บ่วงรักซาตาน

บ่วงรัก Chapter-6 
 
 
 
 
 
“แอบฟังคนเค้าคุยกันนี่เค้าเรียกว่าไม่มีมารยาทนะเมเปิ้ล...ออกมาได้แล้ว” 
 
คุณธอมพูดขึ้นก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่สายตาดุดันก็ยังไม่มองมาที่ฉัน 
 
“ออกมา!อย่าให้ฉันโมโห” 
 
ฉันสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มตะคอกอย่างไม่ปราณีจนฉันต้องรีบลุกออกไปยืนอยู่ตรงหน้าเค้าด้วยขาแข้งที่สั่นจนไม่อาจควบคุมได้ 
 
“ทำไม!กลัวอะไร...กลัวว่าตัวเองจะโดนอย่างเมื่อวานหรือว่ากลัวว่าพี่ชายของเธอจะตายคามือลูกน้องฉัน” 
 
“คุณทำอะไรพี่มาร์ค...คุณอย่าทำอะไรพี่ชายฉันเลยนะ เค้าคือครอบครัวที่เหลืออยู่ของฉัน” 
 
“เธอมีสิทธิ์มาสั่งฉันรึไง...ถ้าฉันอยากให้มันตายเธอจะทำอะไรฉันได้” 
 
“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรคุณไม่ได้คุณธอม แต่คุณอย่าทำอะไรพี่เลยนะฉันขอร้อง” 
 
ฉันนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะยกมือไหว้ขอความเห็นใจ 
 
“ถึงเธอจะไหว้ฉันอีกกี่รอบก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจฉันได้” ชายหนุ่มพูดออกมาแบบไม่คิด 
 
ฉันนึกประโยคนึงอยู่ในใจก่อนที่จะตัดสินใจพูดมันออกมา 
 
“งั้นคุณต้องการอะไร...ถ้าไม่เกินแรงที่ฉันสามารถทำให้คุณได้ฉันจะทำ” 
 
“เธอพูดเองนะเมล...”คนตรงหน้าเอ่ยเสียงเย็นเปิดเผยความต้องการที่แท้จริง 
 
“วันนี้หลังจากเสร็จงานเธอต้องไปกับฉัน...แล้วพี่เธอจะปลอดภัย” 
 
“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง...” 
 
“เธอไม่มีสิทธิ์มาถามฉันกลับ...หลังจากจบงานโทรบอกป้าไพว่าเธอจะไปเที่ยวเมืองนอกกับเพื่อนสักเดือนสองเดือนจะบอกเหตุผลว่าเพราะอะไรก็เรื่องของเธอ แค่อย่าให้ป้าไพหรือใครก็ตามรู้ว่าเธอมากับฉัน" 
 
“แล้วพี่ฉันจะปลอดภัยใช่มั้ยคะคุณธอม” 
 
“มันอยู่ที่ว่าเธอจะเล่นตุกติกอะไรกับฉันรึเปล่า เพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีใครหน้าไหนหนีฉันพ้น” 
 
ฉันมองหน้าคนตรงหน้า ใครจะกล้าไปเล่นแง่กับซาตานบ้าดีเดือดแบบเค้ากัน 
 
“คุณมีธุระแค่นี้...” 
 
“ยัง!” 
 
ฉันสะดุ้งกับน้ำเสียงทรงพลัง 
 
“คุณธอมมีอะไรอีกเหรอคะ” 
 
“ฉันยังไม่อนุญาติให้เธอไป!” 
 
