BEST FRIEND(?) #เบสเฟรนด์ชิโระ

 
บทที่8
 
 
"เยี่ยม! ถ้าตัดสินใจได้แล้ว อันดับแรกคือ..."
"ควรเข้าเรียนก่อนไอ้สัส อย่าพึ่งคึก จะแปดโมงละ" ผมที่กำลังจะพูดวางแผนการก็โดนบิวพูดสวนขึ้นมาก่อนจนผมทำหน้ายู่ใส่มันอย่างไม่พอใจ
"ไม่ต้องมาทำหน้าน่ารัก ไปเข้าเรียน" ทำหน้าน่ารักเหี้ยไร กูทำหน้าไม่พอใจต่างหาก!
"งั้นเจอกันตอนเที่ยงนะ กูก็จะไปห้องตัวเองเหมือนกัน มีไรไลน์มา ไอ้บิวดึงชิโระเข้าไลน์กลุ่มด้วยนะ"
"เออๆ เจอกันตอนเที่ยง" บิวตอบรับมีนเสร็จก็หันมากอดคอผมที่กำลังใส่แมทและลากไปเข้าเรียนโดยมีเรย์เดินตามมาเงียบๆ
 
ครืด
เสียงเลื่อนประตูห้องดังเสียดกับพื้นทำให้ห้องที่ตอนแรกมีเสียงดังโหวกเหวกถึงกับเงียบกริบ สายตาทุกคู่จ้องมาที่พวกผมแบบไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด วันนี้คนมาเรียนเยอะกว่าวันแรกมาก เรื่องผมก็คงดังไปทั่วโรงเรียน เลยทำให้คนที่พึ่งเจอผมแท้ๆก็ยังดูเกลียดผมทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความกล้าก่อนจะเดินตามหลังเรย์และบิวที่เดินนำเข้าไปก่อน
"ยังหน้าด้านมาอีกวะ"
"กูนึกว่ามีเรื่องกับปริ้นซ์จนโดนไล่ออกไปแล้วซะอีก"
"คนนี้หรอวะที่มีข่าว ตัวแค่นี้ซ่าชิบหาย"
"เห้ย!! ไอ้เตี้ยตอนเกิดแม่มึงไม่ให้กินนมจากเต้าหรอวะถึงสูงได้แค่นี้!!"
"ฮ่าๆๆๆ"
"วู้วววววววววว"
เสียงพูดคุยซุบซิบตะโกนด่าทอดังไปทั่วห้อง ผมยืนกำหมัดแน่นพยายามใจเย็น เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึ้น เลวร้ายกว่านี้ก็เคยโดนมาแล้ว ผมไม่ควรตอบโต้แล้วทำให้เรื่องมันแย่กว่าเดิม
ผมยืนสงบใจสักพักโดยมีบิวกับเรย์ยืนเงียบอยู่ข้างๆ เอาเข้าจริงคนที่แทบจะพุ่งใส่พวกนั้นคือสองคนนี้มากกว่าอีกผมพยายามดึงสองคนนี้ตั้งหลายรอบ ไม่อยากให้พวกมันมาเดือดร้อนเรื่องของผม แค่พวกมันมาคบกับผมก็โดนหางเลขไปไม่ใช่น้อยแล้ว
เมื่อใจเย็นลงบ้างผมจึงกึ่งลากอีกสองคนเดินไปที่โต๊ะตัวเอง รีบเรียนรีบกลับ กูก็จะประสาทแดกแล้วเหมือนกันครับ!
"เชี่ย!!"
พอเดินมาถึงโต๊ะก็แทบทรุด หนังสือเรียนที่เก็บไว้ใต้โต๊ะโดนเอาออกมากรีดจนเละเทะ โต๊ะก็โดนกรีดคำสาปแช่งด่าทอเต็มไปหมด!!
ไอ้เหี้ย! นี่มันเกิดไปแล้วเว้ยกูแค่ย้ายมาเรียนไม่ได้ย้ายมาฆ่าพ่อใครสักหน่อยทำไมต้องทำกันขนาดนี้วะ!!
