สงครามเขตแดนซากศพ

          เมื่อวานหลังออกจากโรงพยาบาลก็กลับไปประจำที่ห้องหน่วยแพทย์ตามปกติ วันนี้เป็นรับตำแหน่งใหม่ เหนื่อยใจจริงชูนะชูเอาภาระมาโยนไห้เราซะได้ถึงจะรู้ก็เถอะว่าหมอนั้นเป็นคนที่ใช้สมองไม่เก่งเท่าไหลก็เถอะ
  "ฟูกะตื่นรึยังจะสายละนะ
  "แปบนึงชูฉันแต่งตัวอยู่อย่าแอบดูละ
  "อย่างเธอจะมีอะไรไห้แอบดู ฉันเห็นละตั้งแต่เด็ก
  "ฉันก็โตขึ้นนะย๊ะ
  "เอาละรีบเถอะ
  "เสร็จละไปกันเถอะ
          ฉันกับชูที่กำลังเดินไปที่ห้องประชุมเพื่อประกาศแต่งตั้งฉันเป็นรองผบ G hunterเขตคุ้มกันL13 ฉันมองไปที่แขนชูลงมาจากข้อซอกจะเป็นถุงมือเหล็กฉันเลยตัดสิ้นใจถาม
  "ชูแขนของนายเป็นอะไรรึป่าวฉันสงสัยอยู่นานแล้วทำไมนายไส่ถุงมือเหล็กตลอดเวลา
  "ในเมื่อเธอถามฉันก็จะบอก หลังจากฉันเข้าทำงานในG ฉันก็เหมือนพวกเธอที่จะได้รับยาเม็ดG เซลล์ ประเภทสปีริทหลังจากกินมันแขนฉันก็เริ่มเป็นแบบนี้
           หลังจากชูพูดเสร็จเค้าก็ลูดถุงมือเหล็กลงทำไห้เห็นผิวหนังที่ออกสำม่วงนิดๆ ละเห็นเส้นเลือดสีออกดำมันดูหน้ากลัวมาก
  "หลังจักที่ฉันเริ่มมีอาการ ผบ และรองผบ เค้าตัดสินใจทำมันขึ้นมาและสั่งไห้ฉันไส่ไว้ตลอด
  "นายผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันนะ
  "เธออยากกลับไปเยี่ยมบ้านรึป่าว
  "อยากสิอยากมากด้วยฉันคิดถึงบ้าน
  "พวกเรามีกฏอยู่ว่า หากผ่านงานภาคสนามครั้งแรกจะได้ลากลับบ้าน10วัน
  "จริงหลอชูดีใจจังเลยเย้ๆๆ
  "วันนี้หลังจากรับตำแหน่งเสร็จเธอก็กลับไปเก็บสัมภาระซะ ฉันเครียงานเสร็จก็จะกลับไปเตรียมของกลับบ้านด้วย
  "*_* เฮ้ๆๆนายจะกลับด้วยหลอ
  "ฉันอยากกลับไปหาแม่เหมือนกัน และฉันมีธุระที่ต้องทำที่โรงเรียนพวกเราด้วยนะ
  "อ้องั้นหลอดีจัง ฉันอยากกลับไปเหมือนกันโรงเรียนนะ
  "เอาละถึงห้องประชุมละ เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันจัดการเอง
         ณ ห้องประชุม:เอาละทุกคนมาครบละน่ะ ที่ผมวาราดีม่า ชูร่าเรียกทุกคนมาประชุมกันวันนี้เพื่อประกาศแต่งตั้ง อาโคกิซาว่า ฟูกะ เป็นรองผบ G hunterเขตป้องกันL13 แต่ถึงเธอจะเป็นรองผบ. แต่ยังจะประจำการในหน่วยแพทย์ ไครมีอะไรจะถามหรือคัดค้านไหม
  "วารีมะ: ท่าคุณตัดสินใจแล้ว ผมไม่มีอะไรคัดค้าน
  "กิง: ฉันเหมือนกันค่ะ
  "คาโต้: ผมไม่ยอมรับเด็กคนนั้นเธอยังเป็นเด็กใหม่ แม้แต่คุณผมก็ไม่ยอมรับ
  "ชู: สิ่งที่เธอขาดยังเรียนรู้ได้ แต่สื่งที่เธอมีเรียนรู้ไม่ได้คือความเชื่อใจจากผม
  "ฟุเซะ(หัวหน้าหน่วยสไนเปอร์): นั้นสินะคุณพูดมันก็ถูก ผบ.