“…” ฉันลองมองหน้าคนตัวสูงอย่างหวาดๆ 
 
"เธอก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นคนยังไง...อย่าเลือกที่จะหักหลังฉันเหมือนพี่ของเธอ ไม่งั้นเธอได้เห็นดีแน่" 
 
"ค่ะ...ฉันจะไม่หักหลังคุณ" 
 
ฉันพูดก่อนจะหันหลังเดินไปแต่ก็ถูกจอมบงการกระชากกลับมา 
 
"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็ยังอยากได้ค่ามัดจำจากเธออยู่ดี" 
 
ท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดเนื้อตัวฉันแน่นก่อนจะซุกไซ้หน้าคมลงมาที่ซอกคอของฉัน 
 
"ถ้าเธออยากร้องให้คนช่วยฉันก็ไม่ว่านะ จะได้มีคนมาเป็นพยานรักของเราเยอะๆ" 
 
"ปล่อยนะคุณธอม เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า อื้อออ อย่านะ" 
 
มือหนาตะปบลงมาที่บั้นท้ายของฉันพลางเค้นคลึงมันอย่างแรง
 
ฉันพยายามกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินเสียงพนักงานบางส่วนทยอยเข้ามา 
 
"ยังไม่มีใครมาห้องนี้หรอก" 
 
“อย่านะ!” 
 
ฉันร้องปรามเมื่อฝ่ามือร้อนค่อยๆนวดคลึงจุดที่ไวของสัมผัสของฉันอย่างไม่กลัวเกรงก่อนจะเลิกกระโปรงตัวสั้นขึ้นแล้วค่อยๆแทรกนิ้วร้อนผ่านเข้าไปกลางกายของฉัน 
 
"คุณธอม เอาออกไปนะ...ฉันสัญญา อื้ออ ฉันสัญญาว่าจะไม่หนีคุณไปไหน อื้มมมม ขอร้องล่ะ หยุดเถอะนะ อื้ออออ" 
 
นิ้วร้อนนวดเน้นตรงจุดเสียวก่อนจะหยุดไว้แค่นั้นเมื่อฉันร้องขอ 
 
"โอเค...ฉันยังมีเวลากับเธออีกเยอะ...แล้วเจอกันตอนงานเลิกที่ลานจอดรถโซนFฉันให้เวลาเธอ15นาทีหลังเลิกงานถ้าเธอมาช้า1นาทีฉันจะให้เธอเจอพี่ชายแบบไม่ครบ32จำเอาไว้" 
 
พลั่ก!! 
คนใจร้ายเหวี่ยงฉันไปให้พ้นทางก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องแบบคนที่ได้รับชัยชนะ 
 
ฉันทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อคุณธอมออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว 
 
ฉันอยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้กล้าตอบโต้เค้ากลับไปบ้าง 
 
อยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้ปล่อยพี่ชายให้ตายคามือเค้าอย่างไม่ต้องสนใจชั่วดี 
 
อยากที่จะเป็นคนเลวกว่านี้จะได้ไม่ต้องอยู่ทดแทนบุญของคุณอาทั้งสอง 
 
...แต่ฉันก็ทำได้แค่คิดเมื่อฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยอมให้คนใจร้ายที่ชื่อว่า 'ธอม' 
 
 
 
 
ในที่สุดเวลางานก็เริ่มขึ้นการเดินแบบเครื่องประดับชิ้นต่างๆได้ผ่านไปจนมาถึงชุดฟินาเล่ที่เหล่าเซเลบในงานต่างรอคอย
 
" และนี่คือเครื่องเพชรที่เป็นไฮไลของงานค่ะ เพชรชุดหยาดทิพย์White diamond น้ำหนัก90กะรัตมาพร้อมกับสร้อยคอทับทิมพม่าน้ำหนัก40กะรัตล้อมรอบด้วยเพชรจำนวน155กะรัต สวย มีเสน่ห์ น่าค้นหา" 
 
เครื่องเพชรถูกสวมลงบนลำคอระหงของนางแบบที่เดินมาพร้อมกับนายแบบที่ดูคุ้นตา 
 
คุณธอม! 
 