"ใครทำ!! พวกมึงจะปัญญาอ่อนเกินไปแล้วนะเว้ย!!!" บิวตะโกนด่ากราดอย่างเหลืออด แต่สิ่งที่ตอบกลับมามีแค่เสียงหัวเราะและเสียงซ้ำเติมดังทั่วห้อง
"ทำไมพวกมึงต้องทำขนาดนี้วะ ไอ้ชิโระมันทำอะไรให้" เรย์หันไปประจันหน้าใส่พวกมันบ้าง
ตัวผมตอนนี้พูดอะไรไม่ออกจริงๆมันสับสน เหนื่อย ท้อ ชีวิตผมเจอแต่อะไรแบบนี้ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าผมทำอะไรผิด ทำไมทุกคนบนโลกถึงดูเกลียดผมนัก
"ใครทำ พวกกูป่าวซะหน่อย หลักฐานก็ไม่มี อย่ามากล่าวหากันสิวะ" ใครสักคนในห้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงซื่อๆ แต่ฟังดูตอแหลสัสๆ
"ถ้าไม่ใช่พวกมึงแล้วใครจะทำ!!! ตอนเช้ากูแวะมาดูห้องแม่งก็ไม่เห็นจะมีอะไร โตเป็นควายแถมเป็นผู้ชายอีกทำไมทำตัวเป็นผู้หญิงขี้อิจฉากันนักวะ!!!!"
"ไอ้เหี้ยบิว ปากมากนักหรอวะหะ! มึงจะอะไรกับเด็กใหม่นักหนา อยากได้ตูดมันไงถึงปกป้องขนาดนั้นนะ!!!"
"ได้ตูดพ่องมึงสิ!!! พวกมึงนั่นละ เรียกร้องความสนใจหรือไงวะ ทำตัวเป็นเด็กกันแบบนี้อ่ะ!!!"
"พวกกูแค่เกลียดมัน! มึงจะทำไม! ใครใช้ให้มันทำเรื่องขี้โกงแบบนั้นละ ได้ข่าวว่าที่ย้ายที่ใหม่ก็เพราะที่เก่าไม่มีใครคบด้วยไม่ใช่ไง ขยะยังไงก็ขยะ ไปที่ไหนไม่ได้หรอกเว้ย!!!"
"ไอ้เหี้ย!! ต่อยกับกูมั้ย!!!!!"
"กลัวที่ไหนละ ปากแบบมึงกูก็ทนมานานแล้ว!!!"
ตึง!!!!!!!!!!
ผมทีบโต๊ะตัวเองอย่างหมดความอดทน เสียงล้มของของหนักที่ดังสนั่นทำให้สงครามระหว่างบิวกับคนในห้องเงียบลงทันที ทำไมทุกอย่างมันถึงแย่ลงเรื่อยๆวะ แค่ผมอยากเรียนและมีเพื่อนสักครั้งมันเป็นคำขอที่มากมายขนาดนั้นหรอ หรือเพราะว่าผมเป็นขยะจริงๆไปที่ไหนคนถึงรังเกลียด ผมไม่ควรอยู่บนโลกนี้ใช่มั้ย?
