สงครามเขตแดนซากศพ

          เมื่อวานหลังออกจากโรงพยาบาลก็กลับไปประจำที่ห้องหน่วยแพทย์ตามปกติ วันนี้เป็นรับตำแหน่งใหม่ เหนื่อยใจจริงชูนะชูเอาภาระมาโยนไห้เราซะได้ถึงจะรู้ก็เถอะว่าหมอนั้นเป็นคนที่ใช้สมองไม่เก่งเท่าไหลก็เถอะ

  "ฟูกะตื่นรึยังจะสายละนะ

  "แปบนึงชูฉันแต่งตัวอยู่อย่าแอบดูละ

  "อย่างเธอจะมีอะไรไห้แอบดู ฉันเห็นละตั้งแต่เด็ก

  "ฉันก็โตขึ้นนะย๊ะ

  "เอาละรีบเถอะ

  "เสร็จละไปกันเถอะ

          ฉันกับชูที่กำลังเดินไปที่ห้องประชุมเพื่อประกาศแต่งตั้งฉันเป็นรองผบ G hunterเขตคุ้มกันL13 ฉันมองไปที่แขนชูลงมาจากข้อซอกจะเป็นถุงมือเหล็กฉันเลยตัดสิ้นใจถาม

  "ชูแขนของนายเป็นอะไรรึป่าวฉันสงสัยอยู่นานแล้วทำไมนายไส่ถุงมือเหล็กตลอดเวลา

  "ในเมื่อเธอถามฉันก็จะบอก หลังจากฉันเข้าทำงานในG ฉันก็เหมือนพวกเธอที่จะได้รับยาเม็ดG เซลล์ ประเภทสปีริทหลังจากกินมันแขนฉันก็เริ่มเป็นแบบนี้

           หลังจากชูพูดเสร็จเค้าก็ลูดถุงมือเหล็กลงทำไห้เห็นผิวหนังที่ออกสำม่วงนิดๆ ละเห็นเส้นเลือดสีออกดำมันดูหน้ากลัวมาก

  "หลังจักที่ฉันเริ่มมีอาการ ผบ และรองผบ เค้าตัดสินใจทำมันขึ้นมาและสั่งไห้ฉันไส่ไว้ตลอด

  "นายผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันนะ

  "เธออยากกลับไปเยี่ยมบ้านรึป่าว

  "อยากสิอยากมากด้วยฉันคิดถึงบ้าน

  "พวกเรามีกฏอยู่ว่า หากผ่านงานภาคสนามครั้งแรกจะได้ลากลับบ้าน10วัน

  "จริงหลอชูดีใจจังเลยเย้ๆๆ

  "วันนี้หลังจากรับตำแหน่งเสร็จเธอก็กลับไปเก็บสัมภาระซะ ฉันเครียงานเสร็จก็จะกลับไปเตรียมของกลับบ้านด้วย

  "*_* เฮ้ๆๆนายจะกลับด้วยหลอ

  "ฉันอยากกลับไปหาแม่เหมือนกัน และฉันมีธุระที่ต้องทำที่โรงเรียนพวกเราด้วยนะ

  "อ้องั้นหลอดีจัง ฉันอยากกลับไปเหมือนกันโรงเรียนนะ

  "เอาละถึงห้องประชุมละ เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันจัดการเอง

         ณ ห้องประชุม:เอาละทุกคนมาครบละน่ะ ที่ผมวาราดีม่า ชูร่าเรียกทุกคนมาประชุมกันวันนี้เพื่อประกาศแต่งตั้ง อาโคกิซาว่า ฟูกะ เป็นรองผบ G hunterเขตป้องกันL13 แต่ถึงเธอจะเป็นรองผบ. แต่ยังจะประจำการในหน่วยแพทย์ ไครมีอะไรจะถามหรือคัดค้านไหม

  "วารีมะ: ท่าคุณตัดสินใจแล้ว ผมไม่มีอะไรคัดค้าน

  "กิง: ฉันเหมือนกันค่ะ

  "คาโต้: ผมไม่ยอมรับเด็กคนนั้นเธอยังเป็นเด็กใหม่ แม้แต่คุณผมก็ไม่ยอมรับ

  "ชู: สิ่งที่เธอขาดยังเรียนรู้ได้ แต่สื่งที่เธอมีเรียนรู้ไม่ได้คือความเชื่อใจจากผม

  "ฟุเซะ(หัวหน้าหน่วยสไนเปอร์): นั้นสินะคุณพูดมันก็ถูก ผบ.

