สงครามเขตแดนซากศพ

          หลังจากผมกลับมาและรู้ว่ายัยฟูกะท้องและผมก็ถูกจับมาขังในห้องกักกันเพื่อตรวจสภาพ ผมเบื่อมากจนเดินวนซ้ายวนขวาเท่านั้น ตอนนี้ผมอยากแค่เดินไปกอดยัยตัวเล็กอกไม้กระดานนั้นให้นานๆเท่านั้นเอง แต่วันนี้วันสุดท้ายของการกักตัวแล้วสภาพร่างกายผมกลับคืนมาหมดแล้วแล้วคุณกิงก็เดินมาบอกผมว่าออกจากห้องได้แล้ว ผมเดินออกจากห้องแล้วมุ้งหน้าไปหายัยนั้นแล้วกอดเค้าผมร้องไห้ออกมาและผมได้เอ่ยปากสัญญาว่าจากนี้จะไม่จากไปไหนอีกแล้ว

  "นายจะไม่หายไปไหนอีกแล้วนะ จะไม่ทิ้งฉันไว้อีกแล้วนะ

  "อย่าร้องสิ ฉันสัญญาจะไม่ทิ้งเธอและหายไปไหนอีกแล้ว

          หลังจากผมกอดยัยนั้นผมก็เดินจูงมือกันไปห้องทำงานผมเพื่อแจ้งการกลับมาของผม ผมไปถึงห้องทำงานผมนั่งบนเก้าอี้และส่งข้อความแจ้งการกลับมาและเรียกประชุมระดับผบ.และรองผบ.ในอีก3วันเนื่องจากมีข้อมูลใหม่ ผมหันไปมองฟูกะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

  "ฟูกะ ช่วยอะไรฉันหน่อย

  "อะไรล่ะ ว่ามาสิ

  "ไปที่ห้องวิจัยอาวุธ และเอาถุงมือคู่ใหม่มาที

  "ได้สิ เดียวไปเอามาให้จร้า

  "ขอบคุณน้า

        ผมที่ฝากฟูกะไปเอาถุงมือใหม่ ได้รับข้อความตอบรับการประชุมแทบจะในทันทีและยืนยันนัดหมายผมก็เริ่มเตรียมข้อมูลที่จะใช้ทันทีหลังจากจัดเสร็จผมก็เดินไปนนอนที่โซฟา

      มุมฟูกะ: ฉันที่หิ้วกล่องถุงมือของชูกลับมาที่ห้องทำงานเข้าห้องมาเจอชูนอนหลับ ฉันเอากล่องไปว่าที่โต๊ะ และไปเอายกหัวชูมาหนุนตักฉันนั่งมองหน้าชูตอนหลับเค้านี้ตอนหลับนี้น่ารักจริง (จะนั่งมองหน้าฉันอีกนานไหม) โทษทีฉันแค่อยากทำแบบนี้มานานแล้วนะ ฉันเอาถุงมือมาให้แล้วนะ

  "ขอบใจนะเดียวฉันไปเอามาใส่ก่อนมันแปลกๆมือนะ

  "มันหนักกว่าเดิมอีกนะ เท่าที่ฉันยกมานะ

  "สั่งปรับปรุงนิดหน่อย

        3วันต่อมา ณ ห้องประชุม กองบก

  "ผบ.เอล1: ยินดีตอนรับกลับมานะ

  "ชู: ขอบคุณครับ

  "ฟุโด: เห็นว่ากลับมาละครั่งจะสละตำแหน่งไหมครับ คุณอสูรลำดับที่13 ผมจะได้รับตำแหน่งแทน

  "ชู: ท่าผมสระก็ยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเศษขยะอย่างคุณอีกเยอะ

  "ผบ.เอล8: ละมีข้อมูลอะไร มาบอก

  "ชู: ข้อมูลของสายพันใหม่ และสาเหตุขอเบเฮมอทที่เยอะผิดปกติ

          ผมได้อธิบายถึงสายพันใหม่ ฮันเตอร์ พวกมันล่าแต่พวกเราG hunter และมันเป็นต้นเหตุของเบเฮมอท เพราะมันทำให้มีการกลายพันธุ์ที่ผิกปกติจำนวนมากและกลายเป็นเบเฮมอท และตัวฮันเตอร์เป็นพวกมีสติปัญญา หลังจากนั้นพวกได้คุยถึงข้อมูลที่ได้มา

