รักไม่มีวันตาย Love never die

.
.
.
.
.
.
 
 
 
“พี่สิงโต!!”
 
“เฮย!!!” ตกใจสิครับเล่นโผล่มาตอนที่ผมเดินนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำพอดี แต่ ผีหน้าแดงได้ด้วยเหรอ
 
“เออ ผมว่าพี่ไปใส่เสื้อผ้าหน่อยไหม” เจ้าผีน้อยที่ยืนหน้าแดงทักขึ้น ชอบโผล่มาให้ตกใจดีนักแกล้งซะเลย ผมเดินเข้าไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปไกล เจ้าผีน้อยนะเหรอ ยืนตัวแดงๆอยู่หน้าผมนี่แหละ
 
“ปกติพี่ก็ นอนแบบนี้แหละ” ผมเข้าไปกระซิบบอกเขาตอนนี้แดงทั้งตัว น่ารักจริงๆ
 
“พี่เล่นบ้าอะไรเนี้ย ไปใส่เสื้อผ้า” พอพูดเสร็จก็หายแวบไปทันที แปลกใจละสิที่ผมไม่กลัวเขาเลย ใครจะกลัวละครับ เล่นมาให้เจอก่อนตั้งหนึ่งเดือน
 
“เสร็จยังงงงง” มาแต่เสียงครับ ^___^ ผมไม่ตอบเดินไปหาเสื้อผ้าใส่ทันที
 
“พี่สิงโต เสร็จยัง” เสียงใสๆดังขึ้นอีกรอบคราวนี้มาเต็มชื่อเลย
 
“เสร็จแล้วออกมาสิ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับเดินถือผ้าเช็ดผมไปนั่งที่ปลายเตียง
 
“เฮย ค่อยยังชั่วหน่อย” ทันทีที่โผล่มาประโยคแรกที่ได้ยินก่อนที่ประโยคที่สองจะตามมา
 
“พี่สิง ผมจะฟื้นไหม” ประโยคที่ดูเศร้าสร้อย จนทำให้ผมหยุดชะงักมือที่เช็ดผมอยู่แล้วหันไปมอง ใบหน้าที่เศร้าที่ผมเห็นและจำมันได้ตลอด
 
“ทำไมคิดแบบนั้นละ” ผมถามกลับไป เขาเงยหน้ามองผมเล็กน้อย
 
“ก็ผมมองไม่เห็นทางที่ผมจะกลับไปเป็นคนได้อีกนิ แต่......” คริสตอบ
 
“แต่อะไร” ผม
 
“แต่มีทางเดียว คือ พี่ต้องช่วยผม นะๆๆๆๆ พี่สิง ช่วยผมหน่อยนะ ผมอยากรู้ว่าใครเป็นคนคิดที่จะทำร้าย ฟลุค นะๆๆๆ” ประโยคแรกฟังดูน่าส่งสาร แต่ประโยคหลัง นี่ รัชดาลัยมากเล่นใหญ่ไปอีก
 
“เขาคิดที่จะทำร้ายเพื่อนนาย แต่ไม่ได้ทำร้ายนายนิ แล้วจะไปยุ่งทำไม
ไปกลับไปเข้าร่างได้ละ” ผมพูดกลับไปจนทำให้เจ้าผีน้อยเริ่มหน้ามุ่ยอีกครั้ง
 
“ถ้าผมกลับเข้าร่างตัวเองได้ง่ายขนาดนั้น ผมก็คงไม่มาให้พี่ช่วยหรอก” พอพูดเสร็จก็หายแว้บไปทันที น้ำเสียงที่ปนความน้อยใจ มันทำให้ผมรู้สึกผิดไปเลยทีเดียว
 
“คริส!! คริส หายไปไหนกลับมาก่อน พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะไล่เรานะ คริส!” ครับตอนนี้ผมกำลังง้อผีอยู่ หรรษามากชีวิตปราชญา ขนาดคนยังไม่เคยง้อขนาดนี้เลย
 
“ถ้าไม่ออกมาคุยกัน พี่จะนอนแล้วนะคริส” เงียบ ไม่มา เฮย งอนจริง
 
สวัสดีค่ะ วันนี้มาต่อให้สองตอนสั้นๆนะคะ แฮๆ