  "คาโต้: ก็แล้วแต่พวกคุณ

  "ชู: และจะแจ้งไห้ทราบว่าหลังจากพรุ่งนี้ผมและรองผบ จะไม่อยู่และจะนำเจ้าวิชาการอีก5คนไปด้วย เนื่องจากต้องไปสัมมนาไห้นักเรียนที่โรงเรียนเขตZ8 และผมกับเธอจะลาพัก10วัน

       เหอการประชุมนี้มันง่ายมากสงสัยฟูกะคงจะเป็นทีชื้นชอบของไครหลายคนเหมือนกันนะ เอาละรีบไปเคลียร์งาน

  "ฟูกะเธอไปเก็บสัมภาระได้เลยนะเดียวฉันไปเคลียร์งานก่อน

  "ขอบคุณมากนะชู

  "เอาเถอะรีบไปเก็บของพรุ้งนี้เราเดินทางแต่เช้า ฉันไปก่อนนะคุณรองผบ

       หลังจากชูเดินจากไปฉันก็เดินเรื่อยเปื่อยจนมาหยุดหน้าห้องหน่วยแพทย์ฉัดเปิดประประตูเข้าในห้อง

      ปังปังปัง

  ยินดีด้วยรองผบ คนใหม่ๆ

  "ฟูกะ: อะไรกันนี้ทุกคน

  "ริทสึ: ยินดีด้วยสำหรับตำแหน่งใหม่

  "ฮานะ: เราคงไม่ได้อยู่หน่วยเดวกันสินะ

  "ริงโกะ: นั้นสินะพวกเราคงเหงามาก

  "หัวหน้ากิง: ไม่เธอยังประจำการในหน่วยแพทย์

  "ฮานะ: จริงหลอฟูกะจัง

  "ฟูกะ: จริงสิฉันยังอยู่ที่หน่วยแพทย์ แต่หลังจากพรุ้งนี้ฉันกลับบ้าน10วัน

  "ริงโกะ: พวกเราคนก็กลับเหมือนกันพรุ้งนี้

  "ฟูกะ: ฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะพรุ่งนี้เดินทางแต่เช้านะ แล้วแต่เจอกันหลังจากกลับบ้าน

        หลังจากเก็บเสร็จฉันก็อ้าบน้ำมานอนฉันดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน ฉันเอาแต่คิดถึงว่าพรุ้งนี้จะเป็นยังไงบ้านที่ฉันจากมาเกือบครึ้งปี นอนดีกว่าพรุ้งจะได้ตื่นแต่เช้า

  เช้าต่อมา: ชักช้าจริงชูนี้จะ8โมงแล้วสงสัยเมือคืนจะเคลียร์งานจนดึกแน่เลยน่าสงสารจริงๆ เหอ

  "ฟูกะลอนานรึป่าว

  "ช้าจริงชูไปไหนมา

  "โทษทีฉันไปบอกจุดหมายปลายทางไห้รถนักวิชาการนะ

  "และเราจะกลับไปบ้านกันไง

  "รถไฟไงละ

  "ไหงงั้นทำไมไม่เอารถไปส่งล่ะ

  "ฉันอยากขึ้นรถไฟและเดินกลับบ้านไห้เหมือนวันเก่าๆกับเธอนะ

  "พูดอะไรของนายฉันอายนะ

  "ไปกันเถอะ เอากระเป๋ามาฉันสะพายไห้

  "ขอบใจนะ

      หลังจากลงรถไฟและเดินกลับบ้านฉันมองไปที่ชูนานแค่ไหนนะที่ไม่ได้เดินบนถนนเส่นนี้เพื่อกลับบ้านด้วยกัน ก่อนหน้านี้ชูยังดูเป็นแค่พวกบ้าศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ตอนนี้กลับดูเป็นคนที่จะฝากชีวิตไว้ได้เลย 

  "ถึงบ้านแล้วนายจะเข้ามาบ้านฉันก่อนไหม

  "ไม่ละฉันอยากกลับบ้าน

  "นายบอกแม่นายไห้มาทานข้าวเย็นที่บ้านฉันสิ ฉันอยากทานอาหารฝีมือคุณน้า

  "ได้สิฉันก็คิดแบบนั้นเหมือน

  "แล้วเจอกันชู

         ผมที่กำลังยืนอยู่หน้าบ้านไม่กล้ากดกริ่ง เพราะผมกลัวถึงจะไม่รู้ว่ากลัวอะไรก็ตาม แต่ความคิดถึงมันมากกว่า ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านผมรอวันที่จะกลับมาเธอตลอดเกือบ2ปีความคิดถึงทำไห้ผมกดกริ่งลงไป

