สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากนั้นหนูได้ไปอ่านบทสรุปภารกิจโดยรวม ตั่งแต่หนูสลบไปคนที่แบกหนูคือคุณพ่อ และใช่กำแพงฉุกเฉินปิดช่องทางและไล่กำจัดซากศพที่ในโพรงใต้ดินและไปปิดแต่ละช่องทางที่มีศพอมตะอยู่ และปิดทุกทางเหลือไว้เพียงเส้นทางผลึกเลือด และขึ้นมาจากใต้ดินแล้วแยกย้ายกันกลับที่หลบภัยฉุกเฉินของแต่ละเขต และเมื่อวานได้ประกาศว่าจะหลบที่นี้ไปอีกซักพักและที่พวกเรามีที่ซ้อนอยู่ที่โรงเรียนเพราะ อาจารย์ใหญ่คืออดีตครูประจำชั้นคุณพ่อคุณแม่ หนูเดินไปหาคุณพ่อ

  "พ่อค่ะ

  "ว่าไงฮินะ

  "คุณพ่อจะบอกทุกคนเรื่องนั้นเมื่อไหร่ค่ะ

  "คงต้องลอไปก่อน เพราะท่าบอกไปตอนนี้จะควบคุมทุกอย่างยากขึ้น

  "งั้นหลอค่ะ แล้วหลังจากนี้เอาไงต่อ

  "คงต้องหลบไปซักพัก ลอจนกว่าข้างบนจะเป็นปกติ ไปพักผ่อนได้แล้ว

      หนูเดินแยกแล้วกลับไปห้องนอนมิยะไปนั่งเล่นนั่งคุยกับเธอ ในนี้มีครบทุกอย่างน้ำสะอาดและโทรทัศน์ ไฟฟ้า อาหารแต่ที่แย่หน่อยคืออาหารที่เป็นอาหารกระป๋อง พวกเราดำเนินชีวิตภายในไปเรื่อยๆ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า แต่มีบางอย่างกับคุณพ่อที่บางครั้งจะหายออกไปบ้าง กลับมามีแผลบ้างบาดเจ็บหนักบาง หนูและคุณแม่ถามก็ไม่บอกจนเรา2คนแม่ลูกต้องมานั่งคุยกัน

  "คุณแม่ค่ะ หนูเป็นห่วงพ่อจังเลยค่ะ

  "แม่ก็เหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ในเมื่อพ่อเค้าไม่บอก

  "หนูกลัวพ่อเค้าทำอะไรเกินตัว

  "ไม่เป็นอะไรหลอก พ่อเค้าไม่ทิ้งพวกเราไปหลอก

  "แม่ค่ะเตือนคุณพ่อให้ละวังตัวด้วยนะค่ะ

  "จ้าๆ แม่จะบอกให้

          เหตุการร่วงเลยไปไวเหมือนโกหก แผลแปบเดียวผ่านไปถึงเกือบ3ปี ทุกคนในนี้มีความรักจัดงานแต่งงานบ้าง แต่ก็มีเรื่องเศร้าบางคนจากลาไปเหลือแค่ความทรงจำ(ตาย) พวกเราใช้ชีวิตแบบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน หนูที่ล้มตัวลงที่นอนอยู่ที่ห้องนอน

  "ฮินะ ไปแต่งตัว

  "มีอะไรค่ะคุณพ่อ แต่ตัวทำไม

  "เราจะไปข้างนอกกัน

  "ค่ะได้เลย

        หนูลุกขึ้นมาและเดินไปที่ห้องแต่ตัว เปลี่ยนชุดและเดินไปหาคุณพ่อเห็นทุกคนในทีมแต่งตัวมายืนรวมกันอยู่ และคุณพ่อแตกหน้ากากยักษ์ให้ทุกคนใส่ และพวกเราเดินตามคุณพ่อไปพวกเราออกนอกฐานหลบภัยด้วยทางลับพวกเราวิ้งและกระโดดบนหลังคาและตึกสูง จนพระจันทร์ตรงหัวพวกเรามาหยุดอยู่ตึกสูงตึกนึง ด่านร่างมีงานปราสัยน์ของคนคนนึง เท่าที่อ่านป้ายเป็นงานของนายกคนใหม่ เค้าเดินขึ้นมาพูดเกี่ยวกับพวกเรา ประมานว่าพวกเรานั้นคือวีรบุรุษการรัฐบาลชุดก่อนทำคือความผิดพลาด ขนะที่รับฟัง

  "กิง: ชูนายจะเอาไงต่อจะออกไปเจอเค้าไหม

  "ชู: ไม่แน่ใจ ฉันกลัวว่าจะเป็นกับดัก

  "ฟูกะ: นั้นสิ ทำไมพวกเค้าถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ละ

