piecer : ภาคตระกูลคิวเลอร์

 
สวัดดี
 
        ผมชื่อ จิน อายุ 16 ปี หน้าตาดี ฝีมือเอ่ออ แหะๆๆ(เกาหัวเบา)เข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะคร๊าบบ
 
 
 
        ผมหงุดหงิด ผมไม่พอใจกับหมอนี่เลย ผมเล็งเป้าหมายของผมไว้แล้ว เจ้าปลาบึกตัวอ้วนตัวนั้น มันต้องตกมื้อเย็นของผมแน่นอน ถ้าเจ้ายักตัวใหญ่ใส่ชุดยูโดเหมือนตัวละครในเกมสตรีทไฟท์เตอร์ ไม่มาชิงตัดหน้าผมไปซะก่อน
 
        “นี่นาย คืนปลาตัวนั้นมานะ มันเป็นของฉัน” ผมชี้มันไปทางเค้า
 
        “พูดเรื่องอะไรของนายเนี่ย ก็มันกินเบ็ดของฉันนี่นา” เจ้ายักนั่นนั่งปิ้งปลาอย่างหน้าตาเฉย
 
หงุดหงิดวุ้ย!
 
        มันมองมาทางผมแล้ว
 
        “บ่อนี้เป็นของนายคนเดียวรึไงเล่า เลิกโวยวายแล้วมากินด้วยกันดีกว่าน่า ฉันตกมาได้เยอะเลยนะกินกันสองคนได้สบายเลย” แล้วก็เอาปลาบึกกับปลาแซลมอลอีกสามตัวให้ผม ถ้าเป็นปกติผมจะกระโจนเข้าไปร่วมวงพร้อมน้ำลายไหลเลยนะ แต่ตอนนี้ผมหมั่นไส้มัน ไม่ไหวแล้ว
 
        “นี่นายลุกมา เอาปลานั่นคืนมา” ผมขว้างก้อนหินก้อมเท่าหัวคนใส่เค้า แต่หมอกับชกแตกอย่างหน้าตาเฉย แรงเยอะชะมัด
 
        “แรงเยอะใช้ได้นี่ งั้นมาตดสินกับฉันแบบลูกผู้ชาย ใครชนะได้ปลาตัวนั้นไป” ผมไม่พูดเปล่า ปาก้อนหินอีกก้อนไปสุดแรงแต่ลูกนี้ไม่ใหญ่เท่าอันก่อน
 
 
 
        หมอนั่นปัดได้ ก้อนหินกระเด็นตกน้ำไป
 
        เจ้าหมอนั่นดีดตัวเองพร้อมม้วนตัวกลางอากาศ กระโดดได้สูงมาก
 
        เจ้านั่นมาหยุดที่ตรงหน้าผม พออยู่ใกล้เจ้านี่ตัวใหญ่มากน่าจะซักสองร้อยกว่าเมตรได้มั้ง ท่อนแขนโตกว่าขาผมซะอีก ใส่ชุดยูโด ทำผมเดทร็อคแล้วรวบไว้ข้างหลัง น่าหมั่นไส้วุ้ย
 
        ผมสูงแค่ถึงลิ้นปี่เค้า
 
        “นายนี่พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องใช่มั้ย” เค้าหักข้อมือตัวเองดังเป๊าะทั้งสองข้าง ผมนึกว่านั่นเป็นแขนตัวเองแล้วเสียงสันหลังวาบ
 
        “ก็นายมาแย่งปลาของฉัน ในเมื่อขอคืนดีๆ ไม่ได้ก็ต้องใช้กำลังแล้ว” ผมตั้งท่าหย่งชุนกรงเล็บมังกรเตรียมรับมือทันที เข้ามาเลยเจ้ายัก
 
        “ได้ งั้นฉันจะให้นายรู้ว่า เจ้าเปี๊ยกจอมจุ้นอย่างนาย เมื่อมาแหยมกับฉันแล้วก็เป็นยังไง” ว่าแล้วหมอนั่นก็แยกเท้ากำหมัดแน่น พลังมหาศาลภายในตัวแสดงออกผ่านกล้ามเนื้อเป็นมัด
 
        หมอนี่ตั้งท่าได้แข็งแรงมากถ้าสู้ด้วยผมแพ้แน่ ดังนั้นต้องใช้ความเร็วและคล่องตัวของผมเข้าจู่โจม และปิดฉากโดยเร็ว เอาละผมต้องชนะ ปลาบึกนั่นต้องเป็นของผม สู้ตายเพื่อปลาบึก!!
 
