สงครามเขตแดนซากศพ

          เช้าวันเริ่มภารกิจ

               หนูกับมิยะและทุกคนตื่นขึ้นมาและเตรียมตัวใส่ชุดเครื่องแบบและติดตั้งอาวุธ ส่วนคุณแม่ก็แต่งตัวอยู่บนห้องลงมาช้ามากจนทุกสงสัย และแล้วคุณแม่ก็เดินลงมาทุกคนกันเป็นตาเดียวเพราะคุณใส่ชุดที่เหมือนชุดที่คุณพ่อใส่ประจำแตกต่างแค่สีรวดลาย ของคุณพ่อเป็นสีแดงแต่คุณแม่เป็นสีฟ้าน้ำทะเล

  "คุณแม่เอาชุดแบบนี้มาจากไหนค่ะ

  "พ่อของลูกทำให้ตอนที่แม่ได้รับข้อเสนอไปเป็นอสูรลำดับที่12 แต่แม่ปัตติเศษไปละเลือกเป็นรองผบ. อยู่กีบพ่อของหนู

  "อยากได้บ้างจัง

  "หนูคงไม่อยากใส่หลอก เพราะการที่ใส่มันจะต้องแบกรับชีวิตของคนอีกมากมาย เอาละทุกคนไปกัน

          รับทราบ

            หนูและทุกคนในทีมหน่วยแพทย์ ขึ้นรถไปที่กองบก. และตรวจเช็คคนที่เข้าร่วมภารกิจจนครบและออกเดินทางไปยังเขตป้องกันภัยที่13 พวกเราคลาสSนั่งรถคันเดียวกันแต่มิยะจังเป็นคลาสAได้รับสิทธิ์พิเศษเนืองจากได้รับการฝึกจากคลาสSถึงมารถคันนี้ได้ พวกเราที่นั้งรถมาก็เฮฮากันตามปกเหมือนว่าภารกิจที่ไปทำเป็นงานปกติ จนหนูกับมิยะจังงงกันเลยที่เดียวเชียว

  "ฮินะ: ทำไมพวกน้ายังสนุกดันได้อีกค่ะไม่กังวลหรือประหม่าบ้างหลอ

  "มิยะ: นั้นสิค่ะหนูยังหยุดสั่นไม่ได้เลยค่ะ

  "กิง: ก็ตอนนี้พวกเรายังสนุกได้ เราก็ทำเท่าที่ทำได้ เพราะหลังจากรถคนนี้ถึงจุดหมายพวกเราจะกลายเป็นสิ่งที่มีไว้เพื่อฆ่าฟันเท่านั้น

  "ริทสึ: ถูกต้องพวกทหาร น่ะไม่ค่อยชอบพวกเราเท่าไหร่หลอกนะ พวกเราก็แค่พวกตัวประหลาดน่ะ

  "ฮานะ: ใช่ๆตอนวันหยุดเคยไปเดินเล่นแทวค่ายทหารตอนแรกพวกเค้าก็คุยดีอยู่หลอก พอรู้ว่าเป็นG เท่านั้นทำท่าทีขยะเขยงจนหน้าโดดถีบ

  "มิยะ: ขนาดนั้นเลยหลอค่ะ

  "ริงโกะ: มิยะจังเธอเพิ่งมาเป็นสมาชิกเราอาจจะยังไม่เคยเจอ เดวถึงเธอก็รู้เอง

  "ฟูกะ: พอจะเข้าใจรึยังละ แล้วคนที่สวมเสื้อคลุมแบบแม่นี้ยิ่งแล้วเลยละ แทบจะไม่มีไครเฉียดเข้าไกล้เลยละท่าไม่จำเป็น

