สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากทุกคนนั่งลงทานข้าวเย็นพร้อมพ่อกับแม่มิยะ หลังจากทาเสร็จหนูต้องกั้นใจบอกพ่อแม่มิยะ ว่ามิยะจะอยู่ที่บ้านนี้ได้แค่จนกว่าพ่อแม่ของหนูจะกลับมา แต่ที่จริงก็แค่ไปอยู่ที่บ้านพวกเราพวกเค้าจะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ หนูพูดจบละลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องนอนมิยะ แต่กลับเจอเธอนั่งอยู่ที่บรรได

  "เธอต้องเข้าใจนะว่าเธอจะอยู่นี้นานไม่ได้

  "แล้วทำไมละพวกเราเป็อิสระแล้วไม่ใช่หลอ

  "จริงอยู่เราไม่กมายจับหรือประวัติอันตราย แต่ก็ยังมีคนที่จำพวกเราได้นั้นละที่อันตราย

  "ฉันพอจะเข้าใจแล้วแต่ทำไมทำไมต้องเป็นแบบนี้ละ

  "มิยะฉันขอโทษ ที่ทำให้เธอต้องมีชะตากรรมแบบนี้

      หนูพูดจบแล้วเดินจากเธอไปที่ห้องนอน หนูล้มตัวลงบนที่นอนอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ทำได้แค่พูดข้อโทษกับตัวเองไปเรื่อย จนหนูหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ก็รู้สึกตัวเพราะว่าเหมือนมีคนมาหอมแก้ม

  "ฮินะขอโทษนะที่พูดออกไปแบบนั้นมันทำให้เธอเสียใจสินะ

      คำพูดที่ดังข้างหู มันทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นหนูที่แกล้งหลับต่อจนตัวเองหลับไปแล้ว เช้าวันต่อมาเราใช้ชีวิตตามวันปกติ กันไปเรื่อยๆ ค่อยติดตามข่าวสารมีประกาศว่าพวกเราG hunter เสียชีวิตหมดในตอนทำภารกินสุดท้าย พวกเราใช้ชีวิตแบบคนธรรมาดามาเรื่อยจนป่านมามากกว่า20วันแล้ว

  "มิยะเราออกมาจากฐานหลบภัยกี่วันแล้ว

  "ประมาน24-25วันแล้วละ ทำไมหลอ

  "ฉันคิดถึงพ่อกับแม่นะ อีกไม่กี่วันสินะ

  "อดทนอีกนิดน่า วันนี้อยากกินอะไรฮินะ

  "โคร็อคเกะ ขอกรอบกรอบ

  "แป้งทอดหมดฉันจะออกไปซื้อนะ ไปด้วยกันมะ

         หนูที่รับคำออกไปซื้อของกับมิยะ เราสองคนเดินกันไปคุยกันไปบางครั้งที่เรา ออกไปเที้ยวตามภาษาสาวสาวบ้าง เราซื้อของแล้วเดินกลับมาที่บ้าน มิยะเดินเข้าครัวทำกับข้าวหนูที่ไม่ได้เรื่องการทำอาหารถูกไล่ไปนั่งดูTV 

  "ฮินะจังฉันทำกับข้าวเสร็จแล้วฉันไปเปรียนชุดก่อนนะ

  "จ้าจ้า

      หนูที่ย่องเดินมาแอบกินโคร็อคเกะ สะดุงสุดตัวและวิ้งขึ้นไปชั้น2เพราะได้ยินเสียงมิยะกรี้ดออกมา หนูที่วิ้งมาถึงเห็นคนหลายคนนอนเกลื่อนห้อง คนที่นั่งที่หน้าต่างคุณพ่อ คนที่หลับบนที่นอนคุณแม่และน้าๆคนอื่นนอนหลับกันเต็มห้องเลย

  "ชู: ไครกันนะที่กรี๊ด เล่นเอาซะหลับต่อไม่ลงเลย

  "กิง: นั้นสินั้นสิ ฉันเหนื่อยนะวิ้งมาตั้งไกล

  "อายาเมะ: ฮินะจังกับมิยะจังเองหลอ

  "ริงโกะ: หิวจังเลยหิวหิว

  "ฮินะ: มิยะลงไปทำกับข้าวเพิ่มที แต่ของในครัวคงไม่พอสินะ

  "มิยะ: นั้นสิคงต้องไปซื้อเพิ่ม

  "ฮินะ: คุณพ่อคุณแม่และน้าๆทุกคนไปซื้อมาเลยค่ะข้อหาทำให้มิยะตกใจ

  "ชู: นับวันยิ่งเหมือนแม่จริงๆ ฮินะเอ้ย

  "ฟูกะ: นินทาไครกันนะ

  "ชู: ไปซื้อของกันไปไป

         หนูเดินลงมาข้างล่างช่วย มิยะทำกับข้าวแต่ก็ถูกไล่ไปกินขนมดูTVอย่างเดิม แล้วพอทุกคนกลับมา แต่สิ่งที่ซื้อกลับมานี้ไม่ได้แค่ของใช้ทำกับข้าว กลับมีเหล้าเบียเต็มเลยนี้คงกะเมากันเต็มที่สงสัยคงอดกันมานนาน นี้คงกะกินกันเต็มที่ อะนะละหนูกับมิยะคงไม่รอดคงต้องกินด้วยถึงอายุจะยังไม่ถึงเกนปะเถอะ หลังจากจัดห้องทำอาหารเสร็จ พ่อแม่มิยะกลับมาพบทุกคนตกใจมาก แต่พอทั้ง2ท่านก็กลับสู่สภาวะปกติ แล้วมาทานข้าวและดื่มฉลอง