นี่ถึงกับเปลี่ยนตัวนายแบบเลยเหรอ...แต่ก็แน่ล่ะWhite Diamond ราคาเกือบสามสิบล้านคงไม่วางใจให้คนนอกมาถือแน่ๆ คงจะเคสตัวนายแบบผ่านๆไปสินะ 
 
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อการเดินแบบได้สิ้นสุดพร้อมกับหน้าที่ของฉัน หน้าที่พิธีกรถูกส่งต่อให้กับพี่น้ำรินเป็นคนดำเนินงานต่อส่วนฉันก็ต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไปที่ลานจอดรถตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้ 
 
"มาเร็วดีนิ" 
 
"คุณธอม"ฉันตกใจเมื่ออยู่ดีๆคนตัวสูงก็ก้าวออกมาจากหลังประตูทางออกที่ลานจอดรถ
 
"เชื่อฟังคำสั่งฉันดี...ถ้าพี่เธอเชื่อฟังฉันเหมือนเธอก็คงจะดี 
 
“…คุณหมายความว่ายังไง” 
 
“เธอรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร…เธอให้พี่ชายเธอหนีไปแล้วเธอก็ยอมไปกับฉันเพื่อให้พี่เธอรอด…” 
 
คนตรงหน้าย่างสามขุมเข้ามาก่อนก่อนจะคว้าข้อมือฉันไปกำไว้แล้วแแกบีบลงมาอย่างไม่ปราณี 
 
“คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง!คุณธอมฉันเจ็บนะ โอ๊ย!ปล่อยนะ!” 
 
“ลองดีผิดคนแล้วล่ะเมเปิ้ล…มูลค่าของทับทิม40กะรัตแน่ใจนะว่าเธอจะชดใช้ได้” 
 
“พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่…เค้าสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่หักหลังคุณอีก เชื่อฉันเถอะนะคุณธอม” 
 
ฉันเริ่มเอาน้ำเย็นเข้าลูบเมื่อเห็นว่าต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์ 
 
“พี่เธอทำแน่เมเปิ้ล…สร้อยทับทิมหายไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว ยังดีที่White Diamondไม่หายไปด้วย แต่ยังไงพี่เธอและเธอก็ต้องรับผิดชอบ!” 
 
รอยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมก่อนที่ 
 
ฟึ่บ! 
 
ผ้าชื้นๆถูกปิดลงบนจมูกของฉันก่อนที่สติของฉันจะเริ่มเลือนลางจนหายไป 
 
 
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงผ้าห่มผืนนุ่มที่คลุมลงมาที่ลำตัวของฉัน 
 
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ พอดีฉันเห็นว่าคุณหนาวก็เลยเอาผ้าห่มมาให้…ขอตัวก่อนนะคะ” 
 
ผู้หญิงที่แต่งตัวคล้ายแอร์โฮสเตสพูดกับฉันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่อยู่สุดทางเดิน 
 
“ตื่นแล้วเหรอ…” 
 
“คุณธอม! โอ้ย!” ฉันมัวแต่ตกใจกับคนข้างๆจนลืมตัวถอยกรูดจนตกเก้าอี้ที่นั่งอยู่ 
 
พลั่ก!! 
 
“จะกลัวอะไรขนาดนั้น…ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก” คนตัวสูงพูดก่อนจะเอนหลังพิงพนักก่อนจะหลับตาลงช้าๆ 
 
“คุณจะพาฉัน…” 
 
“อย่ากวนเวลาที่นายหลับจะดีกว่านะ” ชายร่างสูงที่ดูเหมือนจะเป็นคนสนิทพูดขึ้นมา 
 
ฉันเงียบเสียงก่อนจะมองผ่านคุณธอมออกไปนอกหน้าต่าง 
 
…ฉันคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ให้พี่มาร์คหนีไป… 
 
 
 
หนึ่งชั่วโมงหลังเลิกงานช่วงเช้า 
 
‘พี่ไม่ยอมนะเมล…คุณธอมเป็นยังไงพี่ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่รึไง’ 
 
‘แต่เค้าก็คงไม่คิดจะฆ่าฉันเหมือนที่เค้าจะทำกับพี่ไม่ใช่เหรอ…’ 
 
‘แต่เมลเป็นผู้หญิงพี่จะให้น้องพี่ไปเสี่ยงได้ยังไง…เอาเป็นว่าพี่จะจัดการเรื่องนี้เอง’ 
 
‘ก็เพราะว่าพี่เป็นผู้ชายไงพี่มาร์ค พี่ต้องสืบสกุลเราต่อไป เมลเป็นผู้หญิงเมลไม่เป็นอะไรหรอก’ 
 
