บ่วงรักซาตาน

​บ่วงรัก Chapter-4​
 
 
 
 
-ธอม-
 
"นายครับ!เกิดเรื่องใหญแล้วครับ" 
 
"เรื่องอะไรกริท"
 
"ไอ้มาร์คมันเอาเรื่องของเมเปิ้ลไปบอกคุณศรีอำไพครับ ตอนนี้คุณศรีอำไพกำลังเดินทางมาที่นี่คาดว่าน่าจะถึงภายใน15นาทีครับ"
 
 "ไอ้มาร์ค!มึงลองดีผิดคนแล้ว"
 
 "แซทยกเลิกเที่ยวบินก่อน...ฉันคงต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก"
 
 
 
 
15นาทีต่อมา
 
 "ธอม!แกทำอะไรเมเปิ้ล"
 
"เปล่านิครับป้า...ผมช่วยเค้าด้วยซ้ำ"  
 
คุณศรีอำไพหรือว่าอาไพของผมกำลังนั่งกอดเมเปิ้ลอย่างกับเป็นลูกในไส้ แต่ก็คงเป็นเพราะว่าป้าไพกับลุงบารมีไม่มีลูกก็เลยรักเมเปิ้ลเหมือนลูกนี่ผมเข้าใจถูกมั้ย
 
 "ป้าจะบ่นแกยังไงเนี่ยธอม อายุขนาดแกก็น่าจะแต่งงานหาครอบครัวได้แล้ว...ทำไมแกไม่ลองหาผู้หญิงดีๆสักคนแต่งงานแล้วก็มีลูก...แกจะได้เลิกนิสัยเพลย์บอยอย่างที่แกเป็นอย่างทุกวันนี้เนี่ย"ป้าไพร่ายยาว
 
"ป้าครับ...ผู้หญิงดีๆมันไม่ได้หากันง่ายๆนะครับ ผมเอามาตั้งกี่คนไม่เคยซิงสักคน อีกอย่างผมยังอยากใช้ชีวิตแบบนี้ได้ทำงานที่รักต่อไป...ไม่รู้อ่ะผมยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว"
 
 "แต่แกควรจะมีได้แล้วไอ้คุณลูก!!!"เห้ย!!..เสียงแบบนี้! 
 
เสียงหวีดดังมาจากหน้าห้องทำให้ผมต้องหันไปดูหน้าแขกคนใหม่ 
 
"แม่!...ป้าบอกแม่ทำไมเนี่ย"ผมหันไปหาแม่ก่อนจะหันมาโวยใส่
 
ผมนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก ผมตายแน่ๆๆๆแค่ป้าไพ​คนเดียวยังพอรับได้นี่พ่วงแม่มาอีกคน หูชาแน่กู!...คิดถึงป้านีจังเมื่อก่อนถ้ายังอยู่ก็จะคอยห้าม
 
"ทำไมฉันจะมาด่าลูกตัวเองไม่ได้...เมเปิ้ลหนูเป็นอะไรมากรึเปล่าลูก ไอ้ลูกชั่วตัวนี้มันทำอะไรหนูรึเปล่า บอกน้ามาได้นะ"
 
"ปะเปล่าค่ะ...คุณธอมเค้า...แค่ช่วยหนูเฉยๆค่ะ"ผมหันไปมองเมเปิ้ลที่พูดติดๆขัดๆก่อนที่มนุษย์แม่จะหันมาทางผมอย่างเร็วจนผมกลัวว่าคอแกจะหัก
 
"ไอ้ธอมแกทำอะไรหนูเมเปิ้ล! บอกแม่มานะ!" 
 
"อ่าวแม่ ก็เค้าบอกแล้วว่าผมไม่ได้ทำอะไร แล้วจะมาคาดคั้นผมทำไมเนี่ย"โอ๊ยยยทำไงดีเนี่ย..แม่ยิ่งเป็นคนปล่อยผ่านยากอยู่ด้วย
 
"ก็เพราะว่าฉันไม่เชื่อไง ฉันเป็นแม่แกมากี่ปี...แกห้ามใจไม่ให้ไม่ทำอะไรหนูเมเปิ้ลไม่ได้หรอก จริงมั้ยล่ะ"แม่พูดอย่างรู้ทัน
 
 "ก็จริง​..เ​ห้ย!ก็บอกว่าไม่ได้ทำไงแม่"นั่นไงกู!...หลุดปากจนได้
 
โอ๊ย!!!
 
อะไรกันว่ะเนี่ยผู้ชายโหดเหี้ยมอย่างผมที่คุมลูกน้อง300กว่าคน ต้องมาแพ้ให้ผู้หญิงสองคนนี้เนี่ยนะ!
 