  "พ่อค่ะ เราจะกลับบ้านเมื่อไหร่ค่ะ

  "พรุ้งนี้ตอนเย็นๆ ก็กลับเลยละกันพ่อเองก็คิดถึงบ้าน

  "ดีจังเลย หนูอยากกลับบ้าน

       หนูกับมิยะถูกน้ากิงกับน้าริทสึจับกินเบียร์จนเมาไม่รู้เรื่อง หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตื่นขึ้นมาทุกอย่างถูกเก็บกวาดเรียบร้อยในตอนเช้า คุณแม่กับน้าทุกคนช่วยกันเก็บกวาดสินะ ทุกคนไปไหนหมดนะ 

   "มิยะมิยะตื่นได้แล้ว

   "อืมๆตื่นแล้ว

   "ไปล้างหน้าสิ

        หนูลุกขึ้นเดินไปทั่วบ้านแต่ก็ยังไม่พบไคร เลยหนูเข้าอาบน้ำต่อจากมิยะแต่หลังออกมาจากห้องน้ำ ก็พบทุกคนกลับมาแล้ว

  "แม่ค่ะทุกคนไปไหนมา

  "ไปตรวจสอบรอบๆมานะ แล้วกลับไปปที่ฐานบัญชาการมาด้วย

  "เป็นยังไงบ้างค่ะ 

  "สถานการณ์ของพื้นที่ไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่ฐานบัญชาการถูกลื้อคนเสียหายบางส่วนแต่ตอนนี้ถูกปิดตายไปแล้ว แล้วถูกคงสภาพไว้

  "นั้นคือหลักฐานว่าเราเคยมีตัวตนสินะ

      หนูที่พูดคุยกับแม่จบ หนูเดินไปนั่งลงรวมกับทุกคนพูดคุยเล่นกันจนเกือบบ่าย2 และคุณพ่อก็บอก (ไปกันกันเถอะได้เวลากลับบ้าน) เราทุกคนเงียบลงและลุกขึ้นและเดินไปไสรองเท้าแล้วเดินออกจากบ้านอย่างเงียบ รวมถึงมิยะด้วยถึงเธอจะมองบ้านของเธออย่างวิงวอนและไม่อยากจากมันไป

  "ไปกันเถอะ (เดินไปจับบ่าของมิยะ)

      พวกเราทุกคนเดินไปพร้อมกัน โดยไม่มีไครพูดอะไรเราเดินกันไปแบบนั้นจนมาหยุดที่หน้าบ้าน  บ้านที่พวกเราทุกคนเคยอยู่ด้วยกันทุกคน คุณพ่อที่กดกริ่งไป1ครั้งและลอไปแปบนึงมีสาวน้อยคนนึงมาเปิดประตู น้ารึทสึน้ากิงร้องให้ เพราะคนที่มาเปิดคือมิกุจังนั้นเอง พวกเราเดินเข้าบ้านพร้อมกันหนูกับแม่เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น

  "ฟูกะ: พ่อค่ะหนูกลับมาแล้ววว

  "ฮินะ: คุณตาค่ะ หนูกลับมาแล้ว

  "พ่อฟูกะ: กลับมาแล้วเราหะพ่อคิดถึงเราจังเลย

  "ฟูกะ: พ่อซูบลงไปเยอะเลยนะค่ะ

  "พ่อฟูกะ: ก็ตามอายุและลูก

      หนูลุกออกมาเดินไปรอบๆบ้านละลึก ถึงเรื่องราวในอดีตหลังจากนี้สินะ ชีวิตธรรมดาจะได้เริ่มต้นขึ้นไหม่หลังจากนี้สินะ 

           บทสรุป ส่งท้ายปกรณัมซากศพ

      ที่หนูวาราดีม่า ฮินะโกะจะบอกต่อไปนี้คือเรื่องราวหลังจากกลับบ้าน2ปีนะ คุนพ่อกับคุณแม่ทั้ง2คนไปเรียนต่อและไปสมัคเป็นครู่โรงเรียนหนู คุณพ่อนั้นใช่ความสามารถควบคุมเซลให้กลับไปเมือนตอนสมัยเรียน น้ากิงเปิดคลีนิครักษาคนโดยมาน้าอายาเมะและฮานะไปเป็นผู้ช่วย ส่วนน้าริทสึและริงโกะไปเปิดโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ หนูกับมิยะที่เรียนจบออกมาก็ไปสมัคงานออฟฟิศทั่วไป ส่วนมิกุจังและนาโกะ จะได้รับเซลตอนอายุครบ15 ส่วนคุณตาเสียไปเมื่อปีก่อนด้วยโรคชราภาพนี้ละเรื่องราวหลังจากการกลับบ้าน

      มุมชู : นี้คือเรื่องราวทั้งหมดของพวกเรา เรื่องราวที่ผ่านการเวลามาเนินนานเราทำได้เพียงมองมันเดินผ่านไปเวลาที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตครอบครอง แต่สิ่งที่ครอบครองกลับไร้ชีวิต เวลานั้นเป็นของนาฬากา เพราะถึง1เลือนจะหยุดเดินแต่ก็ยังมีเลือนอื่นๆเดินแทน แต่สิ่งนึงที่เป็นของเราแน่นอนนั้นคืออนาคต เราสามารถเขนให้มันเป็นเช่นใดก็ได้ด้วยมือเราจะให้มันพังพินาศหรือสวยหรูดิจสวรรค์ขึ้นอยู่กับตัวเรานี้ละสิ่งที่เป็น แต่วันไดที่เราสร้างสรรค์อนาคตตัวเองไม่ได้นั้นคือวันที่เวลาพรากให้เรากลายเป็นเพียงซากศพ

          สิ้นสุดปกรณัมซากศพ END