ครืด
เสียงเปิดประตูห้องของคนที่เข้ามาใหม่เรียกความสนใจของคนทั้งห้องทันที ร่างสูงที่แต่งตัวผิดระเบียบยืนกวาดตามองคนในห้องด้วยสายตาเรียบนิ่ง บิวที่เห็นร่างสูงมาเรียนถึงกับหน้าถอดสี รีบเดินมาบังผมจากอีกคนทันที มันคงไม่อยากให้ผมโดนรุมมากไปกว่านี้มั้ง
"พวกมึงมาล้อมวงอะไรกัน แล้วมึง! ใครใช้ให้มึงมานั่งโต๊ะกู" เบสถามทุกคนก่อนจะหันไปชี้ผู้ใจกล้าที่เสือกนั่งโต๊ะปีศาจอยู่
"ทะ...โทษที ไม่ทันสังเกตว่าเป็นโต๊ะปริ้นซ์" คนโดนว่าลุกจากโต๊ะทันที เบสไม่ว่าอะไรแล้วเดินไปฟรุบหลับที่โต๊ะตัวเองเงียบๆโดยไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ
"ชิโระวันนี้โดดดีกว่าม่ะ แค่คนในห้องก็แย่แล้ว ปริ้นซ์ดันมาเรียนอีก"
บิวหันมากระซิบถามผมที่ยืนไม่พูดจาอย่างเป็นห่วงผมพยักหน้าเป็นการตกลง เรย์ที่เห็นด้วยจึงก้มเก็บกระเป๋าพวกเราส่วนบิวก็จับแขนเอาตัวบังผมเดินไปทางประตูทันที
"จะไปไหนละแก๊งเพื่อนรัก ปริ้นซ์มา ถึงกับเผ่นกันเลยหรอวะ!"
"ก็นึกว่าจะแน่!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
เสียงถากถางเย้ยหยัยยังคงดังมาเป็นระลอก ผมเดินตามแรงจูงของบิวไปเรื่อยๆจนผ่านโต๊ะของอีกคน แต่มันก็มีแค่ผมเท่านั้นที่มองไปหา แผ่นหลังกว้างที่ไม่ได้เจอถึงสองวันยังนิ่งไม่ไหวติง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่บ้ามาปกป้องแต่พอโดนเข้าจริงๆทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้ก็ไม่รู้ โคตรหน้าอายหลงคิดว่าตัวเองจะสำคัญ แต่มันก็ไม่เลย...
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง เราออกมาจากห้องแล้ว ออกมาทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด และออกมาทั้งๆที่ยังไม่สบตากับเบสด้วยซ้ำ
"ชิโระ มึงโอเคปะวะ"
บิวถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ผมได้แต่พยักหน้าไม่ตอบอะไร ตอนนี้พวกเรากำลังจะเดินไปไหนผมยังไม่รู้เลย ได้แต่เดินตามแรงจูงของบิวไปเรื่อยๆเท่านั้น
Rrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาจากกระเป๋ากางเกงทำให้ผมยื้อแขนตัวเองไว้ บิวเห็นผมจะรับโทรศัพท์จึงปล่อยแขนผมก่อนจะดึงเรย์ไปเพื่อให้ผมได้คุยโทรศัพท์สะดวก
'พ่อ'
ชื่อของคนโทรเข้าทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิม ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์แล้วกดรับสายทันที
"ฮัลโหล"
(ตอนนี้แกอยู่ไหน)
"โรงเรียนครับ"
(เหอะ! โรงเรียนหรอ! อยู่โรงเรียนแล้วทำไมไม่เรียน!!!)
"...." เสียงตะหวาดที่ดังมาตามสายทำให้รู้สึกเหมือนมีก้อนสะอึกมาจุกอยู่ที่คอ
(วันศุกร์ครูก็รายงานว่าแกไม่เข้าเรียน!!! แล้วเมื่อกี้ก็มีเพื่อนในห้องไปรายงานกับครูอีกว่าแกโดด! ทำไมทำตัวเหลวไหลอย่างนี้หะ!!)
"...."
(ฉันส่งแกไปเรียนที่ดีๆยังสร้างปัญหามาให้! เปิดเทอมแค่สองวันก็ถูกรายงานความพฤติแล้วหรอ! แกจะทำฉันอับอายไปถึงไหน!!!!!)
"...อึก" ผมพยายามกลืนก้อนสะอึกและกลั้นเสียงให้มากที่สุด โชคดีที่ผมใส่แมทปิดปากทำให้คนที่ผ่านไปมาไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้ายังไง
(กลับไปเข้าเรียนเดี๋ยวนี้!! อย่าให้ฉันได้รับแจ้งเรื่องแย่ๆของแกอีกไม่งั้นแกได้เห็นดีกับฉันแน่!!!)
