Not Just Loved

-(ห้องสมุด)-

                วันที่สองกับการซ้อมพรีเซนต์กับงาน เรากับเบนซ์ได้เริ่มซ้อมตั้งแต่บ่ายโมงจนเวลานี้ก็ห้าโมงกว่าแล้ว การพูด ท่าทางกริยา การพรีเซนต์ จากที่เบนซ์ซ้อมและแนะนำ ทำให้เรามีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น ซึ่งในวันนี้เราจะซ้อมถึงแค่หกโมงเย็น เพราะเรานัดซันทานข้าวกันก่อนกลับหอ โดยที่ซันจะมาถึงในเวลาตามที่นัดไว้

                เบนซ์ : สกาย ตอนนี้ก็เหลือเวลาแค่ชั่วโมงเดียว เราจะให้ลองซ้อมคนเดียวแล้วพูดต่อหน้าเรานะ แต่คราวนี้ให้ทำเหมือนวันจริงเลย เราจะได้รู้ว่าสกายทำได้แล้ว

                สกาย : อ่อ (สีหน้าความมั่นใจลดฮวบ) โอเค

                เราพยายามทำเต็มที่เพื่อให้เห็นว่าการซ้อมมาไม่สูญเปล่า และพยายามตั้งสติ โดยที่การพรีเซนต์อาจมีกระตุกบ้าง หยุดชะงัก พร้อมทั้งสีหน้าที่ไม่มีรอยยิ้ม มีแต่ยิ้มที่เหมือนกำลังทำหน้าร้องไห้ จบแล้วการพรีเซนต์ที่จากมั่นใจ 90 % ลดฮวบลงไปถึง 30 % เฮ้ออออออออออออออออออออ แต่ปฏิกริยาของเบนซ์ทำเหมือนว่าเรานั้นทำได้ดีปกติ ทั้งที่จริงต้องทักหรือติเตียนอะไร กลายเป็นว่าเราจบการซ้อมแล้วไปหาข้าวเย็นทาน จนซันได้มาถึงตามที่เวลานัด

                ซัน : เป็นไงบ้างงงงงงงงงง หายไปสองวันคิดถึงเราอ่ะดิ ไม่ต้องคิดถึงมากกกกกกก ซื้อไก่จากเมืองกรุงมาฝาก(หยิบถุงไก่ KFC ขึ้นโต๊ะ)

                เบนซ์ : ค่อยดีหน่อยกลับมานึกว่าจะมือเปล่า

                ซัน : รู้ว่าเบนซ์หิวววววววววววว ฮ่าๆ  แล้วสกายเป็นอะไรเนี้ย! หน้าดูหมองๆ ไม่สบายเปล่า? กินไก่ทอดเพื่ออาการจะดีขึ้น

                สกาย : อ่อ เปล่าๆ ไม่เป็นไรๆ แค่เหนื่อยนิดหน่อยวันนี้

                ซัน : โอเค งั้นรีบกินรีบกลับไปพักผ่อนกันดีกว่า วันนี้เดินทางมา 4 ชม. เราก็เหนื่อยเหมือนกัน

                เมื่อเราได้ทานอาหารกันเสร็จ ก็ได้แยกย้ายกันกลับหอ สิ่งที่ยังสงสัย คือ ทำไมเบนซ์ถึงไม่พูดถึงอะไรการพรีเซนต์เลย เงียบจนเราไม่กล้าถาม เพราะทุกครั้งเวลาซ้อมพูดอะไร หรือท่าทางเบนซ์มักจะติเตียน ในสิ่งที่ว่าไม่ดี แต่ทำไมไม่มีการตอบโต้อะไรเลย มันเกิดอะไรขึ้น? คิดไปก็คิดไม่ออกนอนดีกว่าทางออกที่ดี คร่อกกกกกกกกก ZZzz

