ได้ยินใหม? I Love You

จากที่ฉันเลิกเรียน ตอนนี้ก็ประมาณ6โมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าครึ่มๆเป็นสัญญาณที่กำลังบอกว่า....

ซ่า!ซ่า!

ฝนตก..=.=และฉันก็ไม่ได้พกร่มติดตัวมา  ฉันมองคนอื่นที่มีร่มเดินกลับห่อกันอย่างวุ่นวาย นิกกี้ก็ไปใหนไม่รู้รึว่า นายสกาย  ไม่ทันที่ฉันจะพูดจน นายสกายก็มายืนข้างๆฉัน อ้าว! หมอนี่ไม่ได้อยู่กับนิกกี้ของฉันเรอะ แต่ก็ดีแล้วละนะ คิก คิก

สกาย:เธอไม่ได้พกร่มมาเหรอ

ฉัน:ฉํนจำเป็ยนต้องบอกนายไหมละ ราชาช่องฟิต 555

สกาย:นี่!ฉันถามเธอดีๆนะ และไม่ต้องพูดเรื่องฉายาฉัน มันนามมาแล้ว ลืมไปสะยัยแว่นหนาเตอะ

ผู้อ่านสงสัยละสิฉันรู้จักฉายาหมอนี่ได้ยังไง เมื่อตอนฉันอยู่ ม.ปลาย ฉันอยู่ห้องเดียวกันกับหมอนี่หมอนี่ชอบเย็นชากับฉันและเพื่อนผู้ชาย  แต่ทำตัวปกติกับนักเรียนหญิงคนอื่น  ฉันละงง  หมอนี่หนะถึงจะเย็นชาแต่ก็ร้ายสะไม่มี แถมเจ้าชู้อีกด้วย  และที่เจ้านั่นเรียกฉันว่า ยัยแว่นหนาเตอะ เพราะตอนนั้น ฉันใส่แว่นที่ขอบของมันหนามากหนากว่ารองพื้นที่หญิงไทย ณ ปัจจุบัน โปะกันทุกวันนี้ ขูดออกมาคงได้เป็นกิโลเลยทีเดียว

ฉัน:นะ...นาย! หยุดเรียกชื่อนั้นนะ ไม่งั้นฉันจะจับนายไปปล่อยที่ป่าอเมซอลสะ

สกาย:เธอคิดว่าฉันกลัวเหรอห้ะ!

ฉัน:นี่!อย่ามาหาเรื่องกันนะ!

เปรี้ยง! (เสียงเอฟเฟ็กจาก อุนจิน้อย)

กรีด!!!!!!!!

ฉันสติแตกกระโดดกอด(ย้ำว่ากระโดด) สกายที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำตาไหล  ก็ฉันกลัวนี่น่า ฉันกลัวฟ้าร้องมากๆ 

สกาย:นี่!ยัยบ้า.....เธอกลัวฟ้าร้องเหรอ...

เสียงของสกายฟังแล้วดูอ่อนโยนกว่าทุกที

ฉัน: อึก...ฮือออ...ฉันกลัว..

ฉันกอดเขาแน่น ก็คนมันกลัวจะให้ทำยังไงละ

ฉันกอดเขามาสักพักก่อนที่เขาจะจับไหลของฉันให้ถอยออกไปนิดนึง

สกาย:มันหยุดแล้ว  เธอไม่ต้องกลัวนะ ฝนก้หยุดแล้วด้วย กลับหอกันเถอะ

เสียงของเขาช่างอ่อนโยน  ทำให้ฉันรู้สึกแปลกไป

ฉัน:จริงเหรอ....อ๊ะ!  0//////0

ฉันเห็นว่าฝนหยุดตกแล้ว ฉันก็รีบวิ่งหนีไปทันที ฉันทำอะไรลงไปเนี้ยอ้ากกก  ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนผาว หัวใจเต้นผิดจังหวะ  รึว่า...ไม่หรอกน่าาา  ฉันไม่คิดแบบนั้นกับศตรูหรอก ชิ!