สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากมิยะและคุณยายอยู่บ้านได้ประมาน1เดือนคุณย่าก็เกิดอุบัติเหตุทำให้เสียชีวิตคุณพ่อนั่งร้องไห้เสียใจ และขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนอนคุณแม่เองก็ทำอะไรไม่ได้บอกให้พวกหนูจนกว่าจะทำใจได้ หลังจากผ่านงานศพไป4วันคุณพ่อถึงจะออกมาจากห้องมา หนูกับมิยะจังวิ่งเข้าไปถามสภาพจิตใจ
  "ฮินะ: พ่อเป็นไงบ้างค่ะ
  "ชู: ไม่เป็นอะไรแล้วลูก พ่อแค่ช็อคนิดหน่อยไม่คิดว่ามันจะเร็วแบบนี้
  "ฮินะ: งั้นหลอค่ะคุณพ่อ
  "ชู: มันเป็นสิ่งที่เราผู้ถูกเวลาทอดทิ้งต้องพบเจอ ทั้งลูกและมิยะจังต้องเจอ
  "มิยะ: งั้นหลอค่ะ นี้คือสิ่งที่หนูต้องพบเจอหลอค่ะคุณน้า
  "ฟูกะ: ใช่จะ แต่จำไว้นะที่นี้ก็คืออีกครอบครัวนึงนะ
  "มิยะ: ค่ะ ขอบคุณนะค่ะคุณน้าฟูกะ
            ตอนนั้นมิยะจังยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนั้นปนด้วยความเศร้านิดๆ เธอคงยังทำใจเรื่องที่ต้องมองครอบครัวตายจากไปไม่ได้ละนะ มันไม่ใช่สิ่งที่จะทำกันได้ง่ายๆนิต้องให้เวลาช่วย ส่วนหนูที่พบเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนแล้วจึงทำใจได้ค่อนข้างง่าย ตอนเสียคุณยายไปหนูร้องไห้จนไม่มีน้ำตา
  "มิยะจัง
  "มีอะไรหลอฮินะ
  "เดวขอตัวไปฝึกต่อคนเดียวก่อนนะ
  "งั้นฉันไปช่วยน้าฟูกะทำอาหารเย็นก่อนจะ
            ที่หนูต้องแยกมาคนเดียวไม่ให้มิยะตามมาเพราะสิ่งที่หนูจะฝึกไม่อยากให้มิยะจังมาเห็นท่าเธอ มาเห็นเข้าเธอท่าไม่ช็อคตายก่อนก็คงห้ามไม่ให้ทำแน่ หนูเดินมาหยิบสปริงลั้งตัวสปริงนี้ท่าคนธรรมดาใส่ตายอย่างเดียว ขนาดหนูยังเล่นเอาเจ็บเจียนตายขยับผิดท่านี้ถึงเลือดเลยล่ะ
   แอ๊ตตตตต(เสียงเปิดประตู)
            ไครนะนั้นไครหนูหันไปมองที่ประตูหนูเห็นคุณพ่อยืนมองหนูอยู่ หนูตกใจยืนตัวแข็งถื่อไปเลย
  "รู้ใช่ไหมฮินะลูกว่าท่าฝึกด้วยเจ้าละพลาดเจ็บเอามากเลยนะ
  "รู้ค่ะคุณพ่อ หนูก็ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ท่าหนูอ่อนแอก็ต้องมีคนมาปกป้องหนูและเจ็บตัวเพราะหนู
  "กลัวละสิ ที่จะเห็นคนมาเจ็บต่อหน้า และเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้สินะ
  "ใช่ค่ะ หนูกลัว กลัวเอามากๆ ตอนที่ฝึกกับพ่อหนูรู้ตัวว่ากำลังแขนกับขาหนูยังขาดอีกมาก
  "ฮินะลูกทักษะด้วยรวมของเรานะคือความคล่องตัวและความเร็ว ไม่กับพ่อที่เป็นกำลังพลังทำลายมันต่างกันมากนะ