-(วันพรีเซนต์จริง)-

                จนในที่สุดวันจริงก็ได้ถึงมาที่เรากับซันต้องพรีเซนต์สุดโต้งเพื่อให้ได้มาถึงการไม่หักคะแนน โดยที่ซันอาสาเป็นคนพรีเซนต์คนแรก ซึ่งซันทำได้อย่างที่เคยพูดไว้ว่าการพรีเซนต์ไม่มีผลกระทบอะไรต่อเขาเลย เพราะเขาสามารถผ่านมันได้อย่างฉลุย ถึงแม้อาจารย์หญิงมักจะยกมือคั้นเวลาเพื่อถามคำถาม ซันสามารถตอบได้ หรือจากที่ฟังแล้วก็เป็นการแถอย่างมีหลักการ ตอนนี้ซันก็ได้กำลังพูดขอจบการนำเสนอแต่เพียงเท่านี้……. อีกไม่นานคงเป็นเราแล้ว

                ทำไม ทำไม มือที่เต็มไปด้วยเหงื่อเรากดดดันอะไรเนี้ย พูดหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนในสาขาเราก็เคยทำในวันแรก ซ้อมก็ซ้อมมาแล้ว กดดันตัวเองทำไมเนี้ยยยย!!!!

                ในขณะนั้นได้หยิบผลงานรูปวาดเพื่อที่จะนำมาเสนอ แต่ในขอบกระดาษของงาน ได้มีโพสอิสสเหลืองแปะเอาไว้ เราตกใจอย่างมากว่าไปติดไว้ตอนไหน ซึ่งใบนั้นมีข้อความเขียนไว้ว่า “ทำดีแล้ว เหลือแต่กำลังใจ สู้ๆ” จากเบนซ์

                ตอนนี้ความมั่นใจเราได้มีมากขึ้น มือที่เหงื่อเริ่มหายไปแล้ว ตอนนี้เราพร้อมกับการพรีเซนต์ ซึ่งการพรีเซนต์ได้สิ้นสุดสักที เราถอนหายใจ ฮูว แล้วก็ได้มีเสียงปรบมือจำนวนมากทันทีที่เราพูดจบแล้ว ความรู้สึกนี้ที่กำลังเกิดทำไมมันมีความสุขอย่างนี้

                ซัน : ไหนบอกว่าการพรีเซนต์ไม่มั่นใจไง เห็นเครียดไหนทำได้ออกมาดีเนี้ยยย ซุ้มนะเราเนี้ยยย ฮ่าๆ

                สกาย : ไม่หรอกๆ

-(ตลาดในมหาลัย)-

                วันนี้เรากับซันได้มาเดินตลาดในมหาลัยที่ได้เปิดในวันแรกของการเปิดเทอม ตลาดมีของกินมากมายที่เราสามารถหากินได้ไม่แพ้ร้านอาหารหลังมหาวิทยาลัย

                ดัน มาดัน ดอง ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องมาดัน (เสียงเรียกโทรศัพท์)

ดัน มาดัน ดอง ตีหนึ่งตีสองปลุกน้องมาดัน (เสียงเรียกโทรศัพท์)

ซัน : ฮัลโล ว่าไง…… อ่อ  อ่อ โอเคๆ

สกาย : ซันเสียงเรียกเข้าใหม่เพราะดีนะ

ซัน : ใครๆ ก็พูดอย่างนั้น

สกาย : (ประชด!!!!!!!)

ซัน : วันนี้เบนซ์ไม่ได้มานะ เบนซ์ไปกินข้าวกับเพื่อนในสาขาอ่ะ น่าจะมีเพื่อนเพิ่มในสาขาแล้ว

สกาย: โอเคๆๆ……………………………………………

-(ห้องนอนสกาย)-

                หลังจากอาบน้ำเสร๋จ แต่งตัวเรียบร้อย เราได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วได้เปิดไลน์เวลา 22.42 น.

                กำลังพิมพ์ข้อความ : เบนซ์พอดีวันนี้ไม่ได้เจอกัน เลยไม่ทันได้ขอบคุณ เราจึงมาส่งข้อความมาบอกขอบคุณมากเรื่องพรีเซนต์ แล้วก็เรื่องโพสอิท ขอบใจนะกับกำลังใจ

.

.

.

.

.

                (เสียงข้อความไลน์) ไม่เป็นไรๆ เพื่อนกันก็ต้องช่วยกัน เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดี….

--

“ความโชคดี ณ ตอนนี้ คือ เราได้มีเพื่อนที่สำคัญ”

to be continude