  "กิง: นั้นสิดูไปก่อนดีกว่า

         ระหว่างที่ทุกคนคุยกันหนูนั่งมองไปที่แท่นปราสัยน์ หลังจากเค้าพูดซักพักเค้าได้ฉายวีดีโอในวีดีโอคนถ่ายเค้าถูกsoulจู่โจม แล้วในตอนนั้นมีเจ้าหน้าที่G hunter เข้ามาช่วย ตอนนั้นหนูหันไปบอกคุณพ่อให้ดูหลังจากนั้น คุณพ่อบอกทุกคนให้อยู่เฉิยๆไว้ แล้วอยู่คุณพ่อพึ้งออกไกยืนอยู่บนเวธี

      มุม ชู: ผมที่พุ้งลงมายืน มองจอวีดีทัส มันทำให้ผมนึกถึงวันเวลาเก่าๆที่ผ่านมานานมากแล้วภาพนี้เป็น ภาพที่ผมออกทำภารกิจทางการครั้งแรก เค้าเป็นไครกันนะทำไมถึงมีวีดีโอนี้ได้ ผมหันไปถามเค้า ที่ท่าทางยืนตกใจ

  "คุณเป็นไครครับทำไมถึงมีวีดีโอนี้ได้

  "ผมเป็นคนถ่ายเองครับ แล้วคุณเป็นไครมาทำอะไรบนนี้

  "ผมขอดูหน้าคุณใกล้ๆหน่อยสิ (เดินเข้าไปใกล้)

  "ได้สิครับ

         ผมที่เดินเข้าไปหาเค้า แล้วค่อยๆพิจารณาว่าผมเคยเห็นเค้าที่ไหนรึป่าว ผมมองอย่างช้าแล้วผมก็ถอดหน้ากากออกแล้วพูดกับเค้าว่า

  "โตขึ้นมากเลยนะครับ จากในภาพก็เกือบ30ปีละสินะ

  "คุณเป็นไครทำไมถึงรู้ว่าเหตุการนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ทั้งที่ผมไม่ได้บอก

  "ผมก็คือคนที่มาช่วยคุณตอนนั้น

  "ไม่จริง เค้าน่าจะอายุเกือบ50แล้ว แต่คุณน่าจะเพิ่งอายุ17เองนิ

  "นั้นสิ พวกเรานั้นถูกเวลาทอดทิ้งไม่เชื่อก็คงไม่แปลก แผลที่เอวเป็นไงบ้าง

  "คุณรู้ ไม่จริงใช่ไหม แล้วพวกคุณหายไปไหนมา

  "ที่ พวกเราหายก็เพราะพวกคุณหักหลังเรา เราจึงต้องซ่อนตัว

  "แล้วคุณไม่กลัวหลอว่าพวกซากศพจะมาทำร้ายพวกเราอีก

  "พวกเราได้ทำหน้าที่สุดท้ายให้พวกคุณแล้ว พวกเราพลักดันพวกมันออกไปยุขอบประตูชั้นนอกสุดแล้ว และปิดผนึกตัวปัญหาให้แล้วต่อจากนี้เขตป้องกันภัยทั้ง13 จะไม่มีอีกพวกคุณแค่กลวาดล้างโดยละเอียดก็พอ

  "พวกคุณจะทิ้งหน้าที่ตัวเอง แล้วจากไปงั้นหลอ

  "ปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว คุณรู้รึป่าวว่าพวกเราตายไปเท่าไหร่แล้ว

  "ผมไม่ทราบ คุณอธิบายหน่อยว่าทำไมผมต้องยอมเสียพวกคุณไป

  "เจ้าหน้าที่ของพวกเราออกปัตติบัตรภารกิจเมื่อ3ปีก่อน มากกว่า3000เกือบ4000คน แต่เหลือดรอดไม่ถึง600คน และที่เหลือรอดมาก็บาดเจ็บ พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว

  "ผมพอเข้าใจแล้ว ไหนๆนี้คือการเจอกันครั้งสุดท้ายแล้ว คุณมีอะไรจะขอผมรึป่าวเป็นการตอบแทนและขอโทษบอกมาได้เลยในฐานะนายก ผมจะทำเต็มที่

  "งั้นผมขอให้ลบหมายจับและลบประวัตของพวกเราให้หมดทุกคน ได้รึป่าวล่ะ

  "ได้สิผมรับปากคุณ

  "งั้นลาก่อนครับ

         ผมหันหลังและเดินจากมากระโดดมารวมตัวกับทุกคน และสั่งถอนตัวกลับฐานะ พวกเรากลับมาใช่ชีวิตตามปกติ แต่เช็คข้อมูลทุกวันๆ จนเวลาผ่านไปอาทิตย์นึงขอมูลทุกอย่างเก่วกับพวกเราถูกลบออกจนหมดหมายจับด้วย ผมจึงตัดสินใจเรียกสมาชิกและนัดประชุมผ่านมอนิเตอร์กับอสูรทุกคน เราทุกคนเริ่มประชุม