  "หนูรู้ค่ะ หนูเพิ่มมันเท่าที่หนูทำได้เท่านั้นจะไม่ฝืนตัวเอง
  "ดีมากฮินะลูก สิ่งที่กำลังตามหาพ่อสอนให้ไม่ได้ ค่อยทำนะพ่อไปละ
          หนูรู้ว่าคุณพ่อเป็นห่วง แต่คำพูดสุดท้ายหนูไม่เข้าใจ ที่ว่าสิ่งที่หนูตามหานั้นพ่อสอนให้ไม่ได้ แต่ก็พ่อจะเข้าใจอย่างนึงคือมันเป็นสิ่งที่พ่อสอนไม่ได้แต่ก็มีคนที่สอนได้อยู่ หนูฝึกจนใกล้ได้เวลาข้าวเย็นแล้วเลิกฝึก มาพักตัวให้แผลหายแล้วกลับไปที่ห้องกินข้าว
  "ฮินะจังลอแปบนึงนะใกล้เสร็จแล้วอาหารเย็น
  "งั้นฉันไปอาบน้ำลอก่อนละกันจะ
  "เอาแบบนั้นก็ได้
            มุม มิยะ: ฉันที่บอกให้ฮินะรอก่อนแต่เธอจะไปอาบน้ำลอ ฉันสังเกตุเห็นรอบแผลที่เพิ่งหายจริงอยู่ที่พวกมีการฟื้นตัวที่เร็วมาก แต่ก็จะมีรอยเล็กน้อยให้เห็นเธอไปทำอะไรมานะ ทำไมไม่ยอมบอกเรานะ
  "สงสัยอะไรถามเจ้าตัวเอาเลยดีกว่านะ
             มิยะ : หนูสะดุ้งสุดตัวตอนที่คุณน้าพูดขึ้นมา หนูหันไปคุณน้า น้าเค้ายิ้มและพูดมาว่า
  "มิยะจังมีอะไรก็ถามฮินะจังตรงเลยดีกว่านะ
  "จะดีหลอค่ะคุณน้า
  "ฮินะเค้าไม่ปิดปังอะไรหนูหลอกท่าหนูถาม
  "หนูเห็นรอยแผลที่เพิ่งหาย หนูเป็นห่วงนะค่ะ
  "ฮินะเค้าชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว น้าฝากด้วยนะมิยะจัง
      จบมุมมิยะ
              หนูที่อาบน้ำเสร็จก็กลับมานั่งที่โตะกินข้าว มิยะจังและคุณแม่ก็ยกกับข้าวมาเรียงบนโต๊ะจนครบ หลังจากกินข้าวเสร็จหนูกลับขึ้นห้องนอน ตอนนั้นมิยะจังก็เดินตามมาบนห้อง
  "ฮินะเธอมีอะไรจะบอกฉันไหม
  "ไม่มีอะไรนิมิยะจัง
  "แล้วรอยแผลที่เพิ่งหายก่อนหน้าที่ฉันเห็นมันคืออะไร
  "นั้นสินะฉันปิดมิยเจังไม่ได้จริงๆ
  "บอกฉันมาสิฮินะจังอย่าปิดบังกันสิ
  "ผลจากการฝึกกับอุปกรณ์น่ะ ที่ฉันไม่บอกเธอเพราะกลัวเธอห้ามเพราะท่าพลาดมันเจ็บเอาการเลย
  "ฉันเคารพการตัดสินใจของฮินะ ท่าเธอบอกว่าไหวและจะทำฉันก็ไม่ห้ามหลอกนะ
  "นั้นสินะเรารู้จักกันมานานและเป็นเพื่อนกันมานานฉันขอโทษ
  "การที่เราเห็นแผลของคนใกล้ตัว และเราไม่รู้ว่าได้มายังไงมันน่ากลัวนะกลัวเค้าคนนั้นจะไปทำอะไรอันตรายและเค้าจะไม่ได้กลับมาหาเรา
        หนูได้แต่ขอโทษมิยะร้องไห้หนักมาก หนูไม่เห็นเธอเป็บนี้มานานมากตั่งแต่ที่หนูเกือบตายเมื่อ7ปีก่อน เธอคงกลัวสินะเพราะเรื่องที่คุณพ่อพูดสินะเธอร้องไห้จนหลับไปหนูที่นอนปรอบเธอและกอดเธอจนหลับ
             ติดตามตอนต่อไป.