำให้ก็รู้สึกว่าตนเองจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่เพราะไม่อยากให้ข้าวต้องเจ็บมากกว่านี้ และที่สำคัญต้องถูกข้าวสวยเกลียดแน่นอนเลยเลือกที่จะข่มมันเอาไว้ ราชาปีศาจอุ้มร่างบางที่จัดการอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อยแล้วมาวางลงบนเตียง
 
 “นอนเสียเดี๋ยวจะไม่สบาย” อัสบัสพูดพร้อมกับจัดท่านอนให้ข้าวสวยก่อนจะหยิบผ้าห่มมาห่มให้
 
 “ถ้าผมไม่สบายก็เพราะปีศาจหื่นกามอย่างคุณนั้นแหละ” ข้าวสวยว่าอย่างนึกเคืองก่อนจะนิ่วหน้าแก้มป่องใส่คนตัวโตตรงหน้า อัสบัสยิ้มให้กับการกระทำที่น่ารักของภรรยาตนเองก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนรักที่ทำแก้มป่องใส่เขาอยู่ มือแกร่งค่อยๆ เลื่อนไปจับแก้มป่องๆ ที่เกิดจากการงอนเบาๆ ก่อนจะฝากรอยจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
 
 “นอนเสีย เลิกงอนข้าได้แล้วมันความผิดของเจ้าเอง เจ้าอยากน่ารักทำไมเล่า” พูดขึ้นอย่างยิ้มๆ พร้อมกับใช้นิ้วโป่งเกลี่ยไปมาที่แก้มของข้าสวย อีกคนเมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วกว่าเดิมแต่ไม่พูดอะไรก่อนจะหลับตาลงเพราะตอนนี่ไม่มีแรงจะมาต่อล่อต่อเถียงกับคนตรงหน้า อัสบัสนั่งมองข้าวสวยจนเห็นว่าหายใจสม่ำเสมอแล้วก็ก้มจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ถอดจูบออก
 
“ฝันดีนะคนรักของข้า เป็นเจ้าเองสินะสิ่งที่เหล่าพวกเราชาวปีศาจรอค่อยมาแสนนาน” อัสบัสพูดขึ้นกับข้าวสวยที่หลับไปแล้วก่อนจะลุกขึ้นออกเดินจากห้องไป
 
 ณ ท้องพระโรง
 
อัสบัสทิ้งให้ข้าวสวยนอนอยู่เพียงคนเดียวเพื่อจะมาสั่งความให้กับเหล่าบริวาล
 
 “รีฟเฟอร์จัดเวณยามในอาณาจักรให้หนาแน่นกว่าเดิม” เมื่อเดินมาถึงก็เอ่ยปากสั่งทันที
 
 “ทำไมละพ่ะย่ะค่ะ” รีฟเฟอร์ถามขึ้นอย่างสงสัย
 
 “ข้าพบผู้ครองหยาดน้ำแห่งจันทราแล้ว” คนเป็นราชาพูดขึ้น รีฟเฟอร์เมื่อได้ยินก็นิ่งไปครู่หนึ่งเหตุใดองค์ราชาถึงทรงพบผู้ครองหยาดน้ำแห่งจันทรากัน
 
 “พบแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ พวกทหารพบที่ไหนกันพ่ะย่ะค่ะ” รีฟเฟอร์ถามขึ้น
 
 “ข้าเองที่พบ ทำตามที่ข้าสั่ง” 
 
“แล้วเป็นผู้ใดกันพ่ะย่ะค่ะ” องครักหนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัย
 
 “ก็องค์ราชินีของเจ้าอย่างไร ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ องค์ราชินีเองก็ห้ามบอกอย่าให้เขารู้ ข้าวสวยไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ย่อมดีแล้ว ทำตามที่ข้าสั่งเสีย ให้คนค่อยคุมกันราชินีด้วย” อัสบัสพูดขึ้นทำเอารีฟเฟอร์ตกใจไม่นึกเลยว่าจะเป็นราชินี
 
 “เพราะแบบนี้กระมังพ่ะย่ะค่ะมณีจันทราถึงเลือกองค์ราชินีที่เป็นมนุษย์” รีฟเฟอร์พูดขึ้นอย่างปิติยินดี
 
 “ข้าก็คิดเช่นนั้น รีฟเฟอร์เจ้าจงไปอยู่คุมครองน้องชายของราชินีที่โลกมนุษย์” อัสบัสพูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวล
 
 “ทำไมเล่าพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์หนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัย
 
 “เพราะข้าคิดว่าทางฝั่งอาเทอร์อีกไม่นานต้องรู้เป็นแน่ว่าผู้ครองหยาดน้ำแห่งจันทราอยู่ที่นี่และพวกมันต้องสืบรู้เรื่องของราชินีมันต้องส่งคนไปทำร้ายพระญาติของราชินีเพื่อเอาตัวราชินี” อัสบัสพูดขึ้นอย่างเครียดๆ
 
 “แต่ใครจะค่อยอารักขาพระองค์เล่าพ่ะย่ะค่ะ” 
 
“เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงข้าดูแลตัวเองได้ เจ้าไปดูแลพระญาติของราชินีนั้นแหละดีแล้วข้าไม่อยากให้ราชินีเป็นกังวลเรื่องทิ้งญาติของตนเองมาด้วยอีกเรื่องหนึ่ง”
 
“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”  อัสบัสเมื่อสั่งความรีฟเฟอร์เรียบร้อยแล้วก็กลับไปยังตำหนักของตนที่มีคนรักนอนอยู่ เขามองใบหน้าที่หลับไหลด้วยแววตาที่เป็นกังวล
 
“ภายภาคหน้าอาจเกิดเรื่องราวต่างๆ กับเจ้ามากมาย ข้ากลัวเหลือเกินกลัวที่จะเสียเจ้าไปอีกคลา”