สงครามเขตแดนซากศพ

          หลังจากพาทุกคนมาลานสนามกีฬาตามธรรมเนียมคุณพ่อมีของจริงมาให้ดูตามเคยละนะคนส่วนมากตกใจ หลังจากนั้นคุณพ่อให้น้ากิงอธิบายตามที่จัดเตรียมมา มีบางคนกล้าเข้าไปดูใกล้ๆบางคนดูอยู่ห่างๆบางคนทำไม่สนใจก็นะธรรมดาบางคนคิดว่ามันเรื่องไกลตัว หลังจากให้ดูซักพักใหญ่ ก็มีช่วงให้ถาม

  "นักเรียน: ขอถามนะค่ะ ใน3ประเภทนี้ตัวไหนอันตรายสุด

  "กิง: มันแล้วสถานที่พบและสถานการณ์ Normal จะอันตรายต่อเมื่อมันมีจำนวนมากและสะานเราอยู่มันแคบเกินไป Soul มันจะดูหน้ากลัวต่อเมื่อมันกรีดร้องนะเพราะจะกลายเป็นตัวตายยากทันทีขนาดตัดหัวทิ้งยังไม่ตาย spirit มันจะอันตรายมากอยูในที่ป่าและซากตึกที่มีมุมอับเยอะและมืด

  "นักเรียน: คือพวกเราได้ยินมาว่าที่จริงไม่จำเป็นต้องมีพวกคุณก็ได้นิ

  "กิง: โดนพูดใส่แบบนี้ชักโมโหนิดๆเหมือนกันนะ อันก็น่าจะใช่แต่เธอคิดว่าไม่มีพวกเราจะต้องมีคนตายมากเท่าไหล่กันในแต่ละเดือนที่ออกไปปราบปรามพวกมัน พวกเราทนทานตายยากและมีประสบการมากกว่าและเราเป็นสิ่งที่ต่างจากคน 

  "นักเรียน: อะไรที่คุณบิกว่าแตกต่างจากคนปกติ

  "กิง: เรามีเซลล์ของพวกมันผสมอยู่ในร่างกาย ซึ้งรู้ว่าพวกเธอจะถามอะไรต่อ ทำไมไม่ฉีดให้ทุกคน คำตอบง่ายๆมันไม่ใช่ทุกคนที่รับมันได้ โชคดีคือไม่ตายและได้พลัง โชคร้ายหน่อยก็ตาย โชคร้ายสุดกลายเป็นพวกมันแต่ก็ยังมีเคสหายากที่รับเชื้อไปตรงๆไม่กลายพันธ์และไม่ตายก็ยังมี

  "นักเรียน: เคสหายากมีโอกาศพบแค่ไหน และคนที่ทนต่อเซลล์ที่ฉีดมีเท่าไหร่

  "กิง: คนที่ได้รับเซลล์ ในพันคนจะมีแค่5คนที่รับได้ และเคสพิเศษนั้นเอาจำของ5คนที่รับเซลล์ได้มารวมจนครบ1หมื่นคนจะพบแค่คนเดียว นั้หมายความว่าเคสปกติมีโอกาศ0.05เปอเซน ส่วนเคสพิเศษ คน2ล้านคนจะพบแค่คนเดียว

           ละหว่างที่น้ากืงตอบคำถามตอนนั้นมีเด็กผู้ชายคนนึงยกมือหนูจำเค้าได้ทันที เค้าชื่อเคนนักเรียนปี1ห้อง2 พ่อเค้าเป็นG hunter คลาสAเขต9 เค้าเพิ่งย้ายมาได้แค่3วัน เค้าขอรองสู้กับNormal3ตัวที่เราเอามาตอนแรกคุณพ่อท่าจะไม่ยอม แต่พอรู้ว่าเค้ามีเซลล์คุณพ่อเลยให้รองดูผลออกมาคือเค้ากำจัดมันได้ง่าย แต่ดันปากเสีย

  "เคน: ที่คุณพ่อผมบอกมาว่าพวกเขต13มันไม่ได้เรื่องน่าจะจริงนะกะอีแค่ขยะพวกนี้บอกท่ามันมีเยอะจะอันตราย ขยะก็คือขยะ

  "ชู: เด็กน้อยผู้หลงระเริง พวกเราทำงานกันด้วยความระวังทุกอย่างคือสิ่งที่อันตรายหมดละ

  "เคน: โหๆขนาดผู้บัญชาการยังขี่ขลาด ขนาดนี้เลยหลอ สละตำแหน่งไปเถอะ

  "ชู: ผมทำไม่ได้หลอกฉายาและตำแหน่งอีกตำแหน่งมันค้ำคออยู่

  "เคน: เห็นว่าเมื่อประมาน10กว่าวันลูกน้องคุณเกือบตายเพราะสู้กับขยะนิ

  "ชู: ขยะที่เธอพูดถึงคือเบเฮมอท2ตัวนั้นสินะ

  "เคน: เบเฮมอทมันจะซักแค่ไหนช้าก็ช้ากะอิแค่มีแรงเยอะเราเร็วกว่าก็ชนะ

  "ชู: ฉันจะบออกอะไรที่เข้าใจได้ง่ายๆนะ เบเฮมอท1ตัว ต้องใช้พ่อนาย8คนจึงจะชนะแน่นอนและพ่อนายตายแน่นอน4-6คน เบเฮมอท2ตัวใช้พ่อนาย20คนและจะตาย15-19คนตายแน่นอน

  "เคน: กล้าดูถูกพ่อผมแบบนี้ คุณส่งคนของคุณมาสู้กับผมเลยดีกว่า

  "ชู: ในฐานะอสูรลำดับที่13 อาชูล่ารับคำท้า.   หนูมิยะเอานี้ไป(โยนยาเม็ดนึงให้) กินมันละน้าขอดูผลการฝึกหน่อยนะ