‘ไอ้เมล…งั้นพี่จะรีบจัดการเรื่องที่พี่ก่อเอาไว้ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้เมลเดือดร้อน’ 
 
‘เมลอยากให้พี่สัญญาอีกอย่าง…’ 
 
‘เรื่องอะไร’ 
 
‘พี่ต้องสัญญาว่าพี่จะไม่หักหลังคุณธอมซ้ำอีก’ 
 
‘…’ 
 
‘พี่มาร์ค…พี่สัญญามาก่อนสิ’ 
 
‘อืม พี่สัญญา’ 
 
พี่ให้สัญญาแล้วนะ…พี่ต้องไม่ผิดสัญญาสิ 
 
 
 
ครึ่งชั่วโมงต่อมา 
 
เมื่อเครื่องมาถึงสนามบินคุณธอมและเหล่าบอร์ดี้การ์ดอีกนับสิบก็พาฉันเดินไปขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว 
 
“ขึ้นไปสิมัวลีลาอยู่ได้” คุณธอมชักสีหน้าไม่พอใจใส่ก่อนจะขึ้นเสียงดุ 
 
“คุณยังไม่บอกฉันเลยว่าคุณจะพาฉันไปไหน” 
 
“ฮึ่ม! ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้คำตอบจากฉันนะเมเปิ้ล...เกาะมุก ที่นั่นคือที่ที่เธอต้องไป” พูดจบร่างสูงก็ขึ้นไปนั่งประจำที่พร้อมกับส่งสายตาดุให้ฉันตามขึ้นไป 
 
“ฉันต้องไปอยู่ที่นั่นกี่วันคะคุณธอม” 
 
“…” 
 
ฉันจำใจต้องตามขึ้นไปนั่งข้างๆเค้าเพราะไม่ว่ายังไงเค้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะตอบคำถามของฉันเลย 
 
รถตู้เคลื่อนตัวออกจากชานชาลาผ่านตัวเมืองไปเรื่อยๆจนถึงท่าเรือที่มีคนพลุกพล่านทั้งชาวประมง พ่อค้าแม่ขายที่มารอรับซื้อของสดส่งตรงจากทะเลเพื่อนำไปขายที่ตลาดปลาที่อยู่ไม่ห่างกัน (น่าจะตลาดปลาแหละมั้ง)
ครืด~ ~ 
 
ประตูรถถูกเปิดออกเมื่อรถจอดสนิทตรงลานจอดรถหน้าท่าเรือ 
 
“สวัสดีครับนาย…เรือพร้อมแล้วครับ” 
 
ชายคนที่มาเปิดประตูเอ่ยทักคนที่อยู่ข้างๆฉัน เค้าน่าจะเป็นลูกครึ่งดูจากรูปหน้าที่คมเข้มถอดแบบชายไทยมาไม่มีผิดเพี้ยนแต่กลับมีดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลส่งให้คนตรงหน้าดูหน้าค้นหาไปอีกแบบ 
 
“ไปร้านอาหารก่อนค่อยลงเรือ” 
 
“ครับนาย” จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากคนที่นั่งข้างๆฉันในตอนนี้ 
 
รถยนต์คันที่ชายตาสีฟ้าเดินขึ้นไปนั่งเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถก่อนที่คันที่ฉันนั่งจะขับตามออกไปไม่กี่นาทีก็ถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง ประมาณจากหน้าร้านที่ฉันเห็นคิดว่าน่าจะเป็นร้านที่ดีที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้ 
 
“ถึงแล้วลงไปสิ…ชักช้า” คุณธอมสกิดให้ฉันเปิดประตูลงไปเมื่อรถจอดสนิทได้ไม่เกิน 2วิ  -_-!!(จะรีบไปไหนเนี่ย!) 
 