             จากที่หนูกับมิยะจังฟังทุกคนบอกมาพอจะเข้าใจเลยว่าทำไมตอนเด็กๆ คุณพ่อคุณแม่ถึงห้ามบอกไครว่าหนูเป็นไครตอนเด็กๆ หลังจากนั้นพวกเราคุยเล่นตามปกติจนถึงจุดหมายปลายทางพอรถจอดทุกคนเงียบลงจนหน้าตกใจประรถเปิดออก ทุกคนก้าวเดินลงจากรถอย่างหน้ากลัวพวกหนูกับมิยะที่ลงจากรถเป็น2คนสุดท้ายหนูเดินตามคุณแม่และพวกน้าไป ถูกจ้องมองจากพวกทหารและถูกแซวบ้างเพรากลุ่มเราเดินมีแต่ผู้หญิง อะนะ

  "ฮินะจังฉันกลัวจังเลย ฉันไม่เคยอยูกลางกลุ่มผู้ชายเยอะขนาดนี้เลย

  "ไม่เป็นไรหลอกมิยะจัง เรื่องมากฆ่าแมม

  "เอางั้นเลยหลอฮินะจัง

  "ล้อเล่นนะ ไม่มีไครกล้ามายุ้งกับพวกเราหลอก

         หนูที่ปลอบมิยะไปจนเธอสงบลงและเดินตามไปจนถึงแค้มบัญชาการ พวกเราเดินตามเข้าเพื่อประชุดเช็คแผนและแจกหน้าที่ของแต่ละองค์กร 

      ผู้พันครับ! มีประเภทเบเฮมอท1ตัวที่ส่วนแค้มอาวุธ

        ตอนนั้นที่หนูได้ยินกำลังจะเอ่ยปากขอไปจัดการ แต่คุณแม่ก็ออกคำสั่งให้มิยะจังไปจัดการคนเดียวสะก่อน หนูทำได้แค่บอกให้มิยะละวังตัว

        มุมมิยะ: หนูที่ได้รับคำสั่งจากน้าฟูกะทำหนูตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะนี้คือการต่อสู้ครั้งแรกอย่างเป็นทางการของหนู หนูวิ่งไปที่แค้มอาวุธทันทีและติดใบมีดที่สนับหนูเลือกใช้ใบมีดธรรมดาเพราะจะเก็บใบมีดที่น้าชูให้ไว้ใช้ในภารกิจ หนีวิ่งไปถึงเจอทหารล้อมอยู่ พวกเค้าไม่ใช้ปืนเพราะเดียวจะเรียกพวกNormal มา หนูเดินมาก็ถูกแซวว่าคนสวยมาแล้ว จะไหว้รึป่าวเนียมาตายรึยังไงประมานนั้น หนูวิ่งเข้าใส่ละทำตามที่น้ากิงสอนกับน้าฟูกะบอกข้อมูลให้ ทันทีที่หลบการโจมตีแรกได้รีบประชิดตัวมัน ละต่อยใบมีดรัวๆเข้าลำตัวจนใบมีดบิ่นละโดดเตะเข้าที่หัวมันจนหลุดขาดไป หนูเดินไปเตะหัวมันมากองรวมกับตัวและโยนสารกำจัดซาก ยากำจัดซากจำปะติกริยาให้เกิดไฟเผา หนูเดินกลับมาที่แค้มบัญชาการ จบมุมมิยะ

          หนูที่หันไปหามิยะที่เพิ่งกลับมา เธอยิ้มละบอกว่าไม่เป็นไรหนูโล้งใจ และในที่สุดคุณแม่ก็บอกให้พวกเราตามเค้ามาและคุณแม่ก็แจ้งหน้าที่ผ่านวิทยุสื่อสาร และพวกเรามุ้งหน้าไปยังประตูเข้าสู่เขตป้องกันภัยเขตที่13 วกเราทุกก้าวเดินและเหยีบย้างลงในวนาแห่งซากศพในอีกไม่ช้าพวกเราจะต้องเข้าสงครามแล้ว วนาแห่งนี้มีกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเน่าของซากศพพวกเราได้เดินเข้าในวิธีของคนตาย

         เอาละทุกคนเริ่มภารกิจได้

            ติดตามตอนต่อไป