ปิ๊บ!
ผมกำโทรศัพท์แน่นโดยที่ยังไม่เอาออกจากหู ไม่มีน้ำตาสักหยดมีแต่ความรู้สึกสะอึกเหมือนจะอ้วกเมื่อกี้เท่านั้น ชีวิตผมตลกชิบหาย ฮ่าๆ
"ชิโระคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหรอวะ" บิวเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้ว รู้สึกแย่ที่ดึงอีกสองคนกลับห้องด้วยจริงๆ
"กูต้องกลับไปเรียนวะ" ผมพูดเสียงแผ่วโดนที่ตายังมองพื้นอยู่ ถ้าพวกมันไม่อยากกลับด้วยผมก็เข้าใจ
"เอาดิ" เรย์ตอบผมด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน ผมเงยหน้ามองพวกมันก็เห็นบิวยิ้มให้กำลังใจอยู่
"ขอโทษนะเว้ย" พวกมันแม่งโคตรดีกับผมเลย จะขอบคุณหรือขอโทษสักพักครั้งก็คงไม่พอ TT
"คิดมากวะ กลับห้องเถอะ" บิวยีหัวผมเพื่อให้ผมคลายกังวลก่อนจะกอดคอผมกับเรย์เดินกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม
 
ครืด
เสียงเปิดประตูห้องนรก(?) ดังอีกครั้ง ครั้งนี้มีครูเข้าสอนแล้ว ผมทั้งสามคนก้มหัวขออณุญาตเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องไปประจำที่ตัวเอง ผมเดินมาถึงโต๊ะตัวเองก็งงหนักกว่าเดิม ไหงไอ้เวรเบสมานั่งโต๊ะผมละ ที่จริงที่นั่งมันอยู่ข้างหน้าผมไม่ใช่หรอ แถมโต๊ะโดนกรีดขนาดนั้นนอนเอาหน้าแนบไปได้ยังไงวะ
"เด็กใหม่นั่งประจำที่ด้วยค่ะ" เมื่อครูยังเห็นผมยืนโด่อยู่คนเดียวจึงพูดขึ้น แล้วจะให้นั่งยังไงละ โต๊ะโดนยึดอ่ะ!
"เอ่อ...ครับ" เอาว่ะ! อยากนั่งโต๊ะพังๆก็ตามใจ ผมนั่งโต๊ะมันก็ได้ ชั่งแม่ง!
ผมเดินไปนั่งโต๊ะข้างหน้าเบสแล้วฟังครูอธิบายไปเงียบๆ ตอนนี้ผมไม่มีทั้งหนังสือหรือสมุดเพราะแม่งเละไปหมดแล้วคงได้แต่นั่งฟังเท่านั้นละค่อยไปยืมเรย์หรือไอ้บิวลอกทีหลัง
กึก!
ผมที่กำลังตั้งใจฟังอาจารย์อยู่ๆก็โดนหมาบางตัวทีบเก้าอี้มาจากด้านหลัง
กึก!
แล้วเสือกไม่หยุดอีก!! ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพรางเลื่อนเก้าอี้ไปด้านหน้าโดยไม่หันไปสนใจคนข้างหลังสักนิด
กึก!
แม่ง! จะอะไรกับกูนักหนา กูขยับหนียังจะขยับตามมากวนตีนอีก
กึก!
กึก!
กึก!
"เบส!!" ด้วยความโมโหทำให้ผมเผลอหันไปตะโกนใส่คนข้างหลังอย่างหมดความอดทน จนลืมไปว่าตอนนี้มันคือชั่วโมงเรียน TT
"นายเมฆา นักเรียนใหม่ มีปัญหาอะไรคะ" กูจะบ้าทำไมวันนี้มันซวยตั้งแต่เช้าจังวะ!!