      “ย้า!!  ลองนี่หน่อยเป็นไง” ผมพุ่งจู่โจมด้วยกรงเล็บมังกรขวา(ท่านี้เป็นการทำมือให้เหมือนมือของมังกร โดยนิ้วชี้กับนิ้วกลางจะชิดกัน และนิ้วนางกับนิ้วก้อยก็ชิดกันเหมือนกัน และเหลือนิ้วโป้งที่เป็นอิสระ จึงทำให้โดยรวมแล้วใช้สามนิ้วในการจู่โจมเหมือนกรงเล็บมังกร) หมอนั่นหลบได้เร็วกว่าที่คิด ผมใช้กรงเล็บมังกรด้านซ้ายฮุกเข้าลำตัวต่อเนื่อง โดนด้วย!! แต่แค่เฉี่ยวๆ
 
      มือสองข้างของผมไร้การป้องกัน เปิดช่องโหว่ให้มันจนได้ หมอนั่นแบ็คคิกด้วยขาขวาเข้าที่หน้าอกผมอย่างจังด้วยความเร็วราวจรวด ตัวดีดตัวขึ้นไปในอากาศเพื่อลดแรงกระแทก แต่ก็ยังจุกอยู่ดี เก็บอาการไว้ก่อน
 
        ผมม้วนยืนบนต้นไม้แล้วตั้งท่า หมอนั่นตามมาทันควันพร้อมลูกเตะที่เล็งเข่าชายโครงผม แต่ผมเร็วพอ หลบลงไปด้านล่าง ต้นไม้แหลกไปเพราะรับเคราะห์แทนผมแรงคนรึเนี่ย
 
        “แรงเยอะจริงนะนายน่ะ แต่คราวนี้ฉันเอาจริงนะละ” ต้องข่มขวัญกันหน่อย
 
        “เวลาสู้เค้าคุยกันด้วยรึ” หมอนั่นกระโจนเข้าหาผมเร็วมาก  แล้วเตะมาที่ก้านคอผมปัดให้พ้นด้วยกรงเล็บมังกรทั้งสองข้างแล้วม้วนตัวแบ็คคิกเข้าปลายคางด้วยความเร็วสูง หมอนั่นกระเด็นไปไม่ไกลมากแต่ก็พอให้ได้พักหายใจ
 
        “ฉันชักโมโหแล้วนะ” ว่าแล้วหมอนั่นก็ร้องเรียกพลังราวกับจะแปลงร่างเป็ยซุปเปอร์ไซย่าน่ากลัวอะไรอย่างนี้ราวกับคนละคน แค่มองด้วยตาก็แทบทรุดแล้ว
 
        ผมต้องเอาจริงแล้วเหมือนกันผมหลับตาแล้วเอาพลังภายในทั้งหมดมารวมที่แขนและขาทั้งสองข้าง มาเลยเจ้ายักปีศาจ
 
        “เอาละนะ” หมอนั่นตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อยแต่ดูเหมือนความเร็วจะเพิ่มขึ้นด้วย ไม่มีทางเลือกผมรวมพลังแล้วดับเครื่องชนทันที ตัดสินกันล่ะ
 
 
 
        “มาอยู่นี่เองรึ ยูโตะ” อะไรใหญ่ๆ คล้ายเดอะฮักพุ่งลงมาแทรกกลางระหว่างผมกับเค้าราวกับสายฟ้าฟาด พื้นที่ตรงนั้นแยกออกเป็นสี่ส่วนยังกับเค้กที่แบ่งไว้ ฝุ่นที่คุ้งอยู่เริ่มจางลงเผยภาพของชายวัยกลางคนร่างใหญ่ยืนตะง่านอยู่ตรงกลาง
 
        ผมทรงยืนไว้ไม่ให้ล้มหลังกระเด็นมาไกลพอควร
 
        ยูโตะหรอ นั่นไม่ใช่ชื่อผม งั้นแสดงว่าเป็นชื่อหมอนั่น แล้วคนที่มาหาหมอนี่เป็นใครกันนะ
 
        เจ้ายูโตะยืนตัวสั่นเหมือนคนโดนผีเข้า มันกลัวคนคนนี้ขนาดนั้นเลยหรอ มันเริ่มขยับปากแล้ว “พ่อ!!”