  "คาโต้: ก็แล้วแต่พวกคุณ
  "ชู: และจะแจ้งไห้ทราบว่าหลังจากพรุ่งนี้ผมและรองผบ จะไม่อยู่และจะนำเจ้าวิชาการอีก5คนไปด้วย เนื่องจากต้องไปสัมมนาไห้นักเรียนที่โรงเรียนเขตZ8 และผมกับเธอจะลาพัก10วัน
       เหอการประชุมนี้มันง่ายมากสงสัยฟูกะคงจะเป็นทีชื้นชอบของไครหลายคนเหมือนกันนะ เอาละรีบไปเคลียร์งาน
  "ฟูกะเธอไปเก็บสัมภาระได้เลยนะเดียวฉันไปเคลียร์งานก่อน
  "ขอบคุณมากนะชู
  "เอาเถอะรีบไปเก็บของพรุ้งนี้เราเดินทางแต่เช้า ฉันไปก่อนนะคุณรองผบ
       หลังจากชูเดินจากไปฉันก็เดินเรื่อยเปื่อยจนมาหยุดหน้าห้องหน่วยแพทย์ฉัดเปิดประประตูเข้าในห้อง
      ปังปังปัง
  ยินดีด้วยรองผบ คนใหม่ๆ
  "ฟูกะ: อะไรกันนี้ทุกคน
  "ริทสึ: ยินดีด้วยสำหรับตำแหน่งใหม่
  "ฮานะ: เราคงไม่ได้อยู่หน่วยเดวกันสินะ
  "ริงโกะ: นั้นสินะพวกเราคงเหงามาก
  "หัวหน้ากิง: ไม่เธอยังประจำการในหน่วยแพทย์
  "ฮานะ: จริงหลอฟูกะจัง
  "ฟูกะ: จริงสิฉันยังอยู่ที่หน่วยแพทย์ แต่หลังจากพรุ้งนี้ฉันกลับบ้าน10วัน
  "ริงโกะ: พวกเราคนก็กลับเหมือนกันพรุ้งนี้
  "ฟูกะ: ฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะพรุ่งนี้เดินทางแต่เช้านะ แล้วแต่เจอกันหลังจากกลับบ้าน
        หลังจากเก็บเสร็จฉันก็อ้าบน้ำมานอนฉันดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน ฉันเอาแต่คิดถึงว่าพรุ้งนี้จะเป็นยังไงบ้านที่ฉันจากมาเกือบครึ้งปี นอนดีกว่าพรุ้งจะได้ตื่นแต่เช้า
  เช้าต่อมา: ชักช้าจริงชูนี้จะ8โมงแล้วสงสัยเมือคืนจะเคลียร์งานจนดึกแน่เลยน่าสงสารจริงๆ เหอ
  "ฟูกะลอนานรึป่าว
  "ช้าจริงชูไปไหนมา
  "โทษทีฉันไปบอกจุดหมายปลายทางไห้รถนักวิชาการนะ
  "และเราจะกลับไปบ้านกันไง
  "รถไฟไงละ
  "ไหงงั้นทำไมไม่เอารถไปส่งล่ะ
  "ฉันอยากขึ้นรถไฟและเดินกลับบ้านไห้เหมือนวันเก่าๆกับเธอนะ
  "พูดอะไรของนายฉันอายนะ
  "ไปกันเถอะ เอากระเป๋ามาฉันสะพายไห้
  "ขอบใจนะ
      หลังจากลงรถไฟและเดินกลับบ้านฉันมองไปที่ชูนานแค่ไหนนะที่ไม่ได้เดินบนถนนเส่นนี้เพื่อกลับบ้านด้วยกัน ก่อนหน้านี้ชูยังดูเป็นแค่พวกบ้าศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ตอนนี้กลับดูเป็นคนที่จะฝากชีวิตไว้ได้เลย 
  "ถึงบ้านแล้วนายจะเข้ามาบ้านฉันก่อนไหม
  "ไม่ละฉันอยากกลับบ้าน
  "นายบอกแม่นายไห้มาทานข้าวเย็นที่บ้านฉันสิ ฉันอยากทานอาหารฝีมือคุณน้า
  "ได้สิฉันก็คิดแบบนั้นเหมือน
  "แล้วเจอกันชู
         ผมที่กำลังยืนอยู่หน้าบ้านไม่กล้ากดกริ่ง เพราะผมกลัวถึงจะไม่รู้ว่ากลัวอะไรก็ตาม แต่ความคิดถึงมันมากกว่า ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านผมรอวันที่จะกลับมาเธอตลอดเกือบ2ปีความคิดถึงทำไห้ผมกดกริ่งลงไป