"ขอโทษครับ ไม่มีอะไรครับ" ผมหันไปขอโทษคุณครูก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม
"ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วยวะ"
เมื่อครูหันกลับไปเขียนกระดานต่อเบสก็พูดกระซิบขึ้น ผมได้ยินละแต่ไม่ตอบ กูโกรธทบต้นทบดอก ตั้งแต่วันเสาร์จนเมื่อกี้มึงอย่าหวังว่ากูจะคุยกับมึงอีกเลย
"เตี้ยอย่ามาเป็นทำเมินกู" ทีมึงเมินกูละ แถมทิ้งกูให้อยู่คนเดียวตั้งสองวันแม่งใช่หรอวะ
"เตี้ย..."
คราวนี้เบสไม่พูดเปล่า มือหนาเอื้อมมาลูบคอผมที่มีแผ่นแก้ปวดปิดรอยอยู่ ความเย็นจากมือทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเบี่ยงตัวหนี แม่ง มันขยับโต๊ะมาติดเก้าอี้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
"มึงโกรธอะไรกูวะ" เบสยังคงเอามือไล่มาลูบที่คอผมอยู่ พื้นที่มันก็มีแค่นี้เบี่ยงไปมายังไงก็หลบไม่พ้น จะเอนไปข้างหน้าเดี๋ยวคนก็มองว่าทำไมนั่งแปลกๆอีก เฮ้อ
"คุยกับกูหน่อยสิ" กูว่าเสียงมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ห้องก็เงียบฟังอาจารย์อธิบายอยู่ มึงช่วยอย่าทำให้เป็นจุดสนใจได้มั้ย!
"หรือมึงโกรธที่กูจูบคอมึง"
พรึบ!
เชี่ย!!!! หันมาทั้งห้องเลยทีนี้ ไอ้สัส!!!!
"เอ่อ..." แม่ง! กูควรพูดอะไรดี ผมทำหน้าเลิกลักก่อนจะหันไปมองตัวการที่นั่งทำหน้างงได้ตอแหลสุดๆ มันตั้งใจแน่ มันตั้งใจพูดแน่ๆๆๆๆ!!!!!!
"เอ่อ...ถะ...ถ้าจะคุยเรื่องส่วนตัวอย่าคุยในห้องเรียนนะคะ" ครูสาวพูดด้วยน้ำเสียงติดขัดพร้อมใบหน้าแดงซ่านยิ่งขยี้สิ่งที่ทุกคนได้ยินกันไปอีก โอ้ย!! ถ้าครูเงียบบางทีทุกคนอาจจะคิดว่าหูฟาดแทนก็ได้นะครับบบบ
"มันไม่ใช่ครับ คือ เขาไม่ได้คุยกับผม เขาหลับแล้วละเมอครับ ครูอย่าพูดอะไรที่มันแปลกๆสิครับ แหะๆ" ตอแหลไปชิโระ ตอแหลไป แถให้สุด เอาให้รอด
"กูคุยกะ..."
"หุบปาก!"
ผมพูดสวนเบสโดยให้ได้ยินกันแค่สองคนเบสเมื่อเห็นผมพูดด้วยก็กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะยักไหล่แล้วฟรุบลงไปนอนต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน เยี่ยม ทิ้งระเบิดแล้วหนีเลยนะไอ้สัส
"ถ้างั้นเตือนเพื่อนให้เงียบๆหน่อยนะคะ"
"ครับ" ผมตอบครูพร้อมยิ้มแหยๆให้แล้วครูก็หันไปสอนต่อโดยไม่ซักไซร้อะไรอีก
 
กริ๊งงงงงงงง!!
