สงครามเขตแดนซากศพ

          หลังจากผมสู้กับกุเอ็นวันต่อมาผมและทุกคนในทีมก็กลับไปที่บ้านพ่อแม่ผมและฟูกะ พวกเราพักผ่อนจนเวลาผ่านไปวันแล้วสันเล่าวันเวลาที่เรามีความสุขมั่นผ่านไปไวมากจนเผลอแปบเดียวก็ผ่านมาปีครึ่งพวกผมทุกคนกลับไปทำงานและพาฮินะมาด้วนจนเวลานผ่านไปจนฮินะ3ขวบเธอเข้าเรียนครั่งแรกผมจึงส่งเธอไปอยู่กับคุณย่าและคุณตาคุณยายและให้เธอมาอยู่กับผมกับฟูกะทุกวันหยุดจนเวลาผ่านจนเธออายุได้5ขวบ ผมกับฟูกะจึงเริ่มสอนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอมีและสิ่งที่เธอเป็นและฝึกสอนการควบคุมและศิลปะการต่อสู้และตั่งกฎให้เธอรักษา

 1: ห้ามแสดงความสามารถให้ไคร

 2: ห้ามว่าพ่อทำงานอะไรเด็ดขาด

 3: ห้ามบอกให้ไครรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้

 4: ห้ามใช้อาวุธต่อหน้าคนอื่นเด็ด

 5: ให้ระทิ้งกฎข้อ1-4ได้เลยหากมีชีวิตของคนอื่นเสี่ยงอันตรายอยู่

        ที่ผมกับฟูกะต้องตั่งกฎขึ้นมาเพื่อให้เธอใช้ชีวิตได้เหมือนคนธรรมดาและการฝึกบางครั้งก็จะให้คนอื่นในหน่วยแพทย์มาสอนตามคนว่าง พวกเธอชอบมาหาฮินะถึงจะไม่ค่อยมีเวลาก็ตามจนเวลาผ่านไปอีก3ปี

บทฮินาโกะ(ฮินะ)

         สวัสดีค่ะหนูชื่อ วาราดีม่า ฮินาโกะ ลูกพ่อชูแม่ฟูกะทั้ง2คนทำงานที่G hunter ตอนนี้หนูอาศัยอยู่กับคุณย่า จุดเด่นของคือสีผมที่แปลกประหลาดคือมีผมสีขาวกับผสมกันอยู่ ตอนนี้หนูกำลังเดินไปโรงเรียนปฐมปีนี้หนูอยู่ปฐมต้น.ปี3 หนูใช้ชีวิตสนุกสนานตามภาษาเด็กทั่วไปถึงจะตัวเล็กไปหน่อยก็เถอะนะจะสายแล้วมั่วเดินเออเหินจนจะสายแล้วฟ้า คงต้องใช้ความเร็วหน่อยแล้วถึงปาป๊ากับมาม๊าจะห้ามก็เถอะ หลบเข้าซอกซอยก่อนดีกว่าเดียวมีคนเห็น

  "เหะจะทำอะไรฮินะจังเข้ามาทำอะไรที่แบบนี้เดียวจะไปเรียนสายเอานะ

  "แหแหน้าริทสึมาทำอะไรแทวนี้ค่ะ 

  "ก็นะมาตามดูเด็กดื้อบางคน

  "ทำไมละค่ะ ทำไมต้องตามดูหนูด้วย

  "พ่อเธอสั่งมา ข้อแรกคอยห้ามไม่ให้ความสามารรถ ละอีกข้อคือคุ้มกันเธอจากคนที่ไม่หวังดี

  "ค่ะยังก็ขอบคุณที่เหนื่อยนะค่ะ

  "ไม่เป็นไรวันนี้วันสุดท้ายแล้ว พ่อเธอให้มาสินะอาวุธนะ อย่าใช้มันหากไม่จำเป็นเข้าโรงเรียนไปได้แล้ว

            หนูหันไปโบกมือให้น้าริทสึและเดินไปที่ชั้นเรียน อันที่จริงหนูรู้ว่ามีคนคอยตามหนูอยู่นานมากแล้วแล้วก็พอที่จะรู้ว่ากฎมีไวปกป้องหนูหากมีคนรู้ว่าหนูมีGเซลล์โดยกำเหนิด หนูอาจจะตกอยู่ในอันตรายทันที การคุ้มกันถูกยกเลิกแสดงว่าสถานะการปลอดภัยแล้ว

  "อรุณสวัสฮินะจัง

  "อรุณสวัสมิยะจัง

  "วันนี้ฮินะจังมาช้าจัง

  "พอดีวันนี้ตื่นสายนิดหน่อยและเจอคนรู้จักเลยมาช้านะ

                เอาเอาทุกคนนั่งที่อาจารย์มาแล้วนะ

        สาวน้อยอีกคนที่มาทักหนูคือ ฮาโอริ มิยะ เพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกันเธอมีร่ายที่ค้อนค้างจะอ่อนแอร์มาก แต่เธอตัวโตกว่าฉันในหลายๆอย่าง ฉันที่มีเพื่อนน้อยเพราะหลายคนคิดว่าสีผมของฉันมันประหลาด และคิดว่าฉันไปทำมาไม่ใช้ธรรมชาติ

      ติ้งต่อง กริ่งเลิกเรียน

  "มิยะจังฉันกลับก่อนนะ พรุ้งนี้เจอกัน

  "พรุ้งนี้เจอกันจร้าฮินะ

          ณ บ้านฮินะ

  "กลับมาแล้วค้าาาคุณย่า

  "ฮินะจังกลับมาแล้วหลอมานี้สิไครมาหา

         หนูเดินไปห้องนั่งเล่น หนูวิ่งเค้าไปกอดคนทั่งสองที่นั่งอยู่ปะป๋า มะม๊า

  "ชู: ไงฮินะจัง วันทำอะไรไว้หะเรา

  "ฮินะ: ป่าวนะค่ะ (._.)

