ขนมปังนัตบัตเตอร์

          หลังจากนั้นเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ นัตสังเกตเห็นว่าขนมปังไม่มีเพื่อนเลยสักคนหนำซ้ำเธอยังโดนแกล้งจากเพื่อนผู้ชายในห้อง เขารู้สึกสงสารเธอ แต่เข้าช่วยมากไม่ได้เพราะเขาเองก็กลัวสีหน้าที่บึ้งตึงของเธอ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าหาเธอก่อนเพื่อจะได้รู้นิสัยแท้จริงของเธอให้จงได้

     นัต : "ปัง ปัง ปัง" ขนมปังหันหน้าไปหาเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

     นัต : "ฮู้ย...หน้ายักษ์หันขวับเลยนะ" ทุกคนในห้องหัวเราะ แต่ขนมปังกลับเฉย

     นัต : "ไม่น่าชื่อปังเลย น่าชื่อยักษ์มากกว่า" ขนมปังเดินเข้ามาหานัต

     นัต : "โอ้ย...แผ่นดินไหว ใครรู้สึกบ้าง?" เธอจ้องเขาด้วยสีหน้ายิ้ม แต่ดวงตาเศร้า

     ขนมปัง : "สนุก...ขำ...ชอบ" พูดจบเธอเดินออกจากห้องไปและไม่กลับมาเรียนในคาบต่อไปอีก นัตสงสัยจึงเดินไปถามครูประจำชั้นจึงได้ความว่าเธอมีผู้ปกครองมารับกลับบ้านไปเรียบร้อยแล้ว

          เช้าวันรุ่งขึ้น นัตเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับหิ้วถุงขนมปังเพื่อมาง้อเธอ เพราะเขารู้สึกผิด

     บัตเตอร์ : "พี่นัตขา...พี่จริงๆด้วย หนูไม่เจอหน้าพี่มานานแล้วนะเนี่ย"

     นัต : "นานอะไรกันครับ ยังไม่ถึงเดือนเลย ฮ่าๆ"

     บัตเตอร์ : "พี่นัตก็...น่ารักจังเลยนะคะ นี่ค่ะ! หนูทำอาหารเองก็เลยทำเผื่อเพื่อน แต่เพื่อนไม่มาหนูเลยให้พี่ค่ะ" บัตเตอร์ยื่นกล่องอาหารให้เขา

     นัต : "โห...พี่แย่งของเพื่อนบัตเตอร์รึเปล่าเนี่ย"

     บัตเตอร์ : "ไม่หรอกค่ะ ยังไงเพื่อนบัตเตอร์ก็ไม่มาอยู่แล้ว ของอร่อยๆแบบนี้ก็ต้องให้คนที่หนูอยากจะให้สิค่ะ" 

     นัต : "ขอบคุณครับ แล้วพี่จะมาบอกนะว่าอร่อยจริงสมกับที่พูดไว้รึเปล่า"

     บัตเตอร์ : "นานๆที เราจะเจอกัน หนูขอเบอร์โทรพี่หรือไม่ก็ไลน์หน่อยได้ไหมค่ะ"

     นัต : "ได้สิครับ เอานามบัตรพี่ไปก็แล้วกันนะ พี่ต้องรีบขึ้นห้องเรียนก่อน" เขายื่นนามบัตรให้เธอ เธอรับไปพร้อมกับจับข้อมือเขาไว้

     บัตเตอร์ : "เดี๋ยวสิค่ะ จะรีบไปไหน พี่นัตถือถุงขนมปังไว้กินตอนกลางวันหรือค่ะ?"

     นัต : "เปล่าครับ พี่จะเอาไปให้เพื่อนพี่"

     บัตเตอร์ : "เพื่อนพี่ที่จะเอาของไปให้หล่อรึเปล่าค่ะ พอดีเพื่อนหนูบ่นๆว่าอยากมีแฟนเป็นรุ่นพี่ หนูเลยจะหาแฟนให้เพื่อนหน่อย"

     นัต : "เออ...เพื่อนผู้หญิงครับ คงไม่หล่อแล้วหนูก็คงหมดสิทธิ์ในการจับคู่ให้เพื่อนแล้วล่ะครับ"