เสียงกริ่งบอกเวลาพักเที่ยง ผมบิดขี้เกียจทันทีเพื่อไล่ความเมื่อยขบ นั่งเรียนสามคาบรวด ตะคริวกินก้นแล้วเว้ยยยยย
"โอเคคาบนี้พอแค่นี้ อย่าลืมทำรายงานมาส่งด้วย แยกย้ายได้"
"ขอบคุณครับคุณครู"
"ชิโระ ไปแดกข้าวกัน" เมื่อครูออกไป บิวก็เดินมาพร้อมเรย์เพื่อเรียกผมไปกินข้าว ผมพยักหน้าให้ก่อนที่เรย์จะดึงกระเป๋าผมไปถือ ไอ้นี่ชอบทำผมเป็นเด็ก -.-
"เพื่อนรัก รักเพื่อน แม่งมีถือกระเป๋าให้กันด้วยเว้ย!" เยี่ยม สงบได้แค่ตอนเรียนกันเท่านั้นสินะ
"กูว่าที่พวกมันปกป้องเด็กใหม่เพราะไอ้เด็กใหม่แม่งขายตูดให้แน่เลยวะ พวกที่เห็นมันเมื่อวันศุกร์บอกมันน่ารักมากนิ โถ่ๆ น่ารักแค่ไหนเป็นผู้ชายกูก็เอาไม่ลงหรอก" ผมถอนหายใจกับความคิดอุบาท ทำท่าเมินแล้วจะเดินออกจากห้องเพื่อตัดปัญหา
พลั่ก!
"เชี่ย!" เสียงบิวกับเรย์ประสานกันอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆผมก็ล้มลงจากการโดนขัดขาจนหน้าผากไปฟาดขอบโต๊ะอย่างแรง
"พวกมึงเกินไปแล้วนะเว้ย!!!!!!" บิวตะโกนลั่นพร้อมจะพุ่งเข้าใส่ เรย์ก็พอกัน ผมที่กำลังมึนๆรีบตะครุบสองคนไว้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรไอ้คนที่ขัดขาผมก็ลงไปกองที่พื้นซะแล้ว
ผลัวะ! พลั่ก! ตุ๊บ!
เสียงกระทืบทั้งตีนทั้งหมัดดังไปทั่ว ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามเจ้าชายของโรงเรียนที่เหมือนหมาบ้าตอนนี้ได้ แม่งมายังไงผมยังงงเลยเนี่ย
"อั่ก! ปะ...ปริ้นซ์ อั่กๆ" คนโดนซ้อมพูดไม่เป็นภาษาจนสำลักออกมาเป็นเลือด ผมที่ตั้งสติได้รีบวิ่งไปดึงแขนเบสไว้ทันที
"เบส พอๆ เชี่ย เดี๋ยวมันก็ตายหรอก" เบสเตะเสยปลายคางไปนึงที ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาวาวโรจน์ นี่กูโดนกระทำนะครับ อย่ามองแบบนี้สิ TT
"เอ่อ..." เป็นครั้งแรกที่ผมพูดไม่ออกจริงๆ เบสแม่งโคตรน่ากลัว
"ครั้งหน้าอย่าให้กูได้ยินเสียงดังตอนกูหลับอีก กูรำคาญ!!" เบสหันไปตะโกนใส่คนทั้งห้องเสร็จร่างสูงก็เดินชนไหล่ผมออกจากห้องไปทันที อะไรของมันวะ ที่ซ้อมไอ้เวรนี่เพราะมันทำเสียงดังงั้นหรอ แล้วแม่งมาโกรธอะไรกูละเนี่ย โวยยยย
"ชิโระ ไปห้องพยาบาลเหอะ หน้าผากมึงเลือดไหลไม่หยุดเลย" เรย์พูดด้วยน้ำเสียงกังวล เอาจริงๆไอ้คนที่นอนจมกองเลือดตรงนั้นน่าห่วงกว่าผมอีกเหอะ
"อืม พวกมึงก็เอาเพื่อนตัวเองไปโรง'บาลด้วยละ เดี๋ยวแม่งก็ตายจริงๆหรอก" ผมพยักหน้าตอบเรย์ก่อนจะหันไปพูดกับคนทั้งห้อง แต่ปฎิกิริยาคนทั้งห้องกลับนิ่งเฉยจนผมงง