"พี่ไพ...พาหนูเมเปิ้ลกลับไปก่อนเดี๋ยวทางนี้วิจัดการไอ้ลูกตัวดีนี่เอง”แม่หันไปพูดกับป้าไพก่อนจะเหลือบมามองผม
 
ฮื้ยยยย...น่ากลัวอ่ะ!
 
ป้าไพพยักหน้ารับก่อนจะพาตัวเมเปิ้ลออกไป 
 
“อะไรอะแม่…ผมโตแล้วนะจะตีผมเป็นเด็กไม่ได้นะ”ผมขยับตัวหนีแม่เมื่อแกเดินเข้ามาใกล้
 
“ทำไมแม่จะตีแกไม่ได้…แม่แกแก่ขนาดนี้แล้วนะธอม แต่งงานกับผู้หญิงดีๆสักคนแล้วมีหลานให้แม่อุ้มเถอะธอม”
 
 งานเข้า!!วกมาเรื่องนี้จนได้สินะ
 
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมอยากได้เมเปิ้ลล่ะ…แม่ยอมมั้ย”แม่เงียบก่อนจะทำหน้าเครียด
 
 “จริงจังมั้ยเนี่ยธอม”
 
 “ครับ ผมอยากได้”ผมพูดออกมาจากใจเลยนะ!..ก็เมเปิ้ลน่ะ..ไม่เหมือนใคร
 
 “แกอย่ามาโกหกแม่ หน้าแกมันบอกอยู่ทนโท่ว่าแกอยากได้แบบไหน”แน่ะรู้ทันอีก!
 
 “ผมจริงจังนะแม่…แม่ว่าเค้าเป็นคนดีมั้ยล่ะ”ผมถามเบี่ยงประเด็น
 
“นางฟ้าเลยแหละ…แต่แ่กน่ะมันซา​ตานไม่เหมาะกับนางฟ้าชั้นสูงแบบนั้นหรอก”
 
 “แม่อย่ามาเว่อร์ ผู้หญิงอะไรจะดีขนาดนั้น…ไม่เชื่ออ่ะ”แม่นี่ก็..ยกยอกันจริงๆเลยนะ
 
“ผู้หญิงที่เพลย์บอยซาตานอย่างแกไม่เคยเจอไง”
 
 “…”...มันจะมีผู้หญิงอย่างนั้นจริงๆหรอวะ?
 
“แกรู้มั้ยธอม…หนูเมเปิ้ลเคยเอาตัวเองมาบังกระสุนไม่ให้ป้าไพโดนยิงด้วยนะนอนรักษาตัวเป็นเดือนเลย…จะมีผู้หญิงที่ไหนทำแบบนี้บ้าง...เอาชีวิตแลกชีวิตเลยนะธอม ป้าไพถึงได้มาด้วยตัวเองไง”
 
“โอเคผมเชื่อแม่”ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมยอมเชื่อทั้งๆที่มันอาจจะไม่จริงก็ได้
 
“อย่ายุ่งกับเมเปิ้ลนะถ้าไม่จำเป็น” คนเป็นแม่กำชับ 
 
“ครับแม่…เดี๋ยวผมไปส่งแม่ที่บ้านนะครับ”พูดไปงั้นแหละ...ยังไงผมก็ไม่เลิกยุ่งกับผู็หญิงคนนั้นหรอกนะแม่..คนที่บอกว่าเป็นนางฟ้าน่ะ..หึ!
 
“แล้วไม่นอนบ้านเหรอธอม"แม่ถาม
 
“ไม่ล่ะครับ..ผมมีเรื่องที่เกาะต้องสะสาง...อยู่ที่บ้านมันไม่สะดวก”
 
 ผมเดินประคองคุณหญิงแม่กลับบ้านก่อนที่จะพาไปส่งที่บ้านแล้วแวะพูดคุยกับพ่อนิดหน่อยก่อนที่จะกลับออกมา
 
“ไอ้กริท…สั่งคนของเราให้ไปเอามาไอ้มาร์คมาแล้วขังมันเอาไว้ก่อน”
 
 “ครับนาย” กริทรับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
“แซท…พรุ่งนี้ทำยังไงก็ได้ให้ได้ตัวเมเปิ้ลมา แบบเงียบๆอย่าให้วุ่นวายเหมือนวันนี้”
 
 “ครับนาย…แต่นายเพิ่งสัญญากับคุณวิไปเองนะครับ”
 
 “ก็กูมีความจำเป็นไง…กูเลยต้องยุ่ง อย่าถามมาก ออกรถ! กูอยากนอนล่ะ เหนื่อยเว้ย!”
 
 ชายหนุ่มหลับตาลงก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่ที่พักในเวลาถัดมา
 
 
 
...
 
กระจ่างดาว