รักไม่มีวันตาย Love never die

ห้องพักหมอปราชญ์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้เขาค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะเขาพึ่งออกเวร

“เชิญครับ” หมอหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบแต่ดูเป็นมิตร

“หมอค่ะ อาจารย์หมอให้มาตามหมอปราชญ์คะ มีคนไข้อาการโคม่า” พยาบาลร่ายยาวตามหลังหมอหนุ่มที่ตอนนี้เดินนำลิ่วไปทางห้อง ICU ทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชีวิตคนไข้สำคัญที่สุด แค่เสี้ยววิที่เขาเดินออกจากห้อง เขาก็เคลือบไปเห็นผู้ชายที่เขาเคยฝันเห็นมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม แต่หลายคืนมานี่เขายังไม่เคยฝันเห็นเขาอีกเลย หมอหนุ่มส่ายหัวไปมาน้อยเพื่อสลัดความคิดนั้นออกไปก่อน เพราะคิดว่าตัวเองคงจะเบลอเนื่องจากพึ่งออกเวร พอมาถึงหน้าห้องก็ต้องเจอกับหมอกันต์เพื่อนของเขากับผู้ชายที่จ่องตาเขม่ง เขาเหลือบทักทายเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องทันที พอเข้าไปถึงก็เห็น อาจารย์หมอ กับพยาบาลกำลังเร่งช่วยเหลือคนไข้บนเตียง แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงักเพราะใบหน้าของคนไข้ที่นอนนิ่งเพื่อรอการรักษานั้น กลับเป็นคนคนเดียวกับที่เขาฝันเห็นมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม ไม่ผิดแน่ เขาจำได้ ใบหน้ากลมๆขาวใส ปากแดงๆดูเป็นกระจับ แต่สายตากลับเศร้า

“ คนไข้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาค่ะ อาการโคม่า ชีพจรขึ้นๆลงๆ”พยาบาลสาวรายงานอาการ ไม่ฟังไม่จบ เขารู้อย่างเดียวคือต้องช่วยคนคนนี้ให้ได้

“ อาจารย์หมอครับ ผมขอลองหน่อย” หมอปราชญ์ รีบเข้าไปเพื่อขออาจารย์หมอให้ตัวเองเป็นคนช่วยป้ำหัวใจคนไข้แทน ทุกครั้งที่เขาลงมือป้ำหัวใจของร่างตรงหน้า เขาคิดถึงคนคนนั้นตลอดเวลา โดยที่ไม่รู้ว่ามีร่างๆหนึ่งยืนดูการช่วยเหลือของเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลา จน

“หมอค่ะ! ชีพจรคนไข้กลับมาเต้นเป็นปกติแล้วค่ะ” พยาบาลที่ยืนคอยดูคลื่นการเต้นของหัวใจ รายงานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นบวกกับความดีใจ จนทำให้ทั้งสองหมอมองหน้ากันแล้วส่งสายตายิ้มๆให้กัน แต่จะมีใครรู้ว่าหมอปราชญ์รู้สึกดีใจมากกว่าคนอื่นอีก

“ขอบคุณมากนะครับหมอ” เสียงปริศนาดังขึ้นแว่วจากด้านหลัง

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี” เงียบ กัน ทั้ง ห้อง

“ เออ มะ มะ กี้หมอปราชญ์พูดกับใครเหรอค่ะ?” พยาบาลถามขึ้นด้วยเสียงติดๆขัดๆ

“ผมคุยกับเจ้าของร่างมั่งครับ” หมอปราชญ์ ถอดผ้าปิดจมูกออกส่งยิ้มให้พยาบาลแล้วเดินตามอาจารย์หมอออกไปทันที

หมอปราชญ์

“ฟลุค ฟลุค ตาฟลุค คริสเป็นยังไงบ้างลูก คริสฟื้นแล้วใช่ไหม” ทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องผมก็ได้ยินเสียงน่าจะเป็นญาติของคนไข้

“ใจเย็นๆคุณ นั่น! คุณหมอออกมาแล้ว” ผู้ชายวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐาน น่าจะเป็นพ่อของคนคนนั้น ชี้มาทางพวกผมแล้วเดินตรงดิ่งมาทางนี้ทันที

“คุณหมอครับ ลูกชายผมเป็นยังไงบ้างครับ ตาคริสปลอดภัยแล้วใช่ไหมครับ คุณหมอ” คำถามของผู้เป็นพ่อของคนป่วยเอ่ยถึงแม้ว่าจะไม่ได้ร้องไห้เหมือนผู้เป็นแม่ แต่น้ำเสียงที่ถามออกมาก็มีปนสะอึกออกมาด้วย

“นั่นนะสิ ตกลงลูกดิฉันเป็นยังไงบ้าง อย่างเงียบสิคะ” ทันทีที่เสียงผู้เป็นพ่อเงียบลง ผู้เป็นแม่ก็ถามขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและดูจะยังรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วทรุดลงทันที ใช่ผู้เป็นแม่เป็นลมไปแล้ว โชคดีที่หมอกันต์กับชายหนุ่มอีกคนประคองให้ไปนั่งที่เก้าอี้

“เดี๋ยวญาติคนไข้ หมอขอคุยด้วยหน่อยนะครับ” ไม่ใช่ผม แต่เป็นอาจารย์หมอที่เอ่ยขึ้นแล้วเดินนำออกไปตามไปด้วยคุณพ่อของคนไข้ ก่อนที่ผมจะเดินกลับห้องพัก

“ ตาสิง! ” ผมหันขวับ

“ แม่! ” แต่แทนที่ผมจะเห็นแต่แม่ผมกับอีกสามคนกับมีอีกหนึ่งคน ไม่ใช่สิ หนึ่งดวงยืนมองคนเป็นแม่ที่นั่งร้องไห้ด้วยสายตาเศร้า

“ตาสิง! น้องเป็นยังไงบ้างลูก” คำถามของแม่ทำให้ผมขมวดคิ้วน้อยๆ

“น้อง!” ผมขมวดคิ้วถามสั้นๆ ประมาณว่า น้องไหน

“ก็น้องคริส ลูกของน้าวรรณนี่ไง” แม่ผมพูดพร้อมกับชี้ไปทาง น้าวรรณ ทันที ผมเหลือบไปมองคนคนนั้น ไม่ใช่สิ ไม่ใช่คน แต่เป็นวิญญาณของ คริส ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าผมมองเห็นเขา เขารีบหันมาสบตาผมทันที ผมตกใจนะ เพราะโดยปกติแล้วผมเห็นเขาแต่เขาไม่รู้ว่าผมเห็น

“เออ คือ ว่า.... ” ผมไม่สามารถบอกอะไรได้มากแล้วก็ไม่ได้บอกเลย เมื่อไม่ได้คำตอบจากผม ผู้เป็นแม่จึงเบนเข็มไปหาอาจารย์ทันที

“นี่คุณ! หนูคริสเป็นยังไงบ้าง” ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับคนที่แม่เรียกอย่างสนิทสนมก็คือสามีของแม่เอง ก็พ่อของผมอีกเช่นกัน

“ใจเย็นๆสิคุณ ตอนนี้หนูคริสปลอดภัยแล้ว” พ่อผมตอบออกไปแค่นั้นเพื่อให้ทุกคนสบายใจ มีเฉพาะผมกับพ่อที่รู้ว่า ต้องรอปาฏิหาริย์ อย่างเดียว ตอนนี้ทั้งหมดกำลังอยู่ในห้องของคนป่วย

Rrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทของคนป่วยดังขึ้น

“เออ ผมขอตัวนะครับ” เจ้าตัวพูดขออนุญาตแล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ทันที