  "มิยะ: ได้ค่ะ หนูอยากลองดูอยู่พอดี

  "ชู: อย่าให้ถึงตายละหนูมิยะ

         หนูที่ดูมิยะจังเดินออกไปเตรียมสู้ มิยะจังถือว่าเป็นคนที่อ่อนแอร์ที่สุดในกลุ่มเราก็ว่าได้เธอฝึกมาแค่10วันเห็นจะได้ เป็นเวลาที่สั้นมากแต่มิยะจังเรียนรู้ได้ไวจนคุณแม่ยังชมอาวุธมิยะคือ กาต้าเบลด ของเคนคือสนับมือ เอาละพวกเค้าเริ่มสู้กันแล้ว จากที่ดูการเข้าปะทะสองครั้งมิยะจงใจต่อให้ก่อน เพราะอีกฝ่ายสายNormalจากแรกที่ต่อยแล้วแรงพอควรมิยะจังจึงดูเชิงก่อน ดูจากความสามารถของเคนเค้าน่าจะอยู่ คลาสB ระดับร่าง ต่างจากมิยะที่อยู่A ระดับกลาง หลังจากที่มิยะดูเชิงอยู่แปบเธอเข้าปะทะครั้งสุดท้ายเคนทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากตั้งหลับละโดนเตะหลับไปเลย

  "กิง: มีอะไรจะถามอีกไหม มะกี้คือการสาธิตการต่อสู้ของคนที่มีเซลล์

  "นักเรียน: ยาที่ผู้บัญชาการ ให้มิยะซังกินคืออะไรครับ

  "กิง: ถามได้ดี มันคือยาละงับGเซลล์ ชั่วครามผลมันอยู่ประมาน15-20นาทีจะทำให้เป็นคนธรรมดา ท่าหนูมิยะไม่กินละก็อย่าหวังว่าเคนคุงจะต่อยเธอโดน

  "นักเรียน: ความสามารถแต่ละ ประเภทคืออะไรบ้าง

  "กิง: Normal กำลังแขนที่มีมหาศาล Soul การฟื้นตัวและการตอบสนองที่ดี Spirit ความเร็วในการวิ่งหรือกระโดดและสายตาที่มองในที่มืดได้

         น้ากิงพยายามอธิบายแค่เท่าที่ประชาชนทั่วไปสามารถรู้ได้ เพราะหากมีคนรู้ความสามารถที่แท้จริงละก็เรื่องใหญ่แน่ ก็นะ

  "กิง: เอาละไม่มีไครมีคำถามละนะ ต่อไปเป็นการสาธิดการต่อสู้

          เอาละถึงอีเว้นหลักที่คุณพ่อจะโชว์ละ หนูหันไปดูแผลมิยะที่ยาละงับน่าจะหมดผลแล้วแผลของเธอหายหมดเป็นปกติแล้ว ตอนนั้นยุดีดีคุณพ่อก็โยนละเบิดลงบ้านหนู โดยการให้หนูไปสู้กับสปีริท หนูหันมองไปทีเคนที่เพิ่งฟื้นมานั่งหน้าหงอยเลย หนูตั้งท่าเตรียมละเปิดโหมดล่าทำให้รอบตามีเส้นเลือดดำเด่นชัด และที่แขนขาด้วย รีบๆจบมันจะดีกว่า พอกรงเปิดหนูรีบเข้าสกัดก่อนมันหนี หนูเตะให้มันรอยขึ้นและเอามีดฝันตามแขนขามันรั่วๆ และปิดด้วยการฟันหัวหลุดหนูลงถึงพื้นเก็บมีดละ เดินกลับไปนั่งที่เดิม

  "กิง: เอาละวันนี้สินสุดการอบรมเพียงเท่านี้แยกย้ายได้

         หนูกับทุกคนในทีมกลับบ้านทันทีส่วนเพื่อนนักเรียนก็ไปทบทวนอบรบในห้องเรียนต่อ หนูกลับบ้านมาอาบน้ำละเข้าห้องไปนอนหลับทันทีแบบไม่สนใจอะไรเลยเหอๆ

      เย็น.....

         หนูที่ตื่นลงมาเพราะเสียงคุณแม่เรียก ลงมานั่งที่ห้องกินข้าวคุณพ่อเดินมายีหัวหนูจนยุ้งละหัวเราะเบาๆ 

  "ชู: ไงวันนี้เหนื่อยไหม

  "ฮินะ: นิดหน่อยค่ะ

  "ฟูกะ: ชูหยิบจานมาให้หน่อยสิ ฮินะจังเดียวทานข้าวเสร็จละไปนอนพักนะลูก

  "ฮินะ: คุณแม่ไม่บอกหนูกะทำอยู่แล้ว

  "ชู: กินละนอนอ้วนมาพ่อไม่ช่วยนะ

  "ฮินะ: ท่าหนูจะอ้วนก็คุณแม่อ้วนก่อนละกัน

  "ชู: นั้นสินะแม่เรานะสมัยก่อน กินข้าวละกะขึ้นนอนประจำคนปกติก็กลายเป็นหมูแล้ว

  "ฟูกะ: จำไว้เลยนะชูเผากันซึ้งหน้า

         คุณย่าที่นั่งอยู่ด้วยบนโต๊ะทานข้าวนั่งหัวเราะเบาๆ เราทานข้าวกันด้วยความสุขทุกอย่างกลับมาสงบแบบนี้ดีจังเลยนะ หนูที่นั่งคิดแบบนั้นเดินกลับขึ้นมานอนพักเพราะพรุ้งนี้ต้องไปโรงเรียนตามปกติ

     ติดตามตอนต่อไป