  "ชู: ทุกท่านครับผมมีเรื่องจะแจ้ง ผมและคลาสSทุกคนจะรีเบรค(ลาพักละยะยาว)ในอีก6เดือน

  "ผบ.เอล4: ทำไมละครับ

  "ยูนะ: ผบ.เอล13 เราเพิ่งเสียกำลังส่วนใหญ่ในภารกิจครั้งก่อน ท่าเธอลาพักอีกมันจะยุ้งยากนะ

  "ชู: ผมเหตุผล2ข้อ ข้อแรกผมจะไปพักฟื้นร่างกายให้สมบูรที่สุดด้วย ข้อต่อมาอีก6เดือนรองผบ.ผมก็ทำงานไม่ไหวละด้วย

  "ผบ.เอล1: ทำไมละกรือเธอบาดเจ็บมากจากคราวก่อน

  "ชู: ป่าวครับ เธอตั้งท้องนะครับ ผมเลยจะพักตัวและดูแลเธอกับลูก และละหว่างพักคุณวารีมะจะจัดการเรื่องส่วนใหญ่แทนแต่ท่าสำคัญมากก็จะเป็นผมตามปกติ

           หลังจากนั้นพวกก็ลงมัดติว่าจะให้ผมและทีมรีเบรคได้รึไม่ผลออกมา12เสียงให้รีเบรคได้หลังจากจบการประชุมผมแจ้งทุกคนว่าอีก6เดือนจะได้ลาพักยาว ผมก็รีบกลับกองบก และกลับบ้าน ผมถึงบ้านฟูกะก็ไล่ผมไปอ้าบน้ำก่อนแล้วเธอจะไปทำอาหารเพราะทุกคนในหน่วยแพทย์จะมาที่บ้าน ผมเดินไปอาบน้ำและได้ยินเสียงโหวกเหวกของริทสึมาก่อนไคร ผมได้แต่ยิ้มและดีใจที่ได้กลับมา

    ณ ครัว

  "กิง: มาฉันช่วยเธอฟูกะ คนทอ้งไม่ควรทำอะไรหนักมาก

  "ฟูกะ: ขอบคุณค่ะหัวหน้า

  "อายาเมะ: นี้เธอท้องจริงๆหลอ

  "ฟูกะ: หัวขอถามอะไรหน่อยค่ะ

  "กิง: เรื่องGเซลล์สินะว่ามันจะสืบทอดถึงลูกรึป่าว

  "ฟูกะ: ค่ะหัวหน้าหนูกังวลเรื่องเซลล์ของโซว์

  "กิง: ท่าไม่ถึง10เปอเซนก็ไม่มีปัญหา

  "ฟูกะ: ท่าเกินผลมันจะเป็นยังไง

  "กิง: เกิน10แต่ไม่ถึง15เปอเซนจะทำให้โตช้า แต่เกิน15คงจะรู้นะ แต่ใช่ว่ามันจะส่งต่อกันง่ายๆแต่ท่าเป็นก็แค่ต้องฉีดยาระงับเซลทุกเดือน

  "ริทสึ: ฟูกะจังอย่ากังวลไปเลย

  "ฮานะ: พวกเราขอเป็นแม่ทูลหัวนะ

  "ฟูกะ: ได้สิแน่นอนอยู่

          ผมที่ยืนแอบฟังพวกเธอคุยกัน ผมรู้ถึงข้อเสี่ยงนั้นแต่ผมอดที่จะขาดหวังไม่ได้ที่จะไม่ให้มันไม่เกิดขึ้นแต่ผมก็อดคิดไม่ได้แต่ผมต้องไม่กังวลมัน

       ชูอาหารเสร็จแล้วนะๆๆๆๆๆ

          ผมทำที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและไปนั่งที่โต๊ะอาหารผมทานอาหารและคุยกับทุกคน ตอนนั้นผมร้องขอและภาวนาให้ภาพแบบนี้อย่าหายไปจากผม ภาพที่ทุกคนทานอาหารหัวเราะคุยกันนั้นคือภาพที่ผมมีความสุขที่สุดแล้ว

       ติดตามตอนต่อไป