“กริทสั่งอาหารทีดิ๊” ร่างสูงออกปากบอกผู้ชายตาฟ้าที่เพิ่งจะรู้ว่าชื่อ ‘กริท’ 
 
พี่กริทหันไปสั่งอาหารกับบริกรก่อนจะนั่งลงข้างๆอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน…ส่วนคุณธอมก็นั่งหัวโต๊ะเพราะเป็นคนจ่าย(มั้ง) 
 
“เธอแพ้อาหารอะไรรึเปล่า” คนที่ฉันยังไม่รู้ชื่อถามฉันขึ้นมา…เอ่อ ขอบคุณนะที่ไม่เห็นฉันเป็นอากาศไปอีกคน 
 
“คิดว่าไม่น่าจะแพ้นะ…ก็ยังไม่เคยมีโอกาสกิน…” 
 
“ก็คือไม่แพ้…ถ้าแพ้ก็แค่กินไปแล้วถึงตายแค่นั้นเอง”คุณธอมพูดเหน็บขึ้นมา ชิ!ทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในกำมือของคนแบบนี้เนี่ย 
 
ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะมันก็ต้องมีความรู้สึก มีความรู้สึกโมโหบ้างแหละน่า 
 
นั่งรอประมาณ15นาทีอาหารที่ไม่น่าจะมาเสิร์ฟได้เร็วกลับถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะได้อย่างพร้อมเพรียง 
 
“กริท สั่งอาหารไปกี่อย่าง” คนตัวสูงเอ่ย 
 
“5อย่างครับนาย” 
 
“ไปเรียกผู้จัดการมา!” 
 
คำสั่งของคนตัวสูงทำให้ไม่กี่นาทีต่อมาคนที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้จัดการก็มายืนอยู่ตรงหน้าเค้าได้ 
 
“ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่รึไง…อาหารทุกอย่างควรเสิร์ฟภายในเวลา20นาที” 
 
“แต่ว่า…” 
 
“ผมไม่ชอบคำแก้ตัว…อาหารที่สั่งไปไม่ใช่ของยากเป็นเพราะเชฟหรือผู้จักการกันแน่” 
 
“ผมขอโทษครับคุณธอมต่อไปผมจะจัดการให้ดีขึ้นครับ!” คนเป็นผู้จัดการยกมือไหว้ก่อนจะร้องขอโอกาสให้กับตัวเอง 
 
“ไม่ใช่แค่กับผมนะที่ต้องดูแลอย่างดี…ลูกค้าคนอื่นคุณก็ต้องทำเหมือนกันด้วย อย่าให้เสียชื่อผม…คุณไปได้แล้ว” 
 
ฉันนั่งมองดูอีกคนกินข้าวอย่างหน้าตาเฉย 
 
จ๊อก~ ~ 
 
“…” โอ๊ย!น่าอาย 
 
“หิวก็กินซะสิ…มานั่งจ้องอยู่ได้”  
 
โอ๊ย!คนอะไรเข้าใจยากจริงๆฉันจะรับมือเค้าไหวจริงๆใช่มั้ยเนี่ย 
 
อาหารที่พี่กริทสั่งมามีแต่อาหารทะเลทั้งนั้นทั้งยำไข่แมงดา ปูผัดผงกะหรี่ หอยหลอดผัดฉ่า ไข่เจียวหอยนางรม 
 
“รีบกินเร็วๆฉันมีงานที่เกาะต้องรีบไปทำ” 
 
คุณธอมพูดขึ้นโดยที่ไม่หันมามองหน้าฉันแม้แต่นิดเดียว 
 
ระหว่างที่ฉันกำลังกินอาหารอยู่ก็มีสายเรียกเข้าจากมือถือของคนที่นั่งตรงข้ามกับฉัน สีหน้าของเค้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรับสายของคู่สนทนา 
 
“นายครับ…ไอ้เชนส่งคนมาวางเพลิงบ้านพักคนงาน มีคนบาดเจ็บแต่ไม่มีคนเสียชีวิตครับ” 
 
คนตรงหน้ารีบรายงานทันทีหลังจากวางสายไป 
 
เคร้ง! 
 
“กลับเกาะ!!!” คุณธอมวางช้อนลงกับจานอย่างแรงก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไปทันทีที่พูดจบ 
 
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!
 
 
 
...
 
 
กระจ่างดาว