"เห้ย! นิ่งกันทำไม" เพื่อนจะตายห่าอยู่แล้วนะเว้ย
"ไม่มีใครกล้าช่วยหรอก คนที่โดนปริ้นซ์ซ้อม ไม่มีใครกล้ายุ่งหรอก เพราะโดนหมายหัวไว้แล้ว" บิวพูดขึ้นเมื่อเห็นผมดูสงสัย อะไรวะ แบบนี้ก็มีด้วย นี่พวกมึงกลัวผู้ชายคนเดียวกันขนาดนี้เลยหรอ
"เฮ้อ เรย์ มึงช่วยพยุงข้างนึงได้มั้ย กูจะพยุงอีกข้าง" ผมก้มลงไปดึงแขนคนที่นอนหมดสติไว้ข้างนึง ทุกคนมองการกระทำผมด้วยความตกใจยกเว้นเพื่อนสองคนของผมที่พอจะรู้ว่าผมนิสัยยังไงเลยทำหน้าเอือมๆใส่
"ทำไมต้องช่วยมันวะ มันทำหน้าผากมึงแตกนะเว้ย"
"แต่มันจะตาย ไอ้เหี้ย กูแค่หน้าผากแตกเองจะเอาชีวิตคนมาแลกหน้าผากกูไง" เรย์กับบิวถอนหายใจใส่ผม ก่อนที่เรย์จะพยุงอีกข้างส่วนบิวมาแย่งอีกข้างผมไปแทน
"พามันไปหาพี่นายแล้วให้พี่นายจัดการแทน" บิวพูดจบก็พยุงตัวปัญหาออกไปพร้อมเรย์ผมเลยต้องถือกระเป๋าของสามคนนั้นให้แทน แล้วเดินตามหลังไปเงียบๆ
 
"แม่งเสื้อเลอะเลือดหมดเลย"
ตอนนี้พวกผมสามคนกำลังเดินไปโรงอาหาร สภาพยังกับไปสู้รบมา ทั้งเสื้อเรย์และบิวเปื้อนเลือดเต็มไปหมด แต่ที่น่าตกใจคือ พี่นายดูไม่สะทกสะท้านกับผลงานน้องชายตัวเองสักนิด ตะกูลนี้น่ากลัวชิบหาย นี่ผมกล้าไปมีเรื่องกับไอ้เบสได้ไงวะ TT
"เห้ย!! ทำไมพวกมึงเสื้อเปื้อนเลือดงี้วะ!!" พอมาถึงโต๊ะที่มีนรออยู่เพื่อนร่างบางก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ คนนี้มองกันเพียบ ดีหน่อยที่เรื่องนี้พี่นายจัดการเลยไม่มีครูคนไหนเข้ามาถามอะไรพวกผม สรุปพี่นายแม่งเป็นใครกันแน่วะ
"ก็ไอ้ชิโระแม่งเสือกเป็นคนดีไง พวกกูเลยอาบเลือดกันเลยเนี่ย" รู้สึกคำอธิบายของบิวไม่ได้ช่วยให้มีนเข้าใจสักนิด -.-
"แล้วหน้าผากมึงไปโดนไรมาวะ ทำไมมีผ้าปิดแผลไว้" มีนเมื่อเห็นว่าคำตอบของบิวไม่ได้ให้หายเสือกได้จึงหันมาเสือกหน้าผากผมแทน
"อุบัติเหตุนิดหน่อย ตอนแตกไม่เจ็บหรอก แม่งเจ็บตอนรักษาพี่นายมือหนักเหี้ยๆ" แค่คิดก็จะร้องไห้ หน้าสวยไอ้เราก็นึกว่าจะอ่อนโยนเหมือนผู้หญิงซะอีก
"เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เรื่องนั้นชั่งแม่งก่อน ตอนนี้เป้าหมายเราอยู่ในโรงอาหารแล้วนะเว้ย" ผมสามคนทำหน้าหมางงกับการเปลี่ยนอารมณ์ของมีน ว่าแต่เป้าหมายนี่ใครวะ
"เป้าหมายไรของมึง" บิวถามขึ้นอย่างงงๆ
"อ้าวไอ้เหี้ย เป้าหมายที่เราคุยกันเมื่อเช้าไง ที่จะให้ไอ้เรย์ไปสารภาพรักอ่ะ"