    ติ้งต่องงง
  "ค้าค้ากำลังไปเปิดแล้ว
    แอดดดด(เสียงเปิดประตู)
  "ดูโทรมลงไปเยอะมากนะครับแม่
  "ชู ชูไช่ไหมลูก
  "ผมกลับมาแล้วครับคุณแม่
  "เข้าบ้านลูกเร็ว
       น้ำตามันไหลออกมาจนผมไม่รู้จะทำยัง ผมคิดถึงเธอผู้หญิงคนนี้แม่ของผม หลังจากเข้าบ้านเธอก็ถามผมว่าเป็นยังไงบ้าง ผมจึงเล่าไห้ฟังทั้งหมด
  "กินอะไรมายังลูก
  "ยังครับ
  "เดียวแม่ทำอะไรไห้กิน
  "เออแม่ยัยฟูกะอยากกินอาหารฝีมือแม่เลยไห้ผมชวนแม่ไปทำอาหารทานกันที่บ้านของยัยนั้น
  "งั้นหลอก็ดีเหมือนกัน
  "ไปกันเถอะครับ ยัยนั้นลออยู่
      หน้าบ้านฟูกะ ติ้งต่องงง
  "มาแล้วหลอชูคุณป้า เข้ามาเลยค่ะ
  "ป้ารบกวนหน่อยนะจะ
       บ้านของยัยนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง
  "ชู: สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า
  "พ่อฟูกะ: ไงชูคุงฟูกะเล่าไห้ฟังหมดแล้ว
  "แม่ฟูกะ: สวัสดีค่ะคุณนายวารา
  "แม่ชู: สวัสดีคุณนายอาโคกิ มาค่ะเดียวดิฉันช้วยทำอาหารเย็น
  "ชู: เดินละวังนะครับแม่
  ผมที่เดินไปสงคุณแม่ทีห้องครัว และเดินมาที่โซฟารับแขก ผมตกใจพบว่าคุณพ่อของฟูกะคุกเข่าและก้มหัวอยู่มันทำไห้ผมทำตัวไม่ถูกเลย
  "ชูคุงขอบคุณที่ช่วยชีวิตฟูกะไว้ จากนี้ไปฝากปกป้องและดูและฟูกะด้วย
  "คุณลุงครับลุกขึ้นเถอะ ผมรับปากผมสัญญาผมจะปกป้องและดูแลฟูกะด้วยชีวิตจนกว่าผมจะตาย
  "ขอบคุณมากชูลุงเชื่อในคำพูดของเธอ
   ตึก ตึก ตึก 
  "ฟูกะเธอจะไปไหน
  "อ้อไปเอาของนิดหน่อยนะ
  "เดียวฉันต้องไปที่โรงเรียนคุยกับผอนิดหน่อย
  "ฉันไปด้วยสิ
  "ไม่ต้องหลอกพรุ้งนี้ค่อยไปพร้อมกำฉันในถานะรองผบ
  "นี้กลับบ้านนายทำงานอีกหลอ
  "ฉันทำงานแค่2วันที่เหลือ8วันพักนะ ฉันไปก่อนนะ
  "อ่างั้นเราแยกกันไปเลยนะ
     ผมที่มาถึงหน้าโรงเรียน เดินเข้ามาผมมองไปรอบๆมันเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ผมคิดถึงมันมากเอาละรีบไปคุยกับครูไหญ่ดีกว่าจะได้กลับบ้านไปทานอาหารฝีมือคุณแม่
  ก็อกๆ
  "เชิญเข้ามา
  "สวัสดีครับครูไหญ่ ผมเจ้าหน้าที่จากGมาติดต่อเรื่องสัมมนาไห้นักเรียนที่เคยติดต่อมา ผมชื่อวาราดีม่า ชูร่า
  "เธอไช่นักเรียกที่ฆ่าผีดับที่บุกมาโรงเรียนเมื่อเกือบ2ปีก่อนไช่ไหม
  "ไช่ครับผมเองปัจจุบันผมเป็นผบ G hunterเขตป้องกันL13 ครับ
  "พวกเรารู้สึกขอบคุณเธอมากฉันเลยจัดการไห้เพื่อนๆและครูประจำชั้นได้อยู่ห้องเดียวกันจนจบการศึกษาทั้ง3ปี เพื่อระลึกถึงเธอที่ยอมเสียสละ
      หลังจากนั้นผมก็คุยกับผอถึงการสัมมนาวิชาการที่จะจัดขึ้นวันพรุ่งนี้จนจบ
  "ขอบคุณมากครับผอ ไว้เจอกันพรุ้งนี้
  "ขอบคุณที่เสียเวลาครับผบ.
     ติดตามตอนต่อไป