    ติ้งต่องงง

  "ค้าค้ากำลังไปเปิดแล้ว

    แอดดดด(เสียงเปิดประตู)

  "ดูโทรมลงไปเยอะมากนะครับแม่

  "ชู ชูไช่ไหมลูก

  "ผมกลับมาแล้วครับคุณแม่

  "เข้าบ้านลูกเร็ว

       น้ำตามันไหลออกมาจนผมไม่รู้จะทำยัง ผมคิดถึงเธอผู้หญิงคนนี้แม่ของผม หลังจากเข้าบ้านเธอก็ถามผมว่าเป็นยังไงบ้าง ผมจึงเล่าไห้ฟังทั้งหมด

  "กินอะไรมายังลูก

  "ยังครับ

  "เดียวแม่ทำอะไรไห้กิน

  "เออแม่ยัยฟูกะอยากกินอาหารฝีมือแม่เลยไห้ผมชวนแม่ไปทำอาหารทานกันที่บ้านของยัยนั้น

  "งั้นหลอก็ดีเหมือนกัน

  "ไปกันเถอะครับ ยัยนั้นลออยู่

      หน้าบ้านฟูกะ ติ้งต่องงง

  "มาแล้วหลอชูคุณป้า เข้ามาเลยค่ะ

  "ป้ารบกวนหน่อยนะจะ

       บ้านของยัยนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

  "ชู: สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า

  "พ่อฟูกะ: ไงชูคุงฟูกะเล่าไห้ฟังหมดแล้ว

  "แม่ฟูกะ: สวัสดีค่ะคุณนายวารา

  "แม่ชู: สวัสดีคุณนายอาโคกิ มาค่ะเดียวดิฉันช้วยทำอาหารเย็น

  "ชู: เดินละวังนะครับแม่

  ผมที่เดินไปสงคุณแม่ทีห้องครัว และเดินมาที่โซฟารับแขก ผมตกใจพบว่าคุณพ่อของฟูกะคุกเข่าและก้มหัวอยู่มันทำไห้ผมทำตัวไม่ถูกเลย

  "ชูคุงขอบคุณที่ช่วยชีวิตฟูกะไว้ จากนี้ไปฝากปกป้องและดูและฟูกะด้วย

  "คุณลุงครับลุกขึ้นเถอะ ผมรับปากผมสัญญาผมจะปกป้องและดูแลฟูกะด้วยชีวิตจนกว่าผมจะตาย

  "ขอบคุณมากชูลุงเชื่อในคำพูดของเธอ

   ตึก ตึก ตึก 

  "ฟูกะเธอจะไปไหน

  "อ้อไปเอาของนิดหน่อยนะ

  "เดียวฉันต้องไปที่โรงเรียนคุยกับผอนิดหน่อย

  "ฉันไปด้วยสิ

  "ไม่ต้องหลอกพรุ้งนี้ค่อยไปพร้อมกำฉันในถานะรองผบ

  "นี้กลับบ้านนายทำงานอีกหลอ

  "ฉันทำงานแค่2วันที่เหลือ8วันพักนะ ฉันไปก่อนนะ

  "อ่างั้นเราแยกกันไปเลยนะ

     ผมที่มาถึงหน้าโรงเรียน เดินเข้ามาผมมองไปรอบๆมันเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ผมคิดถึงมันมากเอาละรีบไปคุยกับครูไหญ่ดีกว่าจะได้กลับบ้านไปทานอาหารฝีมือคุณแม่

  ก็อกๆ

  "เชิญเข้ามา

  "สวัสดีครับครูไหญ่ ผมเจ้าหน้าที่จากGมาติดต่อเรื่องสัมมนาไห้นักเรียนที่เคยติดต่อมา ผมชื่อวาราดีม่า ชูร่า

  "เธอไช่นักเรียกที่ฆ่าผีดับที่บุกมาโรงเรียนเมื่อเกือบ2ปีก่อนไช่ไหม

  "ไช่ครับผมเองปัจจุบันผมเป็นผบ G hunterเขตป้องกันL13 ครับ

  "พวกเรารู้สึกขอบคุณเธอมากฉันเลยจัดการไห้เพื่อนๆและครูประจำชั้นได้อยู่ห้องเดียวกันจนจบการศึกษาทั้ง3ปี เพื่อระลึกถึงเธอที่ยอมเสียสละ

      หลังจากนั้นผมก็คุยกับผอถึงการสัมมนาวิชาการที่จะจัดขึ้นวันพรุ่งนี้จนจบ

  "ขอบคุณมากครับผอ ไว้เจอกันพรุ้งนี้

  "ขอบคุณที่เสียเวลาครับผบ.

     ติดตามตอนต่อไป