  "ฟูกะ: แล้วไหนน้าริทสึมาบอกม่าม๊าว่ามีเด็กบางคนคิดจะกระโดดบนหลังคาไปโรงเรียน

  "ฮินะ: หนูไม่ได้ทำน้า

  "ฟูกะ: ท่าน้าริทสึไม่เห็นก็คงทำสินะ

  "ชู: เอาน่าฟูกะอย่าดุลูกเลย ดูสิลูกก้มหน้ามองพื้นจนจะมุดดินหนีแล้วนะ

  "ฟูกะ: ชูนะตามใจฮินะมากไปแล้วนะ

  "ชู: ฮินะไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ แค่ที่เธอเป็ดอยู่ละบอกไครไม่ได้มันก็อึดอัดมากพ่อแล้ว

  "ฟูกะ: ฮินะมาแม่กอดหน่อย(เดินเข้าไปกอดฮินะ) ฮินะพรุ่งนี้น้าๆทุกคนจะมานะ น้ากิง น้าฮานะกับน้าริงโกะ น้าริทสึ น้าอายาเมะจะมาวันเกิดหนูด้วยนะ

  "ชู: ฮินะจังไปอาบน้ำเปลี่ยาชุดก่อนเดียวมาทานข้าวเย็นกัน

       ผมที่บอกให้ฮินะไปอาบน้ำเพราะมีบางอย่างที่ไม่อยากให้เธอรู้ ผมเรียกคุณแม่มาและให้ฟูกะไปตามพ่อแม่เธอมา ทุกคนมาเสร็จผมเริ่มคุยทันที

  "ชู: ที่ผมเรียกทุกคนมาผมมีเรื่องจะบอก ผมได้บรรจุฮินะเข้าเป็นเจ้าหน้าที่G hunter แล้ว

  "พ่อฟูกะ: ทำไมทำแบบนั้นเธอยังเด็กนะเธอแค่เพิ่งจะครบ8ขวบพรุ้งเองนะ

  "แม่ชู: นั้นสิทำไมลูกต้องเอาหลานแม่ไปเสี่ยงด้วย

  "ฟูกะ:  หนูขออธิบายเองค่ะ พ่อแม่รู้ใช่ไหมว่าฮินะเป็นพวกเรา ละที่จริงมันอันตรายมากที่จะปล่อยไว้ เพราะท่าหากเธอใช้ความสามารถต่อหน้าคนอื่นละตำรวจหรือคนของเขตอื่นพบละไม่มีชื่อเธอในหน่อวยไดเลยเธอจะถูกกำจัดทิ้งทันทีหรือถูกฆ่า

  "พ่อฟูกะ: ฉันพอจะเข้าใจเหตุผลแล้ว

  "ชู: ขอบคุณครับพ่อ ที่ผมมาครั่งไม่ไช่แค่วันเกิดแต่ผมเอาตรากับบัตรเจ้าหน้าที่มาให้เธอด้วยปกติแล้วจะต้องีอายุ15ปีขึ้นไปถึงสอบเข้าได้แต่ผมรับเธอเข้ากรณีพิเศษและด้วยอำนาจผม

  "ฟูกะ: ฮินะเข้ามาเถอะแม่รู้ว่าหนูอยู่ตรงนั้น

       หนูที่อาบน้ำเสร็จเดินมาได้ยินที่พ่อและแม่คุยกับคุณตากับคุณย่า ทำให้ความจริงที่ต้องมีกฎเพื่อไม่ให้เราถูกฆ่าแต่พอแม่เรียกเข้ามาหนูอะไรไม่ถูก

  "ชู: ได้ยินแล้วสินะ ปะป๋าจะไม่ปิดบัง ต่อไปนี้หนูจะต้องพกทั้ง2อย่างนี้ไว้ตลอดเข้าใจนะ

  "ฮินะ: ค่ะหนูเข้าใจ

  "ฟูกะ: ห้ามทำหายและห้ามให้ไครเห็นหากไม่ใช่ตอนต่อสู้นะ

         หลักจากหนูรับของทั้ง2อย่างมา ทุกคนดึงหนูเข้าไปกอด คุณพ่อดึงเข้าไปกอดและบอกขอโทษ หลังจากนั้นหนูกับทุกคนไปทานข้าว คืนนั้นหนูนอนกับพอกับแม่หนูนะเข้าใจการกระทำของทุกคน เค้าทำเพื่อไม่ให้หนูมีอันตราย หนูรักปะป๊ากับมะม๊านะค่ะ

       ติดตามตอนต่อไป