     บัตเตอร์ : "เพื่อนหรือแฟนกันแน่ค่ะ ซื้อของกินให้กันด้วย พี่นัตแอบใส่ยาเสน่ห์ด้วยรึเปล่าเนี่ย"

     นัต : "ไม่มีหรอกครับยาที่ว่า มีแต่คำขอโทษมากกว่า พี่ทำให้เพื่อนต้องโกรธ พี่ก็ต้องขอโทษ แต่จะให้พี่ไปขอโทษมือเปล่า พี่ว่ามันยังไงอยู่ ก็เลยซื้อของตามชื่อเพื่อนไปเลย"

     บัตเตอร์ : "ขนมปัง...เหรอค่ะ? ชื่อเพื่อนพี่น่ะ"

     นัต : "ใช่ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ"

     บัตเตอร์ : "ค่ะ" หารู้ไม่ ลับหลังเขามีสายตาอาฆาตแค้นจับจ้องแผ่นหลังเขาอยู่

          เมื่อนัตมาถึงบนห้องเรียนยังไม่พบใครมาสักคน เขาจึงทำการ์ดเขียนคำขอโทษพร้อมเบอร์ของเขาแปะไว้กับถุงขนมปัง และไปวางใต้ลิ้นชักโต๊ะเรียนของขนมปัง เมื่อเวลาผ่านไปได้สี่วัน ขนมปังเพิ่งสังเกตเห็นถุงขนมปังใต้ลิ้นชักของตัวเองจึงเดินไปหาคนให้ในเวลาพักกลางวัน

     ขนมปัง : "อะไร?"

     นัต : "ขอโทษ...ดีกันนะ"

     ขนมปัง : "นาย...พูดง่ายดีนี่" พูดจบเธอตบหลังเขาอย่างแรงห้าครั้ง

     ขนมปัง : "ขอโทษ...ดีกันนะ" สายตาเธอนิ่งมาก มันทำให้เขาคาดเดาไม่ถูก

     นัต : "ได้ ดีกันแล้วนะ"

     ขนมปัง : "ไม่...มี...ทาง"

     นัต : "คน...ใจ...ร้าย"

     ขนมปัง : "Bye" เธอจะเดินจากเขาไป แต่เขาจับข้อมือเธอไว้

     ขนมปัง : "ปล่อย!"

     นัต : "ไม่! ต้องคุยให้รู้เรื่องก่อนว่าเธอให้อภัยฉันรึยัง?"

     ขนมปัง : "ไม่!"

     นัต : "งั้นก็ไม่ปล่อย จับไว้แบบนี้ละจนกว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้ คุยกันดีๆ"

     ขนมปัง : "ฝันไปเถอะ ฉันไม่อยากมีเพื่อนให้เป็นภาระแล้วต้องมารับฟังคำโกหกอีก"

     นัต : "ฉันเคยทำแบบนั้นกับเธอที่ไหนกัน คนเรามันไม่เหมือนกันนะอย่าปิดกั้นตัวเองสิ ทีกับเด็กนั่นทั้งยิ้มทั้งคุย ทำไมทำได้ล่ะ ทีกับฉันคุยดีด้วยก็ไม่ได้แถมหน้าบึ้งใส่อีก ไม่คิดว่าทำเกินไปหน่อยเหรอ เพื่อนทั้งห้องไม่มีใครอยากคบเธอก็เพราะแบบนี้ไง"

     ขนมปัง : "นาย...ก็ได้ ครั้งนี้ฉันยกโทษให้นาย ทีนี้ปล่อยได้ยัง" 

     นัต : "ได้!" พูดจบแขนของขนมปังก็ยื่นมาเพื่อจะต่อยหน้าเขา แต่เขาไวกว่าจึงจับแขนกระชากเข้าหาตัวเขา ทำให้เธอเซกอดเขา หน้าทั้งสองชิดกันมาก เขารู้สึกใจเขาเต้นหวิวแปลกๆ

     ขนมปัง : "บ้ารึเปล่าเนี่ย กระชากเข้าไปกอด"

     นัต : ....."เข้าห้องเถอะ" เขารีบเดินเข้าห้องเรียนไป ปล่อยให้เธอยืนงงอยู่อย่างนั้น

     'บ้าแน่ๆ' เธอคอนเฟิร์มว่าเขาต้องบ้าแน่ๆ

(ติดตามตอนต่อไป)