         :ผม วาราดีม่า ชูล่า อสูรลำดับที่13 พวกเราอสูรทั้ง13คนจะมีเรื่องมาแจ้งทุกคน นับตั่งแต่บัตรนี้เป็นต้นจะไม่มีองค์กรG hunter พวกเราอสูรทั้ง13ได้ตัดสินใจยุบองค์กร ที่ห้องของทุกคนจะมีกล่องใส่ชุดเครื่องแบบ ผมจะให้พวกคุณเก็บเครืองแบบไว้ได้เพื่อฉุกเฉิน ส่วนการกลับบ้านผมจะทะยอยปล่อยกลับ ที่ละกลุ่ม สิ้นสุดการประชุมเพียงเท่านี้แยกได้

                          จบมุมชู

     หนูที่ยืนฟังการประชุม หันไปมองคนอื่นๆบางคนร้องให้เสียใจบางคนดีใจที่ได้กลับบ้าน หนูเดินกลับห้องไปถอดชุดเครื่องแบบG hunter และเก็บลงกล่องที่คุณพ่อบอก

  "ฮินะ ลูก

  "ค่ะคุณพ่อ

  "พ่อกับแม่ลงกันแล้ว ว่าจะให้หนูกับมิยะไปก่อน

  "ทำไมละค่ะ

  "ก็ บ้านของพ่อแม่มิยะยังอยู่ที่เดิม และเพื่อให้ทุกคนสบายใจว่าปลอดภัย

  "ค่ะหนูจะระวังตัวด้วยค่ะ

  "ไปบอกมิยะจังด้วยละ พ่อไปละ

       หนูดีใจมากวิ่งไปบอกมิยะจังทันที ที่เธอได้ยินมิยะลงไปคุกเข่าร้องให้ ด้วยความดีใจละนะหนูบอกให้เธอเตรียมตัว เพราะเราจะไปพรุ้งนี้ หนูก็กลับมาเก็บของและพักผ่อน

            จนเช้าวันต่อมา

     หนูกับมิยะที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดไปรเวท พวกเราออกมาเตรียมตัวที่จะเดินทางกลับบ้าน

  "ฟูกะ: ทั้ง2คนละวังตัวนะ ถึงแล้วส่งข้าวมาบอกด้วย

  "ฮินะ: ค่ะหนูจะระวัง

  "มิยะ: แล้วน้าๆทุกคนจะออกตามไปเมื่อไหร่

  "ชู: ก็น่าจะเป็นกลุ่มสุดท้าย อีกประมาเดือนนึง

  "มิยะ: งั้นหลอค่ะ

  "ฟูกะ: ไปได้ละเด็กๆ

      หนูกับมิยะ ออกเดินทางตามปกติหนูเดินมาซื้อตั๋วรถไฟและขึ้นรถไฟกลับบ้านกัน ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากแทบจะไม่มีอะไรเหมือนเดิมเลย พวกเราลงรถไฟและเดินเท้าไปเรื่อยๆ จนมาหยุดลงที่หน้าบ้านมิยะ มันยังเหมือนเดิม หนูมิยะจังเธอเดินไปยกกระถางต้นไม้ขึ้นแล้วหยิบคุณแจเปิดประตูบ้าน

  "ฮินะจังเข้ามาก่อนสิ

      หนูเดินเข้ามาในบ้านมิยะ บ้านเธอไม่มีคนอยู่ คงเพราะทุกคนออกไปทำงานแล้ววันนี้เป็นวันครบรอบที่พวกเราหายตัวไป หนูเดินตามมิยะขึ้นไปชั้น2ห้องนอนมิยะ เราเปิดมันเข้าไปเธอร้องให้

  "เป็นอะไรรึป่าวมิยะจัง

  "ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเหมือนวันที่ฉันจากมันไป

  "พวกเค้ายังไม่ลืมเธอดีใจไว้เถอะ

  "ฮินะลงไปทำอาหารเตรียมตัวไว้เดียวพ่อกับแม่ฉันก็กลับมาแล้ว

  "เดียวฉันช่วย

       หนูลงมาช่วยกันทำอาหาร จัดโต๊ะจนเสร็จสรรพ หนูถูกมิยะไล่ไปอาบน้ำเพราะเปื้อนตอนทำอาหาร กลับมาเจอมิยะฟุบอยู่ และตอนนั้นมีเสียงคนใขกุณแจ

  "มิยะมิยเตื่นๆ

      เธอตื่นมาเราสองคนมองไปทางที่มีเสียงแล้วละวังตัว ภาพที่เห็นคือพ่อแม่มิยะ เดินเค้ามาตอนนั้นมิยะเอ่ยปากพูดออกไปว่ส

       มิยะ: ยินดีต้อนรับกลับบ่านค่ะพ่อแม่

     พ่อแม่มิยะตอนที่เห็นเธอร้องให้ออกมาด้วยความดีใจ หนูที่ยืนมองดูยังน้ำตาไหลไปด้วยนี้สินะการได้กลับบ้าน ต่อไปก็ตาเราสินะ

       ติดตามตอนต่อไป