"อ๋อออออ" อ๋อกันทันที กูลืมไปเลยนะเนี่ย
"เลื่อนเป็นวันอื่นไม่ได้หรอวะ วันนี้เจอแต่ปัญหากูไม่กล้าแล้ววะ" เรย์พูดน้ำเสียงติดกังวลพร้อมก้มมองสภาพตัวเองอย่างอนาถใจ เป็นผมก็ไปสารภาพไม่ออกเหมือนกันอ่ะ เลือดอาบตัวขนาดนี้
"ไม่ได้เว้ย! ต้องวันนี้ ถ้าพี่เขาหายไปเหมือนเทอมที่แล้วละ วันนี้อุตส่าห์เจอแล้วนะเว้ย" หายไป? หายไปไหน? งง ทำไมมีแต่ผมที่ไม่รู้เรื่องวะเนี่ย TT
"นั่นดิเรย์ เอาเถอะวะ เป็นไงเป็นกัน เดี๋ยวพวกกูไปด้วย"
หะ! เอาจริงดิ! ผมหันไปมองบิวอย่างอึ้งๆ จะไปกันหมดนี่จริงอ่ะ ผู้หญิงเขาจะไม่วิ่งหนีหรอวะ ผู้ชาย4คน สองคนเสื้อเปื้อนเลือด อีกคนใส่แมทเหมือนจะไปปล้นธนาคาร อีกคนก็ดูแพรวพราวเจ้าชู้ อย่าว่าแต่ไปสารภาพรักเลย แค่เดินเข้าไปใกล้เขาคงร้องไห้ใส่แล้วมั้ง
"เฮ้อ โอเค! ไปกัน" เชี่ย! ไอ้นี่ก็บ้าจี้ไปอีก ทำไงดีเนี่ย เพื่อนตกลงไปกันหมด ผมจะค้านก็น่าเกียจ พวกมันช่วยผมมาตั้งเยอะแล้วด้วย
"ชิโระถ้ามึงไม่โอเคไม่ไปก็ได้นะเว้ย กูเข้าใจ" เรย์พูดพรางตบไหล่ผมเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก
"ไม่ กูก็จะไป ไป! ไปแม่งตอนนี้ละ!" เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!
"งั้นไปกันเถอะ พี่เขานั่งอยู่ตรงนู้น กูมองมาสักพักละ ไม่มีใครมาเกาะแกะ สบายใจได้"
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกออกจากโต๊ะเดินตามมีนไปอย่างมาดมั่น(?) ตลอดทางคนมองพวกผมเหมือนตัวประหลาด ไม่มองสิแปลก เหมือนกลุ่มคนจะไปฆ่าคนมากกว่าไปหาสาวเลยวะ
ผมเดินตามมีนไปเรื่อยจนร่างบางของเพื่อนผู้นำหยุดที่โต๊ะของกลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่กลุ่มนึง ผมมองเพื่อนอย่างงงๆ ว่าหยุดเดินทำไม ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม ร่างสูงหล่อของเรย์ก็เดินลิวไปหยุดยืนที่หน้าผู้ชายคนนึงที่นั่งก้มหน้ากินข้าวอยู่ในกลุ่ม
อย่าบอกนะว่า...!
"พี่ครับ ผมชอบพี่ครับ!" โอ้โห เสียงดังฟังชัดมาก!
สิ้นเสียงคำสารภาพรักเกิดเสียงดังขึ้นรอบข้างผมทันที ส่วนเรย์ก็ยังทำหน้านิ่งเฉยมองเหม่อจนผมคิดว่าแม่งวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
"ครับ?" คนโดนสารภาพรักเงยหน้าขึ้นมาอย่างงงๆ ใบหน้าหล่อพร้อมผิวขาวซีดทำผมตาเบิกโพรงอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมมันมาอยู่ที่นี่!
"อะ...